ITPB3/423-138/08/AW - Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kwot wypłaconych przez spółkę w związku z niezrealizowaniem dostawy towarów.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 16 maja 2008 r. Izba Skarbowa w Bydgoszczy ITPB3/423-138/08/AW Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kwot wypłaconych przez spółkę w związku z niezrealizowaniem dostawy towarów.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 4 marca 2008 r. (data wpływu 10 marca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwot wypłaconych odbiorcy w związku z niezrealizowaniem dostaw - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 marca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwot wypłaconych odbiorcy w związku z niezrealizowaniem dostaw.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest częścią holenderskiej grupy handlowej działającej na rynku zbóż oraz śruty sojowej. Głównym odbiorcą towaru Spółki jest Jej spółka matka - "B.".

Rynek, na którym działa Spółka charakteryzuje się nieustannymi zmianami cen towarów. W związku z dużą niepewnością realizacji dostaw, jak również specyfiką rynku towarów, którymi handluje Spółka, zawiera Ona - w ramach prowadzonej działalności - terminowe umowy handlowe z odbiorcą - spółką matką i dostawcami, którymi są głównie rolnicy.

Istotą zawieranych terminowych umów sprzedaży/kontraktów z odbiorcą jest zobowiązanie Spółki do dostarczenia umówionej ilości towaru o ustalonych parametrach, we wskazanym terminie, po ustalonej cenie.

Kontrakt ma na celu:

1.

ustalenie ceny sprzedaży (zabezpieczenie przed wahaniami cen sprzedaży towarów),

2.

zapewnienie odbiorcy ciągłości dostaw,

3.

zapewnienie ciągłości przychodów dla Spółki.

W związku z kontraktami sprzedaży zawieranymi z odbiorcą, Spółka równolegle podpisuje kontrakty na dostawy towarów realizowane przez Jej dostawców.

Zdarzają się takie sytuacje, gdy dostawcy nie dostarczają zakontraktowanych wcześniej ilości towarów. W konsekwencji, Spółka nie może dostarczyć towaru odbiorcy, gdyż nim nie dysponuje. Zgodnie z ustaleniami, w przypadku niezrealizowania dostawy przez Spółkę i zawarcia kontraktu anulującego, zostaje ustalona kwota, na którą odbiorca wystawia notę/fakturę obciążeniową. Wartość noty stanowi różnica pomiędzy ceną wskazaną w kontrakcie terminowym oraz faktyczną ceną zakupu towarów przez odbiorcę (o ile jest wyższa niż określona w kontrakcie).

Jednocześnie Spółka występuje z roszczeniami odszkodowawczymi w stosunku do swoich dostawców z tytułu niewywiązania się przez nich z zawartych kontraktów w celu uzyskania rekompensaty wydatków, którymi jest obciążana przez odbiorcę.

Postępowanie takie jest - jak podaje Spółka - powszechną praktyką biznesową w branży, w której działa.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy kwoty wypłacone odbiorcy w związku z niezrealizowaniem przez Spółkę dostaw stanowią dla niej koszt uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, kwoty wynikające z faktur obciążeniowych wystawionych w związku z odstąpieniem od umów, stanowią koszty uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych.

W celu uzasadnienia swojego stanowiska Spółka przedstawia następujące argumenty.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, aby dany wydatek został uznany za koszt podatkowy, powinny zostać spełnione łącznie następujące warunki:

1.

koszt został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (związek przyczynowo-skutkowy)

Związek przyczynowo-skutkowy może występować - zdaniem Spółki - gdy wydatek został poniesiony w celu:

a.

osiągnięcia przychodu

W ocenie Spółki podpisanie umowy handlowej bezsprzecznie (w każdym przypadku) ma na celu osiąganie przychodów i nosi znamiona działania na rzecz zwiększenia przychodów.

W świetle wykładni art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów, pod tym jednak warunkiem, że ich poniesienie ma lub może mieć wpływ (pośredni lub bezpośredni) na powstanie czy też zwiększenie przychodu.

Nie jest zatem konieczne - jak podkreśla Spółka - faktyczne osiągnięcie przychodu, a jedynie działanie w celu jego osiągnięcia. Fakt, iż z konkretnym wydatkiem - w przypadku Spółki kwotami wypłaconymi odbiorcy - nie wiąże się efekt w postaci konkretnego przychodu wynika z przyczyn niezależnych od Spółki (niezrealizowanie dostaw przez dostawców). Na potwierdzenie swojego stanowiska Spółka cytuje wyrok NSA w Szczecinie z dnia 13 maja 1998 r., sygn. SA/Sz 1354/97 - "koszty poniesione przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodu, a nie niezbędności i rezultatu jakie przyniosły w postaci konkretnego przychodu".

Jednocześnie, niewystąpienie przychodów z tytułu dostaw towaru do odbiorcy nie oznacza, iż Spółka nie osiągnie w ogóle przychodów w związku z niezrealizowanymi kontraktami. Przychodem tym mogą być otrzymane od dostawców kwoty związane z roszczeniami odszkodowawczymi.

b.

zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów

Spółka uważa, że wypłacone odbiorcy kwoty stanowią również wydatki poniesione w celu zachowania/zabezpieczenia źródła przychodów.

Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego pod red. M. Szymczaka, Warszawa 1996, przez pojęcie "zachować" ("zachowywać") należy rozumieć "dochować coś w stanie niezmienionym, nienaruszonym, utrzymać". Natomiast "zabezpieczyć" ("zabezpieczać") oznacza "uczynić bezpiecznym-niezagrożonym; dać ochronę, ochronić".

Zdaniem Spółki, koszty poniesione w celu zachowania źródła przychodów to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast, jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób. Istotą tego rodzaju kosztów jest ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Spółka podkreśla, iż w analizowanym przypadku, spółka matka - "B." jest głównym i najważniejszym odbiorcą Jej towarów. Utrzymanie dobrych relacji leży w szeroko rozumianym interesie Spółki i ma na celu zapewnienie możliwości podpisywania kolejnych kontraktów w przyszłości. W konsekwencji, kwoty wypłacone odbiorcy z tytułu rozwiązania jednego kontraktu są kosztami związanymi z przychodami, jakie będą osiągane w związku z kontraktami zawieranymi w przyszłości.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Spółka przytacza postanowienie Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 2 marca 2006 r. Nr 1472/ROP1/423-370-74/06/AW, w którym stwierdzono, iż wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą podlega odliczeniu, m.in. "gdy służy zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów".

2.

koszt nie został wymieniony w "katalogu negatywnym" określonym w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych

W opinii Spółki, kwoty wypłacone odbiorcy z tytułu rozwiązania kontraktu nie znajdują się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wprawdzie - jak podaje Spółka - art. 16 ust. 1 pkt 22 ww. ustawy stanowi, że za koszt uzyskania przychodów nie uważa się kar umownych i odszkodowań z tytułu:

*

wad dostarczonych towarów,

*

wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,

*

zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Jednakże, do kosztów uzyskania przychodów nie mogą być zaliczane tylko i wyłącznie wydatki związane z niewywiązaniem się przez dostawcę z obowiązków wobec odbiorców w zakresie określonym w tym przepisie. Takie stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych, np. w postanowieniu z dnia 16 września 2005 r. Naczelnika Urzędu Skarbowego w Kolbuszowej Nr US.I-1.1.423/2/2005, w którym stwierdza się, że nie wszystkie kary umowne wynikające z niewykonania lub nienależytego wykonania umowy nie stanowią kosztów podatkowych, lecz tylko te, które zostały wymienione w tym przepisie.

Kwoty wypłacone odbiorcy, mają związek z zawarciem kontraktu anulującego i nie wiążą się z żadną z przesłanek wykazanych w art. 16 ust. 1 pkt 22 (wady lub zwłoka w dostarczaniu towarów). Wobec tego - zdaniem Spółki - powinny one stanowić koszty uzyskania przychodów.

3.

odpowiednie udokumentowanie faktu poniesienia wydatku oraz jego związku z przychodami

Spółka informuje, iż posiada pełną dokumentację związaną z wydatkami będącymi przedmiotem wniosku. Dokumentacja zgromadzona przez Nią obejmuje w szczególności:

*

kontrakty handlowe na dostawę towarów do odbiorcy,

*

noty/faktury obciążeniowe wystawione przez odbiorcę na Spółkę,

*

kalkulację kwoty należnej odbiorcy (na nocie),

*

dokumentację dotyczącą roszczeń wobec dostawców,

*

inne kontrakty z odbiorcą, które zostały zrealizowane.

Zdaniem Spółki, powyższe dokumenty w sposób jednoznaczny potwierdzają związek przyczynowo-skutkowy wydatków z przychodami i fakt poniesienia wydatków.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54 poz. 654 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zatem, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

1.

poniesiony wydatek musi mieć bezpośredni lub pośredni wpływ na powstanie przychodu, lub

2.

poniesiony wydatek ma na celu zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

3.

wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Kosztami uzyskania przychodu są więc wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu:

*

wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług,

*

zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,

*

zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Uregulowania dotyczące kar umownych oraz odszkodowań zawarte są w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16 poz. 93 z późn. zm.). Stosownie do treści art. 483 § 1 Kodeksu, kara umowna to określona w umowie suma, której zapłata stanowi naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego. Najistotniejszą cechą kary umownej jest to, że należy się ona wierzycielowi w zastrzeżonej wysokości, bez względu na wysokość poniesionej szkody (art. 484 § 1 Kodeksu cywilnego). Natomiast, zgodnie z art. 361 § 2 Kodeksu cywilnego, odszkodowanie to świadczenie, które wyrównuje straty poniesione przez poszkodowanego oraz utracone przez niego korzyści.

Podstawową przyczyną eliminacji poniesionych kosztów z kosztów podatkowych - w myśl art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - jest wada towaru. Tak więc nie wszystkie odszkodowania i kary umowne wynikające z niewykonania lub nienależytego wykonania umowy nie stanowią kosztu podatkowego, lecz tylko te, które wynikają z wad sprzedawanych towarów, wad wykonywanych robót i usług, kary za zwłokę w zamianie towaru wadliwego na niewadliwy lub kary za zwłokę w usunięciu wad wykonywanych robót i usług. Istotą tego przepisu jest wobec tego wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów kar umownych związanych z wadami towarów lub usług, a nie opóźnienie w ich dostarczeniu. Oznacza to, że kary umowne z innego tytułu, które nie zostały wymienione w zamkniętym katalogu kar umownych wiążących się z nienależytym wykonaniem usług, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem istnienia związku przyczynowego pomiędzy karą a możliwością uzyskania przychodu.

Co do zasady więc, kary umowne i odszkodowania z tytułu nieterminowego wykonania usługi, będącej przedmiotem umowy (kontraktu) - jako, że nie podlegają wyłączeniu z art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - stanowią koszt uzyskania przychodu. Sam fakt wyłączenia tego rodzaju kar z wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, nie decyduje jednak o automatycznym zaliczeniu tego wydatku do kosztów podatkowych. Poniesiony wydatek, aby mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, musi spełniać bowiem ogólną zasadę zawartą w art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej, tj. zostać poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Jednocześnie, ciężar prawidłowego udokumentowania wydatku i wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskaniem (zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła) przychodów spoczywa na podatniku. To właśnie on musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności. Decydując się na poniesienie określonych wydatków musi sam dokonać oceny, czy wydatki, które poniósł mają na celu uzyskanie przychodu albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, a następnie podjąć decyzję o ich ewentualnym zakwalifikowaniu do kosztów podatkowych.

Zauważyć należy, iż zdefiniowanie celu osiągnięcia przychodu nie może być traktowane jedynie w kategoriach formalnych, ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w przywołanym przepisie art. 15 ust. 1 ww. ustawy nie wymaga wykazania, że konkretny przychód jest skutkiem poniesienia określonego kosztu. Możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodów uzależniona jest dlatego od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż poniesiony wydatek przysporzy mu spodziewanego przychodu.

W opisanym stanie faktycznym Wnioskodawca będący częścią holenderskiej grupy handlowej zawarł kontrakt na dostawę zbóż i śruty sojowej spółce, z którą jest powiązany (spółce dominującej). Spółka ta (jak podaje Wnioskodawca - spółka matka) jest głównym i najważniejszym odbiorcą towarów handlowych Wnioskodawcy. Podpisanie umów kontraktowych między spółkami zależnymi ma na celu ustalenie ceny sprzedaży na określonym poziomie (zabezpieczenie przed wahaniami cen sprzedaży towarów), zapewnienie odbiorcy ciągłości dostaw oraz zapewnienie (zagwarantowanie) ciągłości przychodów dla Spółki. W określonych sytuacjach (Spółka podkreśla w opisie stanu faktycznego, że są to sytuacje niezależne od Niej), kiedy dostawcy nie wywiążą się z dostarczenia towaru, który ma być dalej odsprzedany, Wnioskodawca nie wywiązuje się z zawartego kontraktu. Wówczas, w wyniku zawarcia kontaktu anulującego, wypłaca odbiorcy ustaloną kwotę stanowiącą różnicę pomiędzy ceną wskazana w kontrakcie terminowym a faktyczną ceną zakupu towarów przez odbiorcę (o ile jest wyższa niż określona w kontrakcie).

Bezpośrednią przyczyną konieczności poniesienia wydatku jest więc odstąpienie odbiorcy od kontraktu, zawarcie kontraktu anulującego, zakup zakontraktowanej ilości towaru handlowego przez odbiorcę od innej firmy i wyrównanie mu strat z powodu niezrealizowania kontraktu. Wypowiedzenie umowy - niezależnie od tego z jakiej przyczyny - powoduje, że nie dochodzi do sprzedaży towaru (brak jest przychodu z tego tytułu) i związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy wydatkiem a przychodem w ogóle nie wystąpi.

Spółka podkreśla, że utrzymanie dobrych relacji ze spółką matką, która jest głównym i najważniejszym odbiorcą Jej towarów, leży w szeroko rozumianym interesie Spółki i ma na celu zapewnienie możliwości podpisania kolejnych kontraktów. Z przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego wynika, iż jest Ona spółką zależną od odbiorcy. Przy czym z aktualnego odpisu z Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego wynika, iż całość udziałów Wnioskodawcy posiada firma będąca odbiorcą towarów (spółka dominująca). Nie wydaje się więc możliwe i uzasadnione, a także Spółka nie uprawdopodobniła tego w opisie stanu faktycznego, że w sytuacji gdyby Wnioskodawca nie pokrył różnicy pomiędzy ceną wskazaną w kontrakcie terminowym, a faktyczną ceną zakupu towarów przez odbiorcę od innej firmy, odbiorca zerwał z nim kontakty handlowe i odstąpił od realizacji zawartych już kontraktów, a także nie przystąpił do zawarcia nowych.

W opisie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego Spółka podkreśla, że niezrealizowanie przez Nią tego określonego kontraktu nastąpiło z winy dostawców Spółki (z przyczyn niezależnych od Spółki) i w związku z tym zamierza Ona wystąpić z roszczeniami odszkodowawczymi wobec rolników, a otrzymane odszkodowania stanowić będą Jej przychód. Powyższy fakt - Jej zdaniem - powoduje, że poniesiony koszt przyniesie skutek w postaci przychodu. Nadmienić jednak należy, że podatnik prowadzący działalność gospodarczą powinien postępować racjonalnie (w sensie obiektywnym) i zmierzać w sposób najbardziej bezpośredni do osiągnięcia przychodu. Racjonalnym zachowaniem, zdaniem tutejszego organu, jest niezależnie od tego czy Spółka zapłaci odszkodowanie (karę) za niezrealizowanie dostawy, czy też nie, wystąpić z roszczeniami odszkodowawczymi od swoich dostawców i uzyskać przychód z tego tytułu.

Na podstawie przedstawionego stanu faktycznego nie można także stwierdzić, iż Spółka dokonała wszelkich starań, aby uniknąć niewywiązania się z warunków kontraktu. Przedstawione okoliczności nie są wystarczające do uznania racjonalności i należytej staranności w działaniu podatnika.

Ponadto należy wskazać, iż koszty związane z działalnością gospodarczą jednostki oprócz tego, że muszą być wynikiem racjonalnego i celowego działania nie mogą obciążać budżetu skutkami zaniedbań, działań sprzecznych z prawem lub zasadami współżycia społecznego powodujących zmniejszenie jego wpływów.

Wobec powyższego, w przedstawionym stanie faktycznym, poniesione przez Spółkę wydatki nie mogą zostać zakwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów.

W odniesieniu do wskazanych przez Wnioskodawcę postanowień Naczelników Urzędów Skarbowych należy stwierdzić, iż rozstrzygnięcia te zapadły w indywidualnych sprawach osób, które się o nie ubiegały i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Powołany przez Spółkę wyrok jest także rozstrzygnięciem w konkretnej sprawie, osadzonym w określonym stanie faktycznym i tylko do niej się odnosi, w związku z tym nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie jej wydania.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta, co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl