ITPB3/423-582/08/AW - Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodu zwiększonych odpisów na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 30 grudnia 2008 r. Izba Skarbowa w Bydgoszczy ITPB3/423-582/08/AW Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodu zwiększonych odpisów na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 7 października 2008 r. (data wpływu 13 października 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów zwiększonych odpisów na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 października 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów zwiększonych odpisów na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zatrudnia mniej niż 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty. Mimo to, działając na podstawie ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, utworzył zakładowy fundusz świadczeń socjalnych.

Spółka zatrudnia wielu młodych ludzi, dlatego też potrzebą socjalną stało się utworzenie żłobka dla dzieci pracowników.

Jednostka zamierza utworzyć żłobek, jako zakładowy obiekt socjalny i dofinansowywać jego działalność z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. W tym celu zamierza zwiększyć odpis na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych. Ponadto zamierza nabyć nieruchomość z przeznaczeniem na żłobek, która następnie zostanie przystosowana do wymogów, jakie w tym celu muszą być spełnione.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zwiększone odpisy na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych stanowić będą koszty uzyskania przychodów dla pracodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, zwiększone odpisy na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych nie będą stanowić kosztów uzyskania przychodów dla pracodawcy.

Zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika. Wyjątek stanowią odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy, zakładowy fundusz świadczeń socjalnych tworzą, co do zasady, pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku, co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty. W dalszej treści art. 3 ustawy, dopuszczona zostaje możliwość utworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych również przez pracodawców, który zatrudniają mniej niż 20 pracowników. Z tym, że wówczas fundusz tworzony jest do wysokości i na zasadach określonych w art. 5 ustawy - a więc wysokość odpisu podstawowego wynosi na jednego zatrudnionego 37,5% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w roku poprzednim lub w drugim półroczu roku poprzedniego, jeżeli przeciętne wynagrodzenie z tego okresu stanowi wyższą kwotę.

Jednostka wskazuje, iż ustawa przewiduje możliwość dowolnego zwiększania odpisów na fundusz, ale tylko w odniesieniu do pracodawców, o których mowa w art. 3 ust. 1 ustawy, a więc zatrudniających na dzień 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty. U tych pracowników regulamin wynagradzania może zawierać postanowienia, co do dowolnej wysokości odpisu.

Zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 ustawy, odpisy i zwiększenia, o których mowa w art. 3-5 (czyli również w wysokości wyższej niż ustawowa ale tylko u pracodawców, o których mowa w art. 3 ust. 1 ustawy) obciążają koszty działalności pracodawcy.

Z powyższego - w opinii Spółki - wynika, iż ustawa o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych nie przewiduje możliwości zwiększenia odpisów na fundusz przez pracodawców, którzy zatrudniają mniej niż 20 pracowników. W szczególności nie daje podstawy do uznania takiego zwiększonego odpisu, jako kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem Spółki, mając na uwadze brzmienie art. 16 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, skoro odpisy nie są kosztem w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, to nie stanowią one dla Wnioskodawcy kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu tej podatkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 późn. zm.), nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika; kosztem uzyskania przychodów są jednak odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu.

Zatem, aby móc uznać za koszt uzyskania przychodów odpisy, dokonywane na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych, konieczne jest łączne spełnienie dwóch przesłanek:

*

dokonanie odpisu w wysokości wynikającej z ustawy o ZFŚS,

*

dokonanie wpłaty środków pieniężnych na rachunek funduszu.

Z powyższego wynika, że odpis na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych zalicza się do kosztów uzyskania przychodów pracodawcy, jeżeli stanowi koszt jego działalności w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (tekst jedn. Dz. U. z 1996 r., Nr 70, poz. 335 późn. zm.). Odpis na fundusz uznaje się za koszt, jeżeli został utworzony zgodnie z art. 3-5 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

W myśl art. 5 ww. ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, fundusz tworzy się z corocznego odpisu podstawowego, naliczanego w stosunku do przeciętnej liczby zatrudnionych. Wysokość odpisu podstawowego waha się od 5%-7% podstawy naliczenia odpisu w przypadku pracownika młodocianego, 37,5% w przypadku pracownika pełnoletniego, do 50% na jednego pracownika zatrudnionego w szczególnie uciążliwych warunkach pracy. Podstawą obliczenia odpisu jest przeciętne wynagrodzenie miesięczne w gospodarce narodowej w roku poprzednim lub w drugim półroczu roku poprzedniego, jeżeli przeciętne wynagrodzenie z tego drugiego okresu stanowiło kwotę wyższą.

Ustawa o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych w art. 4 ust. 1, pozwala pracodawcom, o których mowa w art. 3 ust. 1, posiadającym zbiorowe układy pracy, na dowolne kształtowanie wysokości odpisu. Zgodnie natomiast z art. 4 ust. 2 ustawy, pracodawcy, określeni w art. 3 ust. 1, których pracownicy nie są objęci układem zbiorowym pracy, mogą zawierać postanowienia w regulaminie wynagrodzenia, w zakresie ustalania innych, niż to określa art. 5 ustawy, wysokości odpisów na fundusz świadczeń socjalnych.

Jednocześnie art. 3 ust. 1 wymieniany w art. 4 ust. 1 i ust. 2 stanowi, iż fundusz tworzą - z zastrzeżeniem ust. 2 - pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty.

Ponadto, zgodnie z art. 3 ust. 3 tej ustawy, pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku mniej niż 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, z zastrzeżeniem ust. 2, mogą tworzyć Fundusz do wysokości i na zasadach określonych w art. 5 lub mogą wypłacać świadczenie urlopowe, o którym mowa w ust. 4-6.

Odniesienie do kosztów podatkowych natomiast zostało dokonane w art. 6 ust. 1 ww. ustawy, który stanowi, iż odpisy i zwiększenia, o których mowa w art. 3-5 i 6a, oraz kwoty wypłaconych świadczeń urlopowych, o których mowa w art. 3, obciążają koszty działalności pracodawcy.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym Spółka wskazuje, iż zatrudnia mniej niż 20 pracowników. Wobec powyższego w tym zakresie zastosowanie znajduje przepis art. 3 ust. 3 w powiązaniu z art. 5 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Wobec tego, w analizowanym przypadku, gdy faktyczne odpisy i wpłaty na ZFŚS są wyższe od odpisu podstawowego dokonanego na podstawie ustawy o ZFŚS, kosztem uzyskania przychodów są tylko odpisy podstawowe.

W sytuacji, gdyby Spółka zatrudniała osoby, w stosunku do których orzeczono znaczny lub umiarkowany stopień niepełnosprawności możliwe byłoby natomiast zakwalifikowanie do kosztów uzyskania przychodów zwiększenia odpisu podstawowego o 6,25% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego na każdą zatrudnioną osobę (art. 5 ust. 4 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu jej datowania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70 - 561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl