ITPB2/415-803/13/MM

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 29 listopada 2013 r. Izba Skarbowa w Bydgoszczy ITPB2/415-803/13/MM

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 22 sierpnia 2013 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 27 sierpnia 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 listopada 2013 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 25 listopada 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie korzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 sierpnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie korzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Z uwagi na stwierdzone we wniosku braki formalne, pismem z dnia 13 listopada 2013 r. Nr ITPB2/415-803/13-2/MM wezwano Wnioskodawcę do ich usunięcia. Wniosek Wnioskodawca uzupełnił pismem z dnia 20 listopada 2013 r. (data wpływu 25 listopada 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku oraz w jego uzupełnieniu został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną stopnia znacznego i posiada I grupę "inwalidztwa" z uwagi na niepełnosprawność prawej ręki od urodzenia. Wnioskodawca jest całkowicie niezdolny do pracy i utrzymuje się z emerytury oraz z zasiłku pielęgnacyjnego. Jest również niezdolny do samodzielnej egzystencji, co zostało potwierdzone stosownym orzeczeniem.

Wnioskodawca nigdy nie korzystał ze środków Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, z PFRON-u, ani z żadnej innej pomocy państwa i zakładu pracy.

Wnioskodawca ma na utrzymaniu niepełnosprawną żonę, posiadającą orzeczoną niepełnosprawność stopnia znacznego oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji. Jest ona całkowicie niezdolna do pracy. Żona Wnioskodawcy nie otrzymuje ani emerytury, ani renty lecz jedynie zasiłek pielęgnacyjny. W roku podatkowym jej dochód - jako osoby niepełnosprawnej - nie przekracza kwoty 9.120 zł.

Wnioskodawca wraz z żoną ponosi wydatki na leki w wysokości około 250 zł miesięcznie udokumentowane fakturami oraz wydatki na dojazdy żony wraz z opiekunem do Akademii Medycznej na badania po przeszczepie szpiku kostnego (nieuleczalna choroba nowotworowa - szpiczak mnogi) w wysokości około 20 zł miesięcznie.

Wnioskodawca nie posiada samochodu, nie jest również współwłaścicielem samochodu, gdyż jego kalectwo uniemożliwia mu prowadzenie pojazdów mechanicznych. Od miesiąca lutego 2012 r. do chwili obecnej w związku z schorzeniem małżonki Wnioskodawca wraz z nią dojeżdża do Akademii Medycznej kolejką SKM na trasie W. - G. Koszt tego dojazdu kształtuje się w wysokości 17 zł jednorazowo. Do Akademii jeżdżą dwa razy w miesiącu. Żona Wnioskodawcy jest bardzo słaba, dlatego też każdorazowo potrzebuje pomocy ze strony Wnioskodawcy. Ponieważ odległość od dworca do Akademii jest dość znaczna, dlatego za każdym razem korzystają z usług taksówki, co podnosi koszt dojazdu do Akademii (koszt takiego dojazdu to około 24 zł jednorazowo). Zatem koszt jednego dojazdu do Akademii wynosi około 41 zł. Konieczność dwóch wizyt daje miesięcznie kwotę 82 zł. Do chwili obecnej na same dojazdy Wnioskodawca z małżonką wydał prawie 1.800 zł.

Do tego "dochodzą" jeszcze koszty zakupu dla Wnioskodawcy i jego żony leków, które - na jednego z małżonków - w roku kształtują się na poziomie około 1.000 zł.

Ww. wydatki nie są dofinansowane ze środków Zakładowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, ani z Zakładowego Funduszu Aktywności, ani z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, ani ze Środków Narodowego Funduszu Zdrowia, ani z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, nie zostały też zwrócone w żadnej innej formie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku Wnioskodawcy możliwe jest dokonanie odliczenia kwoty 2.280 zł w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Zdaniem Wnioskodawcy, ponieważ w związku z chorobą żony rocznie musi wydać większą kwotę niż 2.280 zł, uważa, że przede wszystkim takim osobom jak on, należy się pomoc w formie możliwości odliczenia wydatków rehabilitacyjnych od dochodów, zwłaszcza że przy tak niewielkich dochodach małżonków, wydatki na cele rehabilitacyjne są bardzo znaczące.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1.

orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub

2.

decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną albo

3.

orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

W myśl art. 26 ust. 7e ww. ustawy, przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe - jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120 zł.

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

a.

całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo

b.

znaczny stopień niepełnosprawności;

2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

a.

całkowitą niezdolność do pracy albo

b.

umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy, odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

1.

adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;

2.

przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;

3.

zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;

4.

zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;

5.

odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;

6.

odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;

7.

opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł;

8.

utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł;

9.

opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;

10.

opłacenie tłumacza języka migowego;

11.

kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia;

12.

leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);

13.

odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:

a.

osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,

b.

osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II - grupy inwalidztwa oraz dzieci niepełnosprawnych do 16 lat - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a

14.

używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II. grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł;

15.

odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:

a.

na turnusie rehabilitacyjnym,

b.

w zakładach, o których mowa w pkt 6,

c.

na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.

W myśl art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia w szczególności:

1.

wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;

2.

okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;

3.

okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacych.

Stosownie do art. 26 ust. 7b ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Należy zaznaczyć, że wszelkiego rodzaju ulgi i zwolnienia są wyjątkiem od konstytucyjnej zasady równości i powszechności opodatkowania, dlatego winny być interpretowane ściśle z literą prawa. Niedopuszczalna jest zatem ich interpretacja rozszerzająca. Zatem wydatki poniesione na inne cele - nawet wówczas gdy zostały poniesione w związku z niepełnosprawnością - nie korzystają z odliczeń w ramach omawianej ulgi.

Z opisanego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną stopnia znacznego i posiada I grupę "inwalidztwa" z uwagi na niepełnosprawność prawej ręki od urodzenia. Wnioskodawca jest całkowicie niezdolny do pracy i utrzymuje się z emerytury oraz z zasiłku pielęgnacyjnego. Jest również niezdolny do samodzielnej egzystencji, co zostało potwierdzone stosownym orzeczeniem.

Wnioskodawca nigdy nie korzystał ze środków Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, z PFRON-u, ani z żadnej innej pomocy państwa i zakładu pracy.

Wnioskodawca ma na utrzymaniu niepełnosprawną żonę, posiadającą orzeczoną niepełnosprawność stopnia znacznego oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji. Żona jest całkowicie niezdolna do pracy. Nie otrzymuje ani emerytury, ani renty lecz jedynie zasiłek pielęgnacyjny. W roku podatkowym jej dochód - jako osoby niepełnosprawnej - nie przekracza kwoty 9.120 zł.

Wnioskodawca wraz z żoną ponosi wydatki na leki w wysokości około 250 zł miesięcznie udokumentowane fakturami oraz wydatki na dojazdy żony wraz z opiekunem do Akademii Medycznej na badania po przeszczepie szpiku kostnego (nieuleczalna choroba nowotworowa - szpiczak mnogi) w wysokości około 20 zł miesięcznie.

Wnioskodawca nie posiada samochodu, nie jest również współwłaścicielem samochodu, gdyż jego kalectwo uniemożliwia mu prowadzenie pojazdów mechanicznych. Od miesiąca lutego 2012 r. do chwili obecnej w związku z schorzeniem małżonki Wnioskodawca wraz z żoną dojeżdża do Akademii Medycznej kolejką SKM na trasie W. - G. Koszt tego dojazdu kształtuje się w wysokości 17 zł jednorazowo. Do Akademii jeżdżą dwa razy w miesiącu. Żona Wnioskodawcy jest bardzo słaba, dlatego też każdorazowo potrzebuje pomocy ze strony Wnioskodawcy. Ponieważ odległość od dworca do Akademii jest dość znaczna, dlatego za każdym razem korzystają z usług taksówki, co podnosi koszt dojazdu do Akademii (koszt takiego dojazdu to około 24 zł jednorazowo) Zatem koszt jednego dojazdu do Akademii wynosi około 41 zł. Konieczność dwóch wizyt daje miesięcznie kwotę 82 zł. Do chwili obecnej na same dojazdy Wnioskodawca z małżonką wydał prawie 1.800 zł.

Do tego "dochodzą" jeszcze koszty zakupu dla Wnioskodawcy i jego żony leków, które - na jednego z małżonków - w roku kształtują się na poziomie około 1.000 zł.

Ww. wydatki nie są dofinansowane ze środków Zakładowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, ani z Zakładowego Funduszu Aktywności, ani z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, ani ze Środków Narodowego Funduszu Zdrowia, ani z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, nie zostały też zwrócone w żadnej innej formie.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz zacytowane przepisy - nie kwestionując przy tym zasadności i konieczności poniesienia wydatków na dojazdy Wnioskodawcy wraz z małżonką do Akademii medycznej stwierdzić należy, że Wnioskodawca nie może dokonać odliczenia kwoty 2.280 zł, albowiem ulga w powyższej wysokości przysługuje tylko wówczas, gdy osoba niepełnosprawna lub posiadająca na utrzymaniu osobę niepełnosprawną poniesie wydatki na cele wskazane w art. 26 ust. 7a pkt 7, 8 i 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli na: opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II. grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Wskazać przy tym należy, że podatnik który dokonuje odliczeń, o których mowa powyżej, na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia w szczególności: wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika, okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego, okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacych.

W opisanym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca nie ponosi jednak wydatków, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 7, 8 i 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając zatem na uwadze opisane zdarzenie przyszłe oraz zacytowane powyżej przepisy stwierdzić należy, przejazdy kolejką SKM oraz taksówkami Wnioskodawcy i jego małżonki do Akademii Medycznej na kontrole i badania po przeszczepie szpiku kostnego u jego małżonki nie uprawniają Wnioskodawcy do odliczenia od dochodu kwoty 2.280 zł.

Wyjaśnić przy tym należy, że wydatki na dojazdy na kontrole i badania lekarskie (niezależnie od tego, jakimi środkiem transportu są wykonywane) w ogóle nie podlegają odliczeniu w ramach ulgi rehabilitacyjnej, albowiem nie zostały wymienione w żadnym z punktów art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych, jako wydatki na cele rehabilitacyjne uprawniające do zastosowania omawianej ulgi.

Odnosząc się zaś do wydatków, które Wnioskodawca ponosi na zakup leków dla siebie i dla małżonki wskazać należy, że wydatki te poniesione po uzyskaniu orzeczenia o niepełnosprawności - stosownie do art. 26a ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - polegają odliczeniu, jednakże jedynie w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł i tylko wówczas, gdy lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo).

Reasumując nie sposób zgodzić się z Wnioskodawcą, że z uwagi na poniesione przez niego wydatki związane z niepełnosprawnością jego i żony może dokonać odliczenia od dochodu kwoty 2.280 zł.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie" 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawą, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl