ITPB3/423-559/08/AM - Wykazywanie w ewidencjach podatkowych towarów otrzymanych w depozycie mimo rozliczenia ich jako WNT.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 29 września 2008 r. (data wpływu 8 października 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zasad i sposobu dokumentowania wydatków - jest prawidłowe.

W dniu 8 października 2008 r. złożono ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zasad i sposobu dokumentowania wydatków.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka sprowadza w ilościach hurtowych znaczne ilości towarów z krajów UE. Ich dalsza sprzedaż odbywa się nieraz w dość długim czasie (np. w ciągu kilku, kilkunastu miesięcy). Część nabytych towarów nie znajdzie w ogóle nabywców, co jest podyktowane znacznym uzależnieniem zbytu od panującej obecnie mody (kolorystyka, wzory, itp.). Najwięksi dostawcy Spółki zgadzają się na:

Dostawcy ci nie wyrażają zainteresowania zarejestrowaniem się na terytorium kraju jako podatnicy podatku VAT i prowadzeniem samodzielnej działalności handlowej.

Polskie przepisy nie regulują jednak sprawy dostaw towarów w formie depozytu. Problem dla Spółki jest bardzo ważny, gdyż nabywanie całości dostaw powoduje niekorzystne wskaźniki ekonomiczne firmy w zakresie dużych zobowiązań z tytułu dostaw towarów i wysokich stanów magazynów towarów. Przejście na metodę depozytu zmieniłoby zasadniczo ww. wskaźniki ekonomiczne Spółki, a więc i jej postrzeganie przez banki finansujące działalność operacyjną firmy.

Dostawca dostarcza towary do Polski, lecz nie wystawia faktury, tylko przekazuje towary na podstawie listu przewozowego (dokumentu dostawy), wskazując Spółkę jako odbiorcę towarów. Towar trafi do magazynu (wynajętego przez dostawcę od Spółki) jako depozyt, z którego dostawca będzie wydawał zgodę na wydanie poszczególnych części towarów jeżeli Wnioskodawca znajdzie na daną część towaru nabywcę. Dostawca z UE nie będzie organizował magazynu w Polsce na swoje potrzeby, będzie korzystał z możliwości złożenia depozytu w magazynach Spółki - za stosowną opłatą. Po wejściu towaru na teren Polski (WNT) powstanie obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług.

Z chwilą znalezienia nabywcy na daną część towaru Wnioskodawca informuje o tym fakcie dostawcę, który zwalnia z depozytu tą część towarów i wysyła Spółce fakturę na tą część towaru.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał pytanie (w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych):

Czy towary otrzymane w depozycie, mimo rozliczenia ich jako WNT, należy wykazywać w ewidencjach podatkowych...

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. Zagadnienie dotyczące podatku od towarów i usług będzie przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy - w zakresie dotyczącym podatku dochodowego od osób prawnych - towarów otrzymanych w depozycie nie należy wykazywać w ewidencjach podatkowych do czasu nabycia. Wnioskodawca nie przyjmuje na stan towarów dostarczonych w ramach umowy depozytu na podstawie listów przewozowych (czy innych podobnych dokumentów) nie potwierdzonych fakturą. Towary te ujmuje w ewidencji pozabilansowej (ujmując je w trakcie inwentaryzacji na osobnych arkuszach spisowych jako "Towar w depozycie"). Każdą część towarów wykazaną na otrzymanej od dostawcy fakturze na towar zwolniony z depozytu Spółka przyjmuje na magazyn i ujmuje w ewidencjach podatkowych (księgach rachunkowych), także na zobowiązaniach wobec dostawców.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, z późn. zm.) - dalej: ustawa, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Ustawa odwołuje się więc do norm prawa bilansowego, co oznacza, iż podstawą zapisów w księgach rachunkowych - w myśl art. 20 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z późn. zm.) - są dowody stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej, zwane dowodami źródłowymi, wśród nich zewnętrzne obce - otrzymane od kontrahentów.

Księgi rachunkowe powinny być prowadzone rzetelnie, bezbłędnie, sprawdzalnie i terminowo, a transakcje udokumentowane w sposób wskazany w art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości, który to artykuł enumeratywnie określa, jakie elementy winny znajdować się na dowodzie księgowym.

Ustawodawca nie narzuca żadnych technicznych rozwiązań co do sposobu dokumentowania kosztów, podkreśla natomiast, że prowadzona ewidencja rachunkowa ma zapewnić określenie dochodu i podstawy opodatkowania oraz należnego podatku.

W opisanej przez Wnioskodawcę sytuacji mamy do czynienia z quasi składem konsygnacyjnym, konstrukcją biznesową stosowaną w wielu krajach Unii Europejskiej, ułatwiającą obrót towarem z zagranicznymi kontrahentami. Rozwiązanie to polega przede wszystkim na tym, że dostawca - zwykle producent towarów - wywozi towary do zlokalizowanego w innym kraju magazynu, skąd są pobierane zgodnie z zapotrzebowaniem przez nabywcę, który wykorzystuje je w procesie produkcyjnym. Ten model sprzedaży umożliwia realizowanie dostaw zgodnie z tzw. zasadą just-in-time, czyli w momencie, kiedy istnieje konkretne zapotrzebowanie na dany towar.

Cechą charakterystyczną powyższego rozwiązania jest możliwość pobierania towarów wyłącznie przez jednego odbiorcę, a dostawa tych towarów (przeniesienie prawa do rozporządzania nimi jak właściciel) następuje w momencie pobrania tych towarów przez odbiorcę (nabywcę), który staje się ich właścicielem w znaczeniu cywilnoprawnym dopiero w momencie ich pobrania.

Organ podatkowy zaznacza jednakże, iż stosownie do przepisu art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Przyjęta formuła prawna tego przepisu oznacza ścisłą korelację instytucji interpretacji z definicją legalną pojęcia "przepisy prawa podatkowego", zawartą w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, które zdefiniowane są jako przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Stwierdzić zatem należy, iż unormowania ustawy o rachunkowości nie stanowią przepisów prawa podatkowego zdefiniowanych w powyżej cytowanym przepisie, tym samym minister właściwy do spraw finansów publicznych nie ma uprawnienia do interpretowania tych przepisów w trybie wydawania indywidualnych interpretacji prawa podatkowego, określonych w art. 14b § 1 tej ustawy.

W konsekwencji powyższego, jeżeli z odrębnych przepisów (tutaj przepisów o rachunkowości) wynika taki sposób postępowania związany z ewidencjonowaniem przedstawionego zdarzenia przyszłego, jaki zaprezentowała Spółka, to w myśl cytowanego art. 9 ust. 1 ustawy, postępowanie Spółki w tej materii należałoby uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu jej datowania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.