ITPB2/436-133a/09/AD - Obowiązek złożenia zeznania podatkowego darowizny w kwocie wolnej od podatku.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 3 grudnia 2009 r. Izba Skarbowa w Bydgoszczy ITPB2/436-133a/09/AD Obowiązek złożenia zeznania podatkowego darowizny w kwocie wolnej od podatku.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 7 września 2009 r. (data wpływu 9 września 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie obowiązku złożenia zeznania podatkowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 września 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie obowiązku złożenia zeznania podatkowego.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

W latach 1997-1998 miały miejsce niżej wymienione darowizny, tj.:

*

w dniu 23 listopada 1997 r. dziadek dokonał darowizny na rzecz wnuka w kwocie 7.500 zł,

*

w dniu 23 listopada 1998 r. babcia dokonała darowizny na rzecz wnuka w kwocie 7.500 zł,

*

w dniu 23 listopada 1998 r. matka dokonała darowizny na rzecz syna w kwocie 7.500 zł.

Powyższe darowizny ustanowione zostały w formie zwykłej umowy, gdyż najbliższa rodzina ma do siebie bezgraniczne zaufanie, a ustawodawca nie stawiał wymogu sporządzenia umowy w formie aktu notarialnego zwłaszcza przy tak małych kwotach, które zwolnione były od podatku od spadków i darowizn, ponieważ nie przekroczyły kwoty wolnej od podatku. Powyższe kwoty syn zainwestował.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1.

czy istniał obowiązek zawierania notarialnych umów darowizny od kwot wolnych od podatku...

2.

czy istniał bezwzględny obowiązek zgłoszenia do urzędu skarbowego darowizn w przypadku, gdy ich wartość nie przekracza kwoty wolnej od podatku dla I grupy podatkowej...

3.

czy istniał obowiązek wykazywania darowizn wolnych od podatku od spadków i darowizn w rozliczeniu rocznym PIT-37 obdarowanego i zapłacenia podatku...

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie pierwsze i drugie w odniesieniu do darowizny, której stroną była Wnioskodawczyni. W pozostałym zakresie - wniosek zostanie rozpatrzony odrębnym pismem.

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie istniał obowiązek zawierania notarialnych umów darowizny od kwot wolnych od podatku jak również obowiązek zgłaszania do urzędu skarbowego darowizn w przypadku, gdy ich wartość nie przekracza kwoty wolnej od podatku określonej dla członka rodziny zaliczonego do I grupy podatkowej. W ocenie Pani od darowizn do kwot wolnych od podatku nie płaciło się podatku od spadku i darowizn. Opodatkowaniu podlegała nadwyżka ponad kwotę wolną określoną przez ustawodawcę. Darowizny dziadków i matki nie przekroczyły kwoty wolnej od podatku, a darczyńcy nie pomniejszali podatku dochodowego o darowizny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 1997 r. Nr 16, poz. 89 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym w latach 1997-1998 podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej "podatkiem", podlega nabycie własności rzeczy znajdujących się w kraju i praw majątkowych wykonywanych w kraju, w drodze spadku lub darowizny, przez osoby fizyczne.

Z uwagi na to, iż ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera definicji darowizny, należy odwołać się do przepisów kodeksu cywilnego.

Zgodnie z treścią art. 888 § 1 kodeksu cywilnego przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Darowizna, instytucja prawa cywilnego jest umową konsensualną i nie traci tego charakteru nawet wówczas, gdy jednocześnie z jej zawarciem następuje spełnienie świadczenia przez darczyńcę na rzecz obdarowanego. Ma ona charakter umowy jednostronnie zobowiązującej. Z treści art. 890 § 1 kodeksu cywilnego wynika, że oświadczenie darczyńcy powinno być złożone w formie aktu notarialnego. Jednakże umowa darowizny zawarta bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione.

Artykuł 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn stanowi, iż obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych, a w wypadku darowizny obowiązek podatkowy ciąży solidarnie na obdarowanym i darczyńcy. W myśl art. 6 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy - przy nabyciu w drodze darowizny - obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia w formie aktu notarialnego, a w razie zawarcia umowy bez zachowania przewidzianej formy - z chwilą spełnienia przyrzeczonego świadczenia; jeżeli ze względu na przedmiot darowizny przepisy wymagają szczególnej formy dla oświadczeń obu stron, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia takich oświadczeń.

Stosownie do zapisu art. 9 ust. 1 ww. ustawy opodatkowaniu podlega nabycie przez nabywcę, od jednej osoby, własności rzeczy i praw majątkowych o czystej wartości przekraczającej:

1.

7.510 zł - jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do I grupy podatkowej;

2.

5.670 zł - jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do II grupy podatkowej;

3.

3.820 zł - jeżeli nabywcą jest osoba zaliczona do III grupy podatkowej.

Zgodnie z art. 9 ust. 2 ww. ustawy, jeżeli nabycie własności rzeczy i praw majątkowych od tej samej osoby następuje więcej niż jeden raz, do wartości rzeczy i praw majątkowych ostatnio nabytych dolicza się wartość rzeczy i praw majątkowych nabytych od tej osoby lub po tej samej osobie w okresie 5 lat poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie. Od podatku obliczonego od łącznej wartości nabytych rzeczy i praw majątkowych potrąca się podatek przypadający od opodatkowanych poprzednio nabytych rzeczy i praw majątkowych. Wynikająca z obliczenia nadwyżka podatku nie podlega ani zaliczeniu na poczet innych podatków, ani zwrotowi. Nabywcy obowiązani są w zeznaniu podatkowym wymienić rzeczy i prawa majątkowe nabyte w podanym wyżej okresie.

Wysokość podatku od spadków i darowizn ustala się w zależności od grupy podatkowej, do której zaliczony jest obdarowany. Zaliczenie do jednej z trzech grup podatkowych odbywa się w zależności od jego stopnia pokrewieństwa albo powinowactwa z darczyńcą.

Zgodnie z art. 14 ust. 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn, do poszczególnych grup podatkowych zalicza się:

1.

do grupy I - małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, zięcia, synową, rodzeństwo, ojczyma, macochę i teściów;

2.

do grupy II - zstępnych rodzeństwa, rodzeństwo rodziców, zstępnych i małżonków pasierbów, małżonków rodzeństwa i rodzeństwo małżonków, małżonków rodzeństwa małżonków, małżonków innych zstępnych;

3.

do grupy III - innych nabywców.

Przekroczenie kwot (osobno dla każdego darczyńcy), o których mowa w art. 9 ust. 1 ustawy, powoduje opodatkowanie według progresywnych stawek określonych odrębnie dla każdej grupy podatkowej w art. 15 ust. 1 ustawy.

Stosownie do art. 8 ust. 2 cytowanej powyżej ustawy o podatku od spadków i darowizn, obowiązek składania zeznań podatkowych przez podatników podatku od spadków i darowizn określają odrębne przepisy.

Analiza treści powyższych przepisów wskazuje, iż podatnikiem podatku od spadków i darowizn jest podmiot, który nabył majątek o wartości przekraczającej kwoty wolne, bez względu na to, czy nabycie to wiąże się ze spełnieniem przez nabywcę warunków do zastosowania ulg i zwolnień przewidzianych w ustawie. Oznacza to brak obowiązku składania zeznań podatkowych w podatku od spadków i darowizn przez podmioty nabywające majątek, którego wartość skumulowana zgodnie z zasadami ustalonymi w zacytowanym art. 9 ust. 2 odpowiada kwotom wolnym, określonym w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż w dniu 23 listopada 1998 r. dokonała Pani na rzecz syna darowizny w postaci gotówki w kwocie 7.500 zł. Powyższa darowizna ustanowiona została w formie zwykłej umowy.

Zatem w świetle przytoczonych przepisów prawa uznać należy, iż:

*

nie zachowanie w niniejszym przypadku ustanowienia darowizny w formie aktu notarialnego nie jest równoznaczne z niedokonaniem darowizny. Forma taka nie jest bowiem wymagana dla ważności czy też skuteczności tej czynności, która dokonuje się przez wydanie obdarowanemu przez darczyńcę przedmiotu darowizny,

*

darowizna środków pieniężnych dokonana w sposób opisany w stanie faktycznym nie rodziła obowiązku złożenia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego zeznania podatkowego o nabyciu takiej darowizny pod warunkiem jednak, że w okresie 5 lat poprzedzających rok, w którym miała ona miała miejsce, syn nie nabył od Pani majątku, którego skumulowana zgodnie z art. 9 ust. 2 wartość przekroczyła kwoty określone w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl