ITPB2/415-747/08/RS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 17 lipca 2008 r. (data wpływu 24 lipca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku płatnika pobrania i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy - jest nieprawidłowe.

W dniu 24 lipca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku płatnika pobrania i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W stosunku do Wnioskodawcy od dnia 29 lipca 2002 r. prowadzone jest postępowanie upadłościowe w oparciu o przepisy Rozporządzenia Prezydenta RP z dnia 24 października 1934 r. Prawo Upadłościowe. Praktycznie cały majątek upadłej Spółki został przez syndyka zbyty a środki uzyskane z jego sprzedaży pozwoliły na zaspokojenie jedynie wierzycieli I kat., o których mowa w art. 204 § 1 pkt 1 Prawa Upadłościowego do wysokości ok. 75% ich należności. W chwili obecnej syndyk realizuje ostatnią transzę wypłat wierzytelności (do których należą wyłącznie należności byłych pracowników Spółki w liczbie ponad 4.500 zł) po czym postępowanie upadłościowe zostanie umorzone.

Od początku postępowania upadłościowego do chwili obecnej część wierzycieli (bądź ich spadkobierców) nie odebrało przypadających im do wypłaty zaległych należności. Podjęte przez syndyka działania w celu ustalenia ich aktualnego miejsca pobytu zakończyły się niepowodzeniem, niektórzy natomiast pomimo powzięcia informacji o dokonywanych przez syndyka wypłatach nie wykazują żadnej inicjatywy w celu odbioru należności.

W związku z faktem, iż aktualnie rozdysponowane są ostatnie pozostałe w masie środki pieniężne i zbliżającym się tym samym zakończeniem postępowania upadłościowego, syndyk zamierza złożyć wszystkie przeznaczone do wypłaty a nieodebrane dotychczas przez wierzycieli zaległe należności ze stosunku pracy do depozytu sądowego na podstawie art. 467 Kodeksu cywilnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

W którym momencie zaktualizuje się i na kim będzie ciążył - Wnioskodawcy, podatniku, sądzie depozytowym - obowiązek odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz złożenia stosownych deklaracji podatkowych w odniesieniu do kwot wierzytelności z tyt. wynagrodzenia za pracę złożonych do depozytu sądowego: czy datą tą będzie dzień złożenia przez syndyka środków pieniężnych w depozycie sądowym, czy też będzie to data odbioru przez wierzyciela z depozytu przypadających mu należności.

Zdaniem Wnioskodawcy brak jest przepisów prawa, które precyzyjnie regulowałyby skutki podatkowe zdarzenia prawnego, polegającego na złożeniu przez płatnika w depozycie sądowym nieodebranej przez wierzyciela kwoty należności z tyt. przysługującego mu wynagrodzenia za pracę.

Wnioskodawca powołuje zapis zawarty w art. 470 Kodeksu cywilnego, który stanowi, iż ważne złożenie do depozytu sądowego ma takie same skutki jak spełnienie świadczenia, zatem obowiązek odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i złożenia stosownych deklaracji podatkowych ciąży na Wnioskodawcy jako płatniku podatku. Za datę wypłaty wynagrodzenia za pracę przez płatnika należy zaś przyjąć dzień złożenia środków pieniężnych w depozycie sądowym.

Wnioskodawcy nasuwają się jednak wątpliwości, gdyż podatnik, z chwilą złożenia środków pieniężnych do depozytu sądowego, faktycznie przychodu nie osiąga. Rzeczywisty dochód osiągnie on dopiero z momentem odebrania należnych mu środków z depozytu sądowego. Wnioskodawca powołuje się także na sytuację, w której wierzyciel nigdy nie odbierze należnych mu a złożonych w depozycie środków pieniężnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl powyższego należy stwierdzić, iż przychód powstaje w momencie otrzymania lub postawienia do dyspozycji pieniędzy i wartości pieniężnych.

Stosownie do art. 90 § 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. Prawo upadłościowe (tekst jedn. Dz. U. z 1991 r. Nr 118, poz. 512 z późn. zm.) syndyk obejmuje z samego prawa majątek upadłego, zarządza tym majątkiem i przeprowadza jego likwidację.

W związku z tym, że syndyk wyznaczony postanowieniem sądu o ogłoszeniu upadłości z urzędu obejmuje majątek upadłego i przeprowadza jego likwidację, wykonuje zatem czynności zlecone przez sąd, nie występuje jako płatnik, lecz jest jedynie osobą odpowiedzialną w czasie trwania postępowania upadłościowego za realizację obowiązków płatnika przez upadłego przedsiębiorcę.

Jak wynika ze zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku, obecnie syndyk realizuje ostatnią transzę wypłat stanowiących należności byłych pracowników upadłej Spółki. Część wierzycieli nie odebrało przysługujących im zaległych należności. Podjęte przez syndyka działania w celu ustalenia ich aktualnego miejsca pobytu nie przyniosły rezultatu, niektórzy natomiast pomimo powzięcia informacji o dokonywanych wypłatach nie wykazują żadnej inicjatywy w celu odbioru należności. W związku ze zbliżającym się zakończeniem postępowania upadłościowego syndyk zamierza złożyć przeznaczone do wypłaty należności do depozytu sądowego na podstawie art. 467 Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w odniesieniu do pieniędzy i wartości pieniężnych, otrzymanie przychodu może polegać na wręczeniu podatnikowi pieniędzy i wartości pieniężnych lub postawieniu ich do jego dyspozycji. Wobec braku w przepisach podatkowych definicji pojęcia "postawienie do dyspozycji" należy posłużyć się definicją słownikową. "Mieć coś do dyspozycji" oznacza "mieć możność posługiwania się, rozporządzania czymś w danej chwili". Przez "postawione do dyspozycji" należy zatem rozumieć takie środki pieniężne, których podatnik - wykazując określoną aktywność - ma możliwość objęcia, czyli skorzystania z tych pieniędzy i nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej środki do dyspozycji.

W świetle wyżej cytowanych przepisów, nie ma znaczenia brak inicjatywy ze strony byłych pracowników (bądź ich spadkobierców) do odbioru zaległych wypłat. Jeżeli środki zostaną postawione im do dyspozycji przed przekazaniem ich do depozytu sądowego, będzie to równoznaczne z powstaniem przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy a syndyk w imieniu upadłego przedsiębiorstwa będzie miał obowiązek pobrania i odprowadzenia podatku dochodowego oraz złożenia wymaganych przepisami prawa deklaracji podatkowych.

Natomiast w przypadku, gdy nie ma możliwości ustalenia miejsca pobytu wierzycieli, a co za tym idzie postawienia należnych wypłat do dyspozycji osobom uprawnionym środki pieniężne pozostawione w depozycie sądowym w postaci należności ze stosunku pracy pozostaną w kwocie brutto do momentu pobrania ich przez pracownika. Wtedy też powstanie obowiązek opodatkowania wypłaconych należności, jednakże - po zakończonym postępowaniu upadłościowym - spoczywający na wierzycielu pobierającym pieniądze.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.