ITPB3/423-244/09/AW - Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów spółki diet i innych należności wypłacanych kierowcom za dni, w których przewożą oni towary handlowe do innych miejscowości niż siedziba spółki.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 23 lipca 2009 r. Izba Skarbowa w Bydgoszczy ITPB3/423-244/09/AW Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów spółki diet i innych należności wypłacanych kierowcom za dni, w których przewożą oni towary handlowe do innych miejscowości niż siedziba spółki.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 8 maja 2009 r. (data wpływu 12 maja 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji podatkowej diet i innych należności wypłacanych kierowcom - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 maja 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji podatkowej diet i innych należności wypłacanych kierowcom.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W związku z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 2008 r. (Sygn. akt II PZP 11/08), w której to Sąd dokonał nowej interpretacji pojęcia "podróży służbowej" na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. Nr 137, poz. 926 z późn. zm.) Spółka uprzejmie prosi o stwierdzenie, czy jej stanowisko jest prawidłowe.

Spółka zajmuje się handlem chemikaliami. Posiada specjalistyczne samochody niezbędne do przewożenia ww. środków. Kierowcy (zatrudnieni na umowy o pracę - miejsce pracy B.) odbierają towar z np. "A." i zawożą go np. do browaru w Z.

Kierowcy otrzymują - zdaniem Spółki - wysokie wynagrodzenie (przeciętna 4.000 zł na miesiąc netto) oraz diety i inne należności za odbyte podróże służbowe, które stanowią do 25% wynagrodzenia netto pracowników.

W opisie stanu faktycznego Spółka podaje, iż w świetle ww. uchwały Sądu, jej kierowcy nie odbywają podróży służbowej, a co za tym idzie, nie są im należne diety ani inne należności za odbytą podróż służbową. Skutkuje to tym, że należałoby te wypłaty zaliczyć do wynagrodzeń i opodatkować podatkiem dochodowym od osób fizycznych oraz naliczyć stosowne składki wynikające z przepisów dotyczących między innymi ubezpieczeń społecznych. Ta informacja wzbudziła ogromne niezadowolenie pracowników i podejrzenie, że firma chce ich pozbawić należnych im diet.

Sprawę - w ocenie Spółki - komplikuje Państwowa Inspekcja Pracy, która chyba nie podziela stanowiska Sądu, ponieważ pracownicy uzyskują informacje, że pracodawca nie musi wypłacać diet i innych należności kierowcom, gdyż nie jest do tego zobowiązany. Pracodawca jednak może je wypłacać i zależy to od jego dobrej woli.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1.

Czy - mimo uchwały Sądu Najwyższego - wypłacane kierowcom diety i inne należności za dni, w które przewożą towary handlowe do innych miejscowości niż siedziba firmy, są kosztami uzyskania przychodów dla Spółki...

2.

Czy - mimo uchwały Sądu Najwyższego - wypłacane kierowcom diety i inne należności za dni w której przewożą towary handlowe do innych miejscowości niż siedziba firmy, są dla tych kierowców przychodem zwolnionym z podatku dochodowego od osób fizycznych...

Przedmiot niniejszej interpretacji stanowi odpowiedź na pytanie pierwsze. Odpowiedź na pytanie drugie zostanie udzielona odrębną interpretacją indywidualną.

Zdaniem Wnioskodawcy, ww. uchwała Sądu Najwyższego dotyczy indywidualnej sprawy. Zgodnie z art. 87 ustawy zasadniczej, źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Polsce jest Konstytucja, ustawy ratyfikowane, umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia. Nie wymienia się w nich uchwał Sądu Najwyższego.

Uchwała Sądu Najwyższego nie może być więc podstawą mającą wpływ na obciążenia podatkowe podatników, tym bardziej, że dotyczy ona prawa pracy.

W ocenie Spółki, sytuacja byłaby inna przy uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego, gdyby rozstrzygał on, co do skutków w podatkach dochodowych w tej materii.

Zdaniem Jednostki, diety i inne koszty delegacji są rzeczywistym zwrotem podwyższonych kosztów utrzymania się kierowcy w czasie dłuższego wyjazdu poza B. (miejsce siedziby Spółki). Ponoszone koszty diet i innych należności za odbycie podróży służbowej kierowców, głównie po kraju, są kosztem uzyskania przychodów dla Spółki (art. 15 w związku z art. 16 ustawy). Dla pracowników natomiast (kierowców) są przychodem zwolnionym z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16a) ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Wiąże się to z koniecznością każdorazowej indywidualnej oceny prawnej poniesionego przez podatnika wydatku. Wyjątkiem będzie jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu. Kosztem uzyskania przychodów będą zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako zmierzające do ich osiągnięcia.

Obowiązek wypłaty przez pracodawcę należności przysługujących pracownikowi wykonującemu na jego polecenie zadania służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową wynika z art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.). Zgodnie z § 3 tego artykułu, warunki wypłacania tych należności pracownikowi zatrudnionemu u innego pracodawcy niż państwowa lub samorządowa jednostka sfery budżetowej określa się w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu wynagradzania.

Postanowienia tych dokumentów nie mogą jednak ustalać diety za dobę podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju w wysokości niższej niż dieta z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju określona odpowiednio w:

1.

rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługującej pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. z 2002 r. Nr 236, poz. 1990 z późn. zm.),

2.

rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługującej pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. z 2002 r. Nr 236, poz. 1991 z późn. zm.) - art. 775 § 4 Kodeksu pracy.

W odniesieniu do wydatków związanych z wyjazdami służbowymi pracowników należy podkreślić, że w katalogu przepisu art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawarto zakazu, ani jakiegokolwiek ograniczenia, co do możliwości zaliczenia tego rodzaju wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Tak więc, niezależnie od tego, czy wypłacane pracownikom środki pieniężne będą elementem wynagrodzenia, czy też na podstawie odrębnych przepisów, zgodnie z przepisami prawa pracy - dietą lub inną należnością, mogą stanowić u pracodawcy koszt uzyskania przychodów, jeśli spełniają dyspozycję art. 15 ust. 1.

Należy ponadto wyjaśnić, że pojęcie "podróż służbowa pracownika" należy do zakresu prawa pracy - art. 775 § 1 Kodeksu pracy, co w konsekwencji skutkuje faktem, iż ocenie przez tutejszy organ nie podlegała kwestia dotycząca obowiązku, czy zasadności wypłacania przez Spółkę diet i innych należności za czas podróży służbowych.

Dodatkowo konieczne jest wskazanie, iż zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej Minister Finansów - na pisemny wniosek zainteresowanego - wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Wniosek o interpretację indywidualną może dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych (art. 14b § 2 Ordynacji podatkowej). Zgodnie zaś z § 3 art. 14b Ordynacji podatkowej składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Interpretacja ma zatem dotyczyć zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w odniesieniu do zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych.

Wobec powyższego, upoważnienie do wydawania indywidualnych interpretacji obejmuje jedynie przepisy podatkowe. W konsekwencji, w omawianym przypadku, organ upoważniony może udzielić interpretacji jedynie w zakresie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zajmując określone stanowisko w tej dziedzinie. Natomiast rozstrzygnięcie kwestii, czy wykonywanie pracy kierowcy może być uznane za podróż służbową należy do właściwości Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej, które jest organem właściwym w zakresie prawa pracy.

Tutejszy organ podatkowy nie jest także uprawniony do wskazywania podatnikowi, czy powinien on zastosować się do uchwały Sądu Najwyższego, która stanowi szczególną formę wykładni tego sądu, mającą na celu wyjaśnienie znaczenia budzących wątpliwości lub których stosowanie wywołało rozbieżności w orzecznictwie.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl