ITPB2/4511-483/15/IL

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 30 marca 2015 r. (data wpływu 7 kwietnia 2015 r.), uzupełnionym w dniu 3 czerwca 2015 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 7 kwietnia 2015 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 3 czerwca 2015 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Obsługę transportową na rzecz Urzędu Miasta zapewnia jednostka budżetowa Gminy Miasto... pn. Miejska Jednostka Obsługi Gospodarczej (MJOG). Środki na zakup samochodów i ich eksploatację są zagwarantowane w planie finansowym MJOG. Jednostka budżetowa MJOG jest odrębnym od Urzędu Miasta zakładem pracy w rozumieniu przepisów kodeksu pracy. Pozostające w dyspozycji jednostki budżetowej MJOG samochody są używane na podstawie indywidualnej umowy cywilno-prawnej przez pracowników Urzędu Miasto tj. przez Prezydenta, Zastępców Prezydenta, Sekretarza Miasta i Skarbnika Miasta. Pojazdy (samochody osobowe) używane są przede wszystkim do celów służbowych pracowników Wnioskodawcy, jednakże na podstawie zawartych umów z jednostką budżetową MJOG możliwe jest także korzystanie z tych pojazdów do celów prywatnych. Z tytułu korzystania przez wymienione osoby z pojazdów samochodowych do ich celów prywatnych, na podstawie zawartych umów, ustalana jest odpłatność, która obejmuje:

* zryczałtowaną stawkę za kilometr przebiegu auta do celów prywatnych, wynikającą z kalkulacji pełnych kosztów własnych utrzymania pojazdów przez jednostkę budżetową;

* koszty paliwa obliczone w oparciu o średnie zużycie rzeczywiste i średnią cenę paliwa w okresie rozliczeniowym.

Kwota odpłatności ustalana jest na podstawie oświadczenia składanego przez pracownika i wymieniającego ilość kilometrów przejechanych do celów prywatnych w miesiącu oraz przy zastosowaniu wymienionych reguł kalkulacji wynagrodzenia. Potencjalnie używanie samochodów służbowych do celów prywatnych może być przez pracowników realizowane przez cały miesiąc lub przez wskazaną ilość dni w miesiącu, co także potwierdzane jest oświadczeniem pracownika i wynika z zawartej umowy regulującej zasady korzystania z samochodu służbowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w przedstawionym stanie faktycznym znajduje zastosowanie przepis art. 12 ust. 2a i ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który reguluje zasady ustalania dochodu pracowników z tytułu używania samochodów należących do ich zakładu pracy.

2. Czy Wnioskodawca jest zobligowany do poboru zaliczki na podatek dochodowy z tytułu uzyskiwania przez jego pracowników świadczenia w przypadku, gdy ustalona na podstawie zawartej umowy odpłatność pracowników Wnioskodawcy za używanie samochodów odrębnej jednostki budżetowej jest niższa od kwot wskazanych w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy przepisy regulujące zasady opodatkowania dochodu pracowników z tytułu używania samochodów służbowych do celów prywatnych zawarte zostały w art. 12 ust. 2a do 2c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.). Zgodnie z treścią powołanych przepisów:

- art. 12 ust. 2a - "Wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

- art. 12 ust. 2b. - "W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a."

- art. 12 ust. 2c. - "Jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika."

Literalne brzmienie powołanych przepisów powoduje, że należy je zastosować wyłącznie, gdy pracownik używa pojazdów swojego pracodawcy i dodatkowo odpłatność za korzystanie z pojazdów służbowych jest tylko częściowa lub używanie samochodów jest w ogóle nieodpłatne. W opisanym stanie faktycznym według Wnioskodawcy nie zachodzą obydwie przesłanki ustalania dochodów jego pracowników z tytułu używania przez nich samochodów jednostki budżetowej do celów prywatnych. Taka ocena stanu faktycznego i powołanych przepisów wynika z dwóch okoliczności tj. 1- faktu zawarcia umowy na używanie pojazdów z podmiotem, dla którego korzystający nie są jego pracownikami i 2-z faktu pełnej odpłatności za używanie samochodów do celów prywatnych ustalanej jako kwota pokrywająca w pełni koszty eksploatacji pojazdów oraz koszty zużytego na cele prywatne paliwa do tych pojazdów.

Reasumując Wnioskodawca uważa, że odpowiedź na obydwa postawione pytania powinna być negatywna, gdyż pracownicy używają pojazdów należących do innego zakładu pracy oraz nie uzyskują od Wnioskodawcy świadczenia ani nieodpłatnego ani częściowo nieodpłatnego, pokrywając w pełni koszty użycia samochodów do celów prywatnych na podstawie zawartych umów z podmiotem, dla którego nie są pracownikami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Na podstawie art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

Zgodnie z art. 12 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a.

Na podstawie art. 12 ust. 2c ww. ustawy jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika.

Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy (art. 12 ust. 4 ww. ustawy).

Z przedstawionego w niniejszej sprawie stanu faktycznego wynika, iż obsługę transportową na rzecz Urzędu Miasta (Wnioskodawcy) zapewnia Miejska Jednostka Obsługi Gospodarczej, która jest odrębnym od Urzędu Miasta zakładem pracy w rozumieniu przepisów kodeksu pracy. Środki na zakup samochodów i ich eksploatację są zagwarantowane w planie finansowym tej jednostki. Pracownicy Wnioskodawcy na podstawie indywidualnej umowy cywilno-prawnej zawartej z Miejską Jednostką Obsługi Gospodarczej korzystają z samochodów w celach służbowych, jednakże na podstawie zawartych umów możliwe jest korzystanie z tych samochodów również do celów prywatnych.

Jak wynika z treści powyższych przepisów, warunkiem istnienia obowiązków płatnika dla podmiotu będącego zakładem pracy jest fakt dokonywania przez ten podmiot świadczeń stanowiących przychody ze stosunku pracy na rzecz osób będących pracownikami tego podmiotu.

W związku z tym skoro w niniejszej sprawie stroną indywidualnej umowy cywilno-prawnej zawartej przez pracowników Wnioskodawcy nie jest Wnioskodawca tylko inny podmiot tj. Miejska Jednostka Obsługi Gospodarczej, z którym nie łączy pracowników stosunek pracy to w przedstawionym stanie faktycznym zawarcie takiej umowy na podstawie której pracownicy korzystają z samochodów dla celów prywatnych nie może rodzić po stronie Wnioskodawcy obowiązków płatnika wynikających z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a jej skutki nie mogą być oceniane w oparciu o przepisy art. 12 ust. 2a i ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które w tym przypadku nie znajdują zastosowania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.