ITPB3/423-195/14/AW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 28 kwietnia 2014 r. (data wpływu 30 kwietnia 2014 r.), uzupełnionym pismami z dnia 2 lipca 2014 r. (data wpływu 3 lipca 2014 r.) i z dnia 2 lipca 2014 r. (data wpływu 10 lipca 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania należności wypłacanych niemieckiej spółce komandytowej - jest nieprawidłowe.

W dniu 30 kwietnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania należności wypłacanych niemieckiej spółce komandytowej. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych. Wobec tego pismem z dnia 25 czerwca 2014 r. Nr ITPB3/423-195/14-2/AW ITPB1/415-536/14-2/MW wezwano Spółkę do jego uzupełnienia. Niniejsze zostało dokonane w dniach 3 lipca 2014 r. oraz 10 lipca 2014 r. (daty wpływu).

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest m.in. produkcja metalowych wyrobów gotowych, z wyłączeniem maszyn i urządzeń.

Spółka na rzecz niemieckiej spółki komandytowej dokonuje płatności m.in. z tytułu opłat za leasing sprzętu komputerowego. Wspólnikami niemieckiej spółki komandytowej są osoby fizyczne będące niemieckimi rezydentami podatkowymi, jak również osoba prawna będąca niemieckim rezydentem. W świetle niemieckich przepisów prawa podatkowego spółka komandytowa, na rzecz której Wnioskodawca dokonuje płatności z tytułu leasingu sprzętu komputerowego nie jest podatnikiem podatku dochodowego, podatnikami podatku dochodowego są natomiast wspólnicy tej spółki. Wnioskodawca jest w posiadaniu certyfikatów rezydencji wszystkich wspólników spółki komandytowej, na rzecz której dokonywane są płatności z tytułu leasingu sprzętu komputerowego. Certyfikaty rezydencji posiadane przez Wnioskodawcę potwierdzają niemiecką rezydencję podatkową wspólników spółki komandytowej, na rzecz której dokonywane są płatności z tytułu leasingu sprzętu komputerowego.

Leasingowany sprzęt komputerowy obejmuje:

* komputery stacjonarne,

* notebooki,

* serwery,

* macierze dyskowe.

Spółka zobowiązała się do regularnego uiszczania rat leasingowych w terminie do 15-go dnia każdego miesiąca z góry (począwszy od miesiąca, w którym przekazano przedmiot leasingu) oraz do ponoszenia wszelkich kosztów utrzymania przedmiotu leasingu, a także do pokrycia wszelkich kosztów związanych z umową leasingu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy - mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny - Spółka jest zobowiązana do pobrania podatku dochodowego u źródła od wynagrodzenia wypłacanego na rzecz spółki niemieckiej z tytułu rat leasingowych płaconych za sprzęt komputerowy.

Niniejsza interpretacja stanowi rozstrzygniecie w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka nie jest zobowiązana do pobrania podatku dochodowego u źródła od wynagrodzenia wypłacanego na rzecz spółki niemieckiej z tytułu rat leasingowych płaconych za sprzęt komputerowy.

W ocenie Spółki, za słusznością jej stanowiska przemawia szereg opartych na przepisach prawa argumentów przedstawionych poniżej.

W myśl przepisu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, uzyskane na terytorium Polski przez nierezydentów przychody z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego podlegają w Polsce podatkowi u źródła w wysokości 20% przychodów.

Jednocześnie, art. 21 ust. 2 ww. ustawy stanowi, że powyższe regulacje stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Podobnie, zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), uzyskane na terytorium Polski przez nierezydentów przychody za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, podlegają w Polsce podatkowi u źródła w wysokości 20% przychodów.

Również tę regulację, jak stanowi art. 29 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy stosować z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Biorąc pod uwagę powyższe, w świetle art. 12 ust. 1 umowy zawartej między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90) należności licencyjne powstające w Polsce i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Niemczech, mogą być opodatkowane w Niemczech. Jednakże, na podstawie art. 12 ust. 2 polsko-niemieckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, należności te mogą być opodatkowane w Polsce, jeżeli osoba do nich uprawniona ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w Niemczech. Podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5% kwoty brutto należności licencyjnych.

Jak wskazano w art. 12 ust. 3 polsko-niemieckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, przez "należności licencyjne" należy rozumieć między innymi należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego.

Powyższe przepisy umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania znajdują zastosowanie do należności wypłacanych zarówno osobom fizycznym, jak i prawnym. Zatem, co do zasady, przychody za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego są traktowane jak należności licencyjne i podlegają 5% podatkowi u źródła, pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby odbiorcy certyfikatem rezydencji podatkowej. Należy jednak podkreślić, że opodatkowaniu podlegać będą wyłącznie należności za użytkowanie urządzenia przemysłowego.

W związku z powyższym, kluczową rolę w tym zakresie odgrywać będzie zdefiniowanie takiego urządzenia.

Spółka podkreśla, że właściwe przepisy podatkowe (Ordynacja podatkowa, ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych) nie definiują pojęcia "urządzenia przemysłowego". W związku z powyższym, w tym wypadku, należy sięgnąć do definicji słownikowej. "Urządzenie" to rodzaj mechanizmu lub zespół elementów, przyrządów, służący do wykonywania określonych czynności, ułatwiający pracę, np. urządzenie energetyczne, klimatyzacyjne, chłodnicze (Mały Słownik Języka Polskiego, Warszawa 1997, s. 988). Z kolei, "przemysłowy" to dotyczący przemysłu, związany z przemysłem, stosowany w przemyśle (Mały Słownik Języka Polskiego, s. 730). Natomiast, "przemysł" to produkcja materialna polegająca na wytwarzaniu produktów w sposób masowy przy zastosowaniu urządzeń mechanicznych, np. przemysł energetyczny, fabryczny, hutniczy, maszynowy, metalowy, okrętowy, spożywczy, włókienniczy, wojenny, ciężki, lekki (Mały Słownik Języka Polskiego, s. 730).

W związku z powyższym, "urządzenie przemysłowe" to rodzaj mechanizmu lub zespół elementów, przyrządów, służący do produkcji materialnej polegającej na wytwarzaniu produktów w sposób masowy.

Wreszcie, "komputer" to urządzenie elektroniczne automatycznie przetwarzające dane zapisane cyfrowo, służące do szybkiego wykonywania obliczeń, przechowywania, porządkowania i wyszukiwania danych oraz sterowania pracą innych urządzeń (Słownik Języka Polskiego PWN online, http://sjp.pwn.pl/slownik/2472869/komputer).

Powyższe definicje sprzętu komputerowego w kontekście definicji urządzenia przemysłowego, na tle polsko-niemieckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania przeanalizował Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 8 marca 2008 r. (sygn. I SA/Wr 1857/09: "Komputer jest z istoty swojej przeznaczony do przetwarzania i porządkowania danych, co umożliwia mu kontrolę nad innymi urządzeniami. Na podstawie definicji słownikowej - ale także z doświadczenia życiowego - można stwierdzić zatem, że zastosowanie komputera jest bardzo szerokie i nie ogranicza się do przemysłu. Przeciwnie przemysł jest jedynie jedną z dziedzin, w której wykorzystywane są komputery (komputery wykorzystuje się w badaniach naukowych, przy pracach biurowych, handlu, w działalności artystycznej itp., przy czym sam komputer nie spełnia zadań przemysłowych, o ile nie jest powiązany z urządzeniem ściśle przemysłowym, biorącym udział w procesie produkcji. Komputery będące systemami wbudowanymi i sterujące urządzeniami wykorzystywanymi w przemyśle mogą być częścią składową urządzania przemysłowego. Przy kwalifikowaniu danego urządzenia istotne jest, aby dokonywać tego w oparciu o kryterium przeznaczenia". I dalej: "Zgodzić się zatem należy ze stanowiskiem spółki, że biorąc pod uwagę wskazane definicje, najem sprzętu IT nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, gdyż pomimo iż jest to urządzenie ułatwiające pracę nie można uznać go za urządzenie przemysłowe. W opinii Sądu treść przepisu art. 12 ust. 3 umowy międzynarodowej wskazuje, że jego ratio legis było inne. Przepis bowiem wyraźnie nie uzależnia opodatkowania od rodzaju działalności podatnika lub sposobu wykorzystania wynajmowanych urządzeń, ale od ich rodzaju określonego przez wskazanie ich zasadniczego przeznaczenia".

Spółka podkreśla, że leasingowane przez nią komputery, serwery, notebooki nie stanowią urządzeń przemysłowych. Nie są bowiem urządzeniami, które służą do wytwarzania produktów w sposób materialny. Komputer co prawda jest rzeczą ułatwiającą pracę człowieka, lecz nie jest urządzeniem przemysłowym. Biorąc pod uwagę powyżej wskazane definicje, komputer służy do wykonywania obliczeń i magazynowania danych, nie zaś do produkowania.

