ITPB2/415-680/11/14-S/ENB - Możliwość zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych przychodu członków Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 24 października 2014 r. Izba Skarbowa w Bydgoszczy ITPB2/415-680/11/14-S/ENB Możliwość zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych przychodu członków Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 10 kwietnia 2012 r. sygn. akt I SA/Bd 118/12 (data wpływu 25 lipca 2014 r.) - stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 15 lipca 2011 r. (data wpływu 21 lipca 2011 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu członków Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 lipca 2011 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu członków Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wojewódzki Urząd Pracy będący wojewódzką samorządową jednostką organizacyjną Samorządu Województwa, prowadzoną w formie jednostki budżetowej wykonuje zadania określone w art. 8 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415 z późn. zm.).

W oparciu o zapis art. 108 ust. 1 pkt 6 w zw. z art. 23 ust. 7 i 9 ustawy wojewódzkie urzędy pracy organizują szkolenia dla członków wojewódzkich rad zatrudnienia (członkowie nie mają statusu pracownika wojewódzkiego urzędu pracy).

Szkolenia obejmują tematy związane z realizacją przepisów ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy i przeprowadzane będą przez profesjonalne firmy szkoleniowe, a finansowane ze środków Funduszu Pracy. Na łączny koszt szkolenia składają się również koszty wyżywienia, a ponadto w przypadku szkoleń zamiejscowych, koszty zakwaterowania i dojazdu członka rady z i do miejsca szkolenia. Członkowie Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia nie otrzymują wynagrodzenia za posiedzenia rady - pracodawca jest obowiązany zwolnić pracownika od świadczenia pracy w celu wzięcia udziału w posiedzeniach rady zatrudnienia, za ten czas pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia ustalonego według zasad obowiązujących przy obliczaniu wynagrodzenia za urlop wypoczynkowy u macierzystego pracodawcy - art. 23 ust. 8 cyt. ustawy.

Organizację oraz tryb działania rad zatrudnienia określa rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 6 października 2004 r. w sprawie rad zatrudnienia (Dz. U. Nr 224, poz. 2281). Wojewódzki Urząd Pracy pełni funkcję płatnika składek podatku dochodowego od osób fizycznych dla pracowników urzędu oraz innych osób fizycznych pozostających z urzędem w stosunkach cywilnoprawnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy łączny koszt szkolenia (wraz z kosztem zakwaterowania, wyżywienia i dojazdu finansowany w całości ze środków Funduszu Pracy) dla członka Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych... W przypadku odpowiedzi twierdzącej - kto jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych (Wojewódzki Urząd Pracy czy członek Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia).

2. Jaka powinna być forma powiadomienia członka Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia o osiągniętym przychodzie.

Zdaniem Wojewódzkiego Urzędu Pracy, koszty szkolenia, w tym koszty wyżywienia, opłacenie wykładowcy, najem sali itd., a w przypadku zorganizowania szkolenia poza miastem, dodatkowo koszty zakwaterowania, czy dojazdu w obie strony nie są przychodami członków Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia podlegającymi opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Obowiązek szkolenia członków Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia został ustawowo uregulowany. Wojewódzki Urząd Pracy zamierza zorganizować szkolenia dla Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia, której członkowie nie mają statusu pracownika Wojewódzkiego Urzędu Pracy, a w jej skład zostali powołani przez Marszałka Województwa z grona określonego w art. 23 ust. 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Wojewódzka Rada Zatrudnienia nie jest innym organem stanowiącym Samorządu Województwa. Obowiązek szkolenia członków Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia spoczywa na Wojewódzkim Urzędzie Pracy, co wynika z art. 23 ust. 7 w związku z art. 108 ust. 1 pkt 6 cyt. ustawy. Istnieje zatem upoważnienie ustawowe do łożenia na rzecz członków Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia.

Ponadto, zdaniem Wojewódzkiego Urzędu Pracy koszty szkolenia są przychodami z działalności otrzymywanymi przez osoby wykonujące czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych, bez względu na sposób powoływania tych osób. Koszty obligatoryjnego szkolenia Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia ponoszone przez Wojewódzki Urząd Pracy są innymi należnościami za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem Wojewódzkiego Urzędu Pracy (art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), i mieszczą się w zakresie znaczeniowym pojęcia przychód, ale podlegają zwolnieniu przedmiotowemu.

Ponