ITPB3/423-536c/10/AM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 września 2010 r. (data wpływu 1 października 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie konsekwencji podatkowych wynikających z wykonywania działalności przez położony na terytorium Finlandii zakład - jest prawidłowe.

W dniu 1 października 2010 r. złożono ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie konsekwencji podatkowych wynikających z wykonywania działalności przez położony na terytorium Finlandii zakład.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W związku z zawarciem kontraktu polegającego na wykonywaniu instalacji elektrycznych na budowie na terenie Finlandii, którego czas realizacji zaplanowany jest na okres od sierpnia 2010 r. do grudnia 2012 r., Spółka utworzyła na terenie Finlandii zakład zgodnie z art. 8 ust. 2g Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Finlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Helsinkach dnia 26 października 1977 r., zgodnie z którym określenie Zakład obejmuje w szczególności budowę albo montaż, które trwają przez okres dłuższy niż 12 miesięcy. Spółka zarejestrowała się na terenie Finlandii dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych, posiada numer identyfikacji podatkowej, adres pod którym została zgłoszona do rejestracji w tamtejszych rejestrach i urzędzie podatkowym.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytania:

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź na pytanie trzecie. Zagadnienia zawarte w pozostałych pytaniach będą przedmiotami odrębnych interpretacji indywidualnych.

Zdaniem Wnioskodawcy - w części dotyczącej pytania trzeciego - zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Spółka ma obowiązek do dochodów osiągniętych w Polsce dodać dochód osiągnięty poza granicami kraju. Zgodnie z art. 51 ust. 2 ustawy o rachunkowości dochód z działalności wykonywanej za granicą powinien być wykazany w księgach tak, aby wynikający z tych ksiąg dochód obejmował również dochód z działalności wykonywanej za granicą. Przeliczenie przychodów i kosztów zakładu znajdującego się poza granicami winno nastąpić po kursie stanowiącym średnią arytmetyczną średnich kursów na dzień kończący każdy miesiąc roku obrotowego. W ocenie Spółki tak wykazany dochód nie może stanowić podstawy podatku dochodowego w Polsce. Podstawą tą również nie jest dochód wykazany w deklaracji podatkowej kraju, gdzie znajduje się Zakład.

Niezależnie od sposobu włączenia danych do ksiąg podstawa podatku w Polsce winna zostać ustalona zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych obowiązującej w Polsce. W szczególności:

* przychody winny zostać przeliczone zgodnie z art. 12 ust. 2 ustawy,

* koszty winny zostać przeliczone zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy,

* koszty wynagrodzeń ponoszone przez Zakład, jak również składki na ubezpieczenia społeczne opłacone do fińskiego ubezpieczyciela są kosztem uzyskania w miesiącu, za który są należne - nie ma tutaj zastosowania art. 15 ust. 4h ustawy, który mówi o składkach określonych w ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych,

* różnice kursowe wynikające z zapłaty należności i zobowiązań w części dotyczącej podatku VAT nie są kosztami i przychodami podatkowymi zgodnie z art. 15a ust. 2 pkt 1 i 2 oraz ust. 3 pkt 1 i 2 ustawy,

* różnice kursowe powstające przy zapłacie podatków i innych należności i zobowiązań nie będących przychodami i kosztami nie stanowią kosztu i przychodu podatkowego,

* rozliczenia międzyokresowe (ubezpieczenia majątkowe, gwarancje bankowe) winny być rozliczone według zasad stosowanych dla podobnych rozliczeń w jednostce macierzystej, nawet jeżeli w dochodzie Zakładu zostaną uwzględnione jednorazowo,

* różnice kursowe powstające w rozliczeniach pomiędzy jednostką macierzystą a Zakładem są neutralne podatkowo.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, z późn. zm.) podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Oznacza to, iż Rzeczpospolita Polska posiada jurysdykcję podatkową w zakresie ustalania wysokości przychodów i kosztów generowanych przez zagraniczne zakłady polskich rezydentów. Tym samym polska ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych będzie regulować wszystkie kwestie wiążące się z przychodami i kosztami generowanymi przez Zakład mającymi wpływ na opodatkowanie Spółki podatkiem dochodowym w Polsce.

Skoro w omawianym kontekście Spółka jest obowiązana doliczyć przychody i koszty Zakładu do przychodów i kosztów jednostki macierzystej to polska ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych jest przesądzająca (zgodnie z zasadą terytorialności przedsiębiorca jest opodatkowany ze wszystkich swoich dochodów w państwie swojej rezydencji) m.in. w zakresie:

* zdefiniowania pojęcia "dochód" i "strata" oraz sposobu ich opodatkowania/rozliczania w podatku dochodowym,

* zdefiniowania pojęcia "przychód" i określenia momentu jego rozpoznania dla potrzeb opodatkowania podatkiem dochodowym w Polsce,

* zdefiniowania pojęcia "koszt uzyskania przychodu" i określenia momentu jego rozpoznania dla potrzeb opodatkowania podatkiem dochodowym w Polsce.

W konsekwencji powyższego wyłącznie polskie regulacje podatkowe będą miały znaczenie prawne przy ustalaniu dochodu/straty dla potrzeb opodatkowania Spółki podatkiem dochodowym w Polsce. Wszystkie elementy przychodów i kosztów wykazane (lub niewykazane) bądź aktywowane w ewidencji prowadzonej przez fiński Zakład Spółki będą bowiem - dla potrzeb rozliczenia w Polsce - weryfikowane pod kątem ich zgodności z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W szczególności więc, przy określaniu zakresu zastosowania polskiej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy brać pod uwagę datę zdarzeń istotną z podatkowego punktu widzenia, tzn. moment uzyskania przychodów i rozpoznania kosztów uzyskania przychodów dla potrzeb opodatkowania w Polsce.

Należy zatem przychylić się do stanowiska Wnioskodawcy, iż "niezależnie od sposobu włączenia danych do ksiąg podstawa podatku w Polsce winna zostać ustalona zgodnie z przepisami ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych".

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.