ITPB2/415-972/09/BK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 19 listopada 2009 r. (data wpływu 24 listopada 2009 r.) uzupełnionym pismem z dnia 2 lutego 2010 r. (data wpływu 3 lutego 2010 r.) oraz pismem z dnia 4 lutego 2010 r. (data wpływu 5 lutego 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej z tytułu wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - jest prawidłowe.

W dniu 24 listopada 2009 r. (data wpływu) został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej z tytułu wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Pismem z dnia 26 stycznia 2010 r. wezwano Pana do usunięcia braków formalnych złożonego wniosku. Braki wykazane w wezwaniu uzupełniono pismami z dnia 2 i 4 lutego 2010 r.

W przedmiotowym wniosku oraz uzupełnieniach przedstawiono następujący stan faktyczny.

Jest Pan osobą zaliczoną do II grupy inwalidzkiej, u której na podstawie orzeczenia lekarza orzecznika ZUS stwierdzono na trwale całkowitą niezdolność do pracy. Z tytułu inwalidztwa do dnia 18 sierpnia 2009 r. pobierał Pan rentę. Rentę na stałe otrzymał Pan w dniu 2 stycznia 2003 r. W zaświadczeniu o stanie zdrowia stwierdzono stan po udarze niedokrwiennym z niedowładem lewostronnym oraz dolegliwości związane z nadciśnieniem tętniczym, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa odcinka szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego, stawu kolanowego, cukrzycę. Po ukończeniu 60 lat i osiągnięciu wieku emerytalnego zaczął Pan otrzymywać emeryturę. Ze względu na stan zdrowia wymaga Pan leczenia i rehabilitacji. Jest Pan właścicielem samochodu osobowego marki Fiat Punto, którym dojeżdża na niezbędne zabiegi rehabilitacyjne. Ponadto wskazuje Pan, iż poniesione wydatki nie zostały sfinansowane z żadnych funduszy rehabilitacji osób niepełnosprawnych i świadczeń socjalnych.

Wobec powyższego zadano następujące pytanie.

Czy w ww. sytuacji może Pan skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej z tytułu wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi rehabilitacyjne.

Zdaniem Wnioskodawcy, spełnia warunki do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej z tytułu używania samochodu w związku z dojazdami na zabiegi rehabilitacyjne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Natomiast zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy, za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Stosownie do art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Warunkiem odliczenia wydatków rehabilitacyjnych, zgodnie z art. 26 ust. 7d ustawy jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Przepis art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje, że ilekroć jest mowa o osobach zaliczonych do:

Odliczenie wydatków na rehabilitację może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do 31 sierpnia 1997 r. (art. 26 ust. 7g ww. ustawy).

Z przytoczonych powyżej przepisów wynika, iż warunkiem odliczenia od dochodu wydatków poniesionych przez podatnika na korzystanie z samochodu osobowego stanowiącego jego własność dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, określonym w przepisie art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest m.in. posiadanie stosownego orzeczenia o istnieniu niepełnosprawności w okresie ponoszenia przedmiotowych wydatków.

Z przedstawionego we wniosku i jego uzupełnieniu stanu faktycznego wynika, iż jest Pan osobą zaliczoną do II grupy inwalidzkiej, u której stwierdzono na trwale całkowitą niezdolność do pracy. Z tytułu inwalidztwa w okresie od 2 stycznia 2003 r. do 18 sierpnia 2009 r. pobierał Pan rentę inwalidzką. Obecnie po ukończeniu 60 lat i osiągnięciu wieku emerytalnego otrzymuje Pan emeryturę. Jest Pan właścicielem samochodu osobowego, którym dojeżdża na niezbędne zabiegi rehabilitacyjne oraz ponosi wydatki związek z takim używaniem ww. samochodu.

Warunki nabywania prawa do świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń emerytalnego i rentowych zostały uregulowane w przepisach ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227).

W myśl art. 14 ust. 1 ww. ustawy oceny niezdolności do pracy, jej stopnia oraz ustalenia:

Stosownie do art. 14 ust. 3 ww. ustawy orzeczenie lekarza orzecznika, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub co do którego nie zgłoszono zarzutu wadliwości, albo orzeczenie komisji lekarskiej, stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń przewidzianych w ustawie, do których prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji.

Natomiast w myśl art. 101a ww. ustawy, prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy ustaje z dniem, od którego została przyznana emerytura zgodnie z art. 24a lub 27a.

W kontekście powyższego, określona niezdolność do pracy wynika z treści orzeczenia lekarza orzecznika, a nie z charakteru świadczenia otrzymywanego z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. z faktu otrzymywania renty z tytułu takiej niezdolności do pracy). Bez wpływu na powyższe pozostaje też fakt, iż ww. orzeczenie może stanowić dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń rentowych.

Warunkiem skorzystania z odliczenia od dochodu wydatków, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest bowiem posiadanie aktualnego (tekst jedn. orzeczenia, które z jakichkolwiek innych przyczyn nie utraciło ważności) orzeczenia lekarza orzecznika, w którym stwierdzono całkowitą niezdolność do pracy oraz do samodzielnej egzystencji albo całkowitą niezdolność do pracy.

Mając na uwadze ww. przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny, w przedmiotowej sprawie stwierdzić zatem należy, iż posiadając orzeczenie lekarza orzecznika ZUS, w którym uznano Pana za całkowicie i trwale niezdolnego do pracy przysługuje Panu uprawnienie do odliczenia od dochodu wydatków poniesionych z tytułu używania samochodu osobowego stanowiącego Pana własność, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-950 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.