ITPB2/436-117/14/TJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 20 maja 2014 r. (data wpływu 26 maja 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania umowy pożyczki - jest prawidłowe.

W dniu 26 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania umowy pożyczki.

We wniosku tym przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym. Jako pożyczkobiorca zamierza zawrzeć umowę pożyczki, w której pożyczkodawcą będzie podmiot zagraniczny z siedzibą w kraju członkowskim Unii Europejskiej (dalej: Pożyczkodawca). Umowa zostanie zawarta (podpisana) poza granicami Polski. Środki pieniężne stanowiące przedmiot pożyczki w chwili zawierania umów pożyczki znajdować się będą na zagranicznym rachunku bankowym Pożyczkodawcy. Celem wykonania zawartej umowy, środki te przelane zostaną na polski rachunek bankowy Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy umowa pożyczki zawarta w okolicznościach przedstawionych w opisie zdarzenia przyszłego podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, umowa pożyczki zawarta w okolicznościach, o których mowa w opisie zdarzenia przyszłego nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Uzasadniając przedstawione stanowisko Wnioskodawca wskazuje, że umowa pożyczki co do zasady podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych jako czynność wymieniona w art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej, czyli zawarcia umowy pożyczki.

Według art. 6 ust. 1 pkt 7 tej ustawy podstawę opodatkowania stanowi kwota lub wartość pożyczki, natomiast zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 4 stawka podatku wynosi 2%.

W ocenie Wnioskodawcy należy jednak zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych czynności cywilnoprawne podlegają przedmiotowemu podatkowi, jeżeli ich przedmiotem są:

* rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;

* rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

#61485;

A contrario - według Wnioskodawcy - czynności cywilnoprawne nie będą podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, jeśli ich przedmiotem będą rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, gdy nabywca nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w Polsce, a w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce, jeżeli czynność cywilnoprawna nie została dokonana na terytorium Polski.

Wobec powyższego Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego (art. 720) przez umowę pożyczki należy rozumieć umowę, w ramach której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki jest umową konsensualną dochodzącą do skutku poprzez zgodne oświadczenie woli stron umowy.

W doktrynie prawa cywilnego pieniądze traktowane są jako rzeczy o szczególnych właściwościach, których wartość nie wynika z właściwości fizycznych, lecz z określenia i gwarancji państwa, uznającego je za prawny środek płatniczy.

Z uwagi na powyższe - zdaniem Wnioskodawcy - należy uznać, że przedmiot umowy pożyczki powinien być kwalifikowany dla celów podatku od czynności cywilnoprawnych jako rzecz. W konsekwencji, miejsce położenia (ulokowania) pieniędzy będących przedmiotem umowy pożyczki będzie determinować zakres opodatkowania umowy pożyczki podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Wskazuje, że w przedstawionej sytuacji w momencie zawierania umowy, a więc w momencie powstania obowiązku podatkowego, pieniądze będące przedmiotem umowy pożyczki znajdować się będą na zagranicznym rachunku bankowym Pożyczkodawcy. Co więcej, fizyczne podpisanie umowy nastąpi poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Tym samym w świetle powołanego art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych umowa pożyczki nie będzie podlegać opodatkowaniu tym podatkiem - żadna z przesłanek zawartych w powołanym przepisie nie zostanie bowiem spełniona.

Wnioskodawca wskazuje, że przedstawione stanowisko znajduje potwierdzenie m.in. w interpretacji indywidulanej z dnia 9 września 2013 r. nr IPTPB2/436-65/13-4/k.k., w której Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi stwierdził, że "w chwili zawierania umowy pożyczki środki pieniężne znajdowały się poza graniami Polski, na rachunku bankowym pożyczkodawcy, prowadzonym przez bank na Łotwie. Po zawarciu umowy pożyczki, środki, pieniężne zostały przelane na rachunek bankowy Spółki, prowadzonym przez bank w Polsce. Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca posiada siedzibę w Polsce. Umowa pożyczki została zawarta poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i w chwili zawarcia umowy pieniądze będą znajdowały się za granicą. Zatem, opisana we wniosku umowa pożyczki, zgodnie z uregulowaniami art. 1 ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, nie będzie podlegać podatkowi od czynności cywilnoprawnych."

Zaznacza, że stanowisko takie zostało potwierdzone również w innych interpretacjach, przykładowo:

* w interpretacji indywidualnej wydanej w dniu 19 października 2012 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie nr IPPB2/436-391/12-2/LS;

* w interpretacji indywidualnej wydanej w dniu 28 czerwca 2012 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi nr IPTPB2/436-46/12-2/k.k.;

* w interpretacji indywidualnej wydanej w dniu 5 czerwca 2012 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie nr IPPB2/436-134/12-5/AF;

* w interpretacji indywidualnej wydanej w dniu 22 maja 2012 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie nr IPPB2/436-73/12-5/AF;

* w interpretacji indywidualnej wydanej w dniu 27 marca 2012 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie nr IPPB2/436-17/12-5/AF;

* w interpretacji indywidualnej wydanej w dniu 19 marca 2012 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach nr IBPBII/1/436-502/11/MZ.

#61485;

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Z uwagi na powyższe argumenty, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.