ITPB2/4511-771/15/IL

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 23 lipca 2015 r. (data wpływu - 28 lipca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sfinansowania pracownikom kosztów noclegów - jest prawidłowe.

W dniu 28 lipca 2015 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sfinansowania pracownikom kosztów noclegów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (zwany dalej Spółką lub pracodawcą) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji wyrobów z tworzyw sztucznych dla budownictwa. Zarówno siedziba Spółki, jak i zakład produkcyjny znajdują się na terenie województwa.... Ponadto Spółka działa poprzez biuro handlowe zlokalizowane w województwie.... Dystrybucja wyrobów Spółki odbywa się na obszarze całego kraju oraz poza jego granicami. Obecnie na terenie kilku województw Spółka zapewnia swoim odbiorcom obsługę handlową i doradczą poprzez zatrudnienie mobilnych pracowników handlowych, których zadaniem jest stałe podtrzymywanie kontaktów handlowych poprzez wizyty u klienta, prowadzenie działań marketingowych, oraz bieżące doradztwo techniczne. Pracownicy handlowi zatrudnieni są na podstawie umów o pracę w zadaniowym systemie czasu pracy. Dotychczas mobilni pracownicy handlowi byli rekrutowani spośród mieszkańców województwa, na którego terenie mieli prowadzić działania handlowe, a ich miejscem pracy wskazanym w umowie o pracę był obszar tegoż województwa. W celu usprawnienia działań handlowych i zwiększenia sprzedaży wyrobów, Wnioskodawca zamierza zapewnić bezpośrednią obsługę handlową i doradczą odbiorcom na terenie całego kraju. Działania te będą się wiązały z koniecznością zatrudnienia dodatkowych mobilnych pracowników handlowych oraz powierzenia dotychczasowym pracownikom szerszego obszaru działania. Spółka zamierza w umowach o pracę zawieranych z mobilnymi pracownikami handlowymi określić miejsce świadczenia pracy jako obszar kilku województw (zwany dalej regionem). Wyjazdy pracowników handlowych do kontrahentów na terenie regionu wskazanego jako miejsce pracy w umowie o pracę, nie będą stanowiły podróży służbowej w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Pracodawca zamierza wyposażyć mobilnych pracowników handlowych w środki niezbędne do wykonywania pracy, m.in. samochód służbowy, komputer przenośny, telefon komórkowy. Wnioskodawca zamierza zwracać pracownikom koszty poniesione w związku eksploatacją tych środków (dotyczące m.in. zakupu paliwa, opłat parkingowych, opłat drogowych, itp.).

W celu maksymalizacji korzyści ekonomicznych uzyskiwanych przez Spółkę z pracy pracowników mobilnych, Wnioskodawca zamierza w ten sposób skonstruować ich zadania, aby w niektórych sytuacjach nie wracali oni do miejsca zamieszkania po zakończeniu pracy w danym dniu, lecz pozostawali "w terenie" i w kolejnym dniu pracy kontynuowali czynności na danym obszarze. Każdorazowy powrót pracowników mobilnych do miejsca zamieszkania byłby dla Spółki nieuzasadniony ekonomicznie. Koszty poniesione w związku z zapewnieniem pracownikowi noclegu w terenie będą bowiem mniejsze niż koszty transportu do miejsca zamieszkania i ponownego rozpoczynania podróży w dniu następnym. Wnioskodawca zaznacza, że niejednokrotnie powrót pracownika do miejsca zamieszkania i ponowny dojazd do miejsca realizowania czynności służbowych, byłby wręcz niemożliwy ze względów organizacyjnych. Mając na względzie dotychczasowe doświadczenie, Wnioskodawca pragnie podkreślić, że w przeważającej większości spotkania handlowe z kontrahentami odbywają się we wczesnych godzinach przedpołudniowych, a niejednokrotnie negocjacje i prezentacja oferty handlowej odbywają się w cyklach kilkudniowych. Wnioskodawca przewiduje również sytuację, że pracownik handlowy podczas jednego wyjazdu służbowego będzie odwiedzał kilku kontrahentów Spółki działających w danym regionie. W sytuacji, gdy miejsce zamieszkania pracownika mobilnego będzie znacznie oddalone od miejsca realizowania zadań służbowych skorzystanie przez niego z noclegu "w terenie" i kontynuowanie pracy w dniu następnym, będzie uzasadnione zarówno ze względów ekonomicznych jak i organizacyjnych. W związku z korzystaniem przez pracowników mobilnych z noclegów" w terenie" Wnioskodawca zamierza ponosić koszty tych noclegów. Jednocześnie Wnioskodawca zastrzega, że zwrot pracownikom kosztów noclegów będzie następował na podstawie przedłożonych przez nich faktur VAT, bądź rachunków wystawionych przez usługodawcę, w których to dokumentach jako nabywca usług wskazana będzie Spółka. Wydatki na zakup usług noclegowych pokrywane będą przez pracowników z własnych środków (a następnie refundowane przez Wnioskodawcę), bądź ze środków pochodzących z zaliczki pieniężnej wypłaconej pracownikowi przez Spółkę.

Wydatki ponoszone przez pracownika w celu realizacji zadań służbowych, będą zwracane po uprzedniej merytorycznej i formalnej kontroli dokumentów potwierdzających ich poniesienie. Wnioskodawca zamierza dokonać pełnej oceny zasadności ponoszenia przez pracownika tych wydatków, ze szczególnym uwzględnieniem konieczności korzystania przez pracownika z noclegu poza miejscem zamieszkania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wartość noclegu finansowanego przez pracodawcę będzie stanowiła dla pracownika przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli pracownik nie odbywa podróży służbowej w rozumieniu przepisów prawa pracy, ale potrzeba skorzystania z noclegu jest bezpośrednio związana z czynnościami służbowymi wykonywanymi przez pracownika.

Zdaniem Wnioskodawcy wartość noclegu finansowanego przez pracodawcę, w przypadku mobilnych pracowników handlowych, zatrudnionych w zadaniowym systemie czasu pracy, dla których miejscem pracy jest rozległy obszar terytorialny, nie będzie stanowiła dla pracownika przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Uzasadniając swoje stanowisko Wnioskodawca podnosi, że w myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy "przychodami (...) są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń"

Natomiast na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy "za przychody ze stosunku służbowego stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak i również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych"

Z powyższego wynika, że za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną. Natomiast przychodami ze stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne, czy też częściowo odpłatne lub świadczenia w naturze skutkujące powstaniem po stronie pracownika przysporzenia majątkowego, mającego swoje źródło w stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Z uwagi na fakt, że katalog świadczeń stanowiących przychód ze stosunku pracy jest otwarty, należałoby uznać, że wszelkie świadczenia pozostające w związku ze stosunkiem pracy powinny być traktowane jako element wynagrodzenia za pracę i w ten sam sposób opodatkowywane, chyba, że korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ww. ustawy. Zdaniem Wnioskodawcy pracownik, który w ramach wykonywania obowiązków służbowych na rozległym obszarze geograficznym korzysta z usługi noclegowej nie otrzymuje z tego tytułu jakiejkolwiek korzyści, która stanowiłaby przychód ze stosunku pracy. Na skutek noclegu "w terenie" nie następuje bowiem zmniejszenie po stronie pracownika mobilnego obciążeń związanych z utrzymaniem miejsca jego zamieszkania (np. opłaty za najem, raty kredytu z którego sfinansowany był zakup mieszkania, czy opłaty stałe związane z utrzymaniem lokalu mieszkalnego). Wnioskodawca wskazuje, że nie przewiduje sytuacji, w której noclegi "w terenie" stałyby się dla pracownika przeważającą formą zakwaterowania. Dopuszcza się korzystanie przez pracowników z usług noclegowych wyłącznie w przypadku, gdy powrót do miejsca zamieszkania byłby znacznie utrudniony dla pracownika i nieopłacalny ekonomicznie dla Wnioskodawcy. Zdaniem Wnioskodawcy należy bowiem zauważyć, że wydatki ponoszone przez Spółkę, w związku z noclegami pracowników mobilnych " w terenie" są racjonalne z punktu widzenia interesu gospodarczego Wnioskodawcy.

Racjonalność wyraża się w tym, że zobowiązanie pracownika do nocowania " w terenie" uchroni Spółkę przed znacznie większym wydatkiem (koszty paliwa do samochodu służbowego, opłaty za korzystanie z płatnych odcinków dróg i autostrad), a ponadto umożliwi efektywne wykorzystanie czasu pracy pracownika, który nie będzie tracony na dojazdy. Warto bowiem zauważyć, że pracownik mobilny w czasie dojazdu do miejsca wykonania zadania nie generuje przychodu dla Spółki.

Ponadto zgodnie z art. 94 ust. 2 Kodeksu pracy pracodawca ma obowiązek "organizować pracę w sposób zapewniający pełne wykorzystanie czasu pracy, jak również osiąganie przez pracowników, przy wykorzystaniu ich uzdolnień i kwalifikacji, wysokiej wydajności i należytej jakości pracy". Skoro więc prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych wymaga nocowania w hotelu, to zapewnienie tej możliwości przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika, ale wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku.

Wnioskodawca wskazuje, że podobne stanowisko można dostrzec w orzecznictwie sądowym. Naczelny Sąd administracyjny w wyroku z dnia 2 października 2014 r. sygn. akt II FSK 2387/12 uznał, że "ponoszenie przez pracodawcę wydatków w celu zapewnienia noclegów pracownikowi jest świadczeniem poniesionym w interesie pracodawcy, bo jemu przynosi konkretną i wymierną korzyść w postaci prawidłowo i efektywnie wykonanej przez pracownika pracy"

Uzasadniając swoje stanowisko Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że "obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych, czy pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego, czy kosztów zużytej energii elektrycznej. Ten obowiązek należy i trzeba odnosić i analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy. Skoro więc prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracownika nocowania w hotelu, aby w określonym czasie wynikającym z kontaktów handlowych pracodawcy i kontrahenta dotrzeć do kontrahenta, to zapewnienie tej możliwości przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika, ale właśnie wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy tak aby była ona wydajna i należytej jakości".

Kolejną przesłanką przemawiającą za nie uznawaniem zwrotu kosztów noclegu za przychód pracownika ze stosunku pracy, jest realizowanie przez pracodawcę zasady równego traktowania w zatrudnieniu. W sytuacji w której poniesienie przez Spółkę kosztów noclegu pracownika mobilnego "w terenie" stanowiłoby przychód dla tego pracownika, spowodowałoby opodatkowanie nierzeczywistego przysporzenia, a pracownik ponosiłby większe obciążenia podatkowe tylko z tego tytułu, że charakter jego pracy wymaga noclegów poza miejscem zamieszkania. Oznaczałoby to dyskryminację takiego pracownika w porównaniu do osoby, która co prawda również jest pracownikiem mobilnym, ale obszar jej aktywności zawodowej jest na tyle niewielki, że umożliwia codzienne dojazdy z miejsca zamieszkania. Przyjęcie stanowiska, że pracownik dojeżdżający z miejsca zamieszkania nie uzyskuje "dodatkowego" przychodu, natomiast pracownik nocujący "w terenie" taki przychód otrzymuje, przy tym samym wynagrodzeniu brutto, powodowałoby obniżenie wynagrodzenia netto dla pracownika należącego do drugiej kategorii. Tym samym pracodawca nie byłby w stanie wywiązać się z zasady równego traktowania w zatrudnieniu, która jest jedną z naczelnych zasad prawa pracy.

Ponadto w ocenie Wnioskodawcy żadne przepisy nie nakładają na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy. Co do zasady, wszystkie koszty związane ze świadczeniem pracy przez pracownika powinny być pokrywane przez pracodawcę. Zdaniem Wnioskodawcy wydatki związane z zapewnieniem noclegu pracownikowi którego charakter pracy wymaga przemieszczania się po dużym obszarze geograficznym, kiedy to powrót do miejsca zamieszkania lub siedziby firmy jest nazbyt uciążliwy, mieści się w tej kategorii kosztów.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że mobilni pracownicy handlowi nie będą otrzymywać jakiegokolwiek "świadczenia", "przysporzenia majątkowego" lub korzyści w rozumieniu art. 11 lub art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych" gdyż Wnioskodawca będzie zwracał pracownikom równowartość wydatków ponoszonych w jego interesie i na jego rzecz. Prawidłowość powyższego stanowiska zdaje się potwierdzać rozstrzygnięcie wydane przez Trybunał Konstytucyjny (dalej TK). W uzasadnieniu wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. K 7/13, wskazał on, że "podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustaleniu czy dane świadczenie nieodpłatne pracodawcy stanowiło przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia, czy to w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku". Jednocześnie skład orzekający określił cechy istotne "innych nieodpłatnych świadczeń", stanowiących przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Trybunał Konstytucyjny przyjął, że za przychód pracownika mogą być uznane jedynie świadczenia, które po pierwsze-zostały spełnione za zgodą pracownika, po drugie - spełnione zostały w jego interesie, a nie w interesie pracodawcy i przyniosły mu korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, po trzecie - korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi. W ocenie Wnioskodawcy, w odniesieniu do świadczeń w postaci noclegów finansowanych przez pracodawcę dla pracowników mobilnych, drugie z powyższych kryteriów nie zostaje spełnione.

Trudno bowiem uznać, zdaniem Wnioskodawcy, że korzystanie z noclegu poza miejscem zamieszkania przy realizowaniu zadań służbowych ma związek z celami osobistymi pracownika. Tym samym należy stwierdzić, że zrefundowanie przez Wnioskodawcę kosztów noclegu pracownika, wykonującego swoje obowiązki na dużym obszarze geograficznym określonym jako miejsce pracy w umowie o pracę, stanowi racjonalny wydatek Spółki związany z realizacją określonych celów gospodarczych. Wydatek ten jest realizowany w interesie pracodawcy i stanowi koszt działalności gospodarczej poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zabezpieczenia ich źródeł.

Podsumowując, Wnioskodawca uważa, że w przedstawionym stanie faktycznym, po stronie pracowników mobilnych nie powstanie przychód w związku z zapewnieniem im przez pracodawcę noclegu w miejscu wyjazdu służbowego, a Spółka nie będzie miała obowiązku naliczania, pobierania i odprowadzania podatku w tym zakresie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r. poz. 947) stwierdził, że podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustalaniu, czy dane świadczenie nieodpłatne pracodawcy stanowiło przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia, czy to w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku.

W konsekwencji uznał, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

* zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

* po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Przyjąć zatem należy, że pomimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodów ze stosunku pracy, nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca (Spółka) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji wyrobów z tworzyw sztucznych dla budownictwa. Zarówno siedziba Spółki, jak i zakład produkcyjny znajdują się na terenie województwa.... Ponadto Spółka działa poprzez biuro handlowe zlokalizowane w województwie.... Dystrybucja wyrobów Spółki odbywa się na obszarze całego kraju oraz poza jego granicami. Obecnie na terenie kilku województw Spółka zapewnia swoim odbiorcom obsługę handlową i doradczą poprzez zatrudnienie mobilnych pracowników handlowych, których zadaniem jest stałe podtrzymywanie kontaktów handlowych poprzez wizyty u klienta, prowadzenie działań marketingowych, oraz bieżące doradztwo techniczne. Pracownicy handlowi zatrudnieni są na podstawie umów o pracę w zadaniowym systemie czasu pracy. Dotychczas mobilni pracownicy handlowi byli rekrutowani spośród mieszkańców województwa, na którego terenie mieli prowadzić działania handlowe, a ich miejscem pracy wskazanym w umowie o pracę był obszar tegoż województwa. W celu usprawnienia działań handlowych i zwiększenia sprzedaży wyrobów, Wnioskodawca zamierza zapewnić bezpośrednią obsługę handlową i doradczą odbiorcom na terenie całego kraju. Działania te będą się wiązały z koniecznością zatrudnienia dodatkowych mobilnych pracowników handlowych oraz powierzenia dotychczasowym pracownikom szerszego obszaru działania. Spółka zamierza w umowach o pracę zawieranych z mobilnymi pracownikami handlowymi określić miejsce świadczenia pracy jako obszar kilku województw (zwany dalej regionem). Wyjazdy pracowników handlowych do kontrahentów na terenie regionu wskazanego jako miejsce pracy w umowie o pracę, nie będą stanowiły podróży służbowej w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Pracodawca zamierza wyposażyć mobilnych pracowników handlowych w środki niezbędne do wykonywania pracy, m.in. samochód służbowy, komputer przenośny, telefon komórkowy. Wnioskodawca zamierza zwracać pracownikom koszty poniesione w związku eksploatacją tych środków (dotyczące m.in. zakupu paliwa, opłat parkingowych, opłat drogowych, itp.).

W celu maksymalizacji korzyści ekonomicznych uzyskiwanych przez Spółkę z pracy pracowników mobilnych, Wnioskodawca zamierza w ten sposób skonstruować ich zadania, aby w niektórych sytuacjach nie wracali oni do miejsca zamieszkania po zakończeniu pracy w danym dniu, lecz pozostawali "w terenie" i w kolejnym dniu pracy kontynuowali czynności na danym obszarze. Każdorazowy powrót pracowników mobilnych do miejsca zamieszkania byłby dla Spółki nieuzasadniony ekonomicznie. Koszty poniesione w związku z zapewnieniem pracownikowi noclegu w terenie będą bowiem mniejsze niż koszty transportu do miejsca zamieszkania i ponownego rozpoczynania podróży w dniu następnym. Wnioskodawca zaznacza, że niejednokrotnie powrót pracownika do miejsca zamieszkania i ponowny dojazd do miejsca realizowania czynności służbowych, byłby wręcz niemożliwy ze względów organizacyjnych. Mając na względzie dotychczasowe doświadczenie, Wnioskodawca pragnie podkreślić, że w przeważającej większości spotkania handlowe z kontrahentami odbywają się we wczesnych godzinach przedpołudniowych, a niejednokrotnie negocjacje i prezentacja oferty handlowej odbywają się w cyklach kilkudniowych. Wnioskodawca przewiduje również sytuację, że pracownik handlowy podczas jednego wyjazdu służbowego będzie odwiedzał kilku kontrahentów Spółki działających w danym regionie. W sytuacji, gdy miejsce zamieszkania pracownika mobilnego będzie znacznie oddalone od miejsca realizowania zadań służbowych skorzystanie przez niego z noclegu "w terenie" i kontynuowanie pracy w dniu następnym, będzie uzasadnione zarówno ze względów ekonomicznych jak i organizacyjnych. W związku z korzystaniem przez pracowników mobilnych z noclegów" w terenie" Wnioskodawca zamierza ponosić koszty tych noclegów. Jednocześnie Wnioskodawca zastrzega, że zwrot pracownikom kosztów noclegów będzie następował na podstawie przedłożonych przez nich faktur VAT, bądź rachunków wystawionych przez usługodawcę, w których to dokumentach jako nabywca usług wskazana będzie Spółka. Wydatki na zakup usług noclegowych pokrywane będą przez pracowników z własnych środków (a następnie refundowane przez Wnioskodawcę), bądź ze środków pochodzących z zaliczki pieniężnej wypłaconej pracownikowi przez Spółkę.

Wydatki ponoszone przez pracownika w celu realizacji zadań służbowych, będą zwracane po uprzedniej merytorycznej i formalnej kontroli dokumentów potwierdzających ich poniesienie. Wnioskodawca zamierza dokonać pełnej oceny zasadności ponoszenia przez pracownika tych wydatków, ze szczególnym uwzględnieniem konieczności korzystania przez pracownika z noclegu poza miejscem zamieszkania.

Mając na uwadze powyższe, oraz stanowisko prezentowane w orzecznictwie sądów administracyjnych uwzględniające wskazane przez Trybunał Konstytucyjny kryteria oceny stwierdzić, należy, że ponoszenie przez pracodawcę wydatków w celu zapewnienia noclegów pracownikowi - niezależnie od tego czy jest związane z podróżą służbową w rozumieniu przepisów prawa pracy, czy też z taką podróżą nie jest związane - jest świadczeniem poniesionym w interesie pracodawcy bo to jemu przynosi konkretną i wymierną korzyść w postaci prawidłowo i efektywnie wykonanej przez pracownika pracy. Ponadto wskazać należy, że obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych czy pokryciem kosztów eksploatacji samochodu służbowego czy kosztów zużytej energii elektrycznej. Ten obowiązek należy i trzeba odnosić i analizować w kontekście konkretnych obowiązków pracowniczych i wynikających z tych obowiązków oczekiwań pracodawcy.

Skoro więc prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowników mobilnych polegających na spotkaniach handlowych z kilkoma kontrahentami we wczesnych godzinach przedpołudniowych, oraz negocjacjach i prezentacji oferty handlowej odbywających w cyklach kilkudniowych, wymaga od pracownika nocowania poza miejscem zamieszkania, gdyż każdorazowy powrót pracowników do miejsca zamieszkania byłby dla Spółki nieuzasadniony ekonomicznie i wręcz niemożliwy ze względów organizacyjnych, to zapewnienie noclegu przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika ale właśnie wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy tak aby była ona wydajna i należytej jakości.

Odnosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że sfinansowanie noclegu pracownikowi niebędącemu w podróży służbowej w rozumieniu przepisów prawa pracy, potrzeba którego jest bezpośrednio związana z czynnościami służbowymi wykonywanymi przez tego pracownika nie stanowi jego przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z czym Wnioskodawca nie jest zobowiązany z tego tytułu do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ww. ustawy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.