ITPB3/423-584b/09/AM - Określenie skutków podatkowych w podatku dochodowym od osób prawnych w związku z przedawnieniem zobowiązań wobec zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Zakładu, przedstawione we wniosku z dnia 30 września 2009 r. (data wpływu 5 października 2009 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 listopada 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych związanych z przedawnieniem "zobowiązań" wobec zakładowego funduszu świadczeń socjalnych - jest prawidłowe, jednakże z innych przyczyn niż przedstawione we wniosku.

W dniu 5 października 2009 r. złożono ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 27 listopada 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych związanych z przedawnieniem "zobowiązań" wobec zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W bieżącym roku i w latach przyszłych nastąpi przedawnienie zobowiązań Zakładu wobec wierzycieli cywilnoprawnych z lat 1999-2002. Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 32 ustawy o rachunkowości, w bilansie za lata, w których nastąpi przedawnienie kwoty przedawnione powinny zostać wykazane jako przychód stanowiący zgodnie z zasadami ogólnymi zobowiązanie podatkowe. Jednak do dnia 1 listopada 2001 r. Wnioskodawca jako zakład prowadzący działalność w zakresie ochrony zdrowia ludzkiego był zwolniony z podatku od towarów i usług. Podatek w latach 1997-2002 odprowadzano jedynie od 0,3 % działalności, która stanowiła sprzedaż opodatkowaną. Od dnia 1 listopada 2001 r. w związku z postawieniem Zakładu w stan likwidacji i zmniejszeniem działalności medycznej zaczęto odprowadzać podatek od towarów i usług w pełnej wysokości.

Przedawnione zobowiązania powstały w okresie, kiedy Zakład był zwolniony z podatku od towarów i usług i dotyczyły bezpośrednio działalności w zakresie ochrony zdrowia. Ponadto część zobowiązań stanowi kwota naliczonej, a nie odprowadzonej składki na zakładowy fundusz socjalny.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytania:

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych w części dotyczącej pytania trzeciego. Zagadnienie zawarte w pytaniach pierwszym, drugim i czwartym, jak również dotyczące podatku od towarów i usług, będzie przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy - w części dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych - nie powinien opłacać podatku dochodowego od osób prawnych, ponieważ na podstawie art. 7 ust. 1 tej ustawy przedmiotem opodatkowania jest dochód rozumiany w świetle ust. 2 tegoż artykułu jako nadwyżka przychodów nad kosztami ich uzyskania, zaś formalna operacja przeksięgowania zobowiązań nie wyczerpuje znamion tej definicji, a więc sama zmiana statusu zaksięgowanych kwot nie jest w rzeczywistości dochodem.

Ponadto Zakład jako prowadzący działalność w zakresie ochrony zdrowia nie powinien podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym, gdyż art. 17 ust. 1 pkt 4 wymienionej ustawy zwalnia od podatku dochody podatników, których celem statutowym jest działalność w zakresie ochrony zdrowia.

Jeżeli chodzi o kwotę zaległości wobec zakładowego funduszu socjalnego to nie wyczerpuje ona znamion art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w art. 12 ust. 4 pkt 5 wprost stanowi, że składki na fundusz socjalny nie są przychodem, zatem Zakład nie jest zobowiązany do zapłacenia podatku od tej kwoty.

Po przeksięgowaniu zobowiązania powinny być zaksięgowane w kwocie brutto, ponieważ naliczony podatek od towarów i usług jest częścią długu. Jednak w takiej sytuacji, gdyby zaistniał obowiązek opłacenia podatku zostanie on naliczony podwójnie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe, jednakże z innych przyczyn niż przedstawione we wniosku.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) - dalej: ustawa, przychodem, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest w szczególności wartość umorzonych lub przedawnionych zobowiązań, w tym z tytułu zaciągniętych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem umorzonych pożyczek z Funduszu Pracy.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy, do przychodów nie zalicza się przychodów, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych zwiększają ten fundusz.

Stosownie natomiast do przepisu art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b) ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu.

Zakładowy fundusz świadczeń socjalnych tworzony jest na podstawie ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (tekst jedn. Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 z późn. zm.). Z przepisów tej ustawy wynika, iż utworzenie Funduszu następuje poprzez przekazanie przez pracodawcę (na odrębny rachunek bankowy Funduszu) środków pieniężnych stanowiących równowartość naliczonych odpisów. Dopiero ulokowane na rachunku środki przeznaczane są na organizowanie i finansowanie działalności socjalnej prowadzonej w oparciu o regulamin zakładowy. Z przedstawionej zaś we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej sytuacji wynika, iż mamy tutaj do czynienia z naliczeniem odpisu polegającym jedynie na wykonaniu czynności o charakterze rachunkowym bez jednoczesnego przekazania kwot na rachunek Funduszu. Ponadto zakładowy fundusz świadczeń socjalnych tworzy się ze środków należących do pracodawcy, a jego utworzenie niczego nie zmienia w sferze własności. Fundusz ten nadal jest własnością pracodawcy, a odpis jest jedynie przesunięciem majątkowym o charakterze formalnym w obrębie rachunków bankowych posiadanych przez pracodawcę. Zatem kwoty wynikające z odpisów nie mogą być kwalifikowane jako zobowiązanie w sensie cywilistycznym, przez które rozumie się stosunek prawny łączący wierzyciela z dłużnikiem, polegający na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić (art. 353 § 1 Kodeksu cywilnego). "Zobowiązanie" Wnioskodawcy wobec Funduszu jest wyłącznie obowiązkiem przekazania równowartości dokonanych odpisów i zwiększeń naliczonych na dany rok kalendarzowy na rachunek bankowy Funduszu w określonych ustawą terminach (art. 6 ust. 2 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych). Sankcje dla pracodawcy za niedopełnienie m.in. tego obowiązku określono w art. 12a ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Tym samym, w ocenie tutejszego organu w niniejszej sprawie nie znajdzie zastosowania przepis art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy.

W kontekście powyższego za błędne należy więc uznać stanowisko Wnioskodawcy wiążące brak konieczności opodatkowania "zobowiązań" wobec Funduszu z regulacją art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy, gdyż nie dochodzi w tej sytuacji do zwiększenia środków Funduszu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.