ITPB3/423-189/14/AW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 16 kwietnia 2014 r. (data wpływu 22 kwietnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości amortyzacji części budynku - jest nieprawidłowe.

W dniu 22 kwietnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości amortyzacji części budynku.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu sprzętem rolniczym i realizuje na własnym gruncie inwestycję, której przedmiotem jest budynek magazynowo-biurowy o powierzchni użytkowej 8 030 m². Parter i pierwsze piętro budynku obejmuje nowocześnie wyposażony magazyn standardowy oraz magazyn wysokiego składowania o powierzchni użytkowej 7 066 m². Drugie piętro budynku o powierzchni użytkowej 738 m² przeznaczono na pomieszczenia biurowe oraz 226 m² na pomieszczenia socjalne. Pomieszczenia na parterze i piętrach nie są wydzielone pod względem formalnym i nie stanowią odrębnych nieruchomości. W 2014 r. planowane jest oddanie do użytku części magazynowej oraz pomieszczenia socjalnego na drugim piętrze, które będą spełniać normy budowlane i pozwalać na użytkowanie zgodnie z przeznaczeniem. Część parterowa i pierwszego piętra budynku oraz część socjalna drugiego piętra będą na potrzeby prowadzenia magazynu kompletnym i zdatnym do użytku obiektem. Przed oddaniem do użytkowania części magazynowej (parter i pierwsze piętro) i pomieszczenia socjalnego (część drugiego piętra) uzyskane zostanie od władz nadzoru budowlanego stosowne pozwolenie. Część biurowa (na drugim piętrze) planowana jest do oddania do użytkowania w terminie późniejszym, po dokonaniu prac wykończeniowych polegających na wykończeniu posadzki, podłóg, okładzin ściennych, tynków, sufitów i stolarki drzwiowej. Brak wykończenia pomieszczeń biurowych na drugim piętrze nie uniemożliwia korzystania z parteru i pierwszego piętra budynku oraz części socjalnej na drugim piętrze. Użytkowanie magazynu przyczyni się do zwiększenia wydajności pracy, przyspieszy wydawanie towarów z magazynu i usprawni obsługę klientów tym samym wpłynie na zwiększenie przychodów Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca będzie mógł dokonywać w ciężar kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od użytkowanej części budynku na parterze i pierwszym piętrze części magazynowej oraz części socjalnej na drugim piętrze.

2. W przypadku odpowiedzi twierdzącej czy podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych będzie wartość początkowa części magazynowej (parteru i pierwszego piętra) odpowiadająca stosunkowi powierzchni magazynu (parteru i pierwszego piętra oraz części socjalnej drugiego piętra) do ogólnej powierzchni użytkowej budynku.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku, gdy inspektor nadzoru budowlanego wyda pozwolenie na użytkowanie części magazynowej oraz socjalnej budynku oznacza to, że w tym zakresie uznaje on budynek za kompletny i zdatny do użytkowania. Z chwilą uzyskania pozwolenia na użytkowanie części budynku podatnik ma prawo wprowadzić budynek do ewidencji środków trwałych i dokonywać odpisów amortyzacyjnych. Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych będzie wartość początkowa części magazynowej (parteru i pierwszego piętra oraz części socjalnej na drugim piętrze odpowiadająca stosunkowi powierzchni magazynu (parteru i pierwszego piętra) oraz części socjalnej na drugim piętrze do ogólnej powierzchni użytkowej budynku.

Stanowisko takie zajął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 6 września 2012 r. (sygn. akt II FSK 170/11) stwierdzając m.in., że "Ustalenie w pozwoleniu pewnych ograniczeń w jego użytkowaniu jak np. wyłączenie piętra II w budynku B2 nie oznacza zdaniem Sądu pierwszej instancji, że nie jest spełniona przesłanka z art. 16a ust. 1 u.p.d.p. <...>. Skoro zatem podatnik: poniósł wymierne koszty wytworzenia budynku biurowego z powierzchnią pod wynajem, a zatem bezsprzecznie w celu osiągnięcia przychodów, zrealizował tę inwestycję i uzyskał pozwolenie na częściowe użytkowanie budynku (budynek ten jest więc zdatny do użytku), prowadzi w tej części działalność gospodarczą w zakresie najmu lokali osobom trzecim, w negatywnym katalogu zawartym w art. 16 ust. 1 - poza przypadkiem wymienionym w pkt 1 lit. b) - nie pomieszczono żadnej dodatkowej regulacji, wykluczającej możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, wydatków skutkujących wytworzeniem budynku "częściowo" zdatnego do użytku (stan ten w praktyce gospodarczej może mieć charakter trwały), to nie jest do zaaprobowania stanowisko, że w tych okolicznościach nie będzie on miał prawa do uwzględniania po stronie kosztów uzyskania przychodów żadnych wartości. Jeżeli w analizowanym przypadku podatnik nie ma prawa do jednorazowego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków na wytworzenie środka trwałego, a to stosownie do regulacji art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b u.p.d.o.p., koszt taki stanowić dla niego będą odpisy z tytułu zużycia środków trwałych (art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p.). Za słuszne wobec tego należy uznać stanowisko, że za kompletny i zdatny do używania środek trwały należy uznać taki środek trwały, który może być i jest gospodarczo wykorzystywany w celu uzyskania przychodów zgodnie z ogólną regułą, że poniesione koszty są kosztem uzyskania przychodów, jeżeli służą uzyskaniu przychodów".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powołany przepis ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1, tj.:

* zostały poniesione przez podatnika,

* ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

* nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł - obiektywnie oceniając - oczekiwać takiego efektu.

Katalog wyłączeń z kategorii kosztów uzyskania przychodów zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma charakter zamknięty. Wśród wydatków nieuważnych za koszty uzyskania przychodów, ustawodawca wymienił m.in. wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia (art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. a ww. ustawy podatkowej).

W myśl art. 15 ust. 6 tej ustawy natomiast, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Jak stanowi art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

* o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powyższym, wymienione w pkt 1-3 środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

* zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,

* stanowią własność lub współwłasność podatnika - amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

* są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,

* przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok - o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik,

* są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,

* nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy.

Jednocześnie, zgodnie z art. 16d ust. 2 ww. ustawy podatkowej, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z art. 16f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy (z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej) dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b.

Ponadto - w myśl art. 16h ust. 1 pkt 1 tej ustawy - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Dodatkowo podkreślić należy, że dokonanie prawidłowej klasyfikacji środków trwałych odbywa się na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych KŚT (Dz. U. Nr 242, poz. 1622). Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych - zgodnie z Objaśnieniami wstępnymi do KŚT - część I - za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt - obiektu zbiorczego, którym może być zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe itp. Z punktu widzenia funkcji, jakie poszczególne środki trwałe spełniają w procesie wytwarzania lub w toku nieprodukcyjnego użytkowania, rozróżnia się cztery zasadnicze zbiory, w tym m.in. nieruchomości - obejmujące grunty, budynki oraz obiekty inżynierii lądowej i wodnej; środki trwałe zaliczone do tego zbioru zapewniają odpowiednie warunki do prowadzenia procesów produkcyjnych oraz działalności nieprodukcyjnej.

Dokując klasyfikacji składników majątku do środków trwałych określonych w art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy wyjaśnić następujące pojęcia:

a. Pojęcie "budynek" zostało zdefiniowane w art. 3 pkt 2 ustawy z 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r. poz. 1409, z późn. zm.). Zgodnie z tą definicją budynek to taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Pojęcie "trwale związany z gruntem" oznacza zarówno posiadanie przez obiekt budowlany fundamentów, które są usytuowane poniżej poziomu terenu (wkopane w grunty), jak i trwałego związania fundamentów z obiektem budowlanym.

b. Przez "budowlę" - w myśl art. 3 pkt 3 ustawy - Prawo budowlane - należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową;

c. Definicję lokalu natomiast zawarto w art. 2 ust. 2 ustawy z 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 z późn. zm.). Samodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu tej ustawy, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne.

Jednocześnie wskazać należy, że stosownie do art. 3 pkt 1 ustawy - Prawo budowlane przez obiekt budowlany należy rozumieć:

W analizowanej sprawie Wnioskodawca realizuje na własnym gruncie inwestycję, której przedmiotem jest budynek magazynowo-biurowy. Pomieszczenia w budynku - jak wskazuje Spółka - nie są wydzielone pod względem formalnym i nie stanowią odrębnych nieruchomości. W 2014 r. planowane jest oddanie do użytku części magazynowej oraz pomieszczenia socjalnego na drugim piętrze, które będą spełniać normy budowlane i pozwalać na użytkowanie zgodnie z przeznaczeniem. Część parterowa i pierwszego piętra budynku oraz część socjalna drugiego piętra będą na potrzeby prowadzenia magazynu kompletnym i zdatnym do użytku obiektem. Przed oddaniem do użytkowania części magazynowej (parter i pierwsze piętro) pomieszczenia socjalnego (część drugiego piętra) uzyskane zostanie od władz nadzoru budowlanego stosowne pozwolenie.

Odnosząc niniejsze zdarzenie przyszłe do przepisów prawa podatkowego wyjaśnić należy, że składnik majątkowy, który stanowi własność lub współwłasność podatnika, jeśli przewidywany okres jego używania przekraczać będzie rok, może zostać zaliczony do środków trwałych podatnika i być amortyzowany, jeżeli jest kompletny i zdatny do użytku. W myśl bowiem cytowanego powyżej art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, środek trwały (budowla, budynek oraz lokal będący odrębną własnością) podlega amortyzacji, w sytuacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia te kryteria, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie "zdatny do użytku" należy rozumieć przede wszystkim możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Kompletność i zdatność do użytku należy postrzegać nie tylko w aspekcie fizycznym, ale również na płaszczyźnie prawnej, np. nie będzie środkiem zdatnym do użytku rzecz, która co prawda może spełniać zaplanowane dla niej funkcje, jednakże nie spełnia określonych prawnych wymagań, których spełnienie jest warunkiem rozpoczęcia jej użytkowania. Zgodnie z art. 54 ustawy - Prawo budowlane, do użytkowania obiektu budowlanego, na którego wzniesienie jest wymagane pozwolenie na budowę, można przystąpić po zawiadomieniu właściwego organu o zakończeniu budowy, jeżeli organ ten w terminie 21 dni od dnia doręczenia zawiadomienia nie zgłosi sprzeciwu w drodze decyzji.

W myśl art. 55 i art. 59 tej ustawy, przed przystąpieniem do użytkowania obiektu budowlanego należy uzyskać ostateczną decyzję o pozwoleniu na użytkowanie. Właściwy organ wydaje decyzję w sprawie pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego po przeprowadzeniu obowiązkowej kontroli, może określić warunki użytkowania tego obiektu albo uzależnić jego użytkowanie od wykonania, w oznaczonym terminie, określonych robót budowlanych.

Tak więc, aby dany budynek, budowla oraz lokal będący odrębną własnością przedmiot był uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

* stanowić własność lub współwłasność podatnika

* być kompletnym i zdatnym do użytku w dniu przyjęcia do używania,

* przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok,

* musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością.

W konsekwencji, aby wybudowany przez Wnioskodawcę budynek mógł zostać wprowadzony do ewidencji środków trwałych, a następnie podlegać amortyzacji zgodnie z art. 16a ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, musi być w dniu przyjęcia do użytkowania kompletny i zdatny do użytku. Generalnie należy przyjąć, że za zdatną do użytku i kompletny można uznać budynek lub budowlę z chwilą uzyskania stosownych pozwoleń na użytkowanie obiektu budowlanego.

W związku z powyższym budynek w budowie, którego część została oddana do użytkowania, nie stanowi środka trwałego, gdyż nie spełnia warunku kompletności. Wprowadzenie budynku do ewidencji środków trwałych może nastąpić dopiero w momencie spełnienia przez niego przesłanek wynikających z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie - co wymaga szczególnego podkreślenia w przedmiotowej sprawie - stosownie do art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają budynki, budowle oraz lokale będące odrębną własnością (...) zwane środkami trwałymi. Z literalnego brzmienia tego unormowania wynika więc, że środkiem trwałym podlegającym amortyzacji nie może być część budynku (kilka pomieszczeń) nawet jeśli jest użytkowana przez Wnioskodawcę.

Reasumując, budynek w budowie, którego część została oddana do użytkowania, nie stanowi środka trwałego, gdyż nie spełnia warunku kompletności. Budynek ten - mimo prowadzenia w nim działalności - nie spełnia bowiem warunku kompletności (nie jest budynkiem kompletnym). Generalnie należy przyjąć, że budynek lub budowlę można uznać za zdatną do użytku i kompletną z chwilą uzyskania stosownych pozwoleń na użytkowanie obiektu budowlanego. Uzyskanie pozwolenia na eksploatację części obiektu budowlanego nie zmienia jednakże faktu, że obiekt budowlany, stanowiący jeden budynek (który może stanowić środek trwały) nie będzie kompletny i zdatny do użytku w momencie zakończenia jednego z etapów budowy. Z literalnego brzmienia ww. art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika więc, że środkiem trwałym podlegającym amortyzacji nie może być część budynku nawet jeśli jest już użytkowana. Wprowadzenie budynku do ewidencji środków trwałych może nastąpić dopiero w momencie spełnienia przez niego wszystkich przesłanek wynikających z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. w momencie gdy opisany we wniosku składnik majątku będzie kompletnym i zdatnym do użytku (w całości) obiektem budowlanym (budynkiem), co zostanie potwierdzone ostateczną decyzją właściwego organu administracji. Dopiero wówczas, jako środek trwały, może podlegać amortyzacji podatkowej.

Tym samym - jako, że w zakresie pytania pierwszego tutejszy organ interpretacyjny nie potwierdza stanowiska Wnioskodawcy, a ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania drugiego jest uzależniona od pozytywnej odpowiedzi na pytanie pierwsze - ocena stanowiska Spółki w tym zakresie staje się bezprzedmiotowa.

Dodatkowo - odnosząc się do przywołanego przez Spółkę w treści wniosku orzeczenia sądu administracyjnego - zauważyć należy, że stanowi ono rozstrzygnięcie w konkretnej sprawie, osadzone w określonym stanie faktycznym i tylko do niego się odnosi, w związku z tym nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa. W konsekwencji, nie może wpływać na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego rozstrzygnięci, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy jednakże stwierdzić, że zapadło ono w indywidualnej sprawie osadzonej w określonym stanie faktycznym i w tej sprawie rozstrzygnięcie w nim zawarte jest wiążące. Organy interpretacyjne natomiast - mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych - nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że - jak wskazano powyżej - nie stanowią materialnego prawa podatkowego. Niemniej jednak, dokonując przedmiotowej interpretacji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tutejszy organ miał na względzie rozstrzygnięcia sądów administracyjnych wydane w podobnych sprawach, w tym powołane przez Spółkę.

Warto także zauważyć, że w obrocie prawnym funkcjonują również rozstrzygnięcia, w których zaprezentowano odrębne niż Wnioskodawca stanowisko w przedmiotowej sprawie. Przykładowo Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 7 października 2010 r. sygn. akt I SA/Po 467/10 (orzeczenie prawomocne) stwierdził, że "w świetle przepisu art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy podatkowej - budynek jest kompletny i zdatny do użytku dopiero na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na użytkowanie, wydanej przez organ nadzoru budowlanego w trybie przepisów ustawy - Prawo budowlane. Zgodnie z tymi przepisami przed wydaniem decyzji organ nadzoru budowlanego przeprowadza obowiązkowo kontrole obiektu budowlanego, oceniając jego kompletność i zdatność do użytkowania (art. 59a prawa budowlanego). Organ nadzoru budowlanego, przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na użytkowanie może też nakazać inwestorowi wykonanie określonych dodatkowych robót budowlanych (art. 59 ust. 3 prawa budowlanego). W świetle powyższych okoliczności nie można podzielić poglądu strony skarżącej, iż "formalne dopuszczenie do użytkowania części usługowej nie było warunkiem rozpoczęcia amortyzacji budynku". Uszło bowiem uwagi wnioskodawcy, iż środkiem trwałym w rozumieniu przepisu art. 16 ust. 1 pkt 1 jest budynek a wraz z jego częścią usługową i biurową, a nie tylko częścią usługową". Analogiczne stanowisko zajął także Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w wyroku z dnia 16 września 2009 r. sygn. akt I SA/Lu 379/09 (orzeczenie prawomocne).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.