ITPB2/415-787/10/RS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 11 sierpnia 2010 r. (data wpływu 24 sierpnia 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 9 listopada 2010 r. (data wpływu 15 listopada 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego - jest prawidłowe.

W dniu 24 sierpnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego.

Wezwaniem z dnia 4 listopada 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy zwrócił się o uzupełnienie wniosku m.in. poprzez wyczerpujące przedstawienie stanu faktycznego.

Pismem z dnia 9 listopada 2010 r. (data wpływu 15 listopada 2010 r.) uzupełniono wniosek w ww. zakresie.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W 2007 r. Wnioskodawca wystąpił do Ministra Finansów z wnioskiem o wydanie w formie postanowienia interpretacji indywidualnej w zakresie postanowień polsko - austriackiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w związku z przeniesieniem rezydencji podatkowej do Austrii. W Austrii miał zamiar osiedlić się na stałe, ale w 2008 r. ciężko zachorował. Po siedmiu miesiącach choroby uznano Go za niezdolnego do pracy i przeniesiono na rentę inwalidzką od dnia 1 maja 2009 r. W Austrii Wnioskodawca posiadał ubezpieczenie, podlegał pod austriacką służbę zdrowia. W tym kraju był Jego ośrodek interesów życiowych i gdyby nie choroba mieszkałby tam dalej. We wrześniu 2009 r., ze względu na bardzo zły stan zdrowia, zdecydował się przyjechać do rodziny do Polski.

Miejsce zamieszkania Wnioskodawcy w 2009 r. było w Austrii. Przebywał tam 250 dni, natomiast przez 110 dni przebywał w Polsce. W 2009 r. stałe miejsce zamieszkania miał w Polsce, jednak nie miał tu żadnych powiązań osobistych. Z Austrią łączyło Go wszystko: życie osobiste, ubezpieczenie, koledzy. Zazwyczaj przebywał w Austrii, do Polski przyjeżdżał na urlop, około 30 dni w roku.

Wnioskodawca jest obywatelem Polski. W 2009 r. nie osiągnął żadnego dochodu w Polsce. Posiada austriacki certyfikat podatkowy.

W marcu 2010 r. z powodu złego stanu zdrowia i braku nadziei na powrót do pracy postanowił osiedlić się w Polsce. Posiada rentę austriacką i polską. W marcu bieżącego roku podjął kroki zrywające wszystkie powiązania z Austrią, a mianowicie: zlikwidował konto w austriackim Banku, wymeldował pojazd w Austrii, zlecił austriackiemu ubezpieczycielowi emerytalnemu przesyłanie renty do Polski, wystąpił z austriackich związków zawodowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca ma obowiązek uiszczenia podatku od austriackiej renty za 2009 r. przebywając w Polsce przez 110 dni w roku podatkowym.

Zdaniem Wnioskodawcy, Jego ośrodek interesów życiowych znajdował się w Austrii dlatego też za 2009 r. nie powinien płacić podatku w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

W myśl art. 3 ust. 2a ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

W myśl art. 4 ust. 1 umowy z dnia 13 stycznia 2004 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 r. Nr 224, poz. 1921 z późn. zm.) w rozumieniu niniejszej umowy określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Określenie to jednak nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Na podstawie art. 4 ust. 2 jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" odnosi się zatem bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Ww. przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem art. 4 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Jak wynika z treści wniosku i jego uzupełnienia Pana miejscem zamieszkania od 2007 r. była Austria i tam też znajdowało się centrum Pana interesów życiowych. Zazwyczaj przebywał Pan w Austrii, do Polski przyjeżdżał na urlop, tj. około 30 dni. Posiada Pan austriacki certyfikat podatkowy, jest obywatelem państwa polskiego.

W 2008 r. ciężko Pan zachorował i w związku z niezdolnością do pracy od dnia 1 maja 2009 r. został przeniesiony na rentę inwalidzką. W 2009 r. Pana miejsce zamieszkania było w Austrii. Przebywał tam przez 250 dni natomiast w Polsce 110 dni, gdzie przyjechał ze względu na zły stan zdrowia i potrzebę opieki. W 2009 r. nie uzyskał Pan żadnego dochodu w Polsce. Tutaj też nie miał żadnych powiązań osobistych natomiast z Austrią łączyło Pana wszystko: życie osobiste, ubezpieczenie, koledzy.

W marcu 2010 r. postanowił Pan osiedlić się w Polsce na stałe, dlatego podjął kroki zrywające powiązania z Austrią, w Polsce jest ubezpieczony od dnia 29 czerwca 2010 r.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny należy więc stwierdzić, iż w 2009 r. Wnioskodawca nie posiadał miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce. W konsekwencji dochód z tytułu otrzymywanej renty austriackiej nie podlegał opodatkowaniu w Polsce.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.