ITPB3/423-40/14/PST

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 24 kwietnia 2014 r. Izba Skarbowa w Bydgoszczy ITPB3/423-40/14/PST

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 stycznia 2014 r. (data wpływu 24 stycznia 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 stycznia 2014 r. złożono ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

C. sp. z o.o. (dalej: "Wnioskodawca") planuje nabyć od Sprzedającego nieruchomość zabudowaną budynkiem biurowym, opisanym szczegółowo poniżej.

Sprzedający jest współwłaścicielem zabudowanej nieruchomości gruntowej położonej..., oznaczonej numerami ewidencyjnymi działek 316 i 318 z obrębu 7, posiadającej księgę wieczystą. Sprzedający nabył w 2007 r. kompleks szkolny, w skład którego wchodził:

1.

budynek szkoły wybudowany w 1868 r.,

2.

parterowy pawilon ze strychem wybudowany w 1870 r.,

3.

parterowa oficyna ze strychem wybudowana w 1870 r.,

4.

garaż na 1 samochód osobowy.

Przekształcenie kompleksu szkolnego w kompleks biurowo-mieszkalny polega na pozostawieniu budynku szkoły celem jego adaptacji na biurowiec oraz wyburzeniu pozostałych zabudowań i wybudowaniu na nieruchomości dwóch budynków mieszkalnych wielorodzinnych z lokalami użytkowymi w parterze oraz garażu dwukondygnacyjnego wielostanowiskowego. Budynki mieszkalne oraz garaż dwukondygnacyjny zostały już wybudowane. Na opisanej powyżej zabudowanej nieruchomości gruntowej znajdują się obecnie między innymi:

a. na działce 318 wielopiętrowy budynek szkoły w trakcie adaptacji na budynek biurowy ("Budynek biurowy"), którego Sprzedający stanie się wyłącznym właścicielem, po wyodrębnieniu z ww. nieruchomości działki gruntu o powierzchni ok. 440 m2 zabudowanej Budynkiem biurowym. Dla Budynku biurowego nie została jeszcze wydana decyzja o pozwoleniu na użytkowanie. Możliwość uzyskania decyzji o pozwoleniu na użytkowanie uzależniona jest od wykonania dalszych prac adaptacyjno-wykończeniowych. Prace wykonywane wewnątrz Budynku biurowego mają charakter prac modernizacyjno-remontowo-adaptacyjnych o szerokim zakresie. Obejmują one m.in. wymianę stropów, instalacji, stolarki i schodów. Mają służyć przystosowaniu dawnego budynku szkolnego do celów biurowych.

Na powierzchnię Budynku biurowego składają się:

* powierzchnie biurowe znajdujące się na parterze, I, II oraz III piętrze ("Powierzchnia Biurowa"),

* powierzchnie wspólne znajdujące się w piwnicy oraz na parterze, I, II i III piętrze Budynku ("Powierzchnia Wspólna"),

* powierzchnia użytkowa znajdująca się w piwnicy ("Powierzchnia Użytkowa").

b.

na działkach 316 oraz 318 znajduje się m.in. wyodrębniony lokal, w którym znajduje się naziemny garaż jednoprzestrzenny wielostanowiskowy z 28 miejscami parkingowymi ("Miejsca Parkingowe"), dla którego prowadzona jest odrębna księga wieczysta.

Opisana powyżej nieruchomość zostanie podzielona. Po dokonaniu podziału, współwłasność niniejszej nieruchomości zostanie zniesiona (budynki mieszkalne wraz z gruntem oraz Budynek biurowy wraz z gruntem będą stanowiły odrębne nieruchomości). Sprzedający stanie się jedynym właścicielem nieruchomości, na której znajduje się Budynek biurowy. Następnie, Sprzedający sprzeda Wnioskodawcy nieruchomość zabudowaną Budynkiem biurowym. Jeżeli jednak okaże się, że są przeszkody prawne w podziale nieruchomości, zostanie ustanowiona zgodnie z ustawą o własności lokali odrębna własność lokalu - Budynku biurowego, dla którego zostanie założona odrębna księga wieczysta. Wnioskodawca stanie się właścicielem Budynku biurowego stanowiącego samodzielny lokal. Możliwe jest także, że poszczególne pomieszczenia w Budynku biurowym staną się odrębnymi lokalami z własnymi księgami wieczystymi.

W takim przypadku, Wnioskodawca stanie się właścicielem wszystkich odrębnych lokali znajdujących się w Budynku biurowym.

Wnioskodawca będzie wykorzystywał Budynek w swojej działalności gospodarczej poprzez oddanie go w najem. Budynek ten zostanie po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy. Budynek biurowy został wybudowany w 1868 r. i od tego czasu jest używany przez podmioty inne niż Wnioskodawca.

Sposób ustanowienia własności Budynku biurowego (podział nieruchomości, odrębny lokal bądź odrębne lokale) nie ma żadnego wpływu na wysokość stawki amortyzacyjnej właściwej dla opisanych w niniejszym wniosku środków trwałych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

1. Czy Wnioskodawca będzie miał prawo, w stosunku do opisanego Budynku biurowego, do zastosowania stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

2. Czy prawidłowe jest przyjęcie przez Wnioskodawcę 10-letniego okresu amortyzacji dla opisanego Budynku biurowego.

Zdaniem Wnioskodawcy amortyzacji podlegają, co do zasady, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi (art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - dalej ustawy p.d.o.p.).

Artykuł 16h ust. 1 pkt 1 ustawy p.d.o.p. stanowi, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej Środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek trwały wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodu.

Podatnicy, z zastrzeżeniem 16I i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę amortyzacji stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego (art. 16h ust. 2 ustawy p.d.o.p.).

Artykuł 16j ust. 1 ustawy p.d.o.p. stanowi, iż podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16I, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

4) dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Zastosowanie indywidualnej stawki na podstawie powyższego przepisu jest możliwe, jeżeli:

* środki trwale są po raz pierwszy wprowadzane do ewidencji danego podatnika; środki trwałe mogły figurować już w ewidencji środków trwałych innego podatnika i być wykorzystywane do jego działalności gospodarczej;

* środki trwałe spełniają definicję środka trwałego używanego lub ulepszonego;

* środkami trwałymi są budynki (lokale) niemieszkalne, dla których stawka amortyzacyjna wynosi 2,5%.

W stosunku do budynków i lokali, o których mowa w pkt 4 powołanego artykułu, ustawodawca nie zdefiniował, co należy rozumieć przez budynek (lokal) używany. Przyjąć można,iż wystarczy jeden pełny rok używania, aby uzyskać prawo do skrócenia podstawowego okresu amortyzacji. Istotne jest, by budynek był używany przed nabyciem go przez podatnika wprowadzającego go po raz pierwszy do ewidencji.

Konstrukcja art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy p.d.o.p. wskazuje, że dla zastosowania stawki indywidualnej istotne znaczenie ma okres, jaki upłynął od dnia oddania budynku (lokalu) do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych podatnika. Preferencja ta nie jest związana z dokonaniem ulepszenia o określonej wartości. W praktyce, regulacja dotycząca ulepszenia środków trwałych dotyczy sytuacji, w której podatnik dokonuje ulepszenia środka trwałego przed wprowadzeniem go do ewidencji środków trwałych. Ulepszenie powinno być dokonane zgodnie z art. 16g ust. 17 ustawy p.d.o.p. (przebudowa, rozbudowa, rekonstrukcja, modernizacja lub adaptacja).

Biorąc powyższe pod uwagę, należy przyjąć, iż stawkę indywidualną wskazaną w art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy p.d.o.p. będzie można stosować do każdego budynku (lokalu), który był wcześniej używany przed jego nabyciem przez podatnika, niezależnie od tego, ile lat minęło od jego wybudowania.

Zdaniem Wnioskodawcy, Budynek biurowy opisany w stanie faktycznym powinien być zaklasyfikowany do podgrupy 105 Klasyfikacji Środków Trwałych (dalej: "KŚT"). W podgrupie tej są zaklasyfikowane budynki biurowe, w tym:

* banków, urzędów pocztowych, urzędów miejskich, gminnych, samorządowych, ministerstw itp. budynki o charakterze administracyjnym,

* przeznaczone na administracyjną obsługę działalności biura, sekretariatu itp., różnych podmiotów gospodarczych,

* centrów konferencyjnych i kongresów,

* sądów i parlamentów.

Rodzaj ten nie obejmuje lokali biurowych mieszczących się w budynkach przeznaczonych głównie do celów innych niż biurowe, sklasyfikowanych w odpowiednim grupowaniu KŚT, zgodnie z przeznaczeniem tego budynku. Na podstawie załącznika nr 1 do ustawy p.d.o.p., roczna stawka amortyzacyjna dla budynków niemieszkalnych sklasyfikowanych w grupie 10 KŚT (w tym także dla budynków biurowych) wynosi 2,5%.

Podsumowując, Budynek biurowy mieści się w kategorii budynków wymienionych w art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy p.d.o.p. Jeżeli jednak doszłoby do wyodrębnienia własności lokalu (jako samodzielnego Budynku biurowego bądź samodzielnych lokali znajdujących się w tym Budynku biurowym), to lokale te należy zakwalifikować do grupowania 121 KŚT - lokale niemieszkalne. Na podstawie załącznika nr 1 do ustawy p.d.o.p., roczna stawka amortyzacyjna dla lokali niemieszkalnych sklasyfikowanych pod symbolem 121 KŚT wynosi 2,5%. Lokal (Budynek biurowy) bądź lokale (samodzielne pomieszczenia wyodrębnione w Budynku biurowym) mieściłyby się więc w kategorii lokali wymienionych w art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy p.d.o.p.

Sposób ustanowienia przedmiotu własności (podział nieruchomości, odrębny lokal bądź odrębne lokale) nie ma żadnego wpływu na wysokość stawki amortyzacyjnej właściwej dla opisanych w niniejszym wniosku środków trwałych.

Co istotne, przedmiotowy Budynek biurowy został wybudowany w roku 1868 i w tym okresie był oddany po raz pierwszy do używania. Podkreślenia wymaga także fakt, że Budynek biurowy (jako odrębna nieruchomość bądź odrębny lokal lub lokale) zostanie po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy. Budynek ten może więc być uznany za budynek używany. W konsekwencji, pozostałe warunki umożliwiające zastosowanie w niniejszej sprawie art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy p.d.o.p. zostały spełnione. Wnioskodawca ma więc prawo do ustalenia okresu amortyzacji według zasad wskazanych w art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy p.d.o.p., niezależnie od tego czy będzie mu przysługiwać własność Budynku biurowego, własność samodzielnego lokalu - Budynku biurowego bądź własność wyodrębnionych lokali - pomieszczeń w Budynku biurowym.

Z uwagi na fakt, że Budynek biurowy został wybudowany w roku 1868, od momentu oddania go po raz pierwszy do używania upłynęło więcej niż 40 lat, Wnioskodawca będzie zobowiązany do zastosowania 10-letniego okresu amortyzacji.

Reasumując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w odniesieniu do opisanego Budynku biurowego będzie uprawniony do dokonywania odpisów amortyzacyjnych na podstawie art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy p.d.o.p. Okres amortyzacji wyniesie 10 lat niezależnie od tego czy będzie mu przysługiwać własność Budynku biurowego, własność samodzielnego lokalu - Budynku biurowego bądź własność wyodrębnionych lokali - pomieszczeń w Budynku biurowym.

Potwierdzeniem stanowiska Wnioskodawcy jest interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 3 września 2010 r. nr IBPBII/2/415-708/10/MW, interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 20 kwietnia 2012 r. nr IPTPB1/415-57/12-2/MD, interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 19 stycznia 2010 r. nr IBPBII/2/415-1068/09/MM oraz interpretacja indywidualna nr IBPBII/2/415-1273/09/MM wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w dniu 13 stycznia 2010 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm. - dalej: "ustawa"), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Jak stanowi bowiem art. 15 ust. 6 ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Na podstawie art. 16a ust. 1 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1.

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2.

maszyny, urządzenia i środki transportu,

3.

inne przedmioty

* o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powyższym, wymienione w pkt 1-3 środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

* zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, listanowią własność lub współwłasność podatnika - amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy,

* są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,

* przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok - o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik,

* są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,

* nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy.

Ponadto, stosownie do art. 16d ust. 2 ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Natomiast zgodnie z art. 16h ust. 2 ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16I i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Jedną z metod dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest amortyzacja z wykorzystaniem stawek indywidualnych. Co do zasady, metoda ta odnosi się do używanych lub ulepszonych środków trwałych.

Zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 4, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16I, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Z powyższej regulacji wynika, że dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, okres ich amortyzacji wynosi 40 lat. W przypadku nabycia takiego budynku, stosując amortyzację na podstawie stawek ustalonych indywidualnie, pomniejsza się okres tej amortyzacji (40 lat) o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania go do używania po raz pierwszy do dnia wprowadzenia do stosownej ewidencji, prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji realizowanej przez podatnika nie może być krótszy niż 10 lat.

Ponadto, należy dodać, iż w odniesieniu do budynków (lokali), o których mowa w art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy, nie mają zastosowania regulacje art. 16j ust. 2 i 3 definiujące, co należy rozumieć pod pojęciem "środki trwałe używane" i "środki trwałe ulepszone".

Tym samym, ustawodawca nie ustalił okresu, który uprawnia do uznania budynku (lokalu) za używany. Wskazał jedynie, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych. Zatem, w odniesieniu do środków trwałych wskazanych w omawianym przepisie, minimalny okres używania wynosi co najmniej 1 rok.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania oraz przedstawione zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, że w odniesieniu do opisanego we wniosku Budynku, Spółka będzie uprawniona do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej określonej w przepisie art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy, tj. również przyjęcie 10-letniego okresu amortyzacji.

Reasumując stanowisko Spółki wyrażone we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego jest prawidłowe.

Jednocześnie należy zauważyć, że ustawodawca nie określił sposobu dokumentowania dotychczasowego okresu używania danego środka trwałego. Zatem w gestii podatnika pozostaje zebranie stosownej dokumentacji potwierdzającej fakt, że dany obiekt można uznać za używany oraz potwierdzającej okres jego używania.

Należy również zastrzec, że ujęcie składników majątku Spółki w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawych wymaga jednak dokonania odpowiedniej klasyfikacji środków trwałych do poszczególnych grup, której dokonuje się na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych KŚT (Dz. U. Nr 242, poz. 1622).

Podkreślić trzeba, że niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii poprawności dokonanego przez Wnioskodawcę zaklasyfikowania do Klasyfikacji Środków Trwałych.

Tutejszy organ nie jest bowiem właściwy do weryfikacji poprawności dokonanej przez Wnioskodawcę klasyfikacji KŚT i w konsekwencji poprawności przyjętej w oparciu o tę klasyfikację stawki amortyzacyjnej z wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącego załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych

W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania składnika majątku zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem o wskazanie symbolu (grupy) środka trwałego oraz wydanie opinii do Urzędu Statystycznego w Łodzi.

Powyższe wynika z Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zgodnie z którym zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane, według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej (pkt 1). Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania standardów klasyfikacyjnych (pkt 2 Komunikatu). W przypadkach uzasadnionych skomplikowanym charakterem problemu, Prezes Głównego Urzędu Statystycznego - w porozumieniu z właściwymi ministrami lub na ich wniosek - wydaje interpretacje standardów klasyfikacyjnych stosowanych w statystyce, ewidencji i dokumentacji oraz rachunkowości, a także w urzędowych rejestrach i systemach informacyjnych administracji publicznej, wymienionych w ust. 2, w formie komunikatów, ogłaszanych w Dzienniku Urzędowym GUS (pkt 4 Komunikatu).

Tym samym niniejsza interpretacja nie może rozstrzygać kwestii poprawności dokonanego przez Wnioskodawcę zaklasyfikowania do Klasyfikacji Środków Trwałych w trybie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl