ITPB2/415-881/12/IL

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 12 września 2012 r. (data wpływu 14 września 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodów pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych - jest prawidłowe.

W dniu 14 września 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodów pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

P. z siedzibą w B. prowadzi działalność w zakresie wydobycia węgla i produkcji energii elektrycznej i cieplnej. Spółka powstała poprzez przejęcie, zgodnie z art. 492 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych kilkunastu spółek branży energetycznej, w tym Zespołu Elektrociepłowni w B. Obecnie Spółka składa się z centrali i 12 oddziałów, w tym Oddziału Zespół Elektrociepłowni z siedzibą w B., który jest pracodawcą w rozumieniu przepisów Kodeksu Pracy.

Ze względu na rozbudowaną strukturę organizacyjną Spółki, obowiązki służbowe poszczególnych pracowników wymagają częstych wyjazdów poza stałe miejsce świadczenia pracy. Pracownicy w ramach podróży służbowej korzystają z samochodów służbowych, które stanowią własność Spółki lub są przez Spółkę leasingowane, wynajmowane bądź dzierżawione. Ze względu na zakres obowiązków i sprawowane funkcje przez pracowników Spółka wymaga od nich dużej dyspozycyjności i mobilności. W związku z tym kwestie związane z używaniem samochodów służbowych zostały uregulowane poprzez wprowadzenie odpowiedniego regulaminu, który obowiązuje w całej Spółce i dotyczy zasad korzystania z samochodów służbowych do celów służbowych i prywatnych.

Niektórym pracownikom zaliczanym do kadry kierowniczej przydzielono samochody służbowe do realizacji stałych zadań operacyjnych. Tracą oni prawo do korzystania z samochodów służbowych min. na okres urlopu bezpłatnego trwającego dłużej niż 30 dni, czy też na okres urlopu wychowawczego. Jednocześnie pracownicy ci zobowiązani są do oddania samochodu w przypadku min. utraty prawa jazdy, nie stosowania się do zasad korzystania z samochodu, ustania zatrudnienia.

Każdorazowo podejmowana jest indywidualna decyzja o przyznaniu samochodu służbowego danemu pracownikowi. Decyzja ta podejmowana jest w oparciu o takie kryteria jak: rodzaj i charakter wykonywanej pracy, zajmowane stanowisko, wymogi co do mobilności i dyspozycyjności danego pracownika. Zasady wykorzystywania samochodów służbowych, powierzonych pracownikom do używania w związku z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, są każdorazowo określone w umowie o używanie samochodu służbowego, zawieranej z pracownikiem. Do obowiązków pracowników w zakresie korzystania z samochodów należy jego zabezpieczenie w możliwie najlepszy sposób, w szczególności poprzez zamknięcie okien i drzwi, zamknięcie zamków w drzwiach i bagażniku, zabranie dokumentów pojazdu z samochodu służbowego, kart flotowych i PIN, zabranie lub schowanie wartościowych przedmiotów w bagażniku, uaktywnienie wszystkich urządzeń zabezpieczających (jeśli zostały zamontowane), parkowanie samochodu w miejscach do tego przeznaczonych. W celu zapewnienia, że przyznany pracownikowi samochód służbowy spełnia swoje cele, tj. min. pozwala na zapewnienie wymaganej dyspozycyjności pracownika i realizacji przez niego zadań służbowych, a także dla spełnienia przez pracownika jego obowiązków w zakresie dbania o mienie powierzone, miejsce parkowania samochodów służbowych wyznacza się w miejscu zamieszkania pracownika lub jego najbliższej okolicy.

Decyzja o sposobie przechowywania mienia w postaci samochodów służbowych została podjęta przez pracodawcę z powodu znacznych odległości pomiędzy oddziałami Spółki (przez co pracownicy wykonują prace z dala od miejscowości, którą mają w umowie jako miejsce świadczenia pracy) oraz z powodu wymogu stałej gotowości do użytkowania samochodów w celach służbowych i osiągania przychodu.

Wobec powyższego zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym, w przypadku pracowników, którym przyznano samochody służbowe i zobowiązano do parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania lub jego okolicy, Wnioskodawca jest zobowiązany doliczyć do przychodu pracownika wartości przejazdów samochodem służbowym pomiędzy miejscem parkowania a miejscem wykonywania obowiązków służbowych przez tego pracownika, a w konsekwencji czy na Wnioskodawcy ciążą obowiązki płatnika z tego tytułu.

Zdaniem Wnioskodawcy, wyznaczenie miejsca garażowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika oraz przejazdy pracownika pomiędzy miejscem garażowania samochodu a miejscami wykonywania obowiązków pracowniczych nie skutkuje powstaniem po stronie pracownika przychodu ze stosunku pracy. Pracodawca nie występuje zatem w tym zakresie jako płatnik podatku dochodowego, o którym mowa w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy opodatkowaniu podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Wnioskodawca wskazuje, iż art. 11 ust. 1 ww. ustawy określa, że przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych.

W świetle wskazanego przepisu pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca parkowania do miejsca wykonywania pracy nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia, gdyż realizują wtedy obowiązki służbowe nałożone na nich przez pracodawcę. Biorąc pod uwagę specyfikę działalności Pracodawcy w kontekście struktury organizacyjnej całej Spółki, przejazdy między miejscem parkowania a miejscem wykonywania pracy stanowią realizację celu służbowego, jakim jest utrzymanie stałej gotowości do użytkowania samochodu w celu służbowym i osiągania przychodu. Przy tym należy też wziąć pod uwagę, że każdorazowe pozostawienie samochodów w siedzibie Pracodawcy byłoby niecelowe, gdyż pracownicy sprawujący funkcje kierownicze u Pracodawcy musieliby każdego dnia dojeżdżać do siedziby w celu pobrania samochodu służbowego, co wiązałoby się ze znacznym nakładem czasowym i kosztowym. Wykluczałoby to pełną dyspozycyjność tych pracowników, która ma zasadnicze znaczenie dla funkcjonowania i bezpieczeństwa Pracodawcy. Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Parkowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika gwarantuje w najwyższym stopniu jego bezpieczeństwo oraz jest wyrazem dbałości o powierzone mienie.

Wnioskodawca podnosi, iż Jego stanowisko znajduje poparcie w rozstrzygnięciach organów podatkowych.

W ocenie Wnioskodawcy w świetle wskazanych wyżej przepisów pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do siedziby pracodawcy (płatnika), jako miejsca wykonywania czynności służbowych oraz z Jego siedziby do wyznaczonego miejsca parkowania nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 12 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Treść powyższych przepisów wskazuje, że przychodami ze stosunku pracy są praktycznie wszystkie otrzymane przez niego od pracodawcy świadczenia. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Wobec powyższego, realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż P. z siedzibą w B. prowadzi działalność w zakresie wydobycia węgla i produkcji energii elektrycznej i cieplnej. Spółka powstała poprzez przejęcie, zgodnie z art. 492 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych kilkunastu spółek branży energetycznej, w tym Zespołu Elektrociepłowni w B. Obecnie Spółka składa się z centrali i 12 oddziałów, w tym Oddziału Zespół Elektrociepłowni z siedzibą w B., który jest pracodawcą w rozumieniu przepisów Kodeksu Pracy.

Ze względu na rozbudowaną strukturę organizacyjną Spółki, obowiązki służbowe poszczególnych pracowników wymagają częstych wyjazdów poza stałe miejsce świadczenia pracy. Pracownicy w ramach podróży służbowej korzystają z samochodów służbowych, które stanowią własność Spółki lub są przez Spółkę leasingowane, wynajmowane bądź dzierżawione. Ze względu na zakres obowiązków i sprawowane funkcje przez pracowników Spółka wymaga od nich dużej dyspozycyjności i mobilności. W związku z tym kwestie związane z używaniem samochodów służbowych zostały uregulowane poprzez wprowadzenie odpowiedniego regulaminu, który obowiązuje w całej Spółce i dotyczy zasad korzystania z samochodów służbowych do celów służbowych i prywatnych.

Niektórym pracownikom zaliczanym do kadry kierowniczej przydzielono samochody służbowe do realizacji stałych zadań operacyjnych. Tracą oni prawo do korzystania z samochodów służbowych min. na okres urlopu bezpłatnego trwającego dłużej niż 30 dni, czy też na okres urlopu wychowawczego. Jednocześnie pracownicy ci zobowiązani są do oddania samochodu w przypadku min. utraty prawa jazdy, nie stosowania się do zasad korzystania z samochodu, ustania zatrudnienia.

Każdorazowo podejmowana jest indywidualna decyzja o przyznaniu samochodu służbowego danemu pracownikowi. Decyzja ta podejmowana jest w oparciu o takie kryteria jak: rodzaj i charakter wykonywanej pracy, zajmowane stanowisko, wymogi co do mobilności i dyspozycyjności danego pracownika. Zasady wykorzystywania samochodów służbowych, powierzonych pracownikom do używania w związku z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, są każdorazowo określone w umowie o używanie samochodu służbowego, zawieranej z pracownikiem. Do zakresu obowiązków pracowników w zakresie korzystania z samochodów należy jego zabezpieczenie w możliwie najlepszy sposób, w szczególności poprzez zamknięcie okien i drzwi, zamknięcie zamków w drzwiach i bagażniku, zabranie dokumentów pojazdu z samochodu służbowego, kart flotowych i PIN, zabranie lub schowanie wartościowych przedmiotów w bagażniku, uaktywnienie wszystkich urządzeń zabezpieczających (jeśli zostały zamontowane), parkowanie samochodu w miejscach do tego przeznaczonych. W celu zapewnienia, że przyznany pracownikowi samochód służbowy spełnia swoje cele, tj. min. pozwala na zapewnienie wymaganej dyspozycyjności pracownika i realizacji przez niego zadań służbowych, a także dla spełnienia przez pracownika jego obowiązków w zakresie dbania o mienie powierzone, miejsce parkowania samochodów służbowych wyznacza się w miejscu zamieszkania pracownika lub jego najbliższej okolicy.

Decyzja o sposobie przechowywania mienia w postaci samochodów służbowych została podjęta przez pracodawcę z powodu znacznych odległości pomiędzy oddziałami Spółki (przez co pracownicy wykonują prace z dala od miejscowości, którą mają w umowie jako miejsce świadczenia pracy) oraz z powodu wymogu stałej gotowości do użytkowania samochodów w celach służbowych i osiągania przychodu.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, iż przydzielenie samochodu służbowego do używania w celu realizacji zadań służbowych i wyznaczenie miejsca garażowania w miejscu zamieszkania, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy pomiędzy miejscem parkowania a miejscem wykonywania obowiązków służbowych przez pracownika nie generują również przychodu ze stosunku pracy. Przychód ze stosunku pracy nie powstaje bowiem w sytuacji gdy przejazdy z oraz do miejsca zamieszkania, a także garażowanie stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Wnioskodawcy.

Reasumując, należy stwierdzić, iż przejazdy pracowników samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy - o ile nie służą osobistym celom pracownika lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uznawać za przychód pracownika ze stosunku pracy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.