ITPB2/415-84/13/MU

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 17 stycznia 2013 r. (data wpływu 21 stycznia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 21 stycznia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca powierzył swojemu pracownikowi, samochód służbowy na zasadach określonych w umowie o indywidualnej odpowiedzialności materialnej za powierzone mienie. Pracownik jest wiceprezesem zarządu Wnioskodawcy i wybitnym specjalistą w zakresie zarządzania. Z racji zajmowanego stanowiska i posiadanych kwalifikacji, pracownik ma istotny wpływ na bieżące funkcjonowanie Wnioskodawcy.

Wnioskodawca powierzył pracownikowi jako wiceprezesowi zarządu samochód służbowy ze względu na zajmowane stanowisko oraz łączące się z nim obowiązki i oczekiwania Wnioskodawcy względem pracownika. Musi on mieć możliwość w każdym czasie, bezpiecznego, a jednocześnie jak najszybszego dojazdu do siedziby Wnioskodawcy. Pracownik odbywa liczne podróże służbowe, pełni swoje obowiązki poza standardowymi godzinami pracy. Pracownik zamieszkuje około 140 km od siedziby Wnioskodawcy. Wnioskodawca pokrywa koszt podróży samochodem służbowym pracownika, w tym również koszt przejazdu płatną autostradą.

Zgodnie z postanowieniami umowy o odpowiedzialności za mienie powierzone, pracownik jest zobowiązany między innymi do:

* dbałości o powierzony samochód poprzez każdorazowe zamykanie samochodu z włączeniem alarmu, niepozostawianie w samochodzie rzeczy cennych, serwisowanie samochodu wyłącznie w ASO, regularną wymianę opon, oddawanie samochodu do całościowego mycia nie rzadziej niż raz w miesiącu;

* parkowania samochodu, po zakończeniu pracy, na parkingu obok siedziby Wnioskodawcy lub w indywidualnym miejscu parkowania wyznaczonym obok miejsca zamieszkania;

* rozliczenia się z Wnioskodawcą z powierzonego samochodu wraz z wyposażeniem na każde Jego żądanie;

* dokonywania wyboru trasy przejazdu drogą o możliwie najlepszej jakości oraz unikanie dróg złej jakości, w celu zminimalizowania ponadnormatywnego zużycia samochodu, a także, żeby jak najszybciej i zarazem bezpiecznie dotrzeć do celu podróży.

Ponadto umowa o powierzenie mienia w postaci samochodu reguluje wykorzystanie samochodu służbowego na cele prywatne pracownika. W takiej sytuacji umowa przewiduje odpłatność ponoszoną przez pracownika na zasadach rynkowych.

Wobec powyższego zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym pracownikowi, któremu powierzono pojazd służbowy, w celu należytego wywiązywania się przez niego z obowiązków służbowych, należy doliczyć do przychodów ze stosunku pracy koszt dojazdów samochodem służbowym z miejsca parkowania będącego jego miejscem zamieszkania, do siedziby Wnioskodawcy oraz czy z tego tytułu Wnioskodawca powinien wystąpić w roli płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy powierzenie pracownikowi samochodu służbowego nie powoduje u niego powstania przychodu ze stosunku pracy.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z kolei z art. 12 ust. 1 ww. ustawy wynika, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych.

W ocenie Wnioskodawcy, przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy, rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Ponieważ jak wynika z art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Wnioskodawca uważa, że w sytuacji, gdy oddał on pracownikowi do dyspozycji samochód w celu realizacji nałożonych na niego obowiązków służbowych, nieodpłatne świadczenie nie powstaje. Mając na względzie wymaganą od pracownika dyspozycyjność, jak i fakt że wykonuje on często swoje obowiązki w różnych miejscach poza stałym miejscem wykonywania pracy, zasadne jest wyznaczenie miejsca parkowania samochodu służbowego w miejscu jego zamieszkania.

Wnioskodawca nadmienia, że nie wszystkim pracownikom powierzyła samochody służbowe. Od pracownika wymaga się dużej mobilności, elastyczności oraz stałej gotowości do wykonywania obowiązków służbowych. Wyznaczenie miejsca parkowania w miejscu zamieszkania pracownika ma umożliwić mu efektywną realizację obowiązków pracowniczych, w szczególności zapewnić szybki i bezpieczny dojazd do miejsca wykonywania tych obowiązków.

W ocenie Wnioskodawcy, przydzielenie pracownikowi samochodu służbowego, wynikało z charakteru pracy na zajmowanym przez niego stanowisku. Mając to na uwadze powierzenie pracownikowi samochodu i finansowanie przez Wnioskodawcę kosztu przejazdu z miejsca zamieszkania do miejsca pracy, nie stanowi dla niego przychodu ze stosunku pracy. Realizowanie przez pracownika obowiązków służbowych, w tym również przejazdów z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy i z powrotem w sposób określony przez pracodawcę (np. poruszając się autostradą), będące obowiązkiem wynikającym z umowy o odpowiedzialności za powierzone mienie, nie mogą bowiem generować dla niego dodatkowego przychodu ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia.

Wnioskodawca uważa, że Jego stanowisko zostało wielokrotnie potwierdzone przez organy podatkowe. Wskazuje przykładowo na interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 17 stycznia 2012 r. nr ITPB2/415-970/10/12-S/ENB oraz interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 4 grudnia 2012 r., nr IPPB4/415-753/12-2/SP. W tej ostatniej organ wskazał jednoznacznie, że "przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy stanowią realizację celu służbowego."

Zdaniem Wnioskodawcy nie pełni on roli płatnika w związku z powierzeniem pracownikowi samochodu służbowego, co wynika z poniższych argumentów.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych podmiotów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy.

Wnioskodawca uważa, że skoro pracownik nie osiąga przychodu w związku z dojazdami samochodem służbowym do pracy z miejsca zamieszkania i z powrotem, to bez wątpienia nie jest On zobowiązany do pobrania zaliczki na podatek dochodowy i nie pełni w tym zakresie roli płatnika tego podatku. W ocenie Wnioskodawcy, stanowisko takie zostało zaprezentowane m.in. w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w dniu 9 lipca 2012 r., nr ILPB1/415-404/12-2/AP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca powierzył swojemu pracownikowi, samochód służbowy na zasadach określonych w umowie o indywidualnej odpowiedzialności materialnej za powierzone mienie. Pracownik jest wiceprezesem zarządu Wnioskodawcy i wybitnym specjalistą w zakresie zarządzania. Z racji zajmowanego stanowiska i posiadanych kwalifikacji, pracownik ma istotny wpływ na bieżące funkcjonowanie Wnioskodawcy.

Wnioskodawca powierzył pracownikowi jako wiceprezesowi zarządu samochód służbowy ze względu na zajmowane stanowisko oraz łączące się z nim obowiązki i oczekiwania Wnioskodawcy względem pracownika. Musi on mieć możliwość w każdym czasie, bezpiecznego, a jednocześnie jak najszybszego dojazdu do siedziby Wnioskodawcy. Pracownik odbywa liczne podróże służbowe, pełni swoje obowiązki poza standardowymi godzinami pracy. Pracownik zamieszkuje około 140 km od siedziby Wnioskodawcy. Wnioskodawca pokrywa koszt podróży samochodem służbowym pracownika, w tym również koszt przejazdu płatną autostradą.

Zgodnie z postanowieniami umowy o odpowiedzialności za mienie powierzone, pracownik jest zobowiązany między innymi do:

* dbałości o powierzony samochód poprzez każdorazowe zamykanie samochodu z włączeniem alarmu, niepozostawianie w samochodzie rzeczy cennych, serwisowanie samochodu wyłącznie w ASO, regularną wymianę opon, oddawanie samochodu do całościowego mycia nie rzadziej niż raz w miesiącu;

* parkowania samochodu, po zakończeniu pracy, na parkingu obok siedziby Wnioskodawcy lub w indywidualnym miejscu parkowania wyznaczonym obok miejsca zamieszkania;

* rozliczenia się z Wnioskodawcą z powierzonego samochodu wraz z wyposażeniem na każde Jego żądanie;

* dokonywania wyboru trasy przejazdu drogą o możliwie najlepszej jakości oraz unikanie dróg złej jakości, w celu zminimalizowania ponadnormatywnego zużycia samochodu, a także, żeby jak najszybciej i zarazem bezpiecznie dotrzeć do celu podróży.

Ponadto umowa o powierzenie mienia w postaci samochodu reguluje wykorzystanie samochodu służbowego na cele prywatne pracownika. W takiej sytuacji umowa przewiduje odpłatność ponoszoną przez pracownika na zasadach rynkowych.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, iż przydzielenie samochodu służbowego i wyznaczenie miejsca garażowania w miejscu zamieszkania, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z miejsca zamieszkania do siedziby Wnioskodawcy nie generują również przychodu ze stosunku pracy. Przychód ze stosunku pracy nie powstaje bowiem w sytuacji gdy przejazdy z oraz do miejsca zamieszkania, a także garażowanie stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Wnioskodawcy.

Reasumując, należy stwierdzić, iż przejazdy pracownika samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy - o ile nie służą osobistym celom pracownika lecz stanowią realizację zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uznawać za przychód pracownika ze stosunku pracy. W konsekwencji, Wnioskodawca nie jest obowiązany do wystąpienia z tego tytułu w roli płatnika podatku dochodowego.

Jednocześnie tut. Organ zauważa że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

W odniesieniu natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, tutejszy organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.