W konsekwencji, zakres zastosowania art. 12 ust. 3 polsko-niemieckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania nie obejmuje leasingowanych komputerów. Zatem, raty leasingowe płacone za sprzęt komputerowy nie kwalifikują się jako należności licencyjne, lecz jako zyski z przedsiębiorstwa i nie podlegają opodatkowaniem podatkiem u źródła w Polsce.

Spółka podkreśla, że stanowisko, zgodnie z którym komputery nie są kwalifikowane do kategorii urządzeń przemysłowych w rozumieniu polsko-niemieckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zajął również Minister Finansów w interpretacji indywidualnej z dnia 19 czerwca 2012 r., wydanej przez Dyrektora izby Skarbowej w Poznaniu (sygn. ILPB3/423-405/09/12-S/DS), który stwierdził, że: "Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż przedmiotem wynajmu jest sprzęt IT służący do wykonywania konkretnych czynności. Wnioskodawca podkreślił, iż urządzenia te są wykorzystywane w pracy biurowej oraz przy realizacji procesów serwisowych sprzętu telekomunikacyjnego. Zatem, nie ulega wątpliwości, że sprzęt wynajmowany przez Spółkę należy zaliczyć do urządzeń, jednakże przy interpretacji powołanych przepisów, nie można go zaliczyć do urządzeń przemysłowych. Wobec powyższego, wynajmowany przez Spółkę sprzęt IT nie jest urządzeniem przemysłowym, gdyż nie jest ze swej istoty przeznaczony do procesu masowej produkcji. Sprzęt ten jest urządzeniem ułatwiającym pracę, ale nie można go uznać za urządzenie przemysłowe. Reasumując, w rozumieniu art. 26, art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmiot z Niemiec z tytułu wynajmu sprzętu IT, Spółka nie ma obowiązku pobrania podatku u źródła".

Także sądy administracyjne w swoich orzeczeniach przedstawiały oceny prawne, zbieżne ze stanowiskiem Spółki. Przykładowo, podobne stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 21 lutego 2012 r., sygn. akt II FSK 1476/10.

Biorąc pod uwagę powyższe, Spółka stoi na stanowisku, że w związku z uiszczeniem opłat leasingowych za sprzęt komputerowych do niemieckich osób prawnych oraz fizycznych, nie będzie w tym wypadku zobowiązana do poboru podatku dochodowego u źródła.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851) podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Jak stanowi przepis art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 20% przychodów.

Stosownie do art. 21 ust. 2 ww. ustawy, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 1 i 2 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90) należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże należności licencyjne, o których mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu, mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych.

W myśl art. 12 ust. 3 tej umowy, określenie "należności licencyjne" użyte w niniejszym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Postanowienie to stosuje się odpowiednio do wszelkiego rodzaju wypłat za użytkowanie lub prawo do użytkowania nazwy, zdjęcia lub innych podobnych praw osobistych oraz do wypłat otrzymywanych jako wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów.

Postanowienia ustępów 1 i 2 niniejszego artykułu nie mają zastosowania, jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych, mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie, z którego pochodzą należności licencyjne, działalność gospodarczą poprzez zakład w nim położony, bądź wykonuje wolny zawód w oparciu o stałą placówkę tam położoną, a prawa lub majątek, z tytułu których wypłacane są należności licencyjne, faktycznie wiążą się z działalnością tego zakładu lub stałej placówki. W takim przypadku stosuje się postanowienia artykułu 7 lub artykułu 14 - art. 12 ust. 4 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Podkreślenia wymaga, że mocą art. 3 ust. 2 ww. umowy, przy stosowaniu niniejszej umowy przez Umawiające się Państwo, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie, które nie zostało w niej zdefiniowane, będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się w danym czasie zgodnie z prawem tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie niniejsza umowa, przy czym znaczenie wynikające ze stosowanego ustawodawstwa podatkowego tego Państwa będzie miało pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym określeniu przez inne przepisy prawne tego Państwa.

Polskie przepisy podatkowe oraz postanowienia umowy polsko-niemieckiej nie definiują zatem pojęcia urządzenia przemysłowego, handlowego, czy naukowego. Aby wyjaśnić sens pojęcia "urządzenie przemysłowe", należy sięgnąć do języka potocznego wyrażonego w określeniach słownikowych.

