ITPB3/423-184a/11/AM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 marca 2011 r. (data wpływu 4 kwietnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z nabyciem od podmiotu powiązanego usług wsparcia i know-how - jest prawidłowe.

W dniu 4 kwietnia 2011 r. złożono ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z nabyciem od podmiotu powiązanego usług wsparcia i know-how.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka jest spółką z Grupy obejmującej także podmiot z siedzibą na terytorium Danii (dalej: "Spółka Duńska", "Kontrahent"). W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca produkuje płytowe wymienniki ciepła, a także agregaty do produkcji wody pitnej, które są następnie sprzedawane na rzecz jednostek sprzedażowych z Grupy, zgodnie z ustaleniami między spółkami. W ramach przyjętego w 2010 r. modelu współpracy Spółka prowadzi działalność w zakresie produkcji na wyłączne zlecenie Spółki Duńskiej, a w swojej działalności korzysta ze wsparcia i know-how Spółki Duńskiej, które obejmuje nie tylko proces produkcyjny, ale także obszar sprzedaży (łącznie z procesem negocjacji/ustalania cen sprzedaży i obsługą roszczeń/gwarancji).

Zgodnie z ustaleniami dokonanymi pomiędzy Wnioskodawcą oraz Spółką Duńską, zawartymi w umowie z dnia 22 grudnia 2010 r. (dalej: "Umowa"), Spółka Duńska zezwala Wnioskodawcy na korzystanie z praw (know-how) niezbędnych do produkcji i sprzedaży ww. wyrobów oraz udziela Spółce wsparcia w zakresie prowadzonej przez nią działalności. Przedmiotowe udostępnienie know-how oraz wsparcie obejmuje m.in. ustalenie specyfikacji technicznej produktów czy utrzymanie standardów jakościowych. Spółka Duńska jest jednocześnie gwarantem jakości produktów Spółki oraz obsługuje ewentualne skargi i wnioski dotyczące tych produktów. Ponadto Spółka Duńska odpowiada również za działania marketingowe oraz ochronę znaków towarowych, którymi oznaczone są wyroby Spółki. W efekcie działań Kontrahenta, korzystając z udostępnionych przez niego praw, Wnioskodawca uzyskuje możliwość sprzedaży wyrobów do grupy odbiorców po uzgodnionych cenach pozwalających Spółce na osiągnięcie istotnej rentowności.

Z tytułu uzyskanego wsparcia oraz z tytułu korzystania z praw posiadanych przez Spółkę Duńską (w tym know-how) i udostępnionych na podstawie zawartej Umowy Wnioskodawca wypłaca Spółce Duńskiej wynagrodzenie (dalej: "Wynagrodzenie") według algorytmu określonego w Umowie. Spółka podkreśla jednocześnie, że Umowa zawarta została na okres nieprzekraczający jednego roku podatkowego. Wynagrodzenie wypłacane Spółce Duńskiej na podstawie zawartej umowy odzwierciedla całokształt roli Kontrahenta w ramach ustalonych ram współpracy, obejmując wszystkie świadczenia wykonywane przez Spółkę Duńską na rzecz Wnioskodawcy w ramach tej współpracy. W szczególności Wynagrodzenie obejmuje:

* wykorzystanie know-how produktowego, rysunków i specyfikacji produktowych,

* wsparcie w zakresie planowania produkcji,

* kontrolę jakości,

* wsparcie sprzedaży,

* korzystanie z bazy klientów oraz znaku towarowego,

* obsługę gwarancji i roszczeń.

Spółka szacuje, że najistotniejsza cześć Wynagrodzenia wynika z możliwości korzystania z know-how Spółki Duńskiej, niemniej jednak szczegółowe wyodrębnienie kwot Wynagrodzenia przypadających na poszczególne jego elementy nie jest możliwe. Jednocześnie Spółka dysponuje oryginałem aktualnego certyfikatu rezydencji, wydanym przez właściwe władze duńskie, potwierdzającym rezydencję podatkową Spółki Duńskiej.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytania:

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź na pytanie pierwsze. Wniosek w części dotyczącej pytania drugiego będzie przedmiotem odrębnej interpretacji indywidualnej.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Wobec powyższego uznanie opłat za użytkowanie know-how oraz wydatków na nabycie wsparcia produkcji i sprzedaży za koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy wymaga, aby przedmiotowe wydatki były poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródeł przychodów. Należy zaznaczyć, że ustawa nie definiuje precyzyjnie wszystkich elementów składających się na wyrażenie "koszty poniesione w celu osiągnięcia lub zachowania albom zabezpieczenia źródła przychodów", w związku z tym przy kwalifikacji danego wydatku do kosztów podatkowych rozumienie tego wyrażenia należy ustalać w oparciu o kryteria wynikające z wykształconej praktyki sądowej i organów skarbowych. Jak wynika z utrwalonej linii orzeczniczej sądów administracyjnych, możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kosztów uzyskania przychodów uzależniona jest od powiązania poniesionego wydatku z działalnością podatnika, tj. wystąpienie bezpośredniego lub nawet tylko potencjalnego związku przyczynowego między wydatkiem a uzyskanym przychodem.

Biorąc powyższe pod uwagę, kosztem uzyskania przychodów będą wydatki, które mogą przyczynić się do powstania konkretnego przychodu oraz wydatki związane z ogólnym funkcjonowaniem podatnika i wywiązywaniem się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa. Są to bowiem wydatki, które są związane z przychodem w sposób pośredni. W świetle orzecznictwa Najwyższego Sądu Administracyjnego wydatki tego rodzaju mogą być uznawane za koszty podatkowe. Zgodnie z powszechnie akceptowaną zasadą kosztami uzyskania przychodów są bowiem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą podatnika. Wydatki poniesione przez Spółkę w związku z uzyskanym wsparciem sprzedaży i produkcji, jak również możliwością korzystania z know-how Spółki Duńskiej spełniają przesłanki uznania tych wydatków za koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, np. bez możliwości korzystania z know-how produkcyjnego Spółka nie mogłaby produkować wymienników ciepła oraz agregatów do destylacji wody według określonych standardów. Omawiane wydatki są w sposób ścisły związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą. Należy przy tym wskazać, że uzyskiwane przez Wnioskodawcę wsparcie w zakresie produkcji i sprzedaży przyczynia się do utrzymania (poprawienia) odpowiedniej jakości produktów wytwarzanych przez Spółkę, wzrostu sprzedaży i poprawy zarządzania, a w konsekwencji do zwiększenia przychodów. Ponadto, żaden z kosztów ponoszonych przez Spółkę na podstawie Umowy nie został ujęty w katalogu art. 16 ust. 1 ustawy, który zawiera wydatki nie mogące stanowić kosztów uzyskania przychodów.

Tym samym, wydatki te, jako koszty związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością będą mogły zostać uznane za koszty uzyskania przychodów. wobec powyższego ustalenia wymaga moment potracenia kosztów uzyskania przychodów. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych dzieli koszty podatkowe na koszty bezpośrednio związane z przychodami oraz koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie) nie podając jednak ich definicji. Ustawa wskazuje jedynie, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącane w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody. Natomiast koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są potrącane w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Spółka wskazuje, że w analizowanym przypadku wykorzystywanie wsparcia oraz know-how na podstawie Umowy nie będzie przekraczało roku podatkowego (Umowa zawarta została na okres nie dłuższy niż rok podatkowy). Jednocześnie przedmiotowe koszty związane są z ogólną działalnością Wnioskodawcy, a w konsekwencji nie jest możliwe przypisanie tych kosztów do konkretnych przychodów Spółki. Tym samym, koszty ponoszone na podstawie Umowy powinny być traktowane jako koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami i jako takie powinny być potrącone w momencie poniesienia.

Zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, co do zasady uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. W konsekwencji opłata za uzyskanie wsparcia oraz możliwość korzystania z know-how będzie stanowiła dla Spółki koszt uzyskania przychodów w momencie zarachowania tego kosztu. Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach organów podatkowych, np. w interpretacjach Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 19 września 2008 r. oraz 22 sierpnia 2008 r.

Podobnie, w odniesieniu do należności za korzystanie ze znaku towarowego (analogicznych należności za używanie know-how) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 22 października 2010 r. stwierdził, że "należy uznać, iż koszty ponoszone w związku z korzystaniem ze znaku towarowego należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami. Mając na uwadze, iż opłaty ponoszone w związku z ww. umową sublicencyjną stanowią dla spółki koszty pośrednie, potrącane na zasadach wskazanych w art. 15 ust. 4d ustawy o p.d.o.p., należy stwierdzić, iż będą one podlegały zaliczeniu w ciężar kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia". Analogicznie stwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, uznając iż "koszty uzyskania przychodów w postaci zapłaty wynagrodzenia za korzystanie ze znaków towarowych "G." w okresie od 1 lipca 2005 r. do czerwca 2007 r. są potrącane w dacie ich poniesienia, tj. w dniu, na który ujęto je w księgach rachunkowych Spółki".

Biorąc powyższe pod uwagę, opisane w niniejszym stanie faktycznym opłaty ponoszone przez Spółkę na rzecz Spółki Duńskiej będą stanowiły pośrednie koszty uzyskania przychodów i jako takie będą potrącane w momencie ich poniesienia (zarachowania w księgach Spółki jako koszt).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie należy wskazać, iż przy kwalifikacji przedmiotowego Wynagrodzenia do kosztu uzyskania przychodów należy mieć na uwadze regulację art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczącą ustalania warunków transakcji między podmiotami powiązanymi.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.