ITPB2/415-812/12/ENB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 14 sierpnia 2012 r. (data wpływu 27 sierpnia 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 12 listopada 2012 r. (data wpływu 14 listopada 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 27 sierpnia 2012 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony pismem w dniu 14 listopada 2012 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 18 stycznia 2011 r. pracodawca rozwiązał z Wnioskodawczynią umowę o pracę bez wypowiedzenia. W wyniku przeprowadzonego postępowania sądowego na podstawie orzeczeń Sądu Rejonowego i Okręgowego Wnioskodawczyni została przywrócona do pracy na poprzednich warunkach oraz zasądzono od pracodawcy odszkodowanie za okres pozostawania bez pracy w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia, tj. w kwocie 8.775 zł, pod warunkiem powrotu do pracy. Wnioskodawczyni w wymaganym terminie 7 dni od dnia uprawomocnienia się orzeczenia o przywróceniu do pracy zgłosiła gotowość podjęcia pracy. Rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia było bezzasadne i naruszało przepisy prawa pracy. Podstawą prawną dla przyznanej w wyroku kwoty był art. 57 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy. Dotychczasowy pracodawca wypłacając przyznane świadczenie odprowadził zaliczkę na podatek dochodowy. Pracując na niezmienionych warunkach, przez cały okres jaki faktycznie upłynął między rozwiązaniem umowy o pracę a prawomocnym wyrokiem Sądu pracy Wnioskodawczyni uzyskałaby wynagrodzenie w wysokości około 38.025 zł brutto.

Wobec powyższego zadano następujące pytanie:

Czy odszkodowanie przyznane na podstawie art. 57 § 1 Kodeksu pracy korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawczyni, kwota otrzymanego odszkodowania nie podlega opodatkowaniu z uwagi na fakt, iż jest to odszkodowanie bezpośrednio wynikające z ustawy - Kodeks pracy. W myśl art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Wyjątki od tej zasady zawarte zostały w art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. a-g). W związku z tym zdaniem Wnioskodawczyni należy uznać, że przedmiotowe odszkodowanie podlega zwolnieniu, którego podstawę stanowi art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym. Zarówno wysokość jak i zasady ustalania odszkodowania wynikają wprost z przepisów Kodeksu pracy. W ocenie Wnioskodawczyni odszkodowanie zostało zasądzone na podstawie przepisów prawa pracy, a co za tym idzie jest wolne od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Artykuł 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, stanowi, iż źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jednakże, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

Należy jednakże zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w ww. art. 21 ust. 1 pkt 3 objęte są wyłącznie odszkodowania lub zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, w dniu 18 stycznia 2011 r. pracodawca rozwiązał z Wnioskodawczynią umowę o pracę bez wypowiedzenia. W wyniku przeprowadzonego postępowania sądowego na podstawie orzeczeń Sądu Rejonowego i Okręgowego Wnioskodawczyni została przywrócona do pracy na poprzednich warunkach oraz zasądzono od pracodawcy odszkodowanie za okres pozostawania bez pracy w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia, tj. w kwocie 8.775 zł, pod warunkiem powrotu do pracy. Wnioskodawczyni w wymaganym terminie 7 dni od dnia uprawomocnienia się orzeczenia o przywróceniu do pracy zgłosiła gotowość podjęcia pracy. Rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia było bezzasadne i naruszało przepisy prawa pracy. Podstawą prawną dla przyznanej w wyroku kwoty był art. 57 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy. Dotychczasowy pracodawca wypłacając przyznane świadczenie odprowadził zaliczkę na podatek dochodowy. Pracując na niezmienionych warunkach, przez cały okres jaki faktycznie upłynął między rozwiązaniem umowy o pracę a prawomocnym wyrokiem Sądu pracy Wnioskodawczyni uzyskałaby wynagrodzenie w wysokości około 38.025 zł brutto.

Zgodnie z art. 56 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy.

W myśl art. 57 § 1 Kodeksu pracy, pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 3 miesiące i nie mniej niż za 1 miesiąc.

Z powyższych regulacji wynika zatem, że pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia przysługuje alternatywnie przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach lub odszkodowanie. W sytuacji przywrócenia do pracy, pracownikowi nie przysługuje odszkodowanie, lecz wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy - co wynika wprost z art. 57 § 1 ww. ustawy. W regulacjach Kodeksu pracy wprowadzono rozróżnienie między wynagrodzeniem za czas pozostawania bez pracy, a odszkodowaniem, i w konsekwencji, obu tych świadczeń nie należy utożsamiać.

Z analizy wskazanych powyżej przepisów wynika zatem, że przyznane na podstawie art. 57 § 1 ustawy - Kodeks pracy wynagrodzenie, nazwane przez Wnioskodawczynię odszkodowaniem, w istocie nie miało charakteru odszkodowawczego i nie stanowiło odszkodowania.

Biorąc pod uwagę powyższe, stwierdzić należy, iż wynagrodzenie przyznane Wnioskodawczyni na podstawie Kodeksu pracy, niebędące odszkodowaniem ani zadośćuczynieniem nie korzysta ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w rezultacie podlega opodatkowaniu jako przychód ze stosunku pracy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.