ITPB3/423-307/08/MT

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Zakładu, przedstawione we wniosku z dnia 26 maja 2008 r. (data wpływu 27 maja 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia wydatków związanych z postępowaniem sądowym do kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 27 maja 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia wydatków związanych z postępowaniem sądowym do kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Przeciwko Stacji Pogotowia Ratunkowego został wniesiony pozew o zapłatę zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, zwrot kosztów związanych z uszkodzeniem ciała i rozstrojem zdrowia oraz zasądzenie miesięcznej renty. Zdaniem powoda, na skutek błędu medycznego popełnionego przez pracowników Stacji, dziecko doznało trwałego uszczerbku na zdrowiu, a jego stan wymaga stałej opieki osób trzecich. Biorąc pod uwagę wysokość roszczenia (około 800 000 zł) i złożoność sprawy, Wnioskodawca zatrudnił dodatkową osobę do uczestnictwa w procesie. Zawarł w związku z tym umowę, na podstawie której będzie płacił określone wynagrodzenie za jej uczestnictwo w każdym posiedzeniu sądu w tej sprawie oraz zwracał koszty podróży. Stacja uważa, iż zespół ratunkowy udzielający pomocy nie popełnił błędu. Będzie Ona wnioskować o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych sądowych, co wiąże się z koniecznością poniesienia dodatkowych kosztów.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowe wydatki spełniają przesłanki wskazane w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, co pozwala na zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z tym przepisem, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1. Wydatki ponoszone przez Stację Pogotowia Ratunkowego nie zostały ustawowo wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Co prawda, nie wpływają one bezpośrednio ani pośrednio na osiągnięcie przychodu, ale są dokonywane w celu uniknięcia zasądzenia zadośćuczynienia i renty, a tym samym udowodnienia, że Stacja w sposób prawidłowy udzieliła pomocy. Przegranie procesu mogłoby jednak skutkować utratą płynności finansowej przez Wnioskodawcę. Wobec powyższego, w opinii Wnioskodawcy, opisane wydatki mają cechy wskazane w art. 15 ust. 1 powołanej ustawy, pozwalające na zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów. Stacja przeznacza uzyskiwane dochody na realizację celów statutowych w zakresie ochrony zdrowia, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia przy tym koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Kosztami uzyskania przychodów będą zatem takie koszty, które spełniają łącznie następujące warunki:

* zostały poniesione przez podatnika,

* pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

* nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

* zostały właściwie udokumentowane.

W przedstawionym stanie faktycznym, Wnioskodawca ponosi następujące wydatki związane z prowadzonym przeciwko Niemu postępowaniem sądowym:

* wynagrodzenie dla osoby reprezentującej Stację Pogotowia Ratunkowego przed sądem,

* pokrywanie kosztów dojazdów na rozprawy sądowe,

* koszty powołania biegłych sądowych.

Wymienione wydatki są związane z funkcjonowaniem Podmiotu i mają na celu ochronę Jego interesów gospodarczych. Stacja korzysta z profesjonalnej obsługi prawnej oraz powołuje dowody z opinii biegłych, mogące wykazać bezzasadność żądań powoda, aby zapobiec zasądzeniu całości lub części stawianych roszczeń. Poniesienie przedmiotowych kosztów służy zatem zmniejszeniu przyszłych kosztów działalności Podatnika, a w konsekwencji zwiększeniu Jego dochodu lub zmniejszeniu straty. Wobec znacznej wartości roszczeń, wydatki te mają również na celu zachowanie lub zabezpieczenia źródła przychodów.

Podsumowując, w przedstawionym stanie faktycznym, wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na dodatkową obsługę prawną, zapłatę wynagrodzenia dla osoby zatrudnionej do uczestnictwa w procesie, zwrot kosztów dojazdów na rozprawy oraz koszty uzyskania opinii biegłych sądowych są ponoszone w związku z prowadzoną przez Niego działalnością i stanowią koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania niniejszej interpretacji.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.