ITPB3/423-413/09/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 27 lipca 2009 r. (data wpływu 30 lipca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną w rozumieniu przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych wydatków poniesionych na dzierżawą gruntów, budynków i budowli jest nieprawidłowe.

W dniu 30 lipca 2009 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną wydatków poniesionych na dzierżawę gruntów, budynków i budowli w rozumieniu przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Spółka prowadzi działalność na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia z dnia 26 lutego 2008 r. udzielonego przez zarząd strefy ekonomicznej sp. z o.o. w imieniu Ministra Gospodarki.

W związku z powyższym w zezwoleniu Spółka zobowiązana została do:

* dokonania inwestycji na terenie Strefy na określoną kwotę środków w rozumieniu § 6 ust. 1 rozporządzenia w sprawie Specjalnej Strefy Ekonomicznej z dnia 5 grudnia 2006 r. jako wydatków kwalifikujących się do udzielenia pomocy,

* określono przewidywalny termin zakończenia inwestycji na dzień 31 sierpnia 2013 r.,

* prowadzenia działalności gospodarczej przez okres nie krótszy niż 5 lat od momentu, gdy cała inwestycja zostanie zakończona,

* przestrzegania regulaminu strefy i innych regulacji prawnych dotyczących strefy.

Przed uzyskaniem zezwolenia Spółka podpisała umowę dzierżawy z właścicielem budynku magazynowego znajdującego się na terenie specjalnej strefy ekonomicznej.

W związku z powyższym Spółka zobowiązana jest co miesiąc uiszczać odpowiednią kwotę czynszu za dzierżawę budynku.

W umowie określono okres dzierżawy na 5 lat licząc od dnia przekazania budynku. Jednocześnie zawarto klauzulę, iż Najemca ma prawo jednokrotnego przedłużenia umowy na okres kolejnych 5 lat - co też planuje uczynić, gdyż w zezwoleniu Spółka zobowiązała się, że będzie prowadzić działalność przez okres nie krótszy niż 5 lat od momentu zakończenia inwestycji. Skorzystanie z opcji przedłużenia umowy nie wymaga zgody Wynajmującego. Ostateczne przekazanie budynku nastąpiło 9 września 2008 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy koszty poniesione w czasie obowiązywania rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 grudnia 2006 r. w sprawie Specjalnej Strefy Ekonomicznej oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych związane z dzierżawą gruntów, budynków i budowli - można uznać za wydatki kwalifikujące do objęcia pomocą w rozumieniu wyżej wskazanych rozporządzeń, jeżeli przedsiębiorca zobowiązał się, że będzie prowadzić działalność gospodarczą na terenie strefy przez okres nie krótszy niż 5 lat od momentu przewidywanego terminu zakończenia inwestycji oraz w umowie z Wynajmującym zapewnił sobie możliwość dzierżawy na wyżej wskazany okres.

W odniesieniu do przedstawionego zapytania Wnioskodawca podniósł, że zgodnie z § 6 ust. 2 zdanie 2 oraz w związku z § 6 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 grudnia 2006 r. w sprawie Specjalnej Strefy Ekonomicznej w odniesieniu do najmu i dzierżawy gruntów, budynków, budowli za wydatki kwalifikujące do objęcia pomocą uznaje się koszty inwestycji, gdzie okres najmu musi trwać przez okres co najmniej 5 lat od przewidywanego terminu zakończenia projektu inwestycyjnego, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców - przez okres co najmniej 3 lat.

Natomiast w dniu 30 grudnia 2008 r. weszło w życie rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych, które zastąpiło wyżej wskazane rozporządzenie w sprawie Specjalnej Strefy Ekonomicznej. Zgodnie z § 6 pkt 5 nowego rozporządzenia za wydatki kwalifikujące do objęcia pomocą uznaje się koszty związane z najmem lub dzierżawą gruntów, budynków i budowli - pod warunkiem że okres najmu lub dzierżawy trwa co najmniej 5 lat, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców - co najmniej 3 lata, licząc od przewidywanego terminu zakończenia nowej inwestycji.

W ocenie Spółki, w przypadku wydatków związanych z najmem bądź dzierżawą nowe rozporządzenie nie wprowadza nowych rozwiązań prawnych, a jego postanowienia mają charakter precyzujący.

Tak więc Jednostka uważa, że przepisy dotyczące najmu i dzierżawy obu rozporządzeń uzależniają uznanie za wydatki kwalifikujące do objęcia pomocą od trwania przez co najmniej 5 lat - w przypadku dużych przedsiębiorców lub 3 lata w przypadku małych i średnich, okresu najmu bądź dzierżawy gruntów, budynków i budowli. Natomiast za okres najmu lub dzierżawy należy rozumieć okres przez jaki prawdopodobnie (przy uwzględnieniu tego, że jedna ze stron nie wypowie umowy) będzie biec umowa najmu bądź dzierżawy, a nie faktyczny czas przez jaki najemca wynajmuje dany grunt, budynek i budowlę.

Na potwierdzenie tezy iż ustawodawca wskazał w rozporządzeniu na prawdopodobny okres dzierżawy bądź najmu, a nie na faktyczny okres dzierżawy bądź najmu, który już upłynął, określono wprost, że okres ten biegnie od przewidywanego terminu zakończenia projektu inwestycyjnego bądź inwestycji. Zdaniem jednostki, odmienne twierdzenie oznaczałoby, iż koszty inwestycji związane z dzierżawą powierzchni magazynowej mogłyby być zaliczone do wydatków kwalifikujących dopiero po upływie 5 lat od przewidywanego terminu zakończenia inwestycji czyli w roku 2018 - taka wykładnia przepisu stanowiłaby wykładnię ad absurdum.

W przypadku Spółki przewidywalny okres zakończenia inwestycji określony został w zezwoleniu na dzień 31 sierpnia 2013 r. Spółka zgodnie z umową dzierżawi powierzchnię magazynową przez okres 5 lat licząc od dnia przekazania budynku. Ostateczne przekazanie budynku nastąpiło 9 września 2008 r. Umowa dzierżawy przewiduje przedłużenie jednostronnym oświadczeniem Spółki dzierżawy powierzchni magazynowej przez kolejny okres 5 lat od momentu zakończenia pierwotnego okresu trwania umowy.

W związku z powyższym należy uznać, że okres dzierżawy (przy założeniu, że umowa nie zostanie wypowiedziana) przez Spółkę powierzchni magazynowej wynosi 10 lat licząc od dnia 9 września 2008 r. i jest dłuższy niż okres 5 lat lub 3 lat, licząc od momentu przewidywanego zakończenia inwestycji, który wynika z § 6 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 grudnia 2006 r. w sprawie Specjalnej Strefy Ekonomicznej oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych.

Co istotne, w omawianym przypadku nie jest wymagana zgoda Wynajmującego na przedłużenie umowy dzierżawy powierzchni magazynowej, gdyż klauzula, która została zawarta w umowie pomiędzy Wynajmującym a Spółką wskazuje na jednostronne oświadczenie Spółki przedłużające umowę dzierżawy.

Jednocześnie Spółka zobowiązała się prowadzić działalność na terenie Strefy przez okres nie krótszy niż 5 lat licząc od momentu zakończenia inwestycji.

W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że za wydatki kwalifikujące do objęcia pomocą należy uznać koszty inwestycji związane z najmem lub dzierżawą gruntów, budynków w przypadku, gdy Spółka zapewniła sobie umownie możliwość dzierżawy powierzchni magazynowej na okres nie krótszy niż 5 lat - gdyby uznać, że Spółka jest dużym przedsiębiorcą lub 3 lat w przypadku, gdyby Spółka nie spełniała wymagań pozwalających ją uznać za dużego przedsiębiorcę w myśl przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, licząc od przewidywanego terminu zakończenia inwestycji oraz zobowiązała się, że będzie prowadzić działalność gospodarczą na terenie Strefy przez okres nie krótszy niż 5 lat od momentu zakończenia inwestycji. Zdaniem Jednostki analogiczne stanowisko jak wyżej zaprezentowane zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej znak IP-PB3-423-775/08-2/KB.

Dodatkowo Spółka podniosła, że ustawa o specjalnych strefach ekonomicznych z dnia 20 października 1994 r., zmieniona ustawą o zmianie ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych z dnia 30 maja 2008 r. jest ustawą podatkową w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. ustawy - Ordynacja podatkowa. Rozporządzenia, których postanowienia są przedmiotem niniejszej interpretacji są przepisami prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274 z późn. zm.), specjalna strefa ekonomiczna jest ustanawiana w drodze rozporządzenia Rady Ministrów, wydawanego na wniosek ministra właściwego do spraw gospodarki. Na mocy art. 12 ust. 1 tej ustawy, dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zasady tego zwolnienia dotyczące osób prawnych określa art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.). W myśl tego przepisu wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej strefy, o którym mowa w cytowanym powyżej przepisie uprawnia do prowadzenia działalności gospodarczej na terenie strefy i korzystania z pomocy publicznej. Określa ono przedmiot i warunki prowadzenia działalności dotyczące w szczególności:

W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca, na podstawie zezwolenia wydanego w imieniu Ministra Gospodarki, z dnia 26 lutego 2008 r., prowadzi działalność gospodarczą na terenie specjalnej strefy ekonomicznej.

W dacie wydania wyżej wymienionego zezwolenia szczegółowe zasady korzystania przez przedsiębiorców z pomocy publicznej określone zostały rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 5 grudnia 2006 r. w sprawie specjalnej strefy ekonomicznej (Dz. U. z 2006 r. Nr 228, poz. 1667 z późn. zm.), które utraciło moc z dniem 30 grudnia 2008 r., tj. dniem wejścia w życie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 grudnia 2008 r. w sprawie specjalnej strefy ekonomicznej (Dz. U. Nr 232, poz. 1556).

Wskazać należy również, że z dniem 30 grudnia 2008 r. weszło w życie rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (Dz. U. Nr 232, poz. 1548), które szczegółowo określiło kwestie korzystania przez przedsiębiorców z pomocy publicznej.

Podkreślić należy jednak, że w myśl § 8 ww. rozporządzenia z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych, do przedsiębiorcy, który posiada zezwolenie wydane przed dniem wejścia w życie tego rozporządzenia, stosuje się dotychczasowe warunki udzielania pomocy regionalnej. Tym samym stanowisko Spółki, w którym wskazuje na konieczność stosowania ww. rozporządzenia dla potrzeb korzystania z pomocy publicznej należy uznać za nieprawidłowe.

Oznacza to, że rozstrzygając o prawie korzystania przez Wnioskodawcę ze zwolnienia, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy uwzględniać warunki korzystania z pomocy publicznej wynikające z uregulowań odpowiedniego rozporządzenia obowiązującego w danym okresie, tj. w przypadku Spółki rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 grudnia 2006 r. w sprawie specjalnej strefy ekonomicznej.

Ogólne przesłanki warunkujące nabycie prawa do omawianego zwolnienia, wynikające z treści wymienionego powyżej aktu wykonawczego określone zostały w § 2a i 3 tego rozporządzenia.

Pomoc regionalna udzielana przedsiębiorcom prowadzącym działalność gospodarczą na terenie strefy na podstawie zezwolenia może być udzielana z zachowaniem warunków rozporządzenia Komisji (WE) nr 1628/2006 z dnia 24 października 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu w odniesieniu do regionalnej pomocy inwestycyjnej (Dz. Urz. UE L 302 z 01.11.2006, str. 29). Pomoc regionalna udzielana przedsiębiorcy w formie zwolnień podatkowych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych albo na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 63a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) stanowi pomoc regionalną z tytułu:

Warunkiem udzielenia pomocy z tytułu nowej inwestycji jest udział środków własnych przedsiębiorcy rozumianych jako środki, które nie zostały uzyskane w ramach udzielonej mu pomocy, wynoszących co najmniej 25% całkowitych kosztów inwestycji.

Przez nową inwestycję należy rozumieć inwestycję w środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne, polegającą na utworzeniu nowego lub rozbudowie istniejącego przedsiębiorstwa, dywersyfikacji produkcji przedsiębiorstwa przez wprowadzenie nowych dodatkowych produktów bądź na zasadniczej zmianie dotyczącej całościowego procesu produkcyjnego istniejącego przedsiębiorstwa. Za nową inwestycję uznaje się również nabycie przedsiębiorstwa, które jest w likwidacji albo zostałoby zlikwidowane, gdyby nie zostało nabyte, przy czym przedsiębiorstwo jest nabywane przez niezależnego inwestora. Nie jest dopuszczalna pomoc przeznaczona na inwestycje odtworzeniowe.

Pomoc przeznaczona na nowe inwestycje może być udzielana wraz z pomocą na tworzenie nowych miejsc pracy, pod warunkiem że łącznie wielkość tych pomocy nie przekracza maksymalnej wielkości pomocy określonej w § 4, przy czym dopuszczalną wielkość pomocy określa się jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy i wyższej kwoty kosztów: nowej inwestycji lub dwuletnich kosztów pracy nowo zatrudnionych pracowników.

Pomoc, o której mowa w ust. 1, może być udzielana łącznie z inną pomocą na nowe inwestycje lub tworzenie nowych miejsc pracy, bez względu na jej źródło i formę, pod warunkiem że łącznie wartość pomocy nie przekroczy dopuszczalnej wielkości pomocy określonej w § 4.

Maksymalna intensywność regionalnej pomocy inwestycyjnej liczona jako stosunek ekwiwalentu dotacji brutto do kosztów kwalifikujących się do objęcia tą pomocą, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, wynosi 50% - na obszarach należących do województw: lubelskiego, podkarpackiego, warmińsko-mazurskiego, podlaskiego, świętokrzyskiego, opolskiego, małopolskiego, lubuskiego, łódzkiego, kujawsko-pomorskiego (§ 4 ust. 1 pkt 1 ww. rozporządzenia).

Ponadto należy podkreślić, że stosownie do treści § 5 ust. 1 cyt. rozporządzenia zwolnienie od podatku dochodowego z tytułu kosztów nowej inwestycji przysługuje przedsiębiorcy, począwszy od miesiąca, w którym poniósł wydatki inwestycyjne w okresie od dnia uzyskania zezwolenia, aż do wyczerpania dopuszczalnej pomocy regionalnej, pod warunkiem że:

Tak wiec pomoc publiczna udzielana podatnikom, działającym w specjalnej strefie ekonomicznej w postaci zwolnienia od podatku dochodowego przyjmuje formę pomocy regionalnej, która udzielana jest w celu wspierania nowych inwestycji lub tworzenia nowych miejsc pracy związanych z daną inwestycją (§ 3 ust. 1 ww. rozporządzenia Rady Ministrów). Zwolnienie to może stosować podatnik, który:

* prowadzi działalność gospodarczą na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie uzyskanego zezwolenia (zezwoleń),

* osiąga dochód z tej działalności,

* poniósł określonej wartości wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą publiczną, w świetle definicji zawartych w § 3 powołanego rozporządzenia,

* przez określony minimalny okres będzie prowadził działalność gospodarczą na terenie strefy, nie przeniesie własności składników majątku, z którymi były związane wydatki inwestycyjne oraz utrzyma nowo utworzone miejsca pracy.

Wymogi do uznania ponoszonych przez Spółkę wydatków za kwalifikujące się do objęcia pomocą regionalną z tytułu kosztów nowej inwestycji określone są w § 6 ww. rozporządzenia. Stosownie do przepisu § 6 ust. 1 omawianego rozporządzenia za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą uznaje się koszty inwestycji, pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz o podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesione na terenie strefy w trakcie obowiązywania zezwolenia, będące:

Dodatkowo, w odniesieniu do kosztów związanych z nabyciem aktywów objętych najmem albo dzierżawą, innych niż grunty, budynki i budowle, prawodawca wskazał, że koszty te uwzględnia się jedynie w przypadku, gdy najem albo dzierżawa ma postać leasingu finansowego oraz obejmuje zobowiązanie do nabycia aktywów z chwilą upływu okresu najmu albo dzierżawy.

Natomiast w odniesieniu do najmu albo dzierżawy gruntów, budynków i budowli najem albo dzierżawa musi trwać przez okres co najmniej 5 lat od przewidywanego terminu zakończenia projektu inwestycyjnego, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców - przez okres co najmniej 3 lat.

Jak wynika z przedstawionego zdarzenia przyszłego Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terenie specjalnej strefy ekonomicznej po uzyskaniu zezwolenia, które określiło szczegółowy przedmiot działalności. Spółka w celu zrealizowania inwestycji w rozumieniu przepisów rozporządzenia na terenie specjalnej strefy ekonomicznej ponosiła i dalej zamierza ponosić wydatki wynikające z cywilnoprawnej umowy dzierżawy budynku magazynowego. W przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego umowa dzierżawy została zawarta na okres 5 lat licząc od dnia przekazania budynku, z możliwością przedłużenia na kolejne 5 lat. Ostateczne przekazanie budynku nastąpiło 9 września 2008 r.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że przepis § 6 ust. 2 rozporządzenia w sprawie specjalnej strefy ekonomicznej, jednoznacznie przesądza, iż w zakresie kosztów związanych z nabyciem aktywów objętych najmem albo dzierżawą, innych niż grunty, budynki i budowle, a więc kosztów poniesionych na nabycie aktywów wynajętych albo wydzierżawionych innych niż grunty, budynki i budowle, koszty te będą objęte pomocą jedynie wtedy, gdy ten najem albo dzierżawa ma postać leasingu finansowego, a w umowie zostało zawarte zobowiązanie do nabycia aktywów z chwilą upływu okresu najmu albo dzierżawy. W odniesieniu do najmu lub dzierżawy gruntów, budynków i budowli, najem albo dzierżawa musi trwać przez okres co najmniej 5 lat od przewidywanego terminu zakończenia projektu inwestycyjnego, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców przez okres co najmniej 3 lat).

Reasumując, rzeczywiste, poniesione przez Spółkę po uzyskaniu zezwolenia koszty na spłatę czynszu dzierżawnego związane z dzierżawą gruntów, budynków i budowli, wynikające z cywilnoprawnej umowy dzierżawy, będą wydatkami kwalifikującymi się do objęcia pomocą zgodnie z § 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia z dnia 5 grudnia 2006 r. w sprawie specjalnej strefy ekonomicznej, pod warunkiem jednakże, stosownie do ust. 2 zdanie drugie powołanego przepisu, że w odniesieniu do najmu lub dzierżawy gruntów, budynków i budowli, najem albo dzierżawa musi trwać przez okres co najmniej 5 lat od przewidywanego terminu zakończenia projektu inwestycyjnego (a w przypadku małych i średnich przedsiębiorców przez okres co najmniej 3 lat), a nie jak to określił Wnioskodawca we własnym stanowisku w sprawie oceny zdarzenia przyszłego - okres przez jaki prawdopodobnie (przy uwzględnieniu tego, że jedna ze stron nie wypowie umowy) będzie biec umowa najmu bądź dzierżawy, a nie faktyczny czas przez jaki najemca wynajmuje dany grunt, budynek i budowlę.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.