ITPB2/415-72/08/AD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 4 stycznia 2008 r. (data wpływu 23 stycznia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorygowania zeznania rocznego w podatku dochodowym od osób fizycznych z uwzględnieniem zasad właściwych dla osób samodzielnie wychowujących dzieci - jest nieprawidłowe.

W dniu 23 stycznia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorygowania zeznania rocznego w podatku dochodowym od osób fizycznych z uwzględnieniem zasad właściwych dla osób samodzielnie wychowujących dzieci.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Za rok 2006 rozliczył się Pan ze swoich dochodów z wynagrodzenia ze stosunku pracy na formularzu PIT-37 w sposób indywidualny. Nie skorzystał z rozliczenia w sposób przewidziany dla osób samotnie wychowujących dzieci. Wynikało to z informacji, że preferencyjne rozliczenie dotyczy wyłącznie osób, które samotnie wychowują dzieci. Natomiast Panu, z uwagi na to, że zamieszkuje z matką dziecka takie prawo nie przysługuje. Dopiero, zdaniem Pana, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie III SA/Wa 1133/07 z dnia 18 września 2007 r. wskazuje, że będąc kawalerem, zamieszkując razem z konkubiną oraz wychowując wspólne dziecko może być uznany za osobę samotnie wychowującą dziecko. Ponadto partnerka Pana również nie skorzystała z rozliczenia za rok 2006 w sposób przewidziany dla osób samotnie wychowujących dzieci.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w bieżącym roku może Pan złożyć korektę zeznania podatkowego za 2006 rok, dokonując rozliczenia podatku w sposób przewidziany dla osób samotnie wychowujących dzieci.

Zdaniem Wnioskodawcy, definicja osoby samotnie wychowującej dzieci, zawarta w art. 6 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie odwołuje się w żadnym zakresie do tego, czy drugi rodzic dziecka żyje oraz gdzie mieszka. Nie odnosi się również do tego, czy tylko jedno z rodziców posiada władzę rodzicielską, czy też taką władzą dysponują oboje. W przypadku konkubinatu istotne jest to, czy dana osoba jest jedną z osób wymienionych ww. przepisie. Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż skoro jest kawalerem, spełnia wymogi ustawowej definicji osoby samotnie wychowującej dzieci. Pozostając w związku w konkubinacie, zamieszkuje razem z matką dziecka, wspólnie wychowuje córkę. Obojgu rodzicom przysługuje władza rodzicielska. W stosunku do niego jak i dziecka nie mają zastosowania przepisy ustawy o zryczałtowanym o podatku dochodowym oraz ustawy o podatku tonażowym. Dodatkowo informuje, że z preferencyjnego rozliczenia chciałby skorzystać tylko on, jako jeden z rodziców, a konkubina nie skorzystała z preferencyjnego rozliczenia. Wnioskodawca uważa, iż co prawda wcześniej takie osoby jak on, były uznawane jako nieuprawnione do rozliczenia swych dochodów w sposób przewidziany dla osób samotnie wychowujących dzieci, lecz na podstawie przytoczonego powyżej wyroku może złożyć korektę zeznania za 2006 r. i rozliczyć się jako osoba samotnie wychowująca dzieci.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 6 ust. 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym w 2006 r. (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) od osób samotnie wychowujących w roku podatkowym:

W myśl art. 6 ust. 5 ww. ustawy za osobę samotnie wychowującą dzieci uważa się jednego z rodziców albo opiekuna prawnego, jeżeli osoba ta jest panną, kawalerem, wdową, wdowcem, rozwódką, rozwodnikiem albo osobą, w stosunku do której orzeczono separację w rozumieniu odrębnych przepisów. Za osobę samotnie wychowującą dzieci uważa się również osobę pozostającą w związku małżeńskim, jeżeli jej małżonek został pozbawiony praw rodzicielskich lub odbywa karę pozbawienia wolności.

