ITPB2/4511-392/16/RS - Zastosowanie ulgi rehabilitacyjnej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1) rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 8 kwietnia 2016 r. (data wpływu 13 kwietnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania ulgi rehabilitacyjnej jest nieprawidłowe.

W dniu 13 kwietnia 2016 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania ulgi rehabilitacyjnej.

W wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Syn Wnioskodawcy urodzony 20 sierpnia 2015 r., ze zdiagnozowaną w pierwszej dobie życia wadą wrodzoną serca, w dniu 3 października 2015 r. trafił na Oddział Kardiochirurgii, gdzie został zoperowany 9 października 2015 r. Dziecko ma orzeczoną niepełnosprawność, przebywało na Oddziale Kardiochirurgii do 1 grudnia 2015 r. W tym czasie matka przebywała w hotelu przyszpitalnym, żeby móc sprawować opiekę nad dzieckiem w czasie codziennych wizyt na OIOM-ie. Spowodowało to duże koszty, podobnie jak zakup ssaka medycznego, który jest niezbędnym sprzętem medycznym, żeby syn mógł przebywać w domu. Ssak jest niezbędny, ponieważ powikłania okołooperacyjne i pooperacyjne spowodowały konieczność założenia rurki tracheotomijnej w dniu 12 listopada 2015 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy ww. koszty mogą zostać odliczone w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Wnioskodawca uważa, że odliczenie kosztów w postaci ulgi rehabilitacyjnej jest zasadne. Dziecko ma orzeczenie o niepełnosprawności, która orzeczona jest od urodzenia. Poniesione koszty były niezbędne. Ssak medyczny jest urządzeniem pozwalającym dziecku żyć w domu rodzinnym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

Ponadto wydatki te, zgodnie z art. 26 ust. 7b tejże ustawy, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Stosownie do art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Powołany powyżej przepis art. 26 ust. 7c stanowi, że w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ww. ustawy warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

W myśl art. 26 ust. 7f ww. ustawy ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

Stosownie do art. 26 ust. 7e ww. ustawy, przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe - jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120 zł.

Należy zaznaczyć, że katalog wydatków wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest zatem ich interpretacja rozszerzająca.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że syn Wnioskodawcy urodzony 20 sierpnia 2015 r., ze zdiagnozowaną w pierwszej dobie życia wadą wrodzoną serca, w dniu 3 października 2015 r. trafił na Oddział Kardiochirurgii, gdzie został zoperowany 9 października 2015 r. Dziecko ma orzeczoną niepełnosprawność, przebywało na Oddziale Kardiochirurgii do 1 grudnia 2015 r. W tym czasie matka przebywała w hotelu przyszpitalnym, żeby móc sprawować opiekę nad dzieckiem w czasie codziennych wizyt na OIOM-ie. Spowodowało to duże koszty, podobnie jak zakup ssaka medycznego, który jest niezbędnym sprzętem medycznym, żeby syn mógł przebywać w domu. Ssak jest niezbędny, ponieważ powikłania okołooperacyjne i pooperacyjne spowodowały konieczność założenia rurki tracheotomijnej w dniu 12 listopada 2015 r.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że wydatek poniesiony w związku z pobytem opiekuna osoby niepełnosprawnej w hotelu przyszpitalnym, nie został wymieniony w katalogu zawartym w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stąd też nie stanowi wydatku poniesionego na cele rehabilitacyjne w rozumieniu art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie może być odliczony od dochodu w zeznaniu rocznym za 2015 r.

Rozpatrując natomiast czy wydatki poniesione przez Wnioskodawcę za zakup ssaka medycznego podlegają odliczeniu od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej należy zauważyć, że w myśl art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, czyli wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych uważa się wydatki poniesione na: zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Z uregulowań zawartych w ww. art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek. Zakupiony sprzęt musi mieć indywidualny charakter, być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz ułatwiać wykonywanie czynności życiowych, ograniczenie których wynika z zakresu niepełnosprawności.

Zatem nie wystarczy tylko aby określony sprzęt ułatwiał osobie niepełnosprawnej wykonywanie czynności życiowych, ponieważ wymagane są jeszcze inne cechy, którymi winien się charakteryzować, aby mógł być odliczony. Powyższy pogląd jest uzasadniony, ponieważ ogranicza możliwość odliczenia jakiegokolwiek wydatku, nie posiadającego indywidualnych cech, przeznaczenia i niezbędnego w rehabilitacji.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane powyżej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić należy, iż skoro używanie ssaka medycznego jest konieczne przy założonej rurce tracheotomijnej i ułatwia oraz umożliwia dziecku Wnioskodawcy wykonywanie czynności życiowych, wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę, jako podatnika, na którego utrzymaniu pozostaje osoba niepełnosprawna, na zakup tego urządzenia mieści się w dyspozycji przepisu art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy i gdy został on prawidłowo udokumentowany podlega odliczeniu od dochodu w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej.

Jednocześnie informuje się, że dołączone do wniosku dokumenty nie podlegały weryfikacji w toku niniejszego postępowania, gdyż upoważniony do wydania interpretacji indywidualnej organ podatkowy orzeka tylko i wyłącznie w obrębie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez wnioskodawcę. Co oznacza, że organ rozpatrujący konkretną sprawę nie ma możliwości modyfikowania (uzupełniania, odtwarzania) stanu faktycznego tej sprawy, nie prowadzi również postępowania dowodowego w rozumieniu przepisów Ordynacji podatkowej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.