ITPB3/423-302/09/AW - Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów spółki różnicy w wycenie kontraktu forward na ostatni dzień roku podatkowego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 4 czerwca 2009 r. (data wpływu 8 czerwca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów podatkowych różnicy w wycenie kontraktu forward na ostatni dzień roku obrotowego - jest prawidłowe.

W dniu 8 czerwca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów podatkowych różnicy w wycenie kontraktu forward na ostatni dzień roku obrotowego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w celu zabezpieczenia się przed ryzykiem zmian kursów walut zawarł z bankiem kontrakt terminowy forward na sprzedaż i kupno waluty w określonych datach transakcji, przy zastosowaniu z góry ustalonego kursu (kontrakt forward).

Kontrakt forward nie jest ujęty w księgach ze względu na brak kosztów transakcyjnych, wartość kontraktu na dzień jego zawarcia wynosiła zero.

Kontrakt forward może być realizowany jako nierzeczywisty instrument pochodny, tzn. w wyniku jego realizacji nie nastąpi faktyczna dostawa waluty lub też jako rzeczywisty instrument pochodny, tzn. w wyniku jego realizacji nastąpi faktyczna dostawa waluty. Wybór sposobu realizacji kontraktu forward pozostawiony został Spółce.

W przypadku realizacji kontraktu forward, jako nierzeczywistego instrumentu pochodnego wykonanie kontraktu polega na obliczaniu wartości należności bądź zobowiązań Spółki w dniu wykonania kontraktu poprzez porównanie określonej w umowie ceny sprzedaży waluty z aktualną na dzień wykonania kontraktu wartością rynkową instrumentu bazowego (w tym przypadku z aktualnym kursem wymiany walut). W przypadku, w którym aktualny kurs waluty jest wyższy niż kurs forward określony w kontrakcie forward, po stronie Spółki powstaje należność (zysk), a w przypadku, gdy aktualny kurs waluty jest niższy niż kurs określony w kontrakcie forward, po stronie Spółki powstaje zobowiązanie do zapłaty (strata). Na podstawie tego następuje rozliczenie powstałego wyniku (tj. płatność wskazanej różnicy bądź na rzecz Spółki, bądź na rzecz banku).

Od dnia 1 stycznia 2007 r. - zgodnie z art. 9b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych - Spółka rozlicza różnice kursowe na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (metoda rachunkowa).

Kierując się zasadami zawartymi w ustawie o rachunkowości, Spółka dokonuje wyceny wiążących ją kontraktów na ostatni dzień roku bilansowego. W przypadku kontraktu forward, wycena na koniec roku została dokonana przez bank, a wynik wyceny Spółka zaksięgowała w pozycji kosztów finansowych, jako ujemne niezrealizowane różnice kursowe. W istocie bowiem, wynik ten stanowił efekt zmian kursu euro do złotówki, stanowił więc niewątpliwie różnicę kursową.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów różnicę w wycenie kontraktu forward na ostatni dzień roku obrotowego...

Zdaniem Wnioskodawcy, może on zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów różnicę w wycenie kontraktu forward ustaloną na dzień bilansowy zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 1 oraz ust. 4 ustawy o rachunkowości.

Powyższa konkluzja wynika z następującej argumentacji.

1. Kontrakty terminowe - charakterystyka.

Tytułem wprowadzenia Spółka przedstawia kilka uwag odnośnie funkcjonowania kontraktów terminowych.

Kontrakty terminowe występują w dwóch wariantach. Są to kontrakty typu forward oraz typu futures. Kontrakty typu futures są to instrumenty będące przedmiotem obrotu na zorganizowanych giełdach, gwarantujące prawo zakupu lub sprzedaży określonych aktywów w ściśle określonym momencie w przyszłości (Reuters, instrumenty pochodne. Wprowadzenie. Przełożył M. Ferlak, Kraków 2001, s. 63). Kontrakty terminowe typu forward występują w obrocie pozagiełdowym i z reguły nie są przedmiotem obrotu na rynku wtórnym. Tego rodzaju kontrakty wykorzystywane są w celu zabezpieczenia się przed określonymi rodzajami ryzyk, tj. ryzykiem stopy procentowej, ryzykiem kursu waluty (A. Sopoćko, Rynkowe instrumenty finansowe, Warszawa 2003, s. 157). Wykorzystuje się je głównie dla zabezpieczenia rzeczywistych i przewidywanych ekspozycji walutowych, które mają nastąpić w jakimś momencie w przyszłości (D. Bennet, Ryzyko walutowe. Instrumenty i strategie zabezpieczające. Warszawa 2000, s. 102). Dzięki ich zastosowaniu Spółka może z wyprzedzeniem ustalić kurs wymiany dla przyszłych planowanych transakcji.

Kontraktem typu forward jest transakcja, w której kupujący i sprzedający uzgadniają dostawę określonej ilości aktywów (np. waluty) w przyszłym określonym terminie, po umówionej z góry cenie. Mogą być zawierane na różne instrumenty bazowe. Przedmiotem transakcji mogą być zarówno instrumenty finansowe, w tym kursy wymiany walut, jak również aktywa niefinansowe. Kontrakty forward stosowane są w szczególności na stopę procentową oraz kurs waluty, które polegają na tym, że podmiot uzgadnia, że w przyszłości zakupi walutę po określonym kursie (J. Gajdka, E. Walińska, Zarządzanie finansowe. Teoria i praktyka, tom II, Warszawa 1998, s. 429). Rezultatem zawarcia przez dany podmiot kontraktu forward jest pozbawienie się możliwości niespodziewanego zysku lub straty, kosztem zagwarantowania sobie pewności, co do ceny (M. Miller, O instrumentach pochodnych, Warszawa 1999, s. 67),

2. Stosowanie metody rachunkowej rozliczania różnic kursowych na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 9b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy ustalają różnice kursowe na podstawie:

Stosownie do art. 9b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, którzy wybrali metodę rachunkową, zaliczają odpowiednio do przychodów lub kosztów uzyskania przychodów ujęte w księgach rachunkowych różnice kursowe z tytułu transakcji walutowych i wynikające z dokonanej wyceny składników aktywów i pasywów wyrażonych w walucie obcej, a także wyceny pozabilansowych pozycji w walutach obcych. Wycena ta dla celów podatkowych powinna być dokonywana na ostatni dzień każdego miesiąca i na ostatni dzień roku podatkowego lub na ostatni dzień kwartału i na ostatni dzień roku podatkowego albo tylko na ostatni dzień roku podatkowego, z tym że wybrany termin wyceny musi być stosowany przez pełny rok podatkowy i nie może być zmieniany.

Spółka stwierdza, iż regulacja zawarta w treści art. 9b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi przepis o charakterze lex specialis wobec innych przepisów prawa podatkowego, w zakresie określania metody ustalania wysokości przychodów oraz kosztów generowanych przez kontrakty terminowe takie jak np.: kontrakt forward.

Wniosek ten znajduje potwierdzenie w aktualnej praktyce organów skarbowych. Tytułem przykładu Spółka przywołuje pismo Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 stycznia 2008 r., 1401/PP-II/4210-7/07/EP, w którym podano: "w świetle powyższych rozważań, należy również stwierdzić, iż unormowanie zawarte w art. 9b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest unormowaniem samodzielnie wprowadzającym pewne kategorie kosztowe czy przychodowe, niezależne od kategorii wymienionych w art. 12 czy 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ustawodawca unormował kwestię możliwości zaliczania do przychodów bądź kosztów uzyskania przychodów różnic kursowych obliczanych według metody rachunkowej, odrębnie. Zatem zgodzić należy się z podatnikiem, iż metodologia obliczania tych różnic kursowych nie jest modyfikowana przez regulacje wynikające z art. 12 czy 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Bank zatem przyjmując do rozliczenia podatkowego różnice kursowe wyliczone zgodnie z przepisami o rachunkowości nie dokonuje ich weryfikacji pod kątem brzmienia przepisów art. 12 czy 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych."

Stanowisko powyższe potwierdzone zostało następnie w piśmie Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 30 września 2008 r., ILPB3/423-410/08-2/EK, w którym stwierdzono: "Powyższe podatkowe uregulowania różnic kursowych sprowadzają się do zasady, iż podatnicy, którzy wybrali rachunkową metodę ustalania różnic kursowych, w sposób konsekwentny zaliczają odpowiednio do przychodów lub kosztów ich uzyskania ujęte w księgach rachunkowych różnice kursowe, tj. różnice kursowe, które w świetle przepisów ustawy o rachunkowości wpływają na przychody i koszty finansowe. Zatem rozwiązania wynikające z rachunkowości określają skutek w podatku dochodowym związany z różnicami kursowymi. Zasada ta nie jest modyfikowana innymi przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych."

Jak wynika z regulacji zawartej w art. 9b ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w przypadku wyboru metody rachunkowej ustalania różnic kursowych, podatnicy na pierwszy dzień roku podatkowego, w którym została wybrana ta metoda, zaliczają odpowiednio do przychodów lub kosztów uzyskania przychodów naliczone różnice kursowe ustalone na podstawie przepisów o rachunkowości na ostatni dzień poprzedniego roku podatkowego.

W tym miejscu - w ocenie Spółki - zasadne jest omówienie zasad ustalania różnic kursowych na gruncie ustawy o rachunkowości.

Zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 1 ustawy o rachunkowości, nie rzadziej niż na dzień bilansowy wycenia się wyrażone w walutach obcych składniki aktywów (z wyłączeniem udziałów w jednostkach podporządkowanych wycenianych metodą praw własności) i pasywów - po obowiązującym na ten dzień średnim kursie ogłoszonym dla danej waluty przez Narodowy Bank Polski.

Natomiast, z treści art. 30 ust. 4 ustawy o rachunkowości wynika, że różnice kursowe, z zastrzeżeniem ust. 5-7 dotyczące pozostałych aktywów i pasywów wyrażonych w walutach obcych, powstałe na dzień ich wyceny (dzień bilansowy) oraz przy zapłacie należności i zobowiązań w walutach obcych, jak również sprzedaży walut, zalicza się odpowiednio do przychodów lub kosztów finansowych. A w uzasadnionych przypadkach - do kosztu wytworzenia produktów lub ceny nabycia towarów, a także ceny nabycia lub kosztu wytworzenia środków trwałych, środków trwałych w budowie lub wartości niematerialnych i prawnych.

Spółka zauważa, iż pogląd zbieżny do stanowiska przez nią zaprezentowanego wyrażony został w szeregu pism organów skarbowych. Wskazuje na pismo Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 27 lutego 2008 r. ITPB3/423-5/08/AM: "Podatkowe uregulowania różnic kursowych sprowadzają się do zasady, iż podatnicy, którzy wybrali rachunkową metodę ustalania różnic kursowych, w sposób konsekwentny zaliczają odpowiednio do przychodów lub kosztów podatkowych ujęte w księgach rachunkowych różnice kursowe, m.in. z wyceny pozabilansowej pozycji w walutach obcych, w szczególności instrumentów pochodnych w walucie obcej. Rozwiązania wynikające z rachunkowości określają zatem skutek w podatku dochodowym związany z różnicami kursowymi. Zasada ta nie jest modyfikowana innymi przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wskutek wyceny instrumentów pochodnych w walucie obcej, należących do pozycji pozabilansowych, wystąpią różnice kursowe, które winny być wykazywane w rozliczeniach podatkowych na każdy dzień wyceny. Dokonywana w księgach rachunkowych w danym dniu wycena instrumentów pochodnych wyrażonych w walucie obcej, powinna być równocześnie rozliczona pod względem podatkowym, co wynika z art. 9b ust. 2 ustawy. Nie regulują natomiast kwestii wyceny różnic kursowych przepisy art. 12 ust. 3a i art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 8b ustawy, a zatem na ich podstawie nie można uznać, iż rozliczenia podatkowe różnic kursowych powinno być dokonane dopiero w dacie realizacji (zamknięcia) danego instrumentu. Po przyjęciu przez podatnika metody ustalania różnic kursowych na podstawie przepisów o rachunkowości, kosztem lub przychodem podatkowym będą wszelkie różnice kursowe zarówno zrealizowane, jak i niezrealizowane".

Pogląd prawny, przedstawiony przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w cytowanym piśmie zaprezentowany został również w kolejnych interpretacjach indywidualnych wydanych przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (pisma z dnia 26 marca 2008 r., IBPB3/423-9/08/MO, z dnia 8 września 2008 r., IBPB3/423-468/08/AM) w związku z czym - zdaniem Spółki - uznać można, iż w tym zakresie została ustalona trwała linia orzecznicza.

3. Podsumowanie.

W świetle przedstawionych powyżej argumentów Jednostka stwierdza, iż stosując dla celów podatku dochodowego metodę rachunkową ustalania różnić kursowych, zobowiązana była, zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 1 oraz ust. 4 ustawy o rachunkowości i art. 9b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wykazać różnicę kursową powstałą w związku z wyceną kontraktu forward na dzień bilansowy. W konsekwencji, w przypadku gdy jest to różnica kursowa ujemna, Spółka może zaliczyć taką różnicę do kosztów uzyskania przychodów

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), podatnicy ustalają różnice kursowe na podstawie:

Stosownie do art. 9b ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, którzy wybrali metodę, o której mowa w ust. 1 pkt 2, zaliczają odpowiednio do przychodów lub kosztów uzyskania przychodów ujęte w księgach rachunkowych różnice kursowe z tytułu transakcji walutowych i wynikające z dokonanej wyceny składników aktywów i pasywów wyrażonych w walucie obcej, a także wyceny pozabilansowych pozycji w walutach obcych. Wycena ta dla celów podatkowych powinna być dokonywana na ostatni dzień każdego miesiąca i na ostatni dzień roku podatkowego lub na ostatni dzień kwartału i na ostatni dzień roku podatkowego albo tylko na ostatni dzień roku podatkowego, z tym że wybrany termin wyceny musi być stosowany przez pełny rok podatkowy i nie może być zmieniany.

Natomiast na podstawie art. 9b ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku wyboru metody, o której mowa w ust. 1 pkt 2, podatnicy mają obowiązek stosować tę metodę przez okres nie krótszy niż trzy lata podatkowe, licząc od początku roku podatkowego, w którym została przyjęta ta metoda, z tym że podatnicy mają obowiązek w terminie do końca pierwszego miesiąca roku podatkowego, a w przypadku podatników rozpoczynających działalność - w terminie 30 dni od dnia jej rozpoczęcia, zawiadomić w formie pisemnej właściwego naczelnika urzędu skarbowego o wyborze tej metody.

Podatkowe uregulowania różnic kursowych sprowadzają się do zasady, iż podatnicy, którzy wybrali rachunkową metodę ustalania różnic kursowych, w sposób konsekwentny zaliczają odpowiednio do przychodów lub kosztów podatkowych ujęte w księgach rachunkowych różnice kursowe. Rozwiązania wynikające z rachunkowości określają zatem skutek w podatku dochodowym związany z różnicami kursowymi. Zasada ta nie jest modyfikowana innymi przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jako że ustawodawca uregulował zasadę zaliczania do przychodów lub kosztów podatkowych różnic kursowych ustalanych według metody rachunkowej, to metodologia obliczania tych różnic kursowych nie może być modyfikowana przez inne regulacje podatkowe, wynikające z art. 12-16 ustawy podatkowej. Oznacza to, iż ustalane zgodnie z przepisami o rachunkowości różnice kursowe, powinny być uwzględniane jako przychody lub koszty uzyskania przychodów w rachunku podatkowym.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż od dnia 1 lipca 2007 r. Spółka ustala różnice kursowe na podstawie przepisów o rachunkowości. Wnioskodawca, w celu zabezpieczenia dokonywanych transakcji, zawarł z bankiem zagranicznym walutowy kontrakt terminowy - na sprzedaż i kupno waluty w określonych datach transakcji, przy zastosowaniu z góry ustalonego kursu. Kontrakt ten stanowi pochodny instrument finansowy. Kontraktu tego Spółka nie ujęła w księgach ze względu na brak kosztów transakcyjnych. Kierując się zasadami zawartymi w ustawie o rachunkowości, Spółka dokonuje wyceny wiążącego ją kontraktu na ostatni dzień roku bilansowego. W przypadku kontraktu forward, wycena na koniec roku została dokonana przez bank, a wynik wyceny Spółka zaksięgowała "w pozycji kosztów finansowych, jako ujemne niezrealizowane różnice kursowe".

Odnosząc powyższe do przepisów prawa podatkowego należy stwierdzić, iż - skoro zmiany wartości wynikające z wyceny walutowych kontraktów terminowych typu forward stanowią różnice kursowe w świetle przepisów o rachunkowości i fakt ten został potwierdzony oceną sprawozdania finansowego dokonaną przez podmiot uprawniony do badania ksiąg, to stosownie do art. 9b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - stanowią one również różnice kursowe w ujęciu podatkowym, a w konsekwencji przychody i koszty podatkowe Spółki.

Jednocześnie podkreślić trzeba, iż w przedmiotowej interpretacji organ nie odniósł się do przepisów ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r., Nr 76, poz. 694, z późn. zm.), która reguluje zagadnienia dotyczące kwestii różnic kursowych w ujęciu rachunkowym. Tutejszy organ nie jest bowiem uprawniony do merytorycznego rozpatrzenia, w ramach postępowania uregulowanego w rozdziale 1a Ordynacji podatkowej, zagadnień dotyczących ustawy o rachunkowości, tj. w przedmiotowej sprawie kwestii powstawania rachunkowych różnic kursowych. Brak takich uprawnień wynika z przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.). Zgodnie bowiem z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej Minister Finansów - na pisemny wniosek zainteresowanego - wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Wniosek o interpretację indywidualną może dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych (art. 14b § 2 Ordynacji podatkowej). Zgodnie zaś z § 3 art. 14b Ordynacji podatkowej składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Interpretacja ma zatem dotyczyć zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w odniesieniu do zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych. Przez przepisy prawa podatkowego - w myśl art. 3 pkt 2 cytowanej Ordynacji podatkowej - należy rozumieć przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych. Stosownie do tej definicji, unormowania ustawy o rachunkowości nie stanowią przepisów prawa podatkowego, tym samym minister właściwy do spraw finansów publicznych nie ma uprawnienia do interpretowania tych przepisów w trybie wydawania indywidualnych interpretacji prawa podatkowego, określonych w art. 14b § 1 tej ustawy.

W uzupełnieniu niniejszej interpretacji należy podkreślić, iż pojęcie "roku podatkowego" wynikające z przepisów prawa podatkowego nie jest tożsame z pojęciem "roku obrotowego" określonym w ustawie o rachunkowości.

Pojęcie "rok obrotowy" zostało wyjaśnione w art. 3 ust. 1 pkt 9 ustawy o rachunkowości, a mianowicie jest nim rok kalendarzowy lub inny okres trwający 12 kolejnych pełnych miesięcy kalendarzowych, stosowany również do celów podatkowych. Rok obrotowy lub jego zmiany określa statut lub umowa, na podstawie której utworzono jednostkę. Jeżeli jednostka rozpoczęła działalność w drugiej połowie przyjętego roku obrotowego, to można księgi rachunkowe i sprawozdanie finansowe za ten okres połączyć z księgami rachunkowymi i sprawozdaniem finansowym za rok następny. W przypadku zmiany roku obrotowego pierwszy po zmianie rok obrotowy powinien być dłuższy niż 12 kolejnych miesięcy.

Ogólną definicję roku podatkowego zawiera natomiast art. 11 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), który stanowi, iż rokiem podatkowym jest rok kalendarzowy, chyba że ustawa podatkowa stanowi inaczej.

Zgodnie z brzmieniem art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, rokiem podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 2, 2a, 3 i 6, jest rok kalendarzowy, chyba że podatnik postanowi inaczej w statucie albo w umowie spółki, albo w innym dokumencie odpowiednio regulującym zasady ustrojowe innych podatników i zawiadomi o tym właściwego naczelnika urzędu skarbowego; wówczas rokiem podatkowym jest okres kolejnych dwunastu miesięcy kalendarzowych.

Odnosząc niniejsze wywody do postawionego przez Wnioskodawcę pytania w zakresie przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, iż w analizowanej sytuacji - o ile zmiany wartości wynikające z wyceny walutowych kontraktów terminowych typu forward stanowią różnice kursowe w świetle przepisów o rachunkowości - Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów różnicę w wycenie kontraktu forward na ostatni dzień roku podatkowego.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80 - 219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.