ITPB2/415-72/13/IB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 14 stycznia 2013 r. (data wpływu 17 stycznia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 stycznia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiony następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Od 1 kwietnia 1997 r. Wnioskodawczyni jest zatrudniona w T. S.A. na stanowisku kierownika produkcji. Czynności przez Nią wykonywane z tytułu umowy o pracę zmierzają do wykonania utworu audiowizualnego w rozumieniu prawa autorskiego, niestety w T. S.A. na podstawie wewnętrznego zarządzenia obowiązują zerowe koszty uzyskania przychodu na stanowisku kierownika produkcji.

Wnioskodawczyni jest etatowym pracownikiem T. S.A. (umowa w pełnym wymiarze czasowym, zawarta na czas nieokreślony). Wykonywany przeze Nią zawód jest zgodny z Jej profilem wykształcenia - ukończyła studia wyższe na Wydziale..., kierunek. Wyższej Szkoły... w Ł. Wydział ten kształci również takich twórców jak reżyserzy i operatorzy obrazu.

W ramach wykonywanych obowiązków pracowniczych, jako kierownik produkcji, jest, obok redaktorów, wydawców, dziennikarzy, realizatorów wizji, dźwięku i światła, montażystów obrazu i dźwięku, operatorów obrazu i dźwięku, autorów oprawy graficznej programu, współtwórcą audycji telewizyjnych. Uczestniczy w produkcji programów o tematyce kulturalnej, społecznej, politycznej, religijnej, edukacyjnej, które są realizowane w różnych formach audycji: studyjnych, informacyjnych, reportażach, koncertach, transmisji telewizyjnych. Sprawując funkcję kierownika produkcji posiada za każdym razem istotny wpływ na kształt finalny realizowanego utworu audiowizualnego na każdym etapie jego powstania. W przypadku każdej produkcji wykonuje pracę składającą się bezpośrednio z czynności twórczych, prawnych, organizacyjnych, technicznych, ekonomicznych, które wprost prowadzą do stworzenia utworów audiowizualnych będących odrębnymi audycjami telewizyjnymi bądź odcinkami serii czy cyklu audycji. Stosownie do ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych z dnia 4 lutego 1994 r. audycja telewizyjna wyczerpuje wszelkie znamiona utworu chronionego prawem autorskim i stanowi utwór audiowizualny, o którym mowa w art. 1 ust. 2 pkt 9 tej ustawy. Cechuje się niepowtarzalnym charakterem i indywidualnym wkładem twórczym. Dodatkowo też obszar działalności telewizyjnej klasyfikowany jest w domenie szeroko rozumianej kultury i sztuki.

Jako kierownik produkcji Wnioskodawczyni musi respektować zamysły wydawcy, realizatora wizji, reżysera, autora itd., a często także sugerować rozwiązania merytoryczne (artystyczne) pożądane z ekonomicznego, czy organizacyjnego punktu widzenia. Praca kierownika produkcji jest daleka od rutyny, a zatem ma charakter twórczy. Zgodnie ze standardami zawodowymi oraz zakresem obowiązków odpowiada za właściwy dobór zróżnicowanych elementów produkcyjnych, które każdorazowo prowadzą do osiągnięcia oczekiwanego efektu ekranowego. W zakresie wykonywanej przez Wnioskodawczynię funkcji leży m.in. skompletowanie zespołu produkcyjnego dającego pełną rękojmię osiągnięcia zamierzonego rezultatu artystycznego, w tym przede wszystkim zbudowanie komplementarnej grupy kluczowych twórców i autorów - wydawców, dziennikarzy, realizatorów obrazu, dźwięku oraz światła, autorów oprawy muzycznej, operatorów obrazu i dźwięku, grafiki komputerowej, montażystów oraz innych twórców - stosownie do konkretnych potrzeb produkcyjnych i charakterystyki gatunkowej. Ich dobór za każdym razem uwzględnia wzajemną zbieżność wizji realizowanej koncepcji, tak aby kształt realizowanego zespołowo i wieloetapowo dzieła odzwierciedlał spójną przyjętą koncepcję artystyczną oczekiwaną przez producenta oraz redakcję zlecającą produkcję. Równolegle do tego odpowiada również za pozyskanie właściwych praw autorskich, dobór i pozyskanie odpowiednich elementów inscenizacyjnych, pozyskanie prowadzących lub/i osób występujących w audycji. Jako kierownik produkcji Wnioskodawczyni bierze czynny udział w kształtowaniu i ostatecznym przygotowaniu utworu na antenę. Praca na tym stanowisku jest niezwykle absorbującym i odpowiedzialnym codziennym przedsięwzięciem, które związane jest zarówno z zarządzaniem, jak i koordynacją całego zespołu twórczego. Jako kierownik produkcji wdraża też nowe pomysły oraz najnowsze technologie w procesie realizacji programu. Ważną przesłanką dla odpowiedniej identyfikacji kierownika produkcji pośród zawodów twórczych jest konstrukcja systemu jego wynagradzania stosowana w T. S.A. Jest ona zbieżna z konstrukcją systemów wynagradzania stosowanych dla pozostałych zawodów o charakterze twórczym, gdzie główna część wynagrodzenia jest wprost powiązana z ilością, poziomem i złożonością czynności twórczych wykonanych przy produkcjach poszczególnych audycji telewizyjnych. Podobnie jak w przypadku innych twórców zatrudnionych w T. S.A. ta część wynagrodzenia jest uzupełniona o stałą kwotę tzw. gotowości w wysokości zbliżonej do pensji minimalnej. Konstrukcja wynagradzania kierowników produkcji, producentów, reżyserów, realizatorów, wszelkich autorów i innych twórców telewizyjnych stanowi więc element bezspornie różnicujący ich względem grup zawodowych o charakterze organizacyjno-administracyjnym lub innych nie związanych bezpośrednio z obszarem twórczym. Dla tych grup T. S.A. stosuje systemy, w których wynagrodzenia składają się ze sztywnej pensji zasadniczej o nominalnej wartości i procentowego wskaźnika regulaminowej premii motywacyjnej - naliczanego od pensji zasadniczej. Z powyższych względów zarówno w odniesieniu do zatrudnienia Wnioskodawczyni jako kierownika produkcji, jak i wszystkich innych zawodów twórczych stosowana w T. S.A. ewidencja czasu pracy nie uwzględnia rozdziału na część związaną tworzeniem utworów i z tzw. zwykłymi obowiązkami pracowniczymi.

Wobec powyższego zadano następujące pytanie.

Czy w związku z pracą na stanowisku kierownika produkcji w T. S.A. przysługują Wnioskodawczyni 50% koszty uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy pełniąc w T. S.A. funkcję kierownika produkcji audycji telewizyjnych w każdym przypadku jest aktywnym współtwórcą utworów w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Wykonywana przez Wnioskodawczynię praca bezspornie stanowi "przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze" wyczerpującą definicje utworu chronionego prawem autorskim. W istotnym zakresie praca Wnioskodawczyni polega na kreatywnym współtworzeniu utworu audiowizualnego, o którym mowa w art. 1 ust. 2 pkt 9 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. I dlatego w opinii Wnioskodawczyni zgodnie z ustawą z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pośrednich (Dz. U. Nr 24, poz. 83) oraz pismem Ministerstwa Finansów, Departamentu Podatków Bezpośrednich i Opłat z dnia 21 lipca 1994 r. do przychodów uzyskanych przez Nią z tytułu pracy na stanowisku kierownika produkcji w T. S.A. należy stosować 50% koszty uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do art. 22 ust. 2 ww. ustawy koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

W przypadku natomiast korzystania przez twórców z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami, mają zastosowanie 50% koszty uzyskanego przychodu.

Zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2013 r. koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Stosownie do art. 22 ust. 9 pkt 3 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2013 r. koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

W roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć 1/2 kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1 (art. 22 ust. 9a ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2013 r.).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć użytych w art. 22 ust. 9 pkt 3, takich jak np. "twórca", "korzystanie przez twórców z praw autorskich" lub pojęć z nimi związanych, jak np. "utwór", zaś ustawodawca odsyła w tym względzie do odrębnych przepisów, przez które należy rozumieć ustawę z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późn. zm.).

W myśl art. 1 ust. 1 tej ustawy, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). W szczególności - jak stanowi ust. 2 tego przepisu - przedmiotem prawa autorskiego są utwory: 1) wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe); 2) plastyczne; 3) fotograficzne; 4) lutnicze; 5) wzornictwa przemysłowego; 6) architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne; 7) muzyczne i słowno - muzyczne; 8) sceniczne, sceniczno - muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne; 9) audiowizualne (w tym filmowe).

Przychody z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub artystów wykonawców z praw pokrewnych albo rozporządzania tymi prawami, występują wówczas gdy spełnione są dwie przesłanki. Po pierwsze, konieczne jest wystąpienie przedmiotu praw majątkowych w postaci utworu lub artystycznego wykonania. Po drugie zaś, osiągnięty przychód musi być bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych albo rozporządzaniem nimi, stanowić skutek takiego korzystania lub rozporządzenia w postaci odpowiedniego wynagrodzenia autorskiego lub wykonawczego.

W razie zatem wykonywania na podstawie stosunku pracy czynności zarówno chronionych prawem autorskim jak i nie będących przedmiotem prawa autorskiego, pozbawionych cech twórczych, udokumentowania wymaga, jaka część wynagrodzenia obejmuje wynagrodzenie z tytułu korzystania z prawa autorskiego, a jaka część dotyczy czynności nie chronionych prawem autorskim. Tylko bowiem wyraźne rozróżnienie, jak również dokumentowanie prac - utworów chronionych prawem autorskim oraz wypłaconych wynagrodzeń z tego tytułu daje podstawę do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów przy zapewnieniu właściwej realizacji obowiązków płatnika w zakresie prawidłowego obliczania i poboru zaliczek na podatek dochodowy. Podkreślenia przy tym wymaga, że zakwalifikowanie, czy wykonywana praca jest przedmiotem prawa autorskiego jest obowiązkiem płatnika, który dokonuje świadczeń z tego tytułu. Zaznaczyć również należy, że fakt korzystania przez podatnika z prawa autorskiego powinien być udokumentowany, gdyż warunkiem zastosowania kosztów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy jest, aby zaistniał utwór w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, twórca udzielił licencji na korzystanie z danego utworu, względnie by doszło do rozporządzenia majątkowymi prawami autorskimi do tworzonego dzieła.

Kwestie prawne związane z powstaniem i nabyciem prawa autorskiego do utworów pracowniczych reguluje art. 12 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z ustępem 1 tego przepisu jeżeli ustawa lub umowa o pracę nie stanowią inaczej, pracodawca, którego pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron.

Jak wynika z treści wniosku Wnioskodawczyni jest zatrudniona w T. S.A. na stanowisku kierownika produkcji. Czynności przez Nią wykonywane z tytułu umowy o pracę zmierzają do wykonania utworu audiowizualnego w rozumieniu prawa autorskiego.

Mając na uwadze powyższe, w sytuacji gdy wykonywana przez Wnioskodawczynię praca jest twórcza, tzn. niepowtarzalna, ma indywidualny charakter, w szczególności zaś spełnia przesłanki utworu określone w ww. ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz Wnioskodawczyni jest twórcą w rozumieniu tej ustawy, do przychodów osiągniętych tytułem wynagrodzenia za tę pracę mogą być zastosowane 50% koszty uzyskania przychodu, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem obowiązującego od 1 stycznia 2013 r. limitu.

W związku z tym zajęte przez Panią stanowisko należało uznać za nieprawidłowe, albowiem nie uwzględnia ono obowiązującej od 1 stycznia 2013 r. normy prawnej zawartej w art. 22 ust. 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl której w przypadku przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich koszty uzyskania przychodów określone w wysokości 50% uzyskanego przychodu nie mogą przekroczyć #189; kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1 ustawy.

Jednocześnie jednak w niniejszej sprawie podkreślić należy, że ocena stanowiska Wnioskodawczyni została dokonana jedynie na podstawie przepisów prawa podatkowego. Definicja prawa podatkowego zawarta jest w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, w świetle której, ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego - rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Organy podatkowe nie są właściwe w zakresie rozstrzygania autorskiego charakteru wykonywanych czynności. Interpretacja przepisów ustawy o prawie autorskim nie leży w kompetencji organów podatkowych. Organy podatkowe nie są zatem uprawnione do orzekania, czy określony rezultat pracy jest utworem w rozumieniu prawa autorskiego, komu przysługują w niniejszej sprawie autorskie prawa majątkowe i na jakiej podstawie (ustawy czy umowy stron) może dojść do rozporządzenia tymi prawami.

W przypadku zdarzenia przyszłego interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, 15-950 Białystok ul. H. Sienkiewicza 84 po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń