ITPB2/415-680/11/BK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 15 lipca 2011 r. (data wpływu 21 lipca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów członka Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 lipca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów członka Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia.

We wniosku tym przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Urząd Pracy będący samorządową jednostką organizacyjną Samorządu Województwa, prowadzoną w formie jednostki budżetowej wykonuje zadania określone w art. 8 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415 z późn. zm.).

W oparciu o zapis art. 108 ust. 1 pkt 6 w zw. z art. 23 ust. 7 i 9 ustawy urzędy pracy organizują szkolenia dla członków wojewódzkich rad zatrudnienia (członkowie nie mają statusu pracownika wojewódzkiego urzędu pracy).

Szkolenia obejmują tematy związane z realizacją przepisów ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy i przeprowadzane będą przez profesjonalne firmy szkoleniowe a finansowane ze środków Funduszu Pracy. Na łączny koszt szkolenia składają się również koszty wyżywienia, a ponadto w przypadku szkoleń zamiejscowych, koszty zakwaterowania i dojazdu członka rady z i do miejsca szkolenia. Członkowie Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia nie otrzymują wynagrodzenia za posiedzenia rady - pracodawca jest obowiązany zwolnić pracownika od świadczenia pracy w celu wzięcia udziału w posiedzeniach rady zatrudnienia, za ten czas pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia ustalonego według zasad obowiązujących przy obliczaniu wynagrodzenia za urlop wypoczynkowy u macierzystego pracodawcy - art. 23 ust. 8 cyt. ustawy.

Organizację oraz tryb działania rad zatrudnienia określa rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 6 października 2004 r. w sprawie rad zatrudnienia (Dz. U. Nr 224, poz. 2281). Urząd Pracy pełni funkcję płatnika składek podatku dochodowego od osób fizycznych dla pracowników urzędu oraz innych osób fizycznych pozostających z urzędem w stosunkach cywilnoprawnych.

Wobec powyższego zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty szkolenia, w tym koszty wyżywienia, opłacenie wykładowcy, najem sali itd., a w przypadku zorganizowania szkolenia poza miastem, dodatkowo koszty zakwaterowania, czy dojazdu w obie strony nie są przychodami członków Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia podlegającymi opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Przemawiają za tym następujące argumenty:

Po pierwsze, obowiązek szkolenia członków Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia został ustawowo uregulowany. Urząd Pracy zamierza zorganizować szkolenia dla Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia, której członkowie nie mają statusu pracownika Urzędu Pracy, a w jej skład zostali powołani przez Marszałka Województwa z grona określonego w art. 23 ust. 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Wojewódzka Rada Zatrudnienia nie jest innym organem stanowiącym Samorządu Województwa. Obowiązek szkolenia członków Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia spoczywa na Urzędzie Pracy, co wynika z art. 23 ust. 7 w związku z art. 108 ust. 1 pkt 6 cyt. ustawy. Istnieje zatem upoważnienie ustawowe do łożenia na rzecz członków Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia.

Po drugie, koszty szkolenia są przychodami z działalności otrzymywanymi przez osoby wykonujące czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych, bez względu na sposób powoływania tych osób. Koszty obligatoryjnego szkolenia Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia ponoszone przez Urząd Pracy są innymi należnościami za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem Urzędu Pracy (art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), mieszczą się w zakresie znaczeniowym pojęcia przychód, ale podlegają zwolnieniu przedmiotowemu.

Po trzecie, brak możliwości zindywidualizowania przychodów. Podmiotem szkolenia ma być Wojewódzka Rada Zatrudnienia, a nie konkretne osoby, czy osoba. Przychód z takiego szkolenia dla każdego uczestnika nie byłby wyliczony w oparciu o wymierną jemu tylko przypisaną kwotę przychodu. Można teoretycznie przyjąć, że koszt wyliczony jest dla wszystkich członków Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia, lecz opuszczenie szkolenia przez jakąkolwiek osobę w istocie będzie oznaczało, że rzeczywisty przychód pozostałych uczestników szkolenia będzie większy od pierwotnie zakładanego.

W ocenie Wnioskodawcy przeliczony arytmetycznie przychód uśredniony, a nie przypisany kwotowo do funkcji konkretnej osoby przeczy zasadzie opodatkowania przychodów otrzymanych lub postawionych do dyspozycji danego podatnika - taką tezę sformułowano w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 lutego 2009 r. (sygn. akt III SA/Wa 2019/08).

Z pełnieniem obowiązków społecznych mamy do czynienia wówczas, gdy dana osoba uczestniczy w pracy instytucji (w szczególności instytucji samorządu terytorialnego lub zawodowego) jako reprezentant pewnej społeczności, biorąc udział w rozwiązywaniu problemów tej społeczności w jej interesie (tego rodzaju funkcje należy odróżnić od usług świadczonych w celach zarobkowych). Tak rozumiane obowiązki społeczne lub obywatelskie można pełnić nie tylko na podstawie wyboru, lecz także w wyniku powołania przez właściwy organ, wyznaczenia przez upoważnioną organizację społeczną lub na skutek podobnych prawem określonych zdarzeń, jak stwierdził w wyroku Trybunał Konstytucyjny z dnia 25 listopada 1997 r. sygn. akt U 6/97 OTK 1997/5-6/65.

Świadczenie otrzymane przez członka Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia związane jest m.in. z otrzymaniem nieodpłatnego zakwaterowania i wyżywienia oraz zwrotu kosztów podróży. To świadczenie ma charakter niezarobkowy, pozazawodowy z racji pełnionej funkcji i jako takie podlega zwolnieniu z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Na gruncie prawa podatkowego pod pojęciem "świadczenia nieodpłatnego" rozumieć należy te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, przysporzeniem majątkowym i przychodem w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są nie tylko aktywa, które ulegają zwiększeniu u podatnika, ale także zmniejszenie jego pasywów.

Z przepisu art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Artykuł 41 ust. 7 ww. ustawy stanowi, że jeżeli przedmiotem:

Płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby (art. 42 ust. 1 ww. ustawy).

Stosownie do art. 42 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika - imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru.

Jak wynika z treści wniosku, Urząd Pracy będący wojewódzką samorządową jednostką organizacyjną Samorządu Województwa, prowadzoną w formie jednostki budżetowej wykonuje zadania określone w art. 8 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. W oparciu o zapis art. 108 ust. 1 pkt 6 w związku z art. 23 ust. 7 i 9 ustawy organizuje szkolenia dla członków Wojewódzkich Rad Zatrudnienia. Członkowie Rad Zatrudnienia nie mają statusu pracownika Urzędu Pracy. Szkolenia będą przeprowadzane przez profesjonalne firmy szkoleniowe oraz finansowane ze środków Funduszu Pracy. Na łączny koszt szkolenia składają się również koszty wyżywienia, a ponadto w przypadku szkoleń zamiejscowych koszt zakwaterowania i dojazdu członka rady z i do miejsca szkolenia.

Członkowie Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia nie otrzymują wynagrodzenia za posiedzenia rady - pracodawca jest obowiązany zwolnić pracownika od świadczenia pracy w celu wzięcia udziału w posiedzeniach rady zatrudnienia, za ten czas pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia ustalonego według zasad obowiązujących przy obliczaniu wynagrodzenia za urlop wypoczynkowy u macierzystego pracodawcy - art. 23 ust. 8 cyt. ustawy. Organizację oraz tryb działania rad zatrudnienia określa rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy w sprawie rad zatrudnienia. Urząd Pracy pełni funkcję płatnika składek podatku dochodowego od osób fizycznych dla pracowników urzędu oraz innych osób fizycznych pozostających z urzędem w stosunkach cywilnoprawnych.

Organizację oraz tryb działania rad zatrudnienia, a także warunki, na jakich mogą uczestniczyć w posiedzeniach rad zatrudnienia przedstawiciele organów, organizacji i instytucji niereprezentowanych w radach, oraz tryb finansowania kosztów szkoleń członków rad określa rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 6 października 2004 r. w sprawie rad zatrudnienia (Dz. U. Nr 224, poz. 2281) wydane na podstawie art. 23 ust. 7 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Stosownie do § 9 ust. 2 ww. rozporządzenia, szkolenia członków wojewódzkiej rady zatrudnienia są finansowane przez marszałka województwa, a powiatowej rady zatrudnienia przez starostę - w ramach limitu środków Funduszu Pracy, pozostających w ich dyspozycji.

Na podstawie § 10 ust. 1 ww. rozporządzenia, szkolenia członków rady zatrudnienia są finansowane na podstawie faktury i zestawienia zawierającego w szczególności:

Faktura jest wystawiana na ogólną kwotę stanowiącą sumę opłat jednostkowych za zorganizowane szkolenie, wymienionych w załączonym do niej zestawieniu (§ 10 ust. 2 ww. rozporządzenia).

Zgodnie z § 11 ww. rozporządzenia, przekazanie instytucji szkoleniowej środków finansowych odpowiednio przez ministra, marszałka województwa albo starostę następuje w terminie 30 dni od dnia otrzymania dokumentów, o których mowa w § 10, w drodze przelewu na rachunek bankowy wskazany w umowie o organizację szkolenia.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, do zadań samorządu województwa w zakresie polityki rynku pracy należy m.in.:

* podział posiadanych środków Funduszu Pracy, z uwzględnieniem kierunków i priorytetów określonych w regionalnym planie działań na rzecz zatrudnienia, na działania na rzecz promocji zatrudnienia, rozwoju zasobów ludzkich i aktywizacji bezrobotnych (pkt 2);

* współdziałanie z wojewódzką radą zatrudnienia w określaniu i realizacji regionalnej polityki rynku pracy i rozwoju zasobów ludzkich (pkt 4).

Zadania, o których mowa w ust. 1, są realizowane przez urząd pracy będący jednostką organizacyjną samorządu województwa (art. 8 ust. 3 ww. ustawy).

Artykuł 108 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy stanowi, iż środki Funduszu Pracy przeznacza się na finansowanie kosztów szkolenia oraz przejazdu członków rad zatrudnienia, o których mowa w art. 23 ust. 7 i 9.

W świetle przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego należy zatem stwierdzić, iż członkowie Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia uzyskują świadczenie nieodpłatne w postaci możliwości uczestnictwa w szkoleniach przy jednoczesnym nie ponoszeniu wydatków z tego tytułu. W konsekwencji też, powstaje u nich w tym przypadku przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, którego zasady ustalania określa art. 11 ust. 2a ww. ustawy.

Jednakże, do świadczeń otrzymywanych przez członków rad zatrudnienia w związku ze szkoleniem, polegających na otrzymaniu nieodpłatnego zakwaterowania, wyżywienia oraz zwrotu kosztów podróży (dojazdu) może mieć zastosowanie zwolnienie przedmiotowe określone w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z tym przepisem, wolne od podatku dochodowego diety i inne należności za czas:

Stosownie do treści art. 21 ust. 13 ustawy, przepis ust. 1 pkt 16 lit. b) stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

Odnosząc się do stanowiska Wnioskodawcy, że brak jest możliwości zindywidualizowania przychodów należy podkreślić, iż znana jest liczba oraz dane osobowe uczestników biorących udział w szkoleniu. Wobec tego Urząd Pracy jest w stanie ustalić wartość nieodpłatnych świadczeń z tytułu umożliwienia uczestnictwa w szkoleniu i przyporządkować je poszczególnym członkom Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia.

Natomiast w nawiązaniu do wskazanych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej orzeczeń sądów administracyjnych należy stwierdzić, iż jakkolwiek wyroki sądów kształtują pewną linię wykładni obowiązującego prawa, jednak dotyczą wyłącznie konkretnych spraw, w danym stanie prawnym. Należy stwierdzić, że rozstrzygnięcia te zapadły w indywidualnych sprawach i w świetle art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja w zakresie zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę dotyczy stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.