ITPB2/4511-612/15-4/MM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 20 maja 2015 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 22 maja 2015 r.), uzupełnionym w dniu 12 sierpnia 2015 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z używaniem przez pracownika samochodu służbowego w celu dojazdów z miejsca parkowania bądź garażowania do siedziby Spółki lub innego miejsca wykonywania pracy i z powrotem - jest prawidłowe.

W dniu 22 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 12 sierpnia 2015 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z używaniem przez pracownika samochodu służbowego w celu dojazdów z miejsca parkowania bądź garażowania do siedziby Spółki lub innego miejsca wykonywania pracy i z powrotem

We wniosku tym przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Z uwagi na mobilny charakter czynności wykonywanych służbowo przez pracowników oraz wymaganą od nich dyspozycyjność oraz dostępnością miejsc parkingowych po stronie Spółki, nosi się ona z zamiarem ograniczenia użytkowania samochodów służbowych wyłącznie w celu pełnienia obowiązków służbowych z jednoczesnym zobowiązaniem pracowników do nadzoru nad powierzonym im samochodem służbowym. Samochody nie będą zatem wykorzystywane w celach prywatnych. Spółka chce ustalić z pracownikami, iż przekazany im samochód będzie parkowany w bezpiecznym miejscu znajdującym się w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika. Spółka zobowiązuje w takim wypadku pracownika do dbania o powierzony samochód służbowy. Parkowanie bądź garażowanie w miejscu zamieszkania pracownika ma na celu zapewnić pracownikowi mobilność oraz dyspozycyjność w wykonywaniu obowiązków służbowych, jednocześnie umożliwiając mu sprawowanie nadzoru nad powierzonym samochodem. W konsekwencji, pracownicy wykorzystują powierzone im samochody także w celu dojazdu do siedziby Spółki, bądź innego miejsca wykonywania obowiązków służbowych z ustalonego miejsca parkowania. Zgodnie z projektem regulaminu pracownicy będą mogli również rozpoczynać podróż służbową z miejsca zamieszkania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka jako płatnik będzie zobowiązana do ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu z tytułu stosunku pracy oraz obliczenia i pobierania z tego tytułu od pracownika zaliczek na podatek dochodowy zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z planowanym udostępnieniem pracownikom samochodów służbowych wyłącznie w celu pełnienia obowiązków służbowych oraz jednoczesnym zobowiązaniem pracowników do nadzoru nad powierzonym im samochodem służbowym, z tytułu dojazdów z miejsca parkowania bądź garażowania samochodu do siedziby Spółki lub innego miejsca wykonywania pracy i z powrotem, z uwagi na fakt, że pracownik uzyska przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 ww. ustawy.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku gdy pracownik wykorzystuje samochód służbowy do dojazdów z miejsca bezpiecznego parkowania bądź garażowania do siedziby Spółki lub innego miejsca wykonywania czynności służbowych i z powrotem, nie osiąga on przychodu z nieodpłatnego świadczenia. W konsekwencji Spółka nie będzie zobowiązana do ustalenia wartości przychodu z tego tytułu.

W ocenie Wnioskodawcy udostępnia on swoim pracownikom samochody służbowe. Należą one do Spółki, jednakże co do zasady będą postawione do dyspozycji pracowników tylko i wyłącznie w celu wykorzystania w celach służbowych. Przedmiotem niniejszego zapytania jest tylko i wyłącznie wykorzystanie samochodu służbowego przez pracownika w celu dojazdu do miejsca pracy z określonego miejsca bezpiecznego parkowania, bądź garażowania samochodu i w celu powrotu.

Z uwagi, że od pracowników jest wymagana dyspozycyjność oraz mobilność, a także na fakt, że będą oni zobowiązani do nadzoru oraz dbania o powierzony im samochód, jak również ograniczoną dostępność miejsc parkingowych w Spółce, będą oni mogli ustalić w porozumieniu ze Spółką dogodne miejsce parkowania, bądź garażowania samochodu, tak aby pracownik miał możliwość zapewnienia bezpieczeństwa powierzonego mu samochodu. W wyniku takich wymogów i ustaleń, zdarzać się będzie, że pracownicy na podstawie uzgodnień ze Spółką będą parkować, bądź garażować samochód służbowy również w miejscu zamieszkania. Tak ustalone miejsce z jednej strony zapewnia pracownikowi mobilność i dyspozycyjność wymaganą od niego przez Spółkę, a także, co nie jest bez znaczenia - bezpieczeństwo, możliwość sprawowania nadzoru nad powierzonym mu samochodem służbowym przy jednoczesnym zwolnieniu ograniczonych możliwości placowych (parkingowych) po stronie Spółki.

W ocenie Wnioskodawcy - w takiej sytuacji - oczywistym jest, że pracownik wykonując swoje obowiązki służbowe przy wykorzystaniu udostępnionego mu w tym celu samochodu służbowego, niezależnie czy to w siedzibie Spółki, czy też w innym miejscu wskazanym przez Spółkę, musi on przemieszczać się z ustalonego ze Spółką miejsca parkowania, bądź garażowania do miejsca wykonywania czynności służbowych (siedziba Spółki, bądź inne miejsce, w szczególności - w przypadku pracowników na stanowisku przedstawiciela handlowego) i z powrotem.

Z uwagi na powyższe - w opinii Wnioskodawcy - takie wykorzystanie samochodu, dojazd z bezpiecznego miejsca parkowania, bądź garażowania do siedziby Spółki bądź innego miejsca, w którym pracownik wykonuje swoje obowiązki służbowe oraz droga powrotna pomiędzy tymi miejscami nie powinny być rozpatrywane w kategorii przysporzenia stanowiącego nieodpłatne świadczenie na rzecz pracownika, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zdaniem Wnioskodawcy, charakter wykonywanej pracy nie może mieć wpływu na powstanie dodatkowego przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy, a w konsekwencji zobowiązania podatkowego. Na skutek powyższego Wnioskodawca uważa, że nie ma obowiązku kalkulowania przychodu oraz obliczania i pobierania z tego tytułu od pracownika zaliczek na podatek dochodowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności odnoszące się do innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 1502), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że z uwagi na mobilny charakter czynności wykonywanych służbowo przez pracowników oraz wymaganą od nich dyspozycyjność oraz dostępnością miejsc parkingowych po stronie Spółki, nosi się ona z zamiarem ograniczenia użytkowania samochodów służbowych wyłącznie w celu pełnienia obowiązków służbowych z jednoczesnym zobowiązaniem pracowników do nadzoru nad powierzonym im samochodem służbowym. Samochody nie będą zatem wykorzystywane w celach prywatnych. Spółka chce ustalić z pracownikami, iż przekazany im samochód będzie parkowany w bezpiecznym miejscu znajdującym się w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika. Spółka zobowiązuje w takim wypadku pracownika do dbania o powierzony samochód służbowy. Parkowanie bądź garażowanie w miejscu zamieszkania pracownika ma na celu zapewnić pracownikowi mobilność oraz dyspozycyjność w wykonywaniu obowiązków służbowych, jednocześnie umożliwiając mu sprawowanie nadzoru nad powierzonym samochodem. W konsekwencji, pracownicy wykorzystują powierzone im samochody także w celu dojazdu do siedziby Spółki, bądź innego miejsca wykonywania obowiązków służbowych z ustalonego miejsca parkowania. Zgodnie z projektem regulaminu pracownicy będą mogli również rozpoczynać podróż służbową z miejsca zamieszkania.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, iż przydzielenie samochodu służbowego i wyznaczenie miejsca garażowania/parkowania w miejscu zamieszkania, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie skutkuje powstaniem przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z miejsca parkowania/garażowania do siedziby Wnioskodawcy lub innego miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem nie będą generować przychodu ze stosunku pracy. Przychód ze stosunku pracy nie powstaje bowiem w sytuacji gdy przejazdy do i z miejsca parkowania, a także garażowanie w bezpiecznym miejscu znajdującym się w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Wnioskodawcy.

Reasumując, należy stwierdzić, iż przejazdy ww. pracowników samochodem służbowym z miejsca parkowania/garażowania do siedziby Wnioskodawcy lub innego miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem - o ile faktycznie nie będą służyły ich osobistym celom lecz wykonywane będą w ramach realizacji zadań służbowych - nie będą stanowiły nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uznawać za przychodu pracownika ze stosunku pracy. W konsekwencji na Wnioskodawcy - jako płatniku - nie będzie ciążył obowiązek ustalania z tego tytułu przychodu oraz naliczania i poboru zaliczek na podatek dochodowy

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5,85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.