ITPB2/436-222/12-3/DSZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 5 grudnia 2012 r. (data wpływu 10 grudnia 2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 15 lutego 2013 r. (data wpływu 18 lutego 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania umowy pożyczki - jest prawidłowe.

W dniu 10 grudnia 2012 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony w dniu 18 lutego 2013 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania umowy pożyczki.

W przedmiotowym wniosku przedstawiony został następujący stan faktyczny.

W dniu 19 listopada 2012 r. Wnioskodawca, jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą (Pożyczkobiorca), otrzymał pożyczkę w kwocie 191.000,00 zł na bieżącą działalność od firmy U. sp. z o.o. z siedzibą w U. (Pożyczkodawca).

Pożyczka została udzielona za wynagrodzeniem oraz za pośrednictwem rachunków bankowych. Oba podmioty prowadzą działalność gospodarczą i są czynnymi podatnikami podatku od towarów i usług. Pożyczkodawca nie ma w zakresie swojej działalności gospodarczej udzielania pożyczek, jednak takich pożyczek udziela innym podmiotom gospodarczym.

Wnioskodawca w dniu 3 grudnia 2012 r., złożył z ostrożności deklarację p.c.c.-3 w odpowiednim Urzędzie Skarbowym i uiścił należną kwotę podatku od czynności cywilnoprawnych, ponieważ nie miał pewności co do interpretacji przepisów prawa podatkowego w tym zakresie.

Z informacji, jaką Wnioskodawca uzyskał od Pożyczkodawcy wynika, że udzielona pożyczka pochodziła ze środków zgromadzonych w toku prowadzonej przez Pożyczkodawcę działalności gospodarczej, została wypłacona za pośrednictwem rachunku bankowego oraz za wynagrodzeniem (odpłatnie), które jako Pożyczkobiorca jest zobowiązany zapłacić łącznie z kwotą pożyczki. Mając na uwadze art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług Wnioskodawca uważa, że Pożyczkodawca działał w ww. przypadku jako czynny podatnik VAT (udzielał podobnych pożyczek również innym podmiotom gospodarczym). Ponadto, jak wynika z art. 15 ww. ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność podmiotów gospodarczych "również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy". Strony, jak zauważył Wnioskodawca, przewidują możliwość zawierania kolejnych umów pożyczki w czasie przyszłym.

Pożyczkodawca oświadczył Wnioskodawcy, że udzielona pożyczka korzysta ze zwolnienia z podatku od towarów i usług a podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38.

Umowa pożyczki zawarta została na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a pieniądze będące jej przedmiotem w chwili jej zawarcia również znajdowały się na terytorium RP.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w zaistniałym stanie faktycznym otrzymana pożyczka od czynnego podatnika VAT będzie podlegała u pożyczkobiorcy opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro umowa pożyczki została zawarta pomiędzy podmiotami gospodarczymi będącymi czynnymi podatnikami podatku od towarów i usług, to udzielenie pożyczki nastąpiło w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług, a tym samym Pożyczkobiorca nie był zobowiązany do zapłaty 2% podatku na podstawie art. 2 pkt 4 lit. a ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Stanowisko to w ocenie Wnioskodawcy potwierdza wyrok WSA w Łodzi z dnia 4 października 2011 r. sygn. akt. I SA/Łd 1085/11.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649 z późn. zm.), podatkowi temu podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku.

Ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Jednocześnie ustawowe wyliczenie zostało wzmocnione zasadą, zgodnie z którą o kwalifikacji określonej czynności prawnej, a w konsekwencji o jej podleganiu opodatkowaniu tym podatkiem decyduje jej treść (elementy przedmiotowo istotne), a nie nazwa. Tym samym, jeżeli strony zawierają umowę i układają stosunki w jej ramach w określony sposób, to dla oceny czy powstanie obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych, w związku z dokonaniem wskazanej w ustawie czynności, miarodajne będą rzeczywiste prawa i obowiązki stron tej umowy pozwalające na ich kwalifikacje pod względem prawnym.

Artykuł 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) stanowi, że przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Do elementów znamionujących umowę pożyczki należy obowiązek jej zwrotu. Przy czym, nie tyle dotyczy to oznaczenia terminu zwrotu, ile zaznaczenia samego obowiązku zwrotu - który, jak wskazuje się w orzecznictwie, w myśl art. 720 § 1 ww. ustawy, jest elementem przedmiotowo istotnym dla tego rodzaju umowy, bez którego nie ma umowy pożyczki. W zależności od tego, jak zostanie ukształtowana przez strony umowa pożyczki, może ona przyjąć postać umowy nieodpłatnej bądź też odpłatnej, gdzie pożyczkobiorca zobowiązany będzie do zapłaty odsetek. Umowa pożyczki jest umową konsensualną. Dochodzi do skutku poprzez zgodne oświadczenia woli.

Natomiast stosownie do art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany, jeżeli przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest:

Z treści art. 2 pkt 4 wynika zasada rozgraniczenia obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych od obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług, jak również zasada wzajemnego wykluczenia tych obowiązków. Powyższe oznacza, że nie podlegają podatkowi od czynności cywilnoprawnych te czynności cywilnoprawne, których dokonanie rodzi obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług.

Zaznaczyć jednakże należy, że o wyłączeniu z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych nie decyduje okoliczność, że strony tej umowy posiadają status podatnika podatku od towarów i usług lecz wyłącznie fakt, że przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej konkretnej czynności jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub jest z tego podatku zwolniona.

Tym samym, jakkolwiek przedstawione stanowisko Wnioskodawcy dotyczy opodatkowania umowy pożyczki podatkiem od czynności cywilnoprawnych, to jednak w pierwszej kolejności rozstrzygnięcia wymaga kwestia, czy powyższa umowa podlega regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług. Ocena ta ma bowiem, zważywszy na przedstawioną argumentację, zasadnicze znaczenie dla ewentualnego objęcia jej wyłączeniem z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy.

Zaznaczyć jednak należy iż, zgodnie z wolą Wnioskodawcy wyrażoną w złożonym wniosku, przedmiotem niniejszej interpretacji jest wyłącznie ocena Jego stanowiska w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych. Nie rozstrzyga się w tym miejscu, czy czynność udzielenia pożyczki o której mowa w przedstawionym stanie faktycznym jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub też jest z tego podatku zwolniona.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 19 listopada 2012 r. Wnioskodawca, jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą (pożyczkobiorca), zawarł na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej umowę pożyczki w kwocie 191.000,00 zł na bieżącą działalność od firmy U. sp. z o.o. z siedzibą w U. (pożyczkodawca). Pożyczka pochodziła ze środków zgromadzonych w toku prowadzonej przez Pożyczkodawcę działalności gospodarczej, została wypłacona za pośrednictwem rachunku bankowego oraz za wynagrodzeniem, które jako Pożyczkobiorca jest zobowiązany zapłacić łącznie z kwotą pożyczki. Pożyczkodawca oświadczył Wnioskodawcy, że udzielona pożyczka korzysta ze zwolnienia z podatku od towarów i usług a podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług.

W konsekwencji, w oparciu o okoliczności przedstawione przez Wnioskodawcę, a w szczególności fakt, iż jak wskazano we wniosku udzielenie przedmiotowej pożyczki korzysta ze zwolnienia z podatku od towarów i usług zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług stwierdzić należy, że opisana umowa pożyczki nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych w związku z wystąpieniem wyjątku, o którym mowa w art. 2 pkt 4 lit. b ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku stanowiącym przedmiot niniejszej interpretacji należało uznać za prawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.