ITPB3/423-397/09/DK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Banku, przedstawione we wniosku z dnia 14 lipca 2009 r. (data wpływu 20 lipca 2009 r.) w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego - uzupełnionym pismem z dnia 16 września 2009 r. (data wpływu 18 września 2009 r.) - dotyczącej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania odliczenia określonego w art. 18b tej ustawy - jest nieprawidłowe.

W dniu 20 lipca 2009 r. do tut. organu wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego - uzupełniony pismem z dnia 16 września 2009 r. (data wpływu 18 września 2009 r.) - dotyczącej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania odliczenia określonego w art. 18b tej ustawy.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W roku 2008 i 2009 Bank zakupił od firmy "W" Sp. z o.o. dyspensery kasjerskie. W 2008 r. zakupiono dwa dyspensery, a w 2009 r. jeden dyspenser. Są to dyspensery kasjerskie z zamkniętym obiegiem gotówki tzw. recyklingiem. Firma "W" w dniu 23 września 2008 r. uzyskała opinię Instytutu Badań nad Gospodarką Rynkową Akademii Bankowej, że technologia recyklingu została wdrożona w 2005 r. i jest nową technologią w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, art. 18b ust. 2. Dyspensery zawierają oprogramowanie sterujące, oprogramowanie do monitorowania i zarządzania gotówką. Kwota wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę to cena nabycia dyspenserów, które zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych w 2008 i 2009 r. Zakupione dyspensery zostały ujęte w ewidencji środków trwałych jako środki trwałe, a nowa technologia zastosowana w dyspenserach kasjerskich nie została wykazana jako odrębny, od samych urządzeń składnik majątkowy.

Wydatki te nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Bank kupując dyspensery nie nabył wraz z nimi praw autorskich, licencji, prawa własności przemysłowej, wiedzy w dziedzinie przemysłowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how), związanych z zastosowaną w urządzeniach technologią. Bank kupując dyspensery nabył wraz z nimi oprogramowanie. Cena zakupu dyspenserów obejmowała m.in. oprogramowanie. W cenie zakupu urządzeń nie była wyodrębniona kwota dotycząca tego oprogramowania.

Zakup dyspenserów pozwolił na:

* zwiększenie bezpieczeństwa obrotu gotówki i pracowników Banku;

* polepszenie kontaktu z Klientem;

* zwiększenie konkurencyjności Banku;

* usprawnienie mechanizmów rozliczania gotówki;

* zmniejszenie stopnia zaangażowania kasjera w przeliczanie i rozpoznawanie gotówki;

* zwiększenie szybkości i sprawności obsługi klientów;

* zmniejszenie kosztu przechowywania gotówki;

* bieżące monitorowanie autentyczności banknotów;

* zminimalizowanie ilości gotówki zamrożonej w placówkach;

* zmianę wizerunku placówek.

W związku z powyższym, zadano następujące pytanie.

Czy w sytuacji opisanej w poz. 54 przysługuje podatnikowi prawo do odliczenia z tytułu nabycia nowych technologii w wysokości nieprzekraczającej 50% kwoty wydatków poniesionych na zakup dyspenserów kasjerskich, zgodnie z art. 18b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy w związku z tym, że posiada on opinię niezależnej jednostki naukowej, nie prowadzi działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, dyspensery zostały zakupione za środki własne, które nie zostały zwrócone Bankowi w jakiejkolwiek formie, technologia recyklingu nie jest stosowana na świecie przez okres dłuższy niż ostanie 5 lat. Jednostka spełnia warunki, aby skorzystać z prawa do odliczeń z tytułu nabycia nowych technologii w postaci dyspenserów kasjerskich.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 18b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), od podstawy opodatkowania, ustalonej zgodnie z art. 18, odlicza się wydatki poniesione przez podatnika na nabycie nowych technologii. Natomiast z treści art. 18b ust. 2 i 2a ww. ustawy wynika, iż za nowe technologie uważa się wiedzę technologiczną w postaci wartości niematerialnych i prawnych, w szczególności wyniki badań i prac rozwojowych, która umożliwia wytwarzanie nowych lub udoskonalonych wyrobów lub usług i która nie jest stosowana na świecie przez okres dłuższy niż ostatnich 5 lat, co potwierdza opinia niezależnej od podatnika jednostki naukowej w rozumieniu ustawy z dnia 8 października 2004 r. o zasadach finansowania nauki (Dz. U. Nr 238, poz. 2390 z późn. zm.), zaś przez jej nabycie rozumie się nabycie praw do wiedzy technologicznej w drodze umowy o ich przeniesienie oraz korzystanie z tych praw.

Stosownie do brzmienia art. 16b ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

Biorąc powyższe pod uwagę należy wskazać, iż aby korzystać z możliwości odliczania wydatków, o których mowa w art. 18b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych muszą być spełnione warunki określone w tym przepisie. W szczególności podatnik powinien nabyć wiedzę technologiczną w postaci wartości niematerialnej i prawnej. Przez wartość niematerialną i prawną rozumie się natomiast enumeratywnie wymienione w art. 16b powołanej ustawy składniki majątkowe. Tymczasem z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca nabył urządzenia, które zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych jako środki trwałe. W konsekwencji nabyte urządzenia nie spełniają wymogu, o którym mowa w art. 18b uprawniającego do zastosowania odliczenia w nim określonego.

Powyższe stanowisko potwierdza Wnioskodawca, wskazując, iż nie nabył praw autorskich, licencji, prawa własności przemysłowej, wiedzy w dziedzinie przemysłowej, czyli stwierdza de facto, iż nie nabył żadnego składnika majątkowego, który stanowiłby wartość niematerialną i prawną.

Reasumując należy stwierdzić, iż Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia z tytułu nabycia nowych technologii, o którym mowa w art. 18b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tym samym jego stanowisko przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego należy uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowo tut. organ zauważa, iż do wniosku Wnioskodawca dołączył dokument, tj. opinię niezależnej jednostki naukowej. Należy jednak wskazać, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny wskazanej opinii, jest bowiem związany wyłącznie opisem zdarzenia przyszłego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem podanym we wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu; ul. Św. Jakuba 20; 87-100 Toruń.