ITPB2/4511-767/15/RS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 29 czerwca 2015 r. (data wpływu do tut. organu 31 lipca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 31 lipca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (Gmina) zamierza zorganizować z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych m.in. spotkanie integracyjne (biesiadę) dla wszystkich uprawnionych pracowników, którzy mogą w nim uczestniczyć dobrowolnie.

Spotkanie ma na celu integrację załogi i poprawienie relacji służbowych. Pracodawca w regulaminie zakładowego funduszu świadczeń socjalnych posiada zapis, że środki z ZFŚS mogą być przeznaczone na dofinansowanie różnych form działalności socjalnej organizowanej przez pracodawcę na rzecz osób uprawnionych m.in. w zakresie działalności sportowo-rekreacyjnej, w tym biesiady.

Impreza będzie miała charakter ogólnodostępny dla wszystkich pracowników (wszyscy uprawnieni pracownicy zostaną zaproszeni) a udział w spotkaniu będzie dobrowolny. Nie będzie to więc impreza obowiązkowa, gdyż zorganizowanie takiej imprezy nie wynika z żadnych przepisów.

Pracodawca chce zorganizować imprezę, aby polepszyć atmosferę w pracy, co przełoży się na lepszą wydajność pracy. Koszty imprezy zostaną pokryte ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, dofinansowanie odbędzie się na wniosek pracowników, po wyliczeniu kosztów na jednego uczestnika, w oparciu o kryteria socjalne i tabelę wysokości dofinansowania (wysokość dofinansowania uzależniona będzie od osiągniętych dochodów i sytuacji życiowej osób uprawnionych).

Mimo, że da się ustalić koszt jednostkowy na jednego uprawnionego poprzez podzielenie sumy kosztów spotkania przez liczbę uczestników, lecz pracodawca proponując pracownikom dobrowolne uczestnictwo w imprezie, nie może przypisać indywidualnemu pracownikowi z tego tytułu ani przychodu, ani korzyści materialnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy dofinansowanie z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych do spotkania integracyjnego dla osób uprawnionych zwolnione będzie z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako wartość nieodpłatnie otrzymanego świadczenia.

Zdaniem Wnioskodawcy, z tytułu udziału w imprezie integracyjnej nie potrąci zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, udział w imprezie integracyjnej zorganizowanej przez pracodawcę nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, jako przychodu za świadczenia nieodpłatnego, gdyż nie można ustalić w jakim zakresie poszczególni uczestnicy imprezy skorzystają ze świadczenia (nie można ustalić ile, jakie dania i napoje skonsumował pracownik). Po stronie pracowników nie pojawi się również korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie można zakładać, że gdyby nie spotkanie organizowane przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Artykuł 11 ust. 1 ww. ustawy, stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 12 ust. 2 ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Przepisy ustawy nie definiują pojęcia "nieodpłatne świadczenie". W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 NSA ustalił znaczenie terminu "nieodpłatne świadczenie" na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Uznał, iż "ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy." W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10 NSA potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie również do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 tej ustawy.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Na podstawie ust. 2a tego artykułu wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

W myśl przepisów art. 31 ww. ustawy, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca (Gmina) zamierza zorganizować z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych m.in. spotkanie integracyjne (biesiadę) dla wszystkich uprawnionych pracowników, którzy mogą w nim uczestniczyć dobrowolnie.

Spotkanie ma na celu integrację załogi i poprawienie relacji służbowych. Pracodawca w regulaminie zakładowego funduszu świadczeń socjalnych posiada zapis, że środki z ZFŚS mogą być przeznaczone na dofinansowanie różnych form działalności socjalnej organizowanej przez pracodawcę na rzecz osób uprawnionych m.in. w zakresie działalności sportowo-rekreacyjnej, w tym biesiady.

Impreza będzie miała charakter ogólnodostępny dla wszystkich pracowników (wszyscy uprawnieni pracownicy zostaną zaproszeni) a udział w spotkaniu będzie dobrowolny. Nie będzie to więc impreza obowiązkowa, gdyż zorganizowanie takiej imprezy nie wynika z żadnych przepisów.

Pracodawca chce zorganizować imprezę, aby polepszyć atmosferę w pracy, co przełoży się na lepszą wydajność pracy. Koszty imprezy zostaną pokryte ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, dofinansowanie odbędzie się na wniosek pracowników, po wyliczeniu kosztów na jednego uczestnika, w oparciu o kryteria socjalne i tabelę wysokości dofinansowania (wysokość dofinansowania uzależniona będzie od osiągniętych dochodów i sytuacji życiowej osób uprawnionych).

Mimo, że da się ustalić koszt jednostkowy na jednego uprawnionego poprzez podzielenie sumy kosztów spotkania przez liczbę uczestników, lecz pracodawca proponując pracownikom dobrowolne uczestnictwo w imprezie, nie może przypisać indywidualnemu pracownikowi z tego tytułu ani przychodu, ani korzyści materialnej.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnić należy, że dokonując oceny czy udział pracowników w imprezie integracyjnej prowadzi do powstania u nich przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r. poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

* zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

* zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W wyroku tym - w odniesieniu do imprez integracyjnych - wskazano również, że nie jest spełnione obiektywne kryterium wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego. Nawet, gdy pracownik uczestniczy dobrowolnie w imprezie integracyjnej, po jego stronie nie pojawia się korzyść majątkowa w postaci zaoszczędzenia wydatku.

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, udział w spotkaniu (wyjeździe) integracyjnym zorganizowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż - pomijając w tym miejscu kryterium uniknięcia wydatku - nie ma podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Odnosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy uznać należy, że udział pracowników w spotkaniu integracyjnym w formie biesiady nie prowadzi do powstania u nich przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, konsekwencją uznania, że ww. udział pracowników w takim spotkaniu nie stanowi przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest brak możliwości objęcia wartości tego świadczenia którymkolwiek ze zwolnień przedmiotowych wymienionych w art. 21 ustawy. Nie można bowiem zwolnić z opodatkowania czegoś co nie stanowi przedmiotu opodatkowania.

W konsekwencji, w związku z udziałem pracowników w zorganizowanej i dofinansowanej przez Wnioskodawcę ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych spotkania integracyjnego (biesiady), na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek płatnika określony w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej