ITPB3/423-462/13/PST

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 września 2013 r. (data wpływu 30 września 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania przepisów dotyczących tzw. "korekty kosztów" w związku z potrąceniem kaucji wynikającej z umowy z podwykonawcą o roboty budowlane - jest prawidłowe.

W dniu 30 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania przepisów dotyczących tzw. "korekty kosztów" w związku z potrąceniem kaucji wynikającej z umowy z podwykonawcą o roboty budowlane.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej Spółka) realizuje część robót budowlanych przez podwykonawców. W zawieranych umowach o wykonanie robót zawarta jest klauzula, zgodnie z którą Wykonawca (Spółka) tytułem zabezpieczenia należytego wykonania przedmiotu umowy, ma prawo do zatrzymania określonej procentowo kwoty brutto wynagrodzenia podwykonawcy, określonego w każdej fakturze. Zabezpieczenie stanowić będzie bezwarunkowe pokrycie roszczeń Wykonawcy wynikających z niewykonania lub nienależytego wykonania Umowy, a także roszczeń z tytułu gwarancji jakości i rękojmi za wykonane roboty zgodnie z umową.

Z umów z podwykonawcami wynika, że zwrot np. 70% kwoty zatrzymanej nastąpi na pisemny wniosek podwykonawcy, po dokonaniu przez Inwestora odbioru końcowego zadania inwestycyjnego i usunięciu przez podwykonawcę wszystkich wad i usterek przedmiotu umowy. Pozostała część zatrzymanej kwoty, stanowiąca zatrzymanie gwarancyjne, zostanie zwrócona podwykonawcy po upływie okresu Gwarancji, na pisemny wniosek podwykonawcy.

Zatrzymane procentowej kwoty od wartości brutto każdej faktury jest księgowane na koncie "211 Kwoty zatrzymane-kaucje gwarancyjne" Wartość netto faktury księgowana jest w ciężar kosztów budowy, natomiast kwota do zapłaty jest potrącana w wysokości procentowej wartości brutto i zwracana podwykonawcy w dwóch terminach np.: 70% w okresie przeciętnie 2 lat, natomiast pozostałe 30% w okresie średnio 5 lat licząc od daty zatrzymania kwoty gwarancji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku z nowymi przepisami art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Spółka zatrzymując procent wynagrodzenia podwykonawcy jako kaucję gwarancyjną, jest zobowiązana dokonać zmniejszenia kosztów o kwotę wynagrodzenia przypadającego na zatrzymaną kaucję, na podstawie przepisu art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdaniem Spółki, niezależnie od sposobu księgowania faktur wystawianych przez podwykonawców, Spółka nie będzie zobowiązana do korekty kosztów uzyskania przychodów, jeżeli z łączącej Spółkę z podwykonawcą umowy wynika zobowiązanie podwykonawcy do przekazania Spółce określonej kwoty tytułem gwarancji należytego wykonania umowy.

We wprowadzonym od stycznia 2013 r. nowym przepisie art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy tego podatku zobowiązani są do korekty kosztów uzyskania przychodów o ujęte w tych kosztach, ale nieuregulowane zobowiązania.

Jak wynika z treści przepisu art. 15b ust. 1 u.p.d.o.p., w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów. Natomiast, zgodnie z przepisem art. 15b ust. 2 u.p.d.o.p., jeżeli wynikający z umowy lub innego dokumentu termin płatności zobowiązania jest dłuższy niż 60 dni, to podatnik zobowiązany jest do korekty kosztów uzyskania przychodów, gdy kwotę zobowiązania zaliczy do kosztów uzyskania przychodów, lecz nie ureguluje zobowiązania w terminie 90 dni od daty zaliczenia kwoty zobowiązania do tych kosztów. Jednocześnie jak wynika z art. 15b ust. 9 u.p.d.o.p., powołane powyżej przepisy stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy zobowiązanie zostało zapłacone w części. W opisanym przez Spółkę stanie faktycznym, w stosunku do procentowej wartości każdej faktury, nie mamy do czynienia z odroczonym o ponad 60 dni terminie płatności, ani o nieuregulowaniu zobowiązania w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności zobowiązania. Z umowy między Spółką a podwykonawcą wynika bowiem, że podwykonawca zobowiązany jest do przekazania na rzecz Spółki określonej kwoty tytułem zabezpieczenia należytego wykonania robót, tzw. kaucji gwarancyjnej. Jednocześnie strony dokonują w drodze potrącenia (kompensaty) zobowiązania zamawiającego do zapłaty za wykonane prace i zobowiązania wykonawcy tych prac do przekazania kwoty gwarancji należytego wykonania prac budowlanych.

Pomimo braku fizycznego przelewu pełnej kwoty należności wynikającej z faktury na rzecz podwykonawcy, w opisanym stanie faktycznym nie dochodzi do nieuregulowania należności w rozumieniu przepisu art. 15b u.p.d.o.p., z uwagi na to, że powstają dwa niezależne od siebie roszczenia.

Pierwsze to roszczenie Spółki wobec podwykonawcy z tytułu gwarancji należytego wykonania robót, drugie to roszczenie podwykonawcy z tytułu wynagrodzenia za wykonane prace budowlane. Zaspokojenie roszczeń może nastąpić w dwojaki sposób. Po pierwsze możliwa jest zapłata kaucji gwarancyjnej przez podwykonawcę oraz zapłatę przez Spółkę całości wynagrodzenia na rzecz podwykonawcy. Po drugie, rozliczenie to może nastąpić także poprzez zastosowanie uproszczenia przyjętego przez strony, polegającego na tym, że Spółka z kwoty do wypłaty podwykonawcy sama pobierze (potrąci) kwotę stanowiącą równowartość kaucji gwarancyjnej.

Taka forma regulowania zobowiązań opisana została w kodeksie cywilnym w art. 498 § 1, gdzie wskazano, że w przypadku, gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagane i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Na skutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

W oparciu o powyższy przepis, jeżeli Spółka dokona kompensaty zobowiązania z należnością od podwykonawcy, to faktura od podwykonawcy zostanie uregulowana w tej części. Oznacza to więc, że w części zobowiązań wynikających z faktur nabycia usług, które zostaną uregulowane w drodze potrącenia wzajemnych wierzytelności, nie powstanie po stronie Spółki, po upływie terminów wskazanych w art. 15b ust. 1 u.p.d.o.p. obowiązek zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwoty uregulowane w tej formie na rzecz podwykonawcy.

W związku z powyższym, zdaniem Spółki mimo, że określony procent wartości faktury nie jest przez Spółkę wypłacany podwykonawcy bezpośrednio w terminie płatności określonej na fakturze, tylko uregulowany w terminie w formie kompensaty, to opisaną przez Spółkę sytuację należy taktować tak, jakby Spółka zapłaciła całą fakturę wystawioną przez podwykonawcę, a podwykonawca przekazał na rzecz Spółki należną jej kwotę zabezpieczenia należytego wykonania prac budowlanych, która zostanie zwrócona podwykonawcy w terminach i na warunkach określonych w umowie.

Podsumowując, w ocenie Spółki, w opisanym stanie faktycznym nie znajdą zastosowania przepisy art. 15b u.p.d.o.p., dotyczące podatkowych skutków wynikających z nieuregulowania zobowiązania. Fakt pobrania kaucji gwarancyjnej z wynagrodzenia podwykonawcy nie stanowi częściowego nieuregulowania należności, o której mowa w art. 15b u.p.d.o.p. Spółka nie ma obowiązku dokonania zmniejszenia kosztów o kwotę zatrzymaną jako gwarancję.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w indywidualnych interpretacjach przepisów podatkowych, np. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 17 września 2012 r. znak..., czy w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 23 maja 2013 r., znak.... i w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 13 maja 2013 r., znak.....

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, z późn. zm. - dalej: "ustawa") kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł - obiektywnie oceniając - oczekiwać takiego efektu.

Zatem, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Kierując się kryterium charakteru powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia:

* koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, tj. takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów - w ich przypadku możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód (np. wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru handlowego);

* koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie), tj. takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia - są to wydatki związane z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczyniające się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów, w przypadku których nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy (np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną)

Moment potrącalności kosztów uzyskania przychodu został uregulowany w art. 15 ust. 4-4e ustawy. Z uwzględnieniem powyższego podziału kosztów uzyskania przychodu ww. regulacje kształtują dwie niezależne zasady:

Ustawa z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz. U. z 2012 r. poz. 1342), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2013 r., wprowadziła w art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych rozwiązanie polegające na obowiązku dokonywania korekty kosztów uzyskania przychodów w przypadku nieuregulowania kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu w ciągu 30 dni od daty upływu terminu płatności ustalonego przez strony, a w przypadku gdy termin płatności jest dłuższy niż 60 dni - nieuregulowania jej w ciągu 90 dni od dnia zaliczenia kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu do kosztów uzyskania przychodów.

Z brzmienia art. 15b ust. 1 ustawy wynika, że w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) - kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów.

W myśl art. 15b ust. 2 ustawy, jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie.

Zatem, w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu podatnik będzie zobowiązany do dokonania zmniejszenia tych kosztów, jeżeli nie ureguluje kwoty zobowiązania w ciągu 30 dni od daty upływu terminu jego płatności. Natomiast, w sytuacji ustalenia przez strony terminu płatności dłuższego niż 60 dni, podatnik będzie zobowiązany do dokonania zmniejszenia kosztów podatkowych o kwotę wynikającą z faktury lub innego dokumentu z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli w tym terminie kwota ta nie zostanie uregulowana.

Zgodnie z art. 15b ust. 3 ustawy, zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, dokonuje się w miesiącu, w którym upływa termin określony w tych przepisach. Jeżeli po dokonaniu zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, zobowiązanie zostanie uregulowane, podatnik w miesiącu, w którym uregulował zobowiązanie, zwiększa koszty uzyskania przychodów o kwotę dokonanego zmniejszenia (art. 15b ust. 4 ustawy).

Jak stanowi art. 15b ust. 5 ustawy, jeżeli w miesiącu, w którym podatnik ma obowiązek dokonać zmniejszenia, o którym mowa w ust. 1 lub 2, podatnik nie ponosi kosztów uzyskania przychodów lub poniesione koszty są niższe od kwoty zmniejszenia, wówczas ma obowiązek zwiększyć przychody o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone koszty uzyskania przychodów.

Wobec powyższego, jeżeli w miesiącu, w którym powinno nastąpić zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów, podatnik nie ponosi kosztów podatkowych lub poniesione koszty podatkowe są niższe niż kwota stosownego zmniejszenia, wówczas ma on obowiązek zwiększenia przychodów podatkowych o kwotę, o którą nie pomniejszył kosztów uzyskania przychodów.

W myśl art. 15b ust. 8 ustawy, jeżeli zgodnie z art. 15 zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z dokumentów, o których mowa w ust. 1, nastąpi po upływie terminu określonego w ust. 1 lub 2, to zaliczenie tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów następuje z uwzględnieniem art. 15, z tym że nie wcześniej niż w miesiącu jej uregulowania.

Zatem, w sytuacji dokonania przez podatnika korekty kosztów podatkowych polegającej na ich zmniejszeniu (ewentualnie korekty przychodów podatkowych polegającej na ich zwiększeniu) i późniejszego uregulowania zobowiązania, podatnik będzie uprawniony do zwiększenia kosztów podatkowych o kwotę dokonanej korekty w miesiącu uregulowania zobowiązania.

Przedstawione powyżej przepisy dotyczące korekty kosztów uzyskania przychodów w przypadku nieuregulowania zobowiązania mają zastosowanie zarówno w sytuacji, gdy podatnik nie zapłacił całej kwoty, jak też wtedy, gdy uregulował swoje zobowiązanie tylko w części, co wynika z treści art. 15b ust. 9 ustawy.

Zmniejszenia kosztów podatkowych (ewentualnie zwiększenia przychodów podatkowych) należy zatem dokonać w odniesieniu do tej kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu, która została uprzednio zaliczona do kosztów podatkowych, a która nie została zapłacona w terminie 30 dni od upływu terminu płatności lub 90 dni od zaliczenia jej do kosztów podatkowych, jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni.

Regulacje dotyczące korekty kosztów uzyskania przychodów, nie znajdą zastosowania do podatnika, który kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu, nie zaliczył do kosztów uzyskania przychodów. Zatem, nieuregulowanie kwoty wynikającej z faktury lub innego dokumentu nie będzie powodowało obowiązku korygowania kosztów podatkowych.

Z okoliczności wskazanych we wniosku wynika, że Spółka realizuje część robót budowlanych przez podwykonawców. W zawieranych umowach o wykonanie robót zawarta jest klauzula, zgodnie z którą Wykonawca (Spółka) tytułem zabezpieczenia należytego wykonania przedmiotu umowy, ma prawo do zatrzymania określonej procentowo kwoty brutto wynagrodzenia podwykonawcy, określonego w każdej fakturze. Zabezpieczenie stanowić będzie bezwarunkowe pokrycie roszczeń Wykonawcy wynikających z niewykonania lub nienależytego wykonania Umowy, a także roszczeń z tytułu gwarancji jakości i rękojmi za wykonane roboty zgodnie z umową. Z umów z podwykonawcami wynika, że zwrot np. 70% kwoty zatrzymanej nastąpi na pisemny wniosek podwykonawcy, po dokonaniu przez Inwestora odbioru końcowego zadania inwestycyjnego i usunięciu przez podwykonawcę wszystkich wad i usterek przedmiotu umowy. Pozostała część zatrzymanej kwoty, stanowiąca zatrzymanie gwarancyjne, zostanie zwrócona podwykonawcy po upływie okresu Gwarancji, na pisemny wniosek podwykonawcy.

Zatrzymane procentowej kwoty od wartości brutto każdej faktury jest księgowane na koncie "211 Kwoty zatrzymane-kaucje gwarancyjne" Wartość netto faktury księgowana jest w ciężar kosztów budowy, natomiast kwota do zapłaty jest potrącana w wysokości procentowej wartości brutto i zwracana podwykonawcy w dwóch terminach np.: 70% w okresie przeciętnie 2 lat, natomiast pozostałe 30% w okresie średnio 5 lat licząc od daty zatrzymania kwoty gwarancji.

W tym miejscu należy wskazać, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiują pojęcia "kaucji". Zgodnie ze słownikową definicją (według Internetowego Słownika Języka Polskiego - http://www.sjp.pl) - "kaucja" jest to: "suma pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania umowy; zastaw; zabezpieczenie; gwarancja".

Kaucja gwarancyjna w budownictwie to określana - z reguły procentowo - kwota należności wynikających z tytułu wykonanych robót, zatrzymana przez inwestora na określony okresdo momentu ich zakończenia tytułem gwarancji. Stanowi ona formę zabezpieczenia należytego wykonania robót przez wykonawcę bądź też służy do pokrycia roszczeń wynikających z ich niewykonania czy też nienależytego wykonania. Co do zasady ma charakter zwrotny i pozostaje neutralna podatkowo. Zakres gwarancji, jej okres oraz zasady rozliczania się z pobranych kaucji są ustalane pomiędzy inwestorem i wykonawcą (bądź pomiędzy wykonawcą i podwykonawcą) w zawartej umowie.

W przypadku, gdy kaucje gwarancyjne są potrącane przez inwestora przy wypłacaniu należności wykonawcom za wykonane usługi budowlane, za zapłatę należy uznać również kwotę potrąconej kaucji. Kwoty objętej potrąceniem nie można więc uznać za kwotę nieuregulowaną w rozumieniu art. 15b ust. 1 ustawy. Świadczy o tym fakt, że zgodnie z art. 498 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.- dalej: "k.c."), gdy dwie strony są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Zgodnie z powyższym, potrącenie wierzytelności jest jedną z form wygaśnięcia zobowiązania w wyniku wykonania świadczenia przez umorzenie wzajemnych wierzytelności między stronami. Do wygaśnięcia zobowiązania przez potrącenie dochodzi w sytuacji, gdy jedna strona jest w stosunku do drugiej zarówno dłużnikiem, jak i wierzycielem. Potrącenie zatem stanowi formę wzajemnej zapłaty za istniejące pomiędzy stronami zobowiązania, co pozwala na traktowanie jej na równi z zapłatą.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że w sytuacji objętej zapytaniem Wnioskodawcy na skutek zatrzymania określonego procentu wynagrodzenia podwykonawcy, jako kaucję dochodzi do częściowego umorzenia należności z wystawionej przez Spółkę na rzecz podwykonawcy. W takiej sytuacji, nie można uznać że ww. część należności pozostała przez Wnioskodawcę nieuregulowana - została ona bowiem umorzona. Skutek w postaci wygaśnięcia wierzytelności objętej potrąceniem wyklucza uznanie, że należność pozostaje nieuregulowana - wierzytelność taka na skutek umorzenia przestała istnieć, więc nie może pozostawać nieuregulowana.

Podsumowując, w odniesieniu do kaucji potrącanej przez Spółkę nie znajdą zastosowania przepisy art. 15b ustawy.

Spółka zatrzymując określony procent wynagrodzenia podwykonawcy jako kaucję nie jest zobowiązana do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów w oparciu o przepisy art. 15b ust. 1, ust. 2 i ust. 9 ustawy po upływie terminu wskazanego w tym przepisie o kwotę wynagrodzenia przypadającego na zatrzymaną kaucję.

Reasumując stanowisko Spółki wyrażone we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego należy uznać za prawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 13 marca 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.