ITPB2/415-966/11/15-S/TJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów - po uwzględnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 12 lipca 2012 r. sygn. akt I SA/Bd 542/12 (data wpływu 13 marca 2015 r.) - stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 18 października 2011 r. (data wpływu 28 października 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 13 stycznia 2012 r. (data wpływu 19 stycznia 2012 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 28 października 2011 r. został złożony ww. wniosek, uzupełnionym pismem z dnia 13 stycznia 2012 r. (data wpływu 19 stycznia 2012 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości.

We wniosku tym i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 14 listopada 2004 r. zmarła matka Wnioskodawcy. Spadek po zmarłej, zgodnie z postanowieniem sądu o stwierdzeniu nabycia spadku oprócz Wnioskodawcy nabył Jego brat i ojciec, każdy w 1/3 części. W dniu 13 czerwca 2006 r., postanowieniem sądu, dokonany został częściowy dział spadku po zmarłej, na skutek którego ojciec Wnioskodawcy, bez obowiązku spłaty na rzecz pozostałych spadkobierców, nabył na wyłączną własność przedsiębiorstwo produkcyjno - handlowe, samochód osobowy oraz osiem nieruchomości. Poza majątkiem objętym przedmiotowym działem spadku, w skład spadku wchodził także szereg innych nieruchomości. Następnie, na podstawie zawartej w formie aktu notarialnego umowy z dnia 6 września 2007 r., spadkobiercy dokonali działu spadku i nieodpłatnego zniesienia współwłasności dwóch nieruchomości, które na wyłączną własność nabył Wnioskodawca. Wskazany dział spadku odbył się bez spłat i dopłat. W dniu 17 października 2011 r. Wnioskodawca dokonał sprzedaży jednej z ww. nieruchomości. Wartość sprzedanej nieruchomości mieściła się w udziale, jaki przysługiwał Wnioskodawcy w masie spadkowej. Była to nieruchomość niezabudowana.

Wobec powyższego zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż wskazanej we wniosku nieruchomości podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, z tytułu sprzedaży nieruchomości w dniu 17 października 2011 r. podatek dochodowy od osób fizycznych nie jest należny. Zgodnie bowiem z art. 924 i 925 Kodeksu cywilnego spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, a spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku. Stąd też, w ocenie Wnioskodawcy, zbywana nieruchomość nabyta została w dniu 14 listopada 2004 r. Jednocześnie wskazuje, że dział spadku, dokonany w dniu 6 września 2007 r. nie może być utożsamiany z nabyciem nieruchomości, bowiem na jego skutek nie doszło do nabycia nieruchomości, a do nowego ukształtowania prawa własności poprzez odebranie mu cech wspólności. W takiej sytuacji, gdy wartość nieruchomości będącej przedmiotem sprzedaży mieści się w udziale jaki przysługiwał zbywającemu w całym spadku, we wszystkich rzeczach i prawach wchodzących w skład spadku, termin nabycia nieruchomości należy określić na chwilę otwarcia spadku, tj. 14 listopada 2004 r., co skutkuje tym, że podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu dokonanej sprzedaży nie będzie należny, bowiem określony w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pięcioletni termin upłynął z końcem 2009 r. Tym samym przychód uzyskany ze sprzedaży niezabudowanej nieruchomości nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca powołuje interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 28 kwietnia 2010 r., znak IBPBII/415-504/09/JSz.

W dniu 3 lutego 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną Nr ITPB2/415-966/11/TJ, w której wyjaśnił, że skoro z przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji stanu faktycznego wynika, iż w wyniku działu spadku - zniesienia współwłasności Wnioskodawca stał się faktycznie jedynym właścicielem dwóch nieruchomości, w tym jednej, będącej przedmiotem zbycia, to na skutek dokonanej czynności stał się właścicielem udziałów należących również do innych spadkobierców. Zatem w tym konkretnym przypadku zakres władztwa Wnioskodawcy nad daną nieruchomością uległ powiększeniu, w stosunku do zakresu, jaki przysługiwał Mu na skutek nabycia spadku. Tym samym dokonany dział spadku i zniesienie współwłasności rozpatrywać należy w kategoriach nabycia, co oznacza, że w dniu 17 października 2011 r. Wnioskodawca dokonał sprzedaży nieruchomości nabytej zarówno na skutek spadkobrania po zmarłej w 2004 r. matce, jak i w 2007 r. na skutek działu spadku i zniesienia współwłasności.

W konsekwencji organ podatkowy stwierdził, że dokonana sprzedaż, w części odpowiadającej udziałowi nabytemu w drodze spadku, nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem. Do sprzedaży przedmiotowego udziału doszło bowiem po upływie 5 lat, liczonych od końca roku, w którym doszło do nabycia.

Natomiast w części odpowiadającej udziałowi nabytemu w drodze działu spadku i zniesienia współwłasności osiągnięty dochód podlegał opodatkowaniu na zasadach przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r. do 31 grudnia 2008 r.

Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z dnia 21 lutego 2012 r. wniesiono w dniu 22 lutego 2012 r. Odpowiedź na ww. wezwanie została udzielona pismem z dnia 21 marca 2012 r., znak ITPB2/415W-5/12/MK.

W dniu 23 kwietnia 2012 r. do Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu wpłynęła skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, w której wniesiono o uchylenie zaskarżonej interpretacji zarzucając jej naruszenie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych poprzez niewłaściwe zastosowanie normy wynikającej z tego przepisu i uznanie, że pięcioletni okres, po upływie którego nie dochodzi do powstania obowiązku podatkowego ma zastosowanie tylko do części nieruchomości odpowiadającej udziałowi spadkowemu, naruszenie art. 14b w zw. z art. 14e Ordynacji podatkowej poprzez nieuwzględnienie w wydanej interpretacji aktualnego orzecznictwa oraz naruszenie art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006 r. poprzez pominięcie wskazanej normy.

Wyrokiem z dnia 12 lipca 2012 r. sygn. akt I SA/Bd 542/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną. W uzasadnieniu ww. orzeczenia Sąd stwierdził, że interpretacja narusza prawo, gdyż niektóre twierdzenia w niej przedstawione, trafne na gruncie prawa rzeczowego, są nieprzydatne przy stosowaniu instytucji prawa spadkowego, zwłaszcza jeśli nie stosuje się ich, wbrew odesłaniu, "odpowiednio". Sąd wskazał, że za stwierdzenie nabycia spadku uważa się potwierdzenie nabycia praw do spadku, jako całości, a w postanowieniu o stwierdzeniu nabycia spadku nie określa się składników majątku spadkowego, praw spadkobierców oraz osób trzecich względem poszczególnych przedmiotów majątkowych tworzących spadek, praw spadkobierców lub uprawnionych do zachowku, czy nabywców spadku lub udziału w nim. Celem wydania postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku uznaje się ustalenie kręgu osób dziedziczących po zmarłym (spadkobierców) oraz udziałów poszczególnych spadkobierców w całości spadku, lecz nie poszczególnych rzeczy. W postanowieniu o stwierdzeniu nabycia spadku nie rozstrzyga się o konkretnych przedmiotach przypadających poszczególnym spadkobiercom, ponieważ uzyskanie przez poszczególnych spadkobierców wyłącznych praw do oznaczonych składników majątku spadkowego jest następstwem działu spadku, innej instytucji prawa spadkowego. Sąd stwierdził, że twierdzenie organów podatkowych, zgodnie z którym po stwierdzeniu nabycia spadku strona uzyskuje potwierdzenie współwłasności w częściach ułamkowych do poszczególnych rzeczy wchodzących w skład całego spadku i brak jest podstaw, by twierdzić, że nabyła całą działkę byłoby prawdziwe, gdyby spadek składał się z poszczególnych praw do wydzielonych rzeczy w określonym stosunku dziedziczenia. Tymczasem dopiero w drodze działu spadku konkretyzuje się spadkobranie, czyli prawo do całego spadku. Nabycie spadku, jako całości praw następuje wcześniej, na co wskazuje art. 922 Kodeksu cywilnego. Dział spadku jest wtórny wobec nabycia i nie można nabyć rzeczy w drodze działu spadku - bez nabycia spadku jako całości. Dziedziczenie jest sposobem nabycia ogółu praw podmiotowych tworzących spadek, a z chwilą otwarcia spadku spadkobierca nabywa prawo do dziedziczenia uznawane w literaturze za prawo podmiotowe do spadku traktowane jako swoista całość. Dlatego należy odróżnić prawo do dziedziczenia, od poszczególnych praw wchodzących w skład spadku. Wspólność majątku spadkowego, powstała z chwilą otwarcia spadku, wprawdzie opiera się na współwłasności w częściach ułamkowych, jednakże prawo do rozporządzania ogranicza się do udziału ułamkowego w prawie własności każdej z rzeczy należącej do spadku i nie jest tożsame z nabyciem poszczególnych rzeczy we wskazanych proporcjach. Wspólność majątku spadkowego dotyczy majątku spadkowego traktowanego jako całość i wspólność ta nie powinna być utożsamiana ze współwłasnością w częściach ułamkowych (lub ze współwłasnością łączną). Sąd wskazał, że ustawodawca, w art. 1035 Kodeksu cywilnego, odesłał do odpowiedniego stosowania do wspólności majątku spadkowego oraz do działu spadku przepisów o współwłasności w częściach ułamkowych, jednakże nie oznacza to zrównania instytucji wspólności majątku spadkowego z instytucją współwłasności w częściach ułamkowych, co wynika choćby z obowiązku wzajemnych rozliczeń jako konsekwencji działu spadku czy dokonanych uprzednio darowizn. Zdaniem Sądu, wbrew sugestiom interpretacji, należy odróżnić udział w spadku od udziału w nieruchomości, ponieważ z chwilą otwarcia spadku strona (podatnik) nabywa spadek jako całości w danej proporcji, natomiast nieruchomość może być tylko jedną z części spadku, co zostanie rozstrzygnięte podczas działu spadku. Wbrew poglądom wyrażonym w interpretacji, nie nastąpiło nabycie w wyniku działu spadku części majątku spadkowego, który należał do innych spadkobierców, ponieważ inni spadkobiercy dysponowali udziałem w spadku, a nie prawem do poszczególnych, wyodrębnionych rzeczy wchodzących w skład spadku. Dlatego też, rozważania o skutkach w teorii prawa rzeczowego przyznania danej osobie na wyłączną własność rzeczy w drodze działu spadku, są prawdziwe na gruncie prawa rzeczowego, to nie uwzględniają zarysowanej wyżej specyfiki prawa spadkowego w tym "wspólności majątku spadkowego" i z tego powodu nie mogą zostać uwzględnione. Zatem - według Sądu - za zasadne należało uznać zarzuty skargi wskazujące na naruszenie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych poprzez niewłaściwe zastosowanie normy wynikającej z tego przepisu i uznanie, że pięcioletni okres, po upływie którego nie dochodzi do powstania obowiązku podatkowego ma zastosowanie tylko do części nieruchomości odpowiadającej udziałowi spadkowemu.

Sąd uznał również, rozpatrując zarzut naruszenia art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. d ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006 r. poprzez pominięcie wskazanej normy, że ma on znaczenia dla sprawy i organ wydając nową interpretację w świetle powyższych rozważań Sądu dotyczących art. 10 § 1 pkt 8 ustawy, odniesie się również do tego przepisu.

Przedstawione stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy potwierdzone zostało przez Naczelny Sąd Administracyjny, który wyrokiem z dnia 18 grudnia 2014 r., sygn. akt II FSK 2836/12 oddalił skargę kasacyjną organu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

* jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Z zacytowanego przepisu wynika, że jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub ww. praw następuje przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, stanowi ono źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Analiza powyższych uregulowań prawnych wskazuje, że w przypadku sprzedaży nieruchomości decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych uzyskanego z tego tytułu przychodu ma moment jej nabycia.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, w dniu 14 listopada 2004 r. zmarła matka Wnioskodawcy. Spadek po zmarłej, zgodnie z postanowieniem sądu o stwierdzeniu nabycia spadku oprócz Wnioskodawcy nabył Jego brat i ojciec, każdy w 1/3 części. W dniu 13 czerwca 2006 r., postanowieniem sądu, dokonany został częściowy dział spadku po zmarłej, na skutek którego ojciec Wnioskodawcy, bez obowiązku spłaty na rzecz pozostałych spadkobierców, nabył na wyłączną własność przedsiębiorstwo produkcyjno - handlowe, samochód osobowy oraz osiem nieruchomości. Poza majątkiem objętym przedmiotowym działem spadku, w skład spadku wchodził także szereg innych nieruchomości. Następnie, na podstawie zawartej w formie aktu notarialnego umowy z dnia 6 września 2007 r., spadkobiercy dokonali działu spadku i nieodpłatnego zniesienia współwłasności dwóch nieruchomości, które na wyłączną własność nabył Wnioskodawca. Wskazany dział spadku odbył się bez spłat i dopłat. W dniu 17 października 2011 r. Wnioskodawca dokonał sprzedaży jednej z ww. nieruchomości. Wartość sprzedanej nieruchomości mieściła się w udziale, jaki przysługiwał Wnioskodawcy w masie spadkowej. Była to nieruchomość niezabudowana.

Wobec tak opisanego zdarzenia wyjaśnić należy, że zgodnie z art. 922 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121 z późn.) spadek to prawa i obowiązki zmarłego wynikające ze stosunków cywilnoprawnych, które z chwilą jego śmierci przechodzą na następców prawnych. Stosownie do zapisu art. 924 ww. Kodeksu spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast w myśl art. 925 spadkobierca nabywa spadek z chwilą jego otwarcia. Z kolei postanowienie o nabyciu spadku potwierdza jedynie prawo spadkobiercy do spadku od momentu jego otwarcia. Istotna dla podatku dochodowego, w kontekście ustalenia daty nabycia zbywanej nieruchomości, jest zatem data stwierdzająca dzień otwarcia spadku czyli data śmierci spadkodawcy, a nie data postanowienia sądu o nabyciu spadku.

Stosownie zaś do art. 1035 Kodeksu cywilnego, jeżeli spadek przypada kilku spadkobiercom, do wspólności majątku spadkowego oraz do działu spadku stosuje się odpowiednio przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych z zachowaniem przepisów niniejszego tytułu.

Z kolei, zgodnie z art. 195 Kodeksu cywilnego współwłasność polega na tym, iż własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom. Do podstawowych cech współwłasności wynikających z tego przepisu należy jedność przedmiotu, wielość podmiotów oraz niepodzielność wspólnego prawa. Jedność przedmiotu oznacza, że w stosunku współwłasności przedmiotem prawa własności przysługującego kilku osobom jest jedna rzecz ruchoma lub nieruchomość. Jeśli rzecz wchodzi w skład zbioru rzeczy, stanowiącego pewną funkcjonalną całość, to współwłasność dotyczy każdej pojedynczej rzeczy wchodzącej w skład takiego zbioru, nie zaś zbioru. Istotną cechą charakteryzującą współwłasność jest wielość podmiotów prawa własności jednej rzeczy. Chodzi tu o co najmniej dwie lub więcej osób, które pomimo łączącego je stosunku współwłasności są nadal odrębnymi podmiotami prawa. We współwłasności prawo własności przysługuje, jak wynika z brzmienia zacytowanego przepisu, niepodzielnie kilku osobom. Żaden ze współwłaścicieli nie ma więc wyłącznego prawa do fizycznie wydzielonej części rzeczy, a każdemu z nich przysługuje jednakowe prawo do całej rzeczy, ograniczone jedynie takim samym prawem pozostałych współwłaścicieli.

Jednym z podstawowych uprawnień przysługujących współwłaścicielowi jest prawo domagania się zniesienia współwłasności. Zgodnie bowiem z art. 210 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Może dojść do niego w dwóch trybach: umownym, kiedy to współwłaściciele osiągają porozumienie co do faktu zniesienia współwłasności oraz sądowym następującym w wyniku postanowienia sądu. W kodeksie cywilnym wyróżniono natomiast trzy sposoby zniesienia współwłasności: podział rzeczy wspólnej, przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli oraz sprzedaż rzeczy wspólnej.

Nadto, zgodnie z teorią prawa rzeczowego przyznanie danej osobie na wyłączną własność rzeczy w drodze zniesienia współwłasności, podziału majątku wspólnego czy działu spadku, jest nabyciem tych rzeczy. Natomiast, biorąc pod uwagę przyjętą linię orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, nabyciem rzeczy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest przyznanie jej na wyłączną własność jednemu ze współwłaścicieli w wyniku podziału majątku wspólnego, jeżeli:

* podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty lub

* wartość otrzymanej przez daną osobę rzeczy w wyniku podziału tego majątku, mieści się w udziale, jaki przysługiwał jej w majątku wspólnym.

Jeżeli więc spełnione są wymienione wyżej warunki, zniesienie współwłasności nieruchomości nie może być rozpatrywane w kategoriach nabycia. W takiej sytuacji za datę jej nabycia uznać należy datę nabycia udziału w nieruchomości. Jeżeli jednak na skutek dokonanego podziału nieruchomości przysługujący danej osobie udział ulega powiększeniu, tzn. zwiększa się zakres jej władania nad rzeczą, wówczas podział taki stanowi nabycie w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wyjaśnił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy, ustawodawca wprawdzie odesłał do odpowiedniego stosowania do wspólności majątku spadkowego oraz do działu spadku przepisów o współwłasności w częściach ułamkowych, jednakże nie oznacza to zrównania instytucji wspólności majątku spadkowego z instytucją współwłasności w częściach ułamkowych. W opisanej sytuacji należy odróżnić udział w spadku od udziału w nieruchomości, ponieważ z chwilą otwarcia spadku strona (podatnik) nabywa spadek jako całości w danej proporcji, natomiast nieruchomość może być tylko jedną z części spadku, co zostanie rozstrzygnięte podczas działu spadku. W przedstawionej we wniosku sytuacji nie nastąpiło więc nabycie w wyniku działu spadku części majątku spadkowego, który należał do innych spadkobierców, ponieważ inni spadkobiercy dysponowali udziałem w spadku, a nie prawem do poszczególnych, wyodrębnionych rzeczy wchodzących w skład spadku.

W świetle przedstawionych przepisów oraz wyjaśnień zawartych w rozstrzygnięciu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy stwierdzić należy, że skoro wartość niezabudowanej nieruchomości, której sprzedaży Wnioskodawca dokonał w 2011 r., mieściła się w udziale, jaki przysługiwał Mu w masie spadkowej, to za datę jej nabycia uznać należy datę śmierci spadkodawcy, tj. 2004 r. Tym samym sprzedaż tej nieruchomości nie stanowiła źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Doszło do niej bowiem po upływie 5 lat, licząc od końca roku, w którym nastąpiło nabycie. W konsekwencji uzyskany przez Wnioskodawcę przychód nie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Z uwagi na przedstawione rozstrzygnięcie uznać również należy, że zwolnienie z opodatkowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym wolne od podatku w całości są przychody uzyskane ze sprzedaży nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c), z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, jeżeli ich nabycie nastąpiło w drodze spadku lub darowizny w opisanej sytuacji nie znajdzie zastosowania. Zwolnienie to dotyczy bowiem przychodów podlegających opodatkowaniu, a więc takich, z których uzyskaniem wiąże się powstanie obowiązku podatkowego. W niniejszej sprawie, do czynienia mamy natomiast z przychodem, który - z uwagi na upływ terminu wskazanego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - w ogóle nie podlegał opodatkowaniu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.