ITPB3/423-592/10/DK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 21 października 2010 r. (data wpływu 25 października 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego - uzupełnionym w dniu 13 stycznia 2011 r. - dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozliczenia wydatków związanych z organizacją wyjazdu studyjnego - jest nieprawidłowe.

W dniu 25 października 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego - uzupełniony w dniu 13 stycznia 2011 r. - w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozliczenia wydatków związanych z organizacją wyjazdu studyjnego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca realizuje inwestycję polegającą na budowie a w przyszłości eksploatacji terminalu do odbioru i regazyfikacji skroplonego gazu ziemnego (dalej: Terminal). Zgodnie z uchwałą Rady Ministrów z dnia 19 sierpnia 2008 r. budowa Terminalu została uznana za inwestycję strategiczną dla interesu (Rzeczypospolitej Polskiej, zgodną zwłaszcza z postulatem dywersyfikacji źródeł i dróg dostaw gazu ziemnego oraz zapewnienia bezpieczeństwa energetycznego i gospodarczego państwa. Dnia 24 kwietnia 2009 r. Sejm przyjął ustawę o inwestycjach w zakresie terminalu regazyfikacyjnego skroplonego gazu ziemnego, która określa zasady przygotowania, realizacji i finansowania inwestycji w zakresie Terminalu wymaganych ze względu na istotny interes bezpieczeństwa państwa oraz inwestycji towarzyszących.

Do końca 2009 r. trwały prace nad projektem technicznym Terminalu, a także procedury wyboru wykonawców, ubiegania się o stosowne decyzje środowiskowe i pozwolenia budowlane. Ponadto Spółka zawarła szereg porozumień mających istotne znaczenie zarówno w trakcie trwania przedsięwzięcia inwestycyjnego, jak i przyszłej działalności operacyjnej Terminalu. Zgodnie z przyjętymi przez Spółkę założeniami, Terminal zostanie oddany do eksploatacji w dniu 30 czerwca 2014 r..

Budowa Terminalu to pierwsza tego typu inwestycja realizowana w tej części Europy. O lokalizacji przedsięwzięcia zadecydował szereg czynników w tym, m.in.: uregulowana sytuacja prawna gruntów pod budowę terminalu, koszty, krótsza droga transportu, a także zwiększone zapotrzebowanie na gaz w regionie północno-zachodnim kraju. Terminal powstanie na terenie, który od dawna przeznaczony jest na rozwój portu, w bezpiecznej odległości od granicy strefy uzdrowiskowo-turystycznej i zabudowań mieszkalnych.

Lokalizacja inwestycji niesie ze sobą wiele korzyści. Dochody z podatków i stałe wpływy dla portu z tytułu świadczenia usług związanych z obsługą gazowców przyczynią się do rozwoju gospodarczego zarówno miasta, jak i regionu. Powstaną nowe miejsca pracy, a ponadto utworzone zostanie Europejskie Centrum Szkolenia, które będzie kształcić przyszłych specjalistów w tej dziedzinie. Jednocześnie, inwestycja podniesie rangę Ś. również na arenie międzynarodowej, co będzie dodatkowym czynnikiem przyciągającym kolejnych inwestorów.

Terminal został zaprojektowany zgodnie z normami europejskimi i przy uwzględnieniu najnowszych rozwiązań technologicznych zapewniających najwyższy poziom bezpieczeństwa dla otoczenia i ludzi. Oznacza to, iż w przypadku ewentualnej awarii instalacja jest natychmiast odcinana, co zapewnia maksymalne ograniczenie ewentualnego wycieku. W razie jednak ewentualnego wycieku nie stanowi zagrożenia dla środowiska, gdyż odparowuje i rozrzedza się w powietrzu. Technologia, która znajdzie zastosowanie przy konstrukcji zbiorników została już z powodzeniem wykorzystana przy budowie terminali w Barcelonie (Hiszpania), Zeebrugge (Belgia) i Bostonie (USA). Doświadczenia tych miast potwierdzają, że inwestycje są bezpieczne dla mieszkańców i nie pogarszają warunków ich życia.

W związku z prowadzonym przedsięwzięciem inwestycyjnym Spółka podjęła liczne kroki mające na celu upowszechnienie wiedzy na temat budowy i funkcjonowania Terminalu, a także zaangażowała się w działalność na rzecz lokalnej społeczności. W tym celu zorganizowano spotkanie z mieszkańcami osiedla w sąsiedztwie, którego realizowana jest inwestycja, a także uruchomiono dyżury informacyjne. Przedstawiciele Spółki spotkali się także z dyrektorami placówek oświatowych, oraz przeprowadzili debatę z udziałem Prezydenta Miasta i gimnazjalistów.

Powyższe działania spotkały się z dużym zainteresowaniem, lecz ze względu na unikatowość przedsięwzięcia nie rozwiały wszystkich wątpliwości związanych z budową i przyszłym funkcjonowaniem Terminalu. Zgodnie z badaniem opinii przeprowadzonym na zlecenie Spółki przez specjalistyczny podmiot co czwarty zapytany mieszkaniec przeciwny był realizowanej inwestycji. Z udzielonych odpowiedzi wynikało, iż pomimo szeroko zakrojonej kampanii informacyjnej przeprowadzonej przez Spółkę obawy dotyczą przede wszystkim zagrożenia awarią, wypadkami i zanieczyszczeniem środowiska. Przeciwnicy inwestycji zapowiedzieli podjęcie szeregu działań o charterze społecznym i administracyjnym, mających na celu powstrzymanie realizacji budowy Terminalu.

W związku z powyższym, w celu przybliżenia informacji o funkcjonowaniu Terminalu oraz rozwiania wszelkich wątpliwości z tym powstających, Spółka zdecydowała się zorganizować wyjazd studyjny do Sines (Portugalia), miejscowości, w której zlokalizowany jest podobny gazoport. Celem wyjazdu było zapoznanie osób w nim uczestniczących z wyglądem terminalu, stosowaną w nim technologią i zabezpieczeniami, a także wpływem terminalu na życie mieszkańców oraz na otoczenie. Zamiarem Spółki było przekonanie przedstawicieli Ś., iż realizowana inwestycja nie pogorszy warunków ich życia, lecz przyczyni się do poprawy sytuacji gospodarczej miasta i regionu. Organizację wyjazdu Spółka powierzyła podmiotowi zewnętrznemu, który obciążył Spółkę kosztami przelotu, zakwaterowania i wyżywienia zaproszonych gości.

Wyjazd odbył się w dwóch turach, a jego uczestnikami były następujące grupy osób:

Ponadto w wyjeździe uczestniczyli wysłani w tym celu w podróż służbową pracownicy Spółki oraz osoby zatrudnione w podmiocie zewnętrznym, który świadczył usługę organizacji wyjazdu.

Program wyjazdu przedstawiał się w obu przypadkach podobnie i przebiegał w następujący sposób:

* Zbiórka i przejazd autokarem do Berlina;

* Wylot z Berlina do Lizbony (z przesiadką w Monachium);

* Przylot do Lizbony - lunch i spacer;

* Podróż do Sines;

* Przyjazd do Sines i zakwaterowanie w hotelu;

* Kolacja i nocleg w hotelu;

* Śniadanie w hotelu;

* Spotkanie na terminalu w Sines;

* Lunch, czas wolny; Spotkanie w Urzędzie Miasta; Czas wolny;

* Nocleg (kolacja i śniadanie);

* Wykwaterowanie i transfer na lotnisko w Lizbonie;

* Wylot z Lizbony do Berlina;

* Przejazd autokarem z Berlina.

W związku z powyższym, zadano następujące pytania.

Niniejsza interpretacja stanowi odpowiedź na pytanie trzecie w zakresie pozostałych pytań sprawa zostanie rozpatrzona odrębnym pismem.

W odniesieniu do pytania trzeciego Wnioskodawca wskazał, że na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wydatki poniesione w związku z organizacją wyjazdu studyjnego do Sines stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów, przy czym będą one rozpoznane dla celów ww. ustawy poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej zakończonej inwestycji po wprowadzeniu jej przez Spółkę do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W praktyce przyjmuje się, że aby dany wydatek mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów muszą zostać spełnione następujące przesłanki: (i) wydatek musi być rzeczywiście poniesiony przez podatnika, (ii) wydatek musi zostać poniesiony w celu osiągnięcia lub przynajmniej zachowania źródła przychodów, (iii) wydatek nie może znajdować się w katalogu wydatków, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, (iv) poniesienie wydatku musi zostać właściwie udokumentowane.

W opinii Spółki, wydatki poniesione na organizację wyjazdu studyjnego do Sines spełniają wszystkie wymienione wyżej przesłanki. Koszty te bowiem zostały pokryte z zasobów majątkowych Spółki, pośrednio wpływają na wielkość osiągniętych przychodów, ich poniesienie zostało we właściwy sposób udokumentowane i nie należą do katalogu wydatków wyłączonych ustawowo z kosztów podatkowych na gruncie przedmiotowej ustawy.

Spółka pragnie dodatkowo podkreślić, iż możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona jest przede wszystkim od powiązania danego wydatku z działalnością podatnika. Konieczne jest zatem istnienie określonego związku przyczynowego pomiędzy czynionymi wydatkami a perspektywą uzyskania przychodów, ewentualnie niedopuszczeniem do utraty źródła przychodów. Spółka pragnie przy tym wskazać na wyrok NSA o sygn. akt SA/Rz 1596/97, zgodnie z którym " (...) ustawodawca posługując się zwrotem "wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu" nie posługuje się sformułowaniem "skutek". Takie sformułowanie ma istotne znaczenie przy rozpatrywaniu pojęcia kosztów, albowiem czym innym jest "cel" działania, a czym innym "skutek" będący następstwem podjętych działań. Przez sformułowanie "w celu" należy zatem rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu) a dążenie podatnika ma przymiot "celowości", jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (przychód). Z tych też powodów brak "skutku", tj. przychodu nie dyskwalifikuje wydatku jako kosztu poniesionego w celu osiągnięcia przychodu".

W świetle przepisów ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów (koszty bezpośrednie), jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (koszty pośrednie). Do tej ostatniej kategorii należą wydatki poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Pojęcie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów wielokrotnie było przedmiotem interpretacji przez organy podatkowe, w tym m.in. w:

* interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 21 maja 2010 r., sygn. ITPB1/415-208/10/PSZ, w której organ wskazuje, iż "Przez pojęcie "zachować" należy rozumieć "dochować coś w stanie niezmienionym, nienaruszonym, utrzymać". Natomiast "zabezpieczyć" oznacza "uczynić bezpiecznym, niezagrożonym, dać ochronę". Można więc przyjąć, że koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, które umożliwią dalsze funkcjonowanie źródła."

* interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 maja 2010 r., sygn. IPPB3/423-89/10-2/AG, w której dodano ponadto, iż " (...) koszty ponoszone w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, to koszty ponoszone w celu utrzymania w sprawności źródła przychodów, jego uchowania i uchronienia tak, aby mogło funkcjonować i dawać przychody w przyszłości. To także koszty ponoszone w celu podtrzymania istnienia źródła przychodów, skutecznej realizacji przedsięwzięć, uczynienia źródła przychodów mocnym i trwałym, odpornym na działanie czynników obniżających jego sprawność."

Mając na uwadze powyższe, Spółka pragnie wskazać, iż celem wyjazdu do Sines było upowszechnienie wiedzy na temat funkcjonowania Terminalu, a co za tym idzie przekonanie przedstawicieli Ś., iż realizowana inwestycja nie pogorszy warunków życia w Ś., lecz przyczyni się do poprawy sytuacji gospodarczej oraz rozwoju miasta i regionu. Wiedza ta miała być następnie rozpowszechniana wśród mieszkańców. Tym samym, jako że realizacja inwestycji ma strategiczne znaczenie dla Rzeczypospolitej Polskiej, zorganizowanie wyjazdu miało m.in. na celu zapobieżeniu sytuacji, w której grupa osób sprzeciwi się budowie Terminalu i podejmie działania, które uniemożliwiłyby sprawne i terminowe zakończenie inwestycji. W konsekwencji, należy uznać, iż zorganizowanie wyjazdu studyjnego do Sines miało na celu uchowanie i uchronienie źródła przychodów, jakim jest przyszłe funkcjonowanie Terminalu, w ten sposób by mógł on działać i generować przychody w przyszłości.

Spółka pragnie dodać, iż opisanym wydatkom w żaden sposób nie można przypisać cech reprezentacyjnych, przez co nie spełnia się negatywna przesłanka określona w art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy, zgodnie z którym nie uważa się za koszt uzyskania przychodu kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera własnej definicji pojęcia reprezentacja. Należy więc posłużyć się definicją słownikową, która mówi, że reprezentacja to okazałość, wytworność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem lub pozycją społeczną. W opinii Spółki, poniesionym przez Spółkę wydatkom nie można przypisać takich cech, a co za tym idzie nie można uznać, iż wydatki te były wydatkami o charakterze reprezentacyjnym. Nie służyły one bowiem budowaniu relacji z wybranymi kontrahentami Spółki, czy kształtowaniu lepszego wizerunku, lecz miały na celu przekazanie wiedzy na temat przyszłego funkcjonowania Terminalu, a tym samym przekonanie mieszkańców do realizacji inwestycji.

Podsumowując, w świetle przedstawionej powyżej argumentacji, zdaniem Spółki uznać należy, że wydatki poniesione przez Spółkę w związku z organizacją wyjazdu do Sines stanowią koszty uzyskania przychodów na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przy czym, jako że są związane z realizowaną inwestycją budowy Terminalu, będą one rozpoznane dla celów tego podatku dopiero poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej zakończonej inwestycji po wprowadzeniu jej przez Spółkę do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) - dalej: ustawa - kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przywołana regulacja wskazuje, iż definicja kosztów uzyskania przychodów - dla celów podatku dochodowego - składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną. Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łączne dwóch warunków, tj.:

* konieczność faktycznego, co do zasady, poniesienia wydatku,

* poniesienie wydatku musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Tak więc dany podmiot gospodarczy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie - zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami - pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ustawy.

Z powyższego przepisu wynika, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione nakłady i wydatki związane bezpośrednio lub pośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest poprawienie wyniku finansowego oraz osiągnięcie przychodu, z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, do kategorii wydatków mających na celu osiągnięcie przychodów zalicza się między innymi koszty promocji, reklamy i marketingu. Są to szeroko rozumiane działania podmiotu gospodarczego, mające na celu kształtowanie popytu na dane towary, usługi lub markę, poprzez zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do nabywania towarów i usług tego podmiotu gospodarczego. Mogą być one realizowane za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez prezentowanie danego towaru lub usługi, jego cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych lub zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych czy modnych, a także poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Można wobec tego wyróżnić promocję, reklamę towaru, usługi, a także promocję reklamę firmy (przedsiębiorstwa).

Natomiast stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Z uwagi na fakt, iż przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia "reprezentacji" należy #65533; zgodnie z zasadami wykładni językowej przepisów prawa - odnieść się do definicji słownikowej tego pojęcia. W internetowym wydaniu Słownika Języka Polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl) pojęcie to zostało zdefiniowane następująco: "reprezentacja" to "okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną".

Zgodnie z przyjętym od lat poglądem doktryny prawa podatkowego, za reprezentację uznaje się "występowanie w imieniu podatnika (firmy), wiążące się z okazałością i wytwornością, w celu wywołania jak najlepszego wrażenia przy reprezentowaniu firmy. Reprezentacja to przede wszystkim działania polegające na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami gospodarczymi, związane w szczególności z utrzymywaniem delegacji lub kontrahentów, uczestnictwem w przyjęciach związanych z pobytem tych podmiotów" (Brzeziński B., Kalinowski M., Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, Warszawa 1997, str. 159).

Z powyższego wynika, iż o reprezentacji można mówić w odniesieniu do działań mających na celu stworzenie i utrwalenie jak najkorzystniejszego wizerunku firmy na zewnątrz, to jest w relacji z kontrahentami (ich przedstawicielami), gośćmi i potencjalnymi klientami. Obejmuje ona zarówno działania zmierzające do:

* stworzenia oczekiwanego wizerunku, pozycji podatnika jako podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, jak i

* stworzenia korzystnych warunków w celu nawiązania nowych lub też podtrzymania (rozszerzenia) dotychczasowych kontaktów.

Tym samym reprezentacja jako taka nie występuje w relacji Spółka - pracownik, co za tym idzie do wydatków poniesionych na rzecz pracowników Spółki uczestniczących w wyjeździe szkoleniowym nie będzie miał zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy.

Z przedstawionego we wniosku opisu zaistniałego stanu faktycznego wynika, że Spółka zorganizowała wyjazd studyjny dla przedstawicieli lokalnej społeczności oraz pracowników.

Odnosząc się do powyższego zdarzenia przyszłego należy zauważyć, że podstawowym problemem w przedmiotowej sprawie jest rozstrzygnięcie czy wydatki poniesione przez Spółkę na wskazany wyjazd ukierunkowane były na budowanie wizerunku firmy (reprezentacja), czy też nie mają tego charakteru a służą jedynie kształtowaniu świadomości lokalnej społeczności w zakresie dotyczącym prowadzonej przez Spółkę inwestycji.

Jak wskazano powyżej, kwalifikacja prawna wydatków na organizację opisanego wyjazdu wymaga oceny, w jakim zakresie kształtuje on wizerunek Wnioskodawcy, jako firmy realizującej inwestycję, o której mowa we wniosku. Jeżeli istotnie jedynym celem wyjazdu było kształtowanie świadomości społeczności lokalnej w zakresie budowy i funkcjonowania terminalu i związanych z tym skutków, a środki użyte do realizacji tego celu nie przekraczały przyjętych w danych okolicznościach norm i zwyczajów, w szczególności nie miały one charakteru wystawności, czy wytworności, należy przyjąć, iż w omawianej sytuacji nie mamy do czynienia z przypadkiem, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgadzając się natomiast z twierdzeniem Spółki, iż w przedmiotowej sprawie wydatki poniesione spełniają kryterium określone w art. 15 ust. 1 ww. ustawy, należy podkreślić, iż poniesione wydatki powinny zostać odniesione bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów jako koszty pośrednie, nie zaś poprzez odpisy amortyzacyjne.

Stosownie bowiem do brzmienia art. 16g ust. 4 cytowanej ustawy, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Mając na względzie treść powołanego wyżej przepisu należy stwierdzić, iż wydatki dotyczące wyjazdu studyjnego nie mogą zwiększać wartości początkowej prowadzonej inwestycji, gdyż de facto nie przyczyniają się do wytworzenia środka trwałego, lecz co najwyżej ułatwiają, chociaż i to nie jest pewne, prowadzenie danej inwestycji. Ponadto zauważyć również należy, iż przedmiotowe wydatki nie są wydatkami niezbędnymi, czy też koniecznymi w kontekście realizacji inwestycji, wytworzenia, co nie oznacza, że nie można odmówić im słuszności, czy racjonalności, pozwalających na zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów.

Innymi słowy wydatki poniesione przez Spółkę na wyjazd studyjny, o którym mowa we wniosku nie będą zwiększały wartości początkowej inwestycji, gdyż ich charakter nie daje możliwości stwierdzenia, iż przyczyniają się one do wytworzenia środka trwałego w stopniu wystarczającym do zaliczenia ich do grupy wydatków, które wpływają na wartość początkową środka trwałego.

Reasumując należy stwierdzić, iż koszty wyjazdu studyjnego będą mogły zostać zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów Spółki, o ile nie miały one charakteru reprezentacyjnego, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu; ul. Św. Jakuba 20; 87-100 Toruń.