Z definicji słownikowej pojęcia "urządzenia przemysłowego, handlowego, czy naukowego" wynika, że "urządzenie" jest rodzajem mechanizmu lub zespołem elementów, przyrządów, służącym do wykonywania określonych czynności, ułatwiającym pracę". (Słownik Języka Polskiego, PWN Warszawa 1996 r., tom III, str. 575). Słownik ten definiuje również wyrażenie "przemysłowy" jako "dotyczący przemysłu, związany z przemysłem; mający zastosowanie w przemyśle" (tom II, str. 943). Ponadto - tutejszy organ interpretacyjny zauważa, że - "przemysł" to "dział produkcji materialnej, w którym wydobywanie zasobów przyrody oraz ich przetwarzanie w celu dostosowania do potrzeb ludzkich prowadzone jest w dużym wymiarze, na zasadzie podziału pracy i przy powszechnym stosowaniu maszyn, gwarantującym ciągłość procesów wytwórczych i zapewniającym powtarzalność wyrobów" (Słownik Języka Polskiego, PWN Warszawa 1996, tom II, str. 943). W ocenie organu upoważnionego pojęcie "urządzenie przemysłowe" należy rozumieć - przeciwnie do Spółki - jako urządzenie służące wykonywaniu danej czynności w przemyśle w szerokim tego słowa znaczeniu. Innymi słowy, pojęcie to należy rozumieć szeroko, a więc powinno ono obejmować także leasingowany sprzęt komputerowy (komputery stacjonarne, notebooki, serwery, macierze dyskowe), które Spółka wykorzystuje w ramach prowadzonej działalności obejmującej m.in. produkcję wyrobów gotowych z wyłączeniem maszyn i urządzeń. Nie może budzić także wątpliwości fakt, że wskazany przez Spółkę sprzęt komputerowy jest ważnym elementem nowoczesnej gospodarki, mającym szerokie zastosowanie w przemyśle. Zaznaczenia wymaga, że wyrażenie "urządzenie przemysłowe" obejmuje wszelkie wytwory przemysłowe, czyli urządzenia związane z przemysłem i pojęcia tego nie można zawężać wyłącznie do urządzeń wykorzystywanych bezpośrednio przy produkcji.

Takie stanowisko zostało zaprezentowane w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 16 maja 1995 r., sygn. akt SA/Sz 183/95. W myśl tego wyroku "pojęcie urządzenia przemysłowego musi być rozumiane maksymalnie szeroko (...) w pojęciu urządzenia przemysłowego mieści się również samolot, który jest na pewno wytworem przemysłowym". Szerokie rozumienie pojęcia "urządzenie przemysłowe" potwierdza orzecznictwo sądowe. Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 maja 1994 r. sygn. akt III SA 1559/93 wskazano, że "Użyte w tym przepisie < art. 21> sformułowanie "użytkowanie urządzenia przemysłowego" - jest sformułowaniem ogólnym, mieszczącym w sobie wszelkie możliwe urządzenia stanowiące pewien zespół elementów technicznych". Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 lutego 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 3184/08 (orzeczenie prawomocne) sad wskazał, że "przyjęcie przez Ministra Finansów, że przy wyjaśnianiu sensu pojęcia niezdefiniowanego w Umowie "urządzenia przemysłowego" - możliwe było sięgnięcie do słownikowych jego definicji jest logicznie prawidłowe oraz uzasadnione regułami interpretacyjnymi. Co więcej organ podatkowy wskazał, z jakiego źródła korzystał <...>, z którego wynika, że urządzenie jest rodzajem mechanizmu lub zespołem elementów, przyrządów służących do wykonywania określonych czynności, ułatwiającym pracę, urządzenie przeładunkowe, transportowe. W związku z tym przyjęcie przez Ministra Finansów <...>, że samolot, będący przedmiotem umowy najmu, jest urządzaniem przemysłowym, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.p. oraz art. 12 ust. 3 Umowy, mieści się również w dyspozycji art. 191 O.p. Ocena ta nie nosi znamion dowolnej". Zgodnie z uzasadnieniem do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 sierpnia 1996 r., sygn. akt III SA 962/94 natomiast "rację ma organ odwoławczy, gdy twierdzi, powołując się na wykładnię celowościową, że przyjęcie "wąskiego" rozumienia pojęcia "urządzenie przemysłowe" zawartego w skardze prowadziłoby w istocie do "wyłączenia z opodatkowania podatkiem dochodowym większości maszyn i urządzeń używanych przez krajowe podmioty gospodarcze na podstawie umów zawartych z kontrahentami zagranicznymi".

W ocenie tutejszego organu interpretacyjnego przyjęcie proponowanego przez Spółkę wąskiego rozumienia pojęcia "urządzenie przemysłowe", nie znajduje więc uzasadnienia. Prowadziłoby to do wyłączenia z opodatkowania dochodów uzyskiwanych w Polsce przez osoby zagraniczne z tytułu używania przez krajowe podmioty gospodarcze szeregu urządzeń służących działalności przemysłowej będących własnością zagranicznych kontrahentów.

W świetle takiego rozumienia omawianego terminu uzasadniony jest pogląd, że sprzęt komputerowy, który jest przedmiotem umowy leasingu i jest wykorzystywany przez Spółkę przy prowadzeniu działalności zaliczyć należy do urządzeń przemysłowych, o których mowa w art. 12 ust. 3 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Biorąc pod uwagę, że należności wypłacane przez Spółkę polską na rzecz Spółki niemieckiej z tytułu umowy leasingu sprzętu komputerowego mieszczą się w dyspozycji art. 12 ust. 3 umowy, to zgodnie z art. 12 ust. 2 tej umowy mogą one zostać opodatkowane w Polsce, lecz podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5% kwoty brutto tych należności.

Stosownie bowiem do art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2b, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Jednakże od należności z tytułu odsetek od papierów wartościowych wyemitowanych przez Skarb Państwa i zapisanych na rachunkach papierów wartościowych albo na rachunkach zbiorczych, wypłacanych na rzecz podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, zryczałtowany podatek dochodowy pobierają, jako płatnicy, podmioty prowadzące te rachunki, jeżeli wypłata należności następuje za ich pośrednictwem. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Mając więc na uwadze, że zarówno w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jak i umowy polsko-niemieckiej sprzęt komputerowy zalicza się do urządzeń przemysłowych, oraz kierując się dyspozycją art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, od uiszczanych na rzecz kontrahenta niemieckiego (spółki komandytowej) opłat z tytułu leasingu tego sprzętu Wnioskodawca, jako płatnik, ma obowiązek pobrania i odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego od dokonanych wypłat należności.

Warunek zastosowania preferencyjnej stawki podatku u źródła w wysokości 5% kwot należności brutto jest możliwy wyłącznie w przypadku, gdy siedziba Kontrahenta dla celów podatkowych jest potwierdzona właściwym certyfikatem rezydencji. Wynika to wprost z dyspozycji art. 26 ust. 1 omawianej ustawy podatkowej, ponieważ w rozumieniu umowy polsko-niemieckiej określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" (użyte w treści art. 12 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania) oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Tym samym, skoro - jak podaje Spółka - jest w posiadaniu certyfikatów rezydencji wspólników spółki komandytowej, która w świetle niemieckich przepisów prawa podatkowego nie jest podatnikiem podatku dochodowego (podatnikami są jej wspólnicy), to Wnioskodawca jako korzystający z leasingu ma obowiązek pobrania i odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego od dokonanych wypłat należności wspólnikom niemieckiej spółki komandytowej.

Ponadto, odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę rozstrzygnięć organów podatkowych, należy wskazać, że wydając niniejszą interpretację indywidualną tutejszy organ dokonał analizy przedstawionej w nich argumentacji, która w dużej mierze odpowiada argumentom Wnioskodawcy. Jednocześnie, warto zauważyć, że w obrocie prawnym funkcjonują również rozstrzygnięcia, w których zaprezentowano odrębne niż Wnioskodawca stanowisko w przedmiotowej sprawie. Należy jednak podkreślić, że podstawowym zadaniem tutejszego organu jest wydawanie interpretacji prawidłowych, tj. w prawidłowy sposób odczytujących normy prawne zawarte w poszczególnych przepisach prawa podatkowego, a nie utrwalających raz wyrażony pogląd w tym zakresie. Należy też wyjaśnić, że wskazane przez Wnioskodawcę rozstrzygnięcia zapadły w indywidualnej sprawie osoby, która się o nie ubiegała i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację (wszystkie powołane przez Spółkę rozstrzygnięcia dotyczą tej samej sprawy).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.