ITPB3/423-362/08/AW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 1 lipca 2008 r. (data wpływu 7 lipca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest prawidłowe o ile zakupione budynki zostały prawidłowo zaklasyfikowane w Klasyfikacji Środków Trwałych.

W dniu 7 lipca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W 2008 r. Wnioskodawca zamierza nabyć (zakupić) od S. Sp. z o.o. budynki handlowo-usługowe trwale związane z gruntem, wymienione w Klasyfikacji środków trwałych w rodzaju 103 - budynki handlowo-usługowe.

Budynkami tymi są samodzielne sklepy wybudowane w latach 1975 i 1984, a więc użytkowane odpowiednio 33 i 24 lata.

Spółka, jako nabywca budynków handlowo-usługowych używanych, wymienionych w Klasyfikacji środków trwałych w rodzaju 103 - jako samodzielne sklepy i butiki, zamierza na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - art. 16j (indywidualne ustalenie stawek amortyzacyjnych) ust. 3 pkt a - ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną na okres 3 lat.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy opisane zdarzenie przyszłe uprawnia Wnioskodawcę do ustalenia okresu amortyzacji na podstawie art. 16j ust. 3a, tj. na okres 3 lat.

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane zdarzenie przyszłe uprawnia Go do zastosowania amortyzacji na podstawie art. 16j ust. 3a w okresie trzech lat, gdyż jako budynki inne niż wymienione w pkt 4, trwale związane z gruntem budynki handlowo-usługowe są wymienione w rodzaju 103 Klasyfikacji - tj. samodzielne sklepy i butiki.

Mimo, iż w opisie zdarzenia przyszłego oraz w zadanym pytaniu Spółka wskazuje na nieistniejący przepis art. 16j ust. 3 pkt a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jednak z treści wniosku, kontekstu zadanego pytania oraz stanowiska Jednostki w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego, a także z faktu, że ust. 3 art. 16j uściśla jedynie, w jakich sytuacjach można uznać środki trwałe za używane bądź ulepszone, należy wnioskować, iż intencją Wnioskodawcy było uzyskanie interpretacji indywidualnej uregulowania zawartego w art. 16j ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy podatkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe, o ile zakupione budynki zostały prawidłowo zaklasyfikowane w Klasyfikacji Środków Trwałych.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Stosownie zaś do art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są - z uwzględnieniem art. 16 - odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Za środki trwałe podlegające amortyzacji, w świetle art. 16a ust. 1 ustawy uznaje się stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania m.in. budowle i budynki, oraz lokale będące odrębną własnością (...) o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tak więc, aby dany przedmiot był uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych przewidziano następujące metody amortyzacji:

* tzw. "amortyzacja liniowa", zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy podatkowej,

* amortyzacja przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie,

* tzw. "amortyzacja metodą degresywną",

* amortyzacja przy zastosowaniu tzw. metody "jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników".

Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i jednocześnie ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Stosownie bowiem do art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Z przedstawionego przez Spółkę zdarzenia przyszłego wynika, iż zamierza amortyzować nabyte środki trwałe przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 16j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stosownie do jego treści podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Przepis ten uściśla także minimalny okres amortyzacji poszczególnych grup środków trwałych. Dyspozycja pkt 3 tego przepisu wskazuje, iż dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat z wyjątkiem:

Środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane - w myśl art. 16j ust. 3 pkt 1 ustawy podatkowej - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Z treści przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego wynika, że zamierza nabyć budynki handlowo - usługowe trwale związane z gruntem. Środki te będą po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji podatnika i stanowić będą używane środki trwałe (były wykorzystywane powyżej 60 miesięcy). Jednocześnie - co podkreśla Wnioskodawca w opisie zdarzenia przyszłego - zostały one zaklasyfikowane do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych.

Dlatego też - przyjmując, że Wnioskodawca prawidłowo zaklasyfikuje zakupione budynki do rodzaju 103 - będzie mógł indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną przed rozpoczęciem amortyzacji i przyjąć okres amortyzacji nie krótszy niż 3 lata.

Nadmienić przy tym należy, iż kwestie właściwej klasyfikacji danego środka trwałego zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.).

Klasyfikacja ta jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu budynku (lokalu) do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych. W przypadku budynków (lokali) o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje główne jego przeznaczenie (uwagi szczegółowe do Grupy I w KŚT). Organem uprawnionym do orzekania w zakresie Klasyfikacji Środków Trwałych jest urząd statystyczny.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie jej wydania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.