ITPB3/423-288/09/DK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 25 maja 2009 r. (data wpływu 1 czerwca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego - uzupełnionym pismem z dnia 6 lipca 2009 r. (data wpływu 7 lipca 2009 r.) oraz pismem z dnia 6 lipca 2009 r. (data wpływu 8 lipca 2009 r.) - dotyczącej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie sposobu opodatkowania przychodów uzyskiwanych przez spółkę duńską z tytułu leasingu finansowego - jest prawidłowe.

W dniu 1 czerwca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego - uzupełniony pismem z dnia 6 lipca 2009 r. (data wpływu 7 lipca 2009 r.) oraz pismem z dnia 6 lipca 2009 r. (data wpływu 8 lipca 2009 r.) - dotyczącej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie sposobu opodatkowania przychodów uzyskiwanych przez spółkę duńską z tytułu leasingu finansowego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Z kontrahentem, osobą prawną z Danii podpisano umowę leasingu finansowego, której przedmiotem jest środek transportu (samochód ciężarowy). Kontrahent wystawia Panu fakturę wydzielając ratę kapitałową i odsetki. Dla celów bilansowych i podatkowych, używany na podstawie leasingu finansowego środek transportu przyjęto do ewidencji środków trwałych i dokonywane są odpisy amortyzacyjne natomiast rata kapitałowa zaliczana jest do rozrachunków z tytułu leasingu, i nie jest ujmowana w kosztach. W związku z tym, zgodnie z art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uwzględniając art. 11 i 12 umowy z Danią o unikaniu podwójnego podatkowania, pobierany i odprowadzany jest z tego tytułu zryczałtowany podatek dochodowy.

Dodatkowo w piśmie z dnia 6 lipca 2009 r. (data wpływu 7 lipca 2009 r.), Wnioskodawca wskazał, iż jest polskim rezydentem podatkowym.

W związku z powyższym, zadano następujące pytanie.

Czy w podstawie opodatkowania podatkiem dochodowym od przychodów, o którym mowa w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, płacąc kontrahentowi zagranicznemu należność z tytułu leasingu finansowego, Wnioskodawca powinien uwzględniać całą należność z tytułu leasingu - ratę kapitałową i odsetki czy tylko odsetki.

W ocenie Wnioskodawcy zgodnie z art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatek dochodowy z tytułu uzyskania na terytorium RP przez podatników niemających na terytorium RP siedziby przychodów m.in. z tytułu uzyskanych odsetek, za użytkowanie urządzenia przemysłowego, w tym środka transportu, wynosi 20% przychodu uwzględniając postanowienia umów o unikaniu podwójnego opodatkowania od należności licencyjnych oraz odsetek.

Ponadto Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż tylko w przypadku leasingu operacyjnego występują opłaty z tytułu użytkowania urządzenia, które powinny być uwzględnione przy pobieraniu podatku w myśl art. 21 ww. ustawy. Natomiast w leasingu finansowym zryczałtowanemu podatkowi dochodowemu podlegają jedynie raty odsetkowe, gdyż raty kapitałowe, które są opłatami za przeniesienie praw własności (podobnie jak zakup na raty), nie mogą być traktowane jak należności licencyjne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - ograniczony obowiązek podatkowy.

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, podatnicy podlegający ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, uzyskujący na terytorium Polski przychody za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym w wysokości 20% od tych przychodów. Wskazany przepis stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Polska (art. 21 ust. 2 powołanej ustawy). Przepisy Umów dotyczące opodatkowania należności licencyjnych stanowią, iż dochody z tytułu należności licencyjnych mogą być opodatkowane zarówno w państwie siedziby osoby do nich uprawnionej, jak i w państwie źródła, tj. w państwie z którego są wypłacane. W szczególności stosownie do brzmienia art. 12 ust. 1 i 2 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Warszawie dnia 6 grudnia 2001 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 43, poz. 368), należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie uprawnionej mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże należności, o których mowa w ustępie 1, mogą być również opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, ale jeżeli odbiorca jest właścicielem należności licencyjnych, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5% kwoty należności licencyjnych brutto.

W świetle art. 12 ust. 3 powołanej umowy określenie "należności licencyjne" użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania jakiegokolwiek urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za korzystanie z doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Biorąc pod uwagę brzmienie wyżej przytoczonego artykułu uznać należy, iż jako "należności licencyjne" należy traktować wyłącznie należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania. Tymczasem w przypadku leasingu finansowego, uiszczane przez leasingobiorcę opłaty zawierają w sobie zarówno element spłaty wartości urządzenia przemysłowego będącego przedmiotem leasingu, jak i element opłaty za użytkowanie danego urządzenia. Zatem w takiej sytuacji "należnością licencyjną" będzie jedynie różnica między sumą rat zapłaconych przez Spółkę, a ceną nabycia urządzenia przemysłowego przez leasingodawcę. Innymi słowy w ramach pojęcia należności licencyjnych nie mieszczą się wszelkie opłaty związane z przeniesieniem praw własności do przedmiotu leasingu.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej - powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu; ul. Św. Jakuba 20; 87-100 Toruń.