ITPB3/423-184b/11/AM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 marca 2011 r. (data wpływu 4 kwietnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłacanych podmiotowi zagranicznemu należności licencyjnych - jest prawidłowe.

W dniu 4 kwietnia 2011 r. złożono ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłacanych podmiotowi zagranicznemu należności licencyjnych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka jest spółką z Grupy obejmującej także podmiot z siedzibą na terytorium Danii (dalej: "Spółka Duńska", "Kontrahent"). W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca produkuje płytowe wymienniki ciepła, a także agregaty do produkcji wody pitnej, które są następnie sprzedawane na rzecz jednostek sprzedażowych z Grupy, zgodnie z ustaleniami między spółkami. W ramach przyjętego w 2010 r. modelu współpracy Spółka prowadzi działalność w zakresie produkcji na wyłączne zlecenie Spółki Duńskiej, a w swojej działalności korzysta ze wsparcia i know-how Spółki Duńskiej, które obejmuje nie tylko proces produkcyjny, ale także obszar sprzedaży (łącznie z procesem negocjacji/ustalania cen sprzedaży i obsługą roszczeń/gwarancji).

Zgodnie z ustaleniami dokonanymi pomiędzy Wnioskodawcą oraz Spółką Duńską, zawartymi w umowie z dnia 22 grudnia 2010 r. (dalej: "Umowa"), Spółka Duńska zezwala Wnioskodawcy na korzystanie z praw (know-how) niezbędnych do produkcji i sprzedaży ww. wyrobów oraz udziela Spółce wsparcia w zakresie prowadzonej przez nią działalności. Przedmiotowe udostępnienie know-how oraz wsparcie obejmuje m.in. ustalenie specyfikacji technicznej produktów czy utrzymanie standardów jakościowych. Spółka Duńska jest jednocześnie gwarantem jakości produktów Spółki oraz obsługuje ewentualne skargi i wnioski dotyczące tych produktów. Ponadto Spółka Duńska odpowiada również za działania marketingowe oraz ochronę znaków towarowych, którymi oznaczone są wyroby Spółki. W efekcie działań Kontrahenta, korzystając z udostępnionych przez niego praw, Wnioskodawca uzyskuje możliwość sprzedaży wyrobów do grupy odbiorców po uzgodnionych cenach pozwalających Spółce na osiągnięcie istotnej rentowności.

Z tytułu uzyskanego wsparcia oraz z tytułu korzystania z praw posiadanych przez Spółkę Duńską (w tym know-how) i udostępnionych na podstawie zawartej Umowy Wnioskodawca wypłaca Spółce Duńskiej wynagrodzenie (dalej: "Wynagrodzenie") według algorytmu określonego w Umowie. Spółka podkreśla jednocześnie, że Umowa zawarta została na okres nieprzekraczający jednego roku podatkowego. Wynagrodzenie wypłacane Spółce Duńskiej na podstawie zawartej umowy odzwierciedla całokształt roli Kontrahenta w ramach ustalonych ram współpracy, obejmując wszystkie świadczenia wykonywane przez Spółkę Duńską na rzecz Wnioskodawcy w ramach tej współpracy. W szczególności Wynagrodzenie obejmuje:

* wykorzystanie know-how produktowego, rysunków i specyfikacji produktowych,

* wsparcie w zakresie planowania produkcji,

* kontrolę jakości,

* wsparcie sprzedaży,

* korzystanie z bazy klientów oraz znaku towarowego,

* obsługę gwarancji i roszczeń.

Spółka szacuje, że najistotniejsza cześć Wynagrodzenia wynika z możliwości korzystania z know-how Spółki Duńskiej, niemniej jednak szczegółowe wyodrębnienie kwot Wynagrodzenia przypadających na poszczególne jego elementy nie jest możliwe. Jednocześnie Spółka dysponuje oryginałem aktualnego certyfikatu rezydencji, wydanym przez właściwe władze duńskie, potwierdzającym rezydencję podatkową Spółki Duńskiej.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytania:

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź na pytanie drugie. Wniosek w części dotyczącej pytania pierwszego będzie przedmiotem odrębnej interpretacji indywidualnej.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników będących nierezydentami, przychodów m.in. z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 20% tych przychodów. Niemniej jednak, zgodnie z art. 21 ust. 2 powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W świetle powyższego, podatek ustalany w odniesieniu do Wynagrodzenia wypłacanego Spółce Duńskiej powinien być ustalony z uwzględnieniem Konwencji zawartej między Rzeczypospolitą Polską a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, z dnia 6 grudnia 2001 r. (dalej: "umowa polsko-duńska"). Jak wynika z art. 12 umowy polsko-duńskiej należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie uprawnionej mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże należności te mogą być również opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, ale jeżeli odbiorca jest właścicielem należności licencyjnych, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5% kwoty należności licencyjnych brutto.

Z powyższego wynika, że jeżeli odbiorca należności licencyjnych jest właścicielem, to podatek ustalony w państwie źródła od tych należności nie może przekroczyć 5% kwoty tych należności brutto. Należy zaznaczyć, że zgodnie z treścią umowy polsko-duńskiej określenie "należności licencyjne" oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu technologicznego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania jakiegokolwiek urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za korzystanie z doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Jednocześnie, jak wynika z przyjętej praktyki, pod pojęciem know-how należy rozumieć pakiet informacji praktycznych, wynikających z doświadczenia i badań. Ponadto informacje te powinny być poufne, istotne oraz zidentyfikowane (tak np. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 9 października 2009 r.).

Wobec powyższego, należność za możliwość użytkowania know-how powinna być uznana za należność licencyjną w rozumieniu umowy polsko-duńskiej. Rozstrzygnięcia zatem wymaga kwestia obowiązku pobrania podatku u źródła w sytuacji, gdy na podstawie Umowy Spółka uzyskuje zarówno prawo do korzystania z know-how Spółki Duńskiej, jak i uzyskuje usługi wsparcia w zakresie produkcji i sprzedaży. Unormowania zawarte w umowie polsko-duńskiej należy interpretować posiłkując się tekstem Modelowej Konwencji OECD w sprawie Podatku od Dochodu i Majątku stanowiącej podstawę konstrukcji umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, a także brzmieniem Komentarza OECD do przepisów Modelowej Konwencji. Modelowa Konwencja oraz Komentarz nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, niemniej stanowią one podstawową wskazówkę interpretacyjną w zakresie wykładni przepisów umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Modelowa Konwencja oraz Komentarz zostały wypracowane w ramach konsultacji między państwami członkowskimi OECD, w związku z czym zasadne jest respektowanie zawartych w nich postanowień przez polskie organy stosujące prawo. Należy wskazać, iż w punkcie 11.6 Komentarza wskazuje się na możliwość zaistnienia w praktyce handlowej sytuacji, gdzie w ramach jednej umowy dochodzi do przekazania know-how oraz do świadczenia usług wsparcia technicznego. W przypadku umów o charakterze mieszanym Komentarz wskazuje konieczność rozbicia kwoty wynagrodzenia na odrębne kwoty, do których zastosowanie znajdą różne zasady opodatkowania. Niemniej jednak, jeżeli jeden z elementów świadczenia stanowi zasadniczy element umowy, a jej pozostałe elementy mają jedynie pomocniczy charakter, to zasady opodatkowania stosowane do zasadniczego elementu świadczenia należy odnieść do całości wynagrodzenia.

Biorąc pod uwagę, iż zasadniczym elementem świadczenia na podstawie umowy jest możliwość korzystania przez Spółkę z know-how Spółki Duńskiej, celem klasyfikacji Wynagrodzenia dla celów podatku u źródła całość Wynagrodzenia może zostać uznana jako należność licencyjna. Tym samym płatność wynikająca z Umowy powinna być opodatkowana podatkiem u źródła. Konsekwentnie, biorąc pod uwagę uregulowania umowy polsko-duńskiej, do każdej dokonanej płatności Wynagrodzenia powinna być zastosowana 5% stawka podatkowa (pod warunkiem udokumentowania statusu rezydencji Spółki Duńskiej stosownym certyfikatem rezydencji).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zaakcentowania jednakże wymaga, iż stosownie do regulacji art. 12 ust. 6 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Warszawie dnia 6 grudnia 2001 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 43, poz. 368 z późn. zm.), jeżeli w wyniku szczególnych powiązań między płatnikiem a osobą uprawnioną do należności licencyjnych lub między nimi a osobą trzecią kwota należności licencyjnych płacona za użytkowanie, prawo lub informację przekracza kwotę, którą płatnik i osoba uprawniona do należności licencyjnych uzgodniliby bez tych powiązań, wówczas postanowienia tego artykułu stosuje się tylko do tej ostatniej wymienionej kwoty. W takim przypadku nadwyżka ponad wymienioną poprzednio kwotę podlega opodatkowaniu w każdym Umawiającym się Państwie zgodnie z jego prawem i z uwzględnieniem innych postanowień niniejszej konwencji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.