ITPB3/423-62/13/14-S/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów - po uwzględnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 22 stycznia 2014 r., sygn. akt I SA/Sz 1090/13 - stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 1 lutego 2013 r. (data wpływu 8 lutego 2013 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie kwalifikacji podatkowej wydatków z tytułu wynajmu samochodów osobowych - jest prawidłowe.

W dniu 8 lutego 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji podatkowej wydatków z tytułu wynajmu samochodów osobowych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące stany faktyczne.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy usługi na terenie całego świata i związane są one z montażem urządzeń wielkogabarytowych dotyczących przenoszenia, podnoszenia, przemieszczania różnych towarów, w tym także kontenerów, usługi remontowe, instalacyjne, przeglądy statków morskich i oceanicznych i w tym celu Spółka oddelegowuje do pracy za granicą i w kraju, zgodnie z poleceniem służbowym, osoby takie jak montażyści, inżynierowie, osoby realizujące zadania w ramach świadczenia usług, pracowników oddelegowanych do załatwienia interesów Spółki.

Za zgodą pracodawcy osoby te korzystają z samochodów osobowych wynajętych od firm typu "rent a car" w miejscu docelowym określonym w delegacji do wykonania zadania służbowego. Wynajęcie samochodów odbywa się w ten sposób, że Spółka wynajmuje samochody, dla osoby oddelegowanej za granicę lub w kraju w określonym terminie, od firmy polskiej lub zagranicznej i z tego tytułu otrzymuje fakturę/rachunek wystawioną na Spółkę.

Zdarzają się sytuacje, że delegowani pracownicy sami wynajmują samochody do wykonywania zadania służbowego na miejscu docelowym, a faktury/rachunki są wystawione na Spółkę. Wskazane osoby uzyskują zgodę na korzystanie z wynajętego przez Spółkę samochodu (bez kierowcy). Osoba będąca w podróży służbowej, dokumentuje wydatki fakturami, rachunkami. Wydatki dotyczą zakupu paliwa, części samochodowych, opłat za autostrady i parkingi, itp.

Tak więc, z powyższego tytułu Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, w związku z delegacjami zagranicznymi, krajowymi, ponosi różne koszty odpowiednio do uzasadnionych potrzeb, związane z rozliczeniem - kosztów podróży służbowej pracowników. Spółka tego typu wydatki kwalifikuje jako wydatki określone przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb, tj. zgodnie z poleceniem służbowym jako koszty związane z realizacją świadczonych usług poza granicami Polski i na terenie Polski. W opisanej sytuacji Spółka poniesione wydatki traktuje jako koszty uzyskania przychodów na podstawie przepisu określonego w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej powoływanej jako u.p.d.o.p.) przy uwzględnieniu ewidencji przebiegu pojazdu.

Koszty z tytułu opłat wynajmu samochodów związanych z podróżami służbowymi poniesionymi w trakcie zagranicznej lub krajowej delegacji służbowej, wymagają zastosowania przepisów określonych w Kodeksie pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) oraz rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 z późn. zm.) oraz w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na terenie kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990, z późn. zm. w kontekście art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

Na podstawie przepisów art. 775 § 1 Kodeksu pracy, pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy, przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą. Zdaniem Spółki zgodnie z tymi przepisami zobowiązana jest ponieść wszelkie koszty podróży służbowej. Wysokość i rodzaj świadczeń przysługujących pracownikowi z tytułu podróży służbowych zagranicznych lub krajowych określają przepisy powołanych wyżej rozporządzeń Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju i na terenie kraju.

Zgodnie z art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. W myśl postanowień § 2 tego przepisu czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju. Umowa najmu samochodu jest czynnością cywilnoprawną poprzedzającą używanie samochodu i jej zawarcie rodzi obowiązek zapłacenia (płacenia) czynszu. W wyniku umowy najmu najemca nabywa uprawnienie do używania przedmiotu najmu, inaczej mówiąc przedmiot najmu zostaje postawiony do dyspozycji najemcy.

Czynsz jest opłatą stałą, która musi być ponoszona bez względu na zakres używania wynajętej rzeczy, czynsz również powinien być płacony, gdy rzecz nie jest używana (warunki umowy w tym warunki jej rozwiązania kształtują strony umowy). Zatem czynsz jest wynagrodzeniem za oddanie rzeczy do używania. Powodem przedstawionego wyżej stanowiska jest fakt, zwrotu wydatków poniesionych przez pracowników Spółki skierowanych do odbycia podróży służbowej. Spółka dokonuje zwrotu wydatków poniesionych przez pracowników skierowanych do odbycia podróży służbowej.

Spółka bezpośrednio w koszty z pominięciem ograniczenia określonego w art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p zalicza tylko i wyłącznie należny czynsz z tytułu wynajmu samochodu. Pozostałe ponoszone wydatki takie jak np: paliwo, opłata za autostradę, opłata za parking, itp. są rozliczane za pośrednictwem ewidencji przebiegu pojazdu określonej w przedmiotowym art. 16 ust. 1 pkt 51. Natomiast szczegóły jakie winna zawierać ta ewidencja przebiegu pojazdu zostały określone w art. 16 ust. 5 u.p.d.o.p.

Drugi stan faktyczny dotyczy najmu samochodów zastępczych najmowanych przy okazji awarii samochodów, pozostawienia samochodów firmowych do naprawy, na przegląd rejestracyjny, czy też przegląd serwisowy.

W tej sytuacji podobnie jak podczas podróży służbowych mamy do czynienia z umową najmu krótkoterminowego, podobnie jak przy najmie samochodów podczas podróży służbowych. W sytuacji najmu samochodu zastępczego na czas naprawy, przeglądu, itp. jest wykorzystywany podobnie jak najmowane samochody podczas podróży służbowych do wykonywania zadań w ramach Spółki. Opłatę z tytułu najmu samochodu zastępczego podobnie jak opłatę za najem samochodu podczas podróży służbowej Spółka zalicza bezpośrednio do kosztów podatkowych z pominięciem ograniczenia art. 16 ust. 1 pkt 51 powołanej ustawy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, iż w opisanym stanie faktycznym, wydatek dotyczący samej opłaty za wynajem samochodu (bez kosztów eksploatacyjnych, np. paliwo, parking, opłata za autostradę) jest kosztem uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zaliczanym bezpośrednio w koszty podatkowe z pominięciem ograniczenia zawartego w art. 16 ust. 1 pkt 51 tej ustawy.

Zdaniem Spółki przedmiotowe wydatki, poniesione przez Spółkę tytułem opłaty za sam czynsz najmu stanowiącej zwrot osobom odbywającym podróż służbową w związku z wykonywanym zadaniem służbowym stanowią koszty uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. i nie są ograniczone przepisem art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy.

W tej sprawie wymagane jest ustalenie jaka kategoria wydatków mieści się w zawartym w art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. sformułowaniu "koszty używania". W celu wyjaśnienia tej sprawy pomocne może być słownikowe znaczenie wyrazu "używanie".

Zauważyć jednak trzeba, że wyraz ten jest definiowany bardzo obszernie (vide: np. Słownik Języka Polskiego pod redakcją M. Szymczaka, T. III, PWN, Warszawa 1981, s. 644), ale dla potrzeb zdefiniowania "używania rzeczy" najbardziej pomocne jest przyjęcie znaczenia tego wyrazu jako "posłużyć się czymś", "zastosować coś jako środek, narzędzie", "zrobić z czegoś użytek" (ww. Słownik Języka Polskiego). Należy zauważyć, że definicja wyrazu "używanie" wskazuje na element dynamizmu, aktywności. Tak więc samo posiadanie rzeczy lub uprawnienie do posiadania lub używania danej rzeczy nie może być utożsamiane z używaniem rzeczy. Używanie rzeczy ma bowiem miejsce wówczas, gdy rzecz jest faktycznie wykorzystywana, stosowana, czyniony jest z niej użytek itp.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszego zapytania zauważyć trzeba, że umowa najmu samochodu jest czynnością cywilnoprawną poprzedzającą używanie samochodu i jej zawarcie rodzi obowiązek zapłacenia (płacenia) czynszu. W wyniku umowy najmu najemca nabywa uprawnienie do używania przedmiotu najmu, inaczej mówiąc przedmiot najmu zostaje postawiony do dyspozycji najemcy. Zgodnie z art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. W myśl postanowień § 2 tego przepisu czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju. Czynsz jest opłatą stałą, która musi być ponoszona bez względu na zakres używania wynajętej rzeczy, również powinien być płacony, gdy rzecz nie jest używana (warunki umowy w tym warunki jej rozwiązania kształtują strony umowy). Dlatego też czynsz jest wynagrodzeniem za oddanie rzeczy do używania.

W związku z powyższym w ocenie Spółki koszt czynszu stanowiącego wynagrodzenie za prawo do korzystania z samochodów jest kategorią odrębną od kosztów eksploatacji samochodów określonych w art. 16 ust. 1 pkt 51 ww. ustawy.

W ocenie Wnioskodawcy, dodatkowym argumentem przemawiającym za uznaniem opłaty za wynajem samochodu jako nieograniczonej przepisem art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. w kwalifikacji wysokości kosztu podatkowego jest nałożony tym przepisem obowiązek prowadzenia przez podatnika ewidencji przebiegu pojazdu. Dlatego też należy tutaj przytoczyć też treść ust. 5 artykułu 16 u.p.d.o.p, w zakresie w jakim stanowi on, iż ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd - dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane. Z ust. 5 wynika, iż dla potrzeb zastosowania regulacji zawartej w art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. istotne są te dane, które zostały wymienione w ust. 5, a te w sposób oczywisty związane są z faktycznym używaniem (eksploatacją) samochodu.

Czynsz najmu samochodu, który jest kosztem ponoszonym w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów nie mieści się w kategorii wydatków, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy i może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 tej ustawy. Z ogólnej definicji kosztów uzyskania przychodów zawartej w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p wynika, iż są to koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Powodem przedstawionego wyżej stanowiska jest fakt, zwrotu wydatków poniesionych przez pracowników Spółki skierowanych do odbycia podróży służbowej zagranicznej lub krajowej.

Natomiast w zakresie najmu samochodów zastępczych mamy do czynienia z tą samą sytuacją, jak w najmie samochodów podczas podróży służbowej w zakresie opłaty za sam najem samochodu jako opłaty nie objętej ograniczeniem zawartym w art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. Czynsz, czy w przypadku najmu samochodu podczas podróży służbowej, czy też najmu samochodu służbowego ma taki sam charakter i jest opłatą stałą, która musi być ponoszona bez względu na zakres używania wynajętej rzeczy, również powinien być płacony, gdy rzecz nie jest używana (warunki umowy w tym warunki jej rozwiązania kształtują strony umowy). Dlatego też czynsz jest wynagrodzeniem za oddanie rzeczy do używania. Dlatego też w zakresie najmu samochodów zastępczych należy stosować te same zasady co do najmu samochodów w trakcie podróży służbowych poprzez nie stosowanie ograniczenia art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. Oczywiście przed zaliczeniem do kosztów uzyskania przychodów wymagana jest analiza poniesionego kosztu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, czy poniesiony koszt stanowi koszt podatkowy.

W dniu 6 maja 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną znak ITPB3/423-62/13/MK, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy - za nieprawidłowe.

Pismem z dnia 20 maja 2013 r. (data wpływu 28 maja 2013 r.) Spółka wezwała tutejszy organ do usunięcia naruszenia prawa, na podstawie art. 52 § 3 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Po dokonaniu analizy zarzutów postawionych w treści ww. wezwania do usunięcia naruszenia prawa, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów, w odpowiedzi na to wezwanie, pismem z dnia 3 lipca 2013 r. znak ITPB3/423W-32/13/MK stwierdził brak podstaw do zmiany ww. pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

W dniu 13 sierpnia 2013 r. do Izby Skarbowej w Bydgoszczy - Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu - wpłynęła skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie na interpretację indywidualną z dnia 6 maja 2013 r. znak ITPB3/423-62/13/MK.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie wyrokiem z dnia 22 stycznia 2014 r., sygn. Akt I SA/Sz 1090/13 uchylił zaskarżoną interpretacją oraz stwierdził m.in., że rozstrzygnięcie wymaga ustalenia jaka kategoria wydatków mieści się w zawartym w art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p sformułowaniu "koszty używania". Zgodzić się należy z Ministrem Finansów, iż w czynieniu tych ustaleń pomocne może być słownikowe znaczenie wyrazu "używanie". Zauważyć jednak trzeba, że wyraz ten jest definiowany bardzo obszernie (vide: np. Słownik Języka Polskiego pod redakcją M. Szymczaka, T. III, PWN, Warszawa 1981, s. 644), ale dla potrzeb zdefiniowania "używania rzeczy" najbardziej pomocne jest przyjęcie znaczenie tego wyrazu jako "posłużyć się czymś", "zastosować coś jako środek, narzędzie", "zrobić z czegoś użytek" (ww. Słownik Języka Polskiego). Należy zauważyć, że definicja wyrazu "używanie" wskazuje na element dynamizmu, aktywności. Tak więc samo posiadanie rzeczy lub uprawnienie do posiadania lub używania danej rzeczy nie może być utożsamiane z używaniem rzeczy. Używanie rzeczy ma bowiem miejsce wówczas, gdy rzecz jest faktycznie wykorzystywana, stosowana, czyniony jest z niej użytek, itp.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy zauważyć wypada, że umowa najmu samochodu jest czynnością cywilnoprawną poprzedzającą używanie samochodu i jej zawarcie rodzi obowiązek zapłacenia (płacenia) czynszu. W wyniku tej umowy najemca nabywa uprawnienie do używania przedmiotu najmu, inaczej mówiąc przedmiot najmu zostaje postawiony do dyspozycji najemcy. Czynsz jest opłatą stałą, która musi być ponoszona bez względu na zakres używania wynajętej rzeczy, również powinien być płacony, gdy rzecz nie jest używana. Zatem czynsz jest wynagrodzeniem za oddanie rzeczy do używania.

Wobec powyższego zdaniem Sądu koszt czynszu stanowiącego wynagrodzenie za prawo do korzystania z samochodów jest kategorią odrębną od kosztów eksploatacji samochodów. Koszty eksploatacji są ściśle związane z faktycznym używaniem samochodu, dlatego należy zaliczyć do nich: wydatki na zakup paliwa, opłaty za przejazd autostradą, opłaty parkingowe oraz wydatki na części samochodowe. Wymienione wydatki wiążą się nierozerwalnie z używaniem samochodu i koszty te podlegają ograniczeniu wynikającemu z art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p.

Zdaniem Sądu, czynsz najmu samochodu, który jest kosztem ponoszonym w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów nie mieści się w kategorii wydatków, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p i może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 tej ustawy. Jednocześnie należy wskazać, że z ogólnej definicji kosztów uzyskania przychodów zawartej w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p wynika, iż są to koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. W związku z brzmieniem tego przepisu do kosztów uzyskania przychodów należałoby zaliczyć wydatki związane z opłatami z tytułu wynajmu przez spółkę samochodu osobowego dla celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Natomiast koszty eksploatacyjne takiego samochodu takie jak wydatki na paliwo, opłaty parkingowe i autostradowe, koszty części zamiennych, itp. należy zaliczyć do kategorii kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. i podlegającym ograniczeniom określonym w tym przepisie.

Powyżej przedstawione stanowisko znajduje oparcie w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, który w wyroku z dnia 17 października 2012 r. w sprawie II FSK 467/11 zauważył, że art. 16 ust. 1 pkt 51 u.p.d.o.p. dotyczy wyłącznie wydatków z tytułu kosztów używania dla potrzeb działalności gospodarczej samochodów osobowych niestanowiących majątku podatnika, a więc kosztów posługiwania się tym samochodem, wykorzystywania go. Przepis ten, zdaniem NSA, nie dotyczy kosztów związanych z uzyskaniem możliwości używania takiego samochodu. Innymi słowy, do wydatków z tytułu kosztów używania samochodu można zakwalifikować wszelkiego rodzaju wydatki eksploatacyjne, w odróżnieniu jednak od wydatków ponoszonych za uzyskanie samego tytułu prawnego umożliwiającego używanie samochodu.

Ponadto Sąd wskazał, że w Minister Finansów w interpretacji ogólnej znak DD2/033/55/MWJ/13/RD-111005 z dnia 8 listopada 2013 r. w sprawie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów czynszu najmu samochodu osobowego używanego dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej (Dz. Urz. MF z dnia 20 listopada 2013, poz. 41) wskazał, że wydatki z tytułu czynszu najmu samochodu osobowego używanego dla potrzeb działalności gospodarczej należy kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych".

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 22 stycznia 2014 r., sygn. akt I SA/Sz 1090/13 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego - jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska wnioskodawcy.

Jednocześnie podnieść należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego czy kontrolnego. Co do zasady przedmiotem interpretacji indywidualnych wydawanych na podstawie art. 14b Ordynacji jest sam przepis prawa podatkowego, który jest przedmiotem wątpliwości interpretacyjnych wnioskodawcy. Z tych też względów organy nie są również uprawnione w tym postępowaniu do dokonywania ustaleń w zakresie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego na podstawie działu IV Ordynacji podatkowej dokonując jedynie oceny prawnej przedstawionego przez podatnika stanu faktycznego (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 lutego 2007 r. I FSK 134/06). Ustawodawca w Ordynacji podatkowej bowiem przyjął, że do załatwienia wniosku o interpretację stosuje się odpowiednio przepisy art. 169 § 1 i 2 oraz art. 170 § 1 Ordynacji podatkowej. Oznacza to, że postępowanie o interpretację co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego nie jest postępowaniem podatkowym w rozumieniu działu IV Ordynacji podatkowej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.