Natomiast stosownie do art. 6 ust. 8 powołanej ustawy, sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 4, nie ma zastosowania w sytuacji, gdy chociażby do jednego z małżonków, osoby samotnie wychowującej dzieci lub do jej dziecka mają zastosowanie przepisy art. 30c lub ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Na podstawie art. 6 ust. 10 ustawy preferencyjny sposób opodatkowania dla osób samotnie wychowujących dzieci, nie ma zastosowania do podatników, którzy wniosek, wyrażony w zeznaniu podatkowym złożą po terminie, o którym mowa w art. 45 ust. 1; z art. 45 ust. 1 ustawy wynika zaś, iż podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym.

Mając powyższe na uwadze, możliwość skorzystania z uprzywilejowanej formy opodatkowania dochodów osób samotnie wychowujących dzieci została z woli ustawodawcy w sposób wyraźny uzależniona od spełnienia ściśle określonych warunków. I tak, między innymi, wniosek o zastosowanie tej formy należy złożyć w określony sposób, tj. w rocznym zeznaniu podatkowym (zawierającym stosowne oświadczenie w tej materii) i w określonym terminie, tj. do dnia 30 kwietnia roku następującego po danym roku podatkowym. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje możliwości złożenia tego wniosku ani w inny sposób ani też w innym czasie. Przeciwnie, wprost uniemożliwia złożenie wniosku o preferencyjne rozliczenie po upływie terminu do złożenia zeznania.

Na uwagę w tym miejscu zasługuje kwestia charakteru terminu, o którym wyżej mowa.

W prawie podatkowym występują dwa zasadnicze rodzaje terminów: terminy prawa procesowego (tj. terminy, które regulują sytuację prawną organu podatkowego oraz stron postępowania od chwili wszczęcia postępowania do jego zakończenia) oraz terminy prawa materialnego (tj. takie, przez które należy rozumieć okres, w którym może nastąpić ukształtowanie praw i obowiązków podmiotu w ramach podatkowoprawnego stosunku materialnego). Terminy prawa procesowego podlegają przywróceniu (stanowi o tym art. 162 § 4 ustawy - Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym przepisy § 1-3 tego artykułu - dotyczące przywrócenia terminu - stosuje się do terminów procesowych), w przeciwieństwie do terminów prawa materialnego, które przywróceniu nie podlegają.

Termin do złożenia wniosku o zastosowanie preferencyjnej formy opodatkowania dochodów, o której mowa w art. 6 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - wynikający z art. 45 ust. 1 w związku z art. 6 ust. 10 tej ustawy - jest terminem materialnoprawnym i nie podlega przywróceniu, co z kolei oznacza, że po jego upływie podatnik traci prawo do skorzystania z tego uprawnienia.

Jak stwierdzono w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 24 listopada 2004 r., (sygn. Akt III SA/Wa 86/04) "termin do złożenia wniosku o uprzywilejowane opodatkowanie na podstawie art. 6 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uregulowany w art. 45 tej ustawy jest terminem prawa materialnego i to nie dlatego, że umiejscowiony jest w przepisach szczegółowego prawa materialnego, ale ze względu na skutki prawne, jakie wywiera w zakresie stosunku materialnoprawnego, łączącego podatnika ze Skarbem Państwa. Wyznacza on datę, do której może być ukształtowane prawo do opodatkowania połowy dochodów w podwójnej wysokości. Charakteru tego nie zmienia możliwość złożenia korekty zeznania podatkowego. Prawo do korygowania deklaracji lub zeznań podatkowych jest odrębną instytucją prawa podatkowego, w sposób konkretny uregulowaną, która nie jest tożsama z przywróceniem, odroczeniem czy też z przedłużeniem terminu."

Reasumując, w związku z treścią art. 6 ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a także z uwagi na fakt, iż termin do złożenia wniosku o zastosowanie opodatkowania dochodów uzyskanych za dany rok podatkowy w sposób przewidziany dla osób samotnie wychowujących dzieci jest terminem prawa materialnego, podatnikowi (który w ustawowym terminie złożył zeznanie podatkowe o wysokości osiągniętego w danym roku podatkowym dochodu, rozliczając się w sposób indywidualny) - nie przysługuje prawo do złożenia korekty zeznania podatkowego w tym zakresie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, że niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.