ITPB3/423-142/14/PST

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 18 marca 2014 r. (data wpływu 24 marca 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przeniesienia prawa własności nieruchomości na wspólnika w związku z obowiązkiem wypłaty dywidendy - jest nieprawidłowe.

W dniu 24 marca 2014 r. złożono ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej w sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przeniesienia prawa własności nieruchomości na wspólnika w związku z obowiązkiem wypłaty dywidendy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujące zdarzenie przyszłe.

Z (dalej jako "Spółka") jest jednoosobową spółką prawa handlowego, w której wszystkie udziały posiada Gmina dalej jako "Gmina") a do zadań statutowych Spółki należy zarząd zasobem lokalowym Gminy. Lokale mieszkalne i użytkowe, stanowiące zasób lokalowy Gminy, stanowią własność Spółki.

Spółka wykazała zysk za ostatni rok obrotowy. Ponadto Spółka posiada zgromadzone na kapitale zapasowym zyski z lat poprzedzających ostatni rok obrotowy, uprzednio już opodatkowane podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Obecnie Gmina rozważa podjęcie uchwały zgromadzenia wspólników o wypłacie dywidendy ze środków zgromadzonych na kapitale zapasowym, przy czym wypłata dywidendy nastąpiłaby w formie rzeczowej, tj. poprzez przeniesienie na Gminę składników majątku Spółki (nieruchomości), których rynkowa wartość odpowiadać będzie kwocie zobowiązania Spółki z tytułu zysku przeznaczonego do wypłaty Gminie w formie dywidendy.

Wypłata dywidendy poprzedzona będzie:

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wypłata przez Spółkę dywidendy, dokonana w formie niepieniężnej, tj. poprzez przeniesienie na Gminę prawa własności lokali, spowoduje po stronie Spółki powstanie przychodu do opodatkowania.

W ocenie Spółki, planowana operacja (tekst jedn.: wypłata dywidendy dokonana w formie rzeczowej, poprzez przeniesienie na Gminę prawa własności nieruchomości stanowiących składniki majątku Spółki, których rynkowa wartość odpowiadać będzie kwocie zobowiązania Spółki z tytułu zysku przeznaczonego do wypłaty Gminie w formie dywidendy), nie będzie skutkować powstaniem po stronie Spółki przychodu w rozumieniu przepisów u.p.d.o.p.

Przepisy u.p.d.o.p. nie zawierają bezpośredniej definicji przychodu. Art. 12 ust. 1-9 u.p.d.o.p. zawiera jedynie przykładowy, otwarty katalog przychodów, jednak zgodnie z szeroko akceptowanym poglądem, za przychody należy uznać "wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, rzeczywiście otrzymane w roku podatkowym (...) (tak m.in. Małecki P., Mazurkiewicz M. - CIT. Podatki i rachunkowość - komentarz, Warszawa 2012, str. 278).

W odniesieniu do przychodów wskazuje się również, że "przychodem podatkowym są wyłącznie takie wartości które definitywnie powiększają aktywa osoby prawnej" (tamże), tj. "charakteryzują się definitywnym przyrostem majątku podatnika" (wyrok NSA w Warszawie z dnia 27 listopada 2003 r., Sygn. akt III SA 3382/02).

Zasada ta w sposób wyraźny została sformułowana w orzeczeniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który stwierdził, że: "Ustawodawca nie przypadkiem zaniechał zdefiniowania przychodu, gdyż wielość stanów faktycznych i stosunków umownych skutkujących zbyciem nie pozwalała na wypracowanie takiej uniwersalnej, niezawodnej w każdych okolicznościach definicji. Przysporzenie majątkowe jest kwestią faktu, a nie wypadkową jakiegoś rozstrzygnięcia normatywnego. Art. 14 ust. 1 ustawy wskazuje jedynie sposób ustalania tego przychodu, ale przepis ten znajduje zastosowanie dopiero wtedy, gdy przychód, jako trwałe, nieodwołalne przysporzenie majątkowe, rzeczywiście nastąpi jako okoliczność faktyczna." (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 października 2010 r., Sygn. akt III SA/Wa 290/10).

Skoro zatem wypłata dywidendy w formie rzeczowej nie stanowi źródła przychodu wskazanego wprost w przepisach u.p.d.o.p., to odrębnej analizy wymaga zagadnienie, czy planowana przez Spółkę operacja nie skutkuje powstaniem po stronie Spółki przychodu nieokreślonego wprost w przepisach u.p.d.o.p., a mimo to rodzącego określone skutki podatkowe.

W ocenie Spółki, na postawione powyżej pytanie należy udzielić odpowiedzi przeczącej. Cechą wspólną wszystkich zdarzeń rodzących skutki podatkowe dla podatnika w świetle u.p.d.o.p. jest bowiem "wejście" do majątku podatnika takiej wartości, która może powiększyć jego aktywa (tekst jedn.: aktywa, którymi podatnik może rozporządzać jak własnymi) (takie rozumienie przychodu jest również prezentowane w orzecznictwie sądów administracyjnych, np. wwyroku NSA z dnia 14 maja 1998 r. (Sygn. akt SA/Sz 1305/97, niepubl.))

W ramach planowanej operacji Spółka, w sensie ekonomicznym, nie nabędzie żadnych aktywów w związku z czym nie powstanie po jej stronie przychód w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 u.p.d.o.p., w tym zwłaszcza przychód z odpłatnego zbycia rzeczy, o którym mowa w przepisie art. 14 ust. 1 u.p.d.o.p. Spółka co prawda dokona przeniesienia własności składników jej majątku na udziałowca, jednakże przeniesienie to nastąpi w ramach jednostronnej, nieodpłatnej czynności prawnej, jaką jest wypłata dywidendy, uregulowanej w przepisach kodeksu spółek handlowych i stanowiącej realizację obowiązku spółki skorelowanego z prawem wspólnika do udziału w zysku i z wynikającym z niego roszczeniem o wypłatę dywidendy.

Nie sposób mówić zatem o odpłatnym zbyciu składników majątku Spółki i powstającym z tego tytułu przysporzeniu majątkowym, skoro Spółka przeniesie własność składników majątku na udziałowca na mocy zobowiązującej ją do tego uchwały udziałowca, a przeniesieniu własności składników majątku nie będzie towarzyszyć roszczenie Spółki względem udziałowca o dokonanie świadczenia wzajemnego oraz nie będzie ono wiązać się z "wejściem" do majątku Spółki wartości zwiększających jej aktywa.

Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku, dywidenda jest jednostronną, nieodpłatną czynnością prawną, która nie wiąże się z powstaniem po stronie spółki jakiegokolwiek przysporzenia a przekazanie składników majątku spółki wspólnikowi tytułem wypłaty dywidendy doprowadzi jedynie do uszczuplenia aktywów spółki, a zatem nie może być tutaj mowy o powstaniu przychodu, który podlegałby opodatkowaniu (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 marca 2012 r., II FSK 1673/10).

Zatem, skoro w świetle przepisów k.s.h. dywidenda może mieć postać zarówno pieniężną jak i rzeczową, a wydanie aktywów rzeczowych z majątku Spółki stanowi element jednolitego zdarzenia prawnego, uregulowanego w sposób kompleksowy w przepisach k.s.h. (w ramach instytucji wypłaty dywidendy), i jednocześnie nie powoduje ono powstania przysporzenia majątkowego po stronie Spółki (w tym zwłaszcza nie stanowi ono czynności odpłatnego zbycia, o której mowa w przepisie art. 14 u.p.d.o.p.), to nie sposób uznać, że operacja wypłaty dywidendy w formie niepieniężnej skutkować będzie powstaniem po stronie Spółki przychodu w rozumieniu przepisów u.p.d.o.p.

W świetle powołanych powyżej regulacji k.s.h. i u.p.d.o.p. nie sposób również uznać, że przenosząc na udziałowca własność składników majątku, Spółka zwalnia się z obowiązku wypłaty dywidendy. Przepisy k.s.h. nie dają podstaw do różnicowania sytuacji, w której spółka dokonuje wypłaty dywidendy w formie pieniężnej i niepieniężnej a samo przeniesienie własności aktywów rzeczowych stanowi tylko jedną z dopuszczalnych form wypłaty udziału w zysku, skutkującą wykonaniem zobowiązania (tekst jedn.: obowiązku wypłaty dywidendy), a nie zwolnieniem z długu. Instytucja zwolnienia z długu, uregulowana w przepisie art. 508 kodeksu cywilnego "polega na tym, że na jej skutek dochodzi do umorzenia zobowiązania bez zaspokojenia interesu wierzyciela" (por. M. Pyziak-Szafnicka (w:) System..., s. 1209; K. Zagrobelny (w:) Kodeks..., s. 914). Taka sytuacja nie będzie miała miejsca w przypadku operacji opisywanej przez Spółkę, ta bowiem wykona swoje zobowiązanie względem wierzyciela (udziałowca), zaspokajając jego roszczenie poprzez przeniesienie na niego własności składników majątku Spółki, zgodnie z uchwałą wierzyciela nakładającą na Spółkę taki właśnie obowiązek.

W związku z operacją wypłaty dywidendy w formie niepieniężnej Spółka nie otrzyma również przysporzenia majątkowego od wspólnika, które powiększy jej majątek.

Jak stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 8 lutego 2012 r., Sygn. akt: II FSK 1384/10, "operacja taka niczego nie zmienia również w bilansie rachunkowym spółki. Po stronie aktywów spółka ujmuje ogół składników majątkowych jakimi dysponuje, źródła którymi rozporządza w danym momencie, a więc środki trwałe, środki pieniężne, należności u osób trzecich i inne. W bilansie po stronie aktywów zapisane są jednak nie tylko tego rodzaju kwoty pieniężne ale także inne wartości, w tym prawo własności nieruchomości. Aktywa spółki są zatem źródłem zaspokojenia zobowiązań wynikających z uchwały o wypłacie dywidendy. Z kolei w pasywach spółki znajdują się między innymi: źródła pochodzenia-oraz przeznaczenie środków majątkowych, kapitały własne, kapitały obce, zysk netto. W pasywach znajdują się także zobowiązania wobec udziałowców z tytułu wypłaty z zysku do podziału. Wypłata z zysku nie spowoduje zatem zachwiania równowagi bilansu spółki. Spółka wydając rzecz jako dywidendę reguluje tylko swoje zobowiązanie niczego w zamian nie otrzymując. Nie otrzymuje ona odpłatności z tytułu przeniesienia prawa własności nieruchomości na wspólników gdyż, jak powiedziano wyżej, nie dochodzi do odpłatnego zbycia tego prawa. Z tego powodu ogólna suma aktywów, przy zachowaniu równowagi bilansu spółki, będzie więc nadal odpowiadać ogólnej sumie pasywów." Również z tego względu zatem wypłatę dywidendy w formie rzeczowej uznać należy za czynność neutralną dla Spółki na gruncie przepisów u.p.d.o.p.

Podsumowując, Spółka stoi na stanowisku, że dokonanie na rzecz wspólnika wypłaty dywidendy w formie rzeczowej (niepieniężnej) nie skutkuje powstaniem przychodu Spółki w rozumieniu przepisów u.p.d.o.p.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm. - dalej: "ustawa") - nie zawiera definicji przychodu. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Zgodnie z tym przepisem, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności: otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe, wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń (art. 12 ust. 1 pkt 1 - 2 ustawy). Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy można stwierdzić, że co do zasady przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększającą jego aktywa, mającą definitywny charakter, którą może on rozporządzać jak własną - przychód powstaje zatem w momencie jego faktycznego otrzymania.

Ustawodawca przewidział jednocześnie wyjątki od wskazanej reguły, które zostały uregulowane m.in. w art. 12 ust. 3 (dotyczącym przychodów należnych rozpoznawanych dla celów podatkowych), art. 12 ust. 4 (dotyczącym przysporzeń niestanowiących przychodów podatkowych) oraz art. 14 ustawy (dotyczącym wartości przychodów z odpłatnego zbycia składników majątkowych).

Na mocy ostatniego spośród wymienionych przepisów, przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem ust. 4 i 5, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej (art. 14 ust. 1 ustawy). Wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się przy tym - zgodnie z art. 14 ust. 2 ustawy - na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Jak wynika z treści cytowanych przepisów, zakresem zastosowania art. 14 ustawy objęte są przypadki odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych. Pod pojęciem "zbycia" tych składników majątku podatnika należy rozumieć odpowiednio przeniesienie prawa własności rzeczy lub przeniesienie prawa majątkowego na inny podmiot (nabywcę). Zbycie ma charakter odpłatny, gdy następuje za opłatą - gdy wiąże się z uzyskaniem od nabywcy świadczenia wzajemnego o określonej wartości. Wobec powyższego, w pojęciu "odpłatnego zbycia" mieści się zarówno klasyczna sprzedaż, czyli zobowiązanie się zbywcy do przeniesienia na nabywcę prawa własności rzeczy lub prawa majątkowego w zamian za zobowiązanie się nabywcy do zapłaty ceny ustalonej przez strony w umowie, jak i czynności prawnych o podobnym charakterze (zamiana, wniesienie wkładu niepieniężnego do spółki, inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy lub praw majątkowych w zamian za świadczenie wzajemne).

Regulacja zawarta w art. 14 odnosi się do sposobu określenia przychodu ze zbycia rzeczy lub praw majątkowych, statuując zasadę, że przychodem z tego tytułu jest "wartość wyrażona w cenie określonej w umowie". Posłużenie się przez ustawodawcę ogólnym pojęciem: "wartość wyrażona w cenie", wskazuje, że analizowany przepis ma zastosowanie bez względu na ustaloną przez strony umowy formę odpłatności z tytułu zbycia rzeczy lub prawa majątkowego. Odpłatność tę (cenę) można określić w pieniądzu, jak i w postaci świadczenia niepieniężnego (np. w formie zwolnienia zbywającego z ciążących na nim zobowiązań wobec nabywcy, realizacji na rzecz zbywcy określonych usług, przeniesienia na zbywcę prawa własności rzeczy).

Ustawodawca przyjmuje jednocześnie, że w przypadku, gdy strony - bez uzasadnionych przyczyn - określą cenę zbycia rzeczy lub praw majątkowych w wartości znacznie odbiegającej od wartości rynkowej tych składników majątku, takie "odrynkowienie" warunków transakcji nie powinno mieć wpływu na wartość przychodu zbywcy. Z tego względu, wprowadzając zasadę, że przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych jest wartość określona przez strony w umowie jako cena zbycia (art. 14 ust. 1 zdanie pierwsze), ustawodawca przyznaje jednocześnie organom podatkowym (w przypadku spełnienia wskazanych w ustawie przesłanek) uprawnienie do określenia przychodu z tej transakcji w innej wysokości - odpowiadającej wartości rynkowej przedmiotu zbycia (art. 14 ust. 1 zdanie drugie).

Ustalenie przychodu na podstawie art. 14 ust. 1 zdanie drugie jest zatem uprawnieniem przysługującym właściwym organom podatkowym, w sytuacji, gdy wartość przedmiotu odpłatnego zbycia określona przez strony umowy w cenie jego zbycia w sposób znaczny (dość duży, istotny, wyróżniający się) odbiega od wartości rynkowej zbywanej rzeczy lub prawa majątkowego i jednocześnie nie znajduje to uzasadnionych (opartych na obiektywnych racjach, podstawach) przyczyn.

Ustawa nie określa przy tym warunków uznania omawianej różnicy wartości wyrażonej w cenie i wartości rynkowej zbywanego składnika majątku za "znaczną". Oceniając tę kwestię, organ powinien w szczególności rozważyć kwestię relacji wartości, jakie pojawiły się w związku z daną transakcją. Ustawodawca nie wskazał również, jakie okoliczności uzasadniać mogą istnienie ww. znacznej różnicy wartości. Podatnik może zatem powoływać wszelkie powody/argumenty/racje, stanowiące zasadny powód istotnego zróżnicowania wartości określonej w cenie w stosunku do wartości zbywane rzeczy lub prawa majątkowego.

Prawo do dywidendy i sposób jego realizacji w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością zostały unormowane ustawą z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1030 - dalej: "k.s.h."). Zgodnie z art. 191 § 1 k.s.h., wspólnik ma prawo do udziału w zysku wynikającym z rocznego sprawozdania finansowego i przeznaczonym do podziału uchwałą zgromadzenia wspólników, z uwzględnieniem przepisu art. 195 § 1.

Na mocy art. 193 § 1 k.s.h., uprawnionymi do dywidendy za dany rok obrotowy są co do zasady wspólnicy, którym udziały przysługiwały w dniu powzięcia uchwały o podziale zysku. Niemniej jednak, umowa spółki może upoważniać zgromadzenie wspólników do określenia dnia, według którego ustala się listę wspólników uprawnionych do dywidendy za dany rok obrotowy (dzień dywidendy). Dzień dywidendy wyznacza się w ciągu dwóch miesięcy od dnia powzięcia uchwały, o której mowa w art. 191 § 1 (art. 193 § 2-3 k.s.h.).

Jak wskazują powołane unormowania, dywidenda wynika z prawa wspólnika do udziału w zyskach spółki kapitałowej - jest skonkretyzowanym udziałem wspólnika w zysku wypracowanym przez tę spółkę w danym okresie i przeznaczonym do podziału stosowną uchwałą walnego zgromadzenia wspólników. Pozyskanie przez spółkę kapitałową środków na wypłatę dywidendy ma bezpośredni związek z wypracowaniem przez nią zysku (po opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych).

Należy przy tym zauważyć, że zysk spółki kapitałowej jest ustalany w określonej kwocie pieniężnej. W konsekwencji, także dywidenda należna danemu wspólnikowi - jako jego udział w zysku spółki przeznaczonym do podziału - jest ustalana jako kwota pieniężna. Wartość dywidendy odpowiada bowiem części zysku przeznaczonego do podziału przypadającej na udziały posiadane przez wspólnika w kapitale zakładowym spółki. Samo zwolnienie się spółki z obowiązku realizacji prawa wspólnika do ustalonej dywidendy może natomiast nastąpić w formie pieniężnej, jak i - za zgodą wspólnika - poprzez wykonanie świadczenia niepieniężnego.

Konieczne jest przy tym podkreślenie, że o ile w ujęciu ekonomicznym, samo przeniesienie własności nieruchomości na wspólnika tytułem realizacji obowiązku wypłaty dywidendy może być traktowane w sposób tożsamy z wypłatą dywidendy w gotówce (Spółka przekazuje określoną wartość ekonomiczną ze swojego majątku na rzecz wspólnika), o tyle skutki podatkowe realizacji tych świadczeń są zróżnicowane.

W sytuacji wypłaty dywidendy w formie pieniężnej, spółka wypłaca wspólnikowi kwotę odpowiadającą jego udziałowi w zysku. Wypłata dywidendy wymaga poniesienia przez spółkę wydatku w postaci przekazania środków pieniężnych o określonej wartości nominalnej, odpowiadającej ustalonej wartości dywidendy. Dochodzi zatem do przekazania wspólnikowi środków pieniężnych, które uprzednio - jako wartości wchodzące do majątku spółki - spółka ujęła dla celów rozliczeń podatkowych (odpowiednio jako przychody albo przysporzenia niestanowiące przychodu) w tej samej wartości nominalnej.

W przypadku drugiego z ww. sposobów zwolnienia się z obowiązku wypłaty dywidendy, przenosząc własność nieruchomości na rzecz wspólnika, spółka przekazuje składnik majątku, który w ujęciu podatkowym odpowiada nierozliczonym podatkowo kosztom jego nabycia lub wytworzenia bądź - w przypadku gdy nieruchomość została nabyta przez spółkę nieodpłatnie albo częściowo odpłatnie - odpowiednio wartości przychodu określonego w art. 12 ust. 5 i 6 albo wartości przychodu, określonego w art. 12 ust. 5a i 6a, powiększonej o wydatki na nabycie częściowo odpłatnych rzeczy lub praw albo innych świadczeń. Wskazana powyżej "wartość podatkowa" nieruchomości nie jest tożsama z jej wartością rynkową. W szczególności, wartość rynkowa, ekonomiczna tego składnika majątku ulega nieustannym zmianom, co jednak nie znajdzie odzwierciedlenia w jej ujęciu podatkowym (zmiany wartości nieruchomości nie są ujmowane jako przychody albo koszty uzyskania przychodów). Świadczenie niepieniężne (przeniesienie własności nieruchomości) wykonywane przez spółkę w celu zwolnienia się z obowiązku wypłaty dywidendy, obejmuje zatem przeniesienie składnika majątku, którego wartość rynkowa, ekonomiczna odpowiada ustalonej wartości dywidendy, ale którego wartość podatkowa (tekst jedn.: nierozliczone podatkowo koszty związane z wejściem nieruchomości do majątku spółki) jest inna niż wartość ustalonej dywidendy.

Oceniając charakter ww. czynności, należy zatem stwierdzić, że spółka przenosi na wspólnika własność nieruchomości w zamian za zwolnienie jej z obowiązku wypłaty ustalonej kwoty dywidendy. Spółka dokonuje tym samym zbycia składnika majątku na rzecz udziałowca w zamian za "cenę" odpowiadająca wartości świadczenia pieniężnego, którego nie musi już wykonywać. Wobec powyższego, uzasadnionym jest rozpoznanie w takiej sytuacji po stronie spółki przychodu ze zbycia rzeczy lub prawa majątkowego, o którym mowa w art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc powyższe rozważania do analizowanego zdarzenia przyszłego, należy stwierdzić, że przeniesienie przez Spółkę na wspólnika własności nieruchomości - nie może być traktowane jak wypłata dywidendy w formie pieniężnej. W przypadku, gdy Spółka w celu zwolnienia się z obowiązku wypłaty wspólnikowi kwot pieniężnych należnych z tytułu dywidendy, za zgodą wspólników realizuje na ich rzecz świadczenie niepieniężne, dochodzi bowiem w istocie do zmiany przedmiotu świadczenia. Uzasadnia to odrębną kwalifikację skutków podatkowych takiej transakcji.

Biorąc pod uwagę powyższe, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym - wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy - przeniesienie na udziałowca/wspólnika składników majątku Spółki (nieruchomości) w celu zwolnienia się z obowiązku wypłaty określonej dywidendy w formie pieniężnej, ma charakter odpłatnego zbycia tej nieruchomości na rzecz wspólnika i skutkuje powstaniem po stronie Wnioskodawcy przychodu, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Przychodem tym będzie wartość świadczenia pieniężnego, z którego realizacji Spółka została zwolniona w zamian za spełnienie przez nią świadczenia niepieniężnego - przeniesienia własności nieruchomości (tekst jedn.: wartość dywidendy, której "substytutem" wypłaty jest przeniesienie własności nieruchomości). Jeżeli jednak wartość ta - mająca charakter "ceny" zbycia nieruchomości - bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiegać będzie od wartości rynkowej nieruchomości, przychód ten zostanie określony przez organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej (art. 14 ust. 1 ustawy).

Należy ponadto zaznaczyć, że w związku z odpłatnym zbyciem składnika majątku Spółka będzie mogła rozliczyć nieuwzględnione dotąd w jej rozliczeniach podatkowych koszty dotyczące nabycia, objęcia lub wytworzenia przedmiotowej nieruchomości (art. 15 ust. 1, art. 16 ust. 1 pkt 1, art. 16 ust. 1 pkt 8 ustawy).

Reasumując stanowisko Spółki wyrażone we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego jest nieprawidłowe.

Jednocześnie w odniesieniu do powołanych bądź przytoczonych przez Wnioskodawcę orzeczeń sądów administracyjnych należy zauważyć, iż są to rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszą, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa oraz nie są wiążące dla tutejszego organu.

Niemniej jednak stanowisko tutejszego organu - odmienne od Wnioskodawcy - znajduje potwierdzenie w licznych orzeczeniach sądów administracyjnych w tożsamym lub podobnym stanie faktycznym (por. wyroki: WSA w Szczecinie z dnia 14 sierpnia 2013 r., sygn. Akt I SA/Sz 548/13; WSA w Poznaniu z dnia 8 sierpnia 2012 r. sygn. akt I SA/Po 367/12; wyrok WSA w Poznaniu z dnia 13 września 2012 r. sygn. akt I SA/Po 381/12; wyrok WSA w Poznaniu z dnia 31 sierpnia 2012 r. sygn. akt I SA/Po 368/12; WSA w Krakowie z dnia 24 listopada 2011 r., sygn. akt I SA/Kr 1619/11; WSA w Warszawie z dnia 10 grudnia 2010 r., sygn. Akt III SA/Wa 2677/10; WSA w Gdańsku z dnia 12 czerwca 2008 r. sygn. akt I SA/Gd 1124/07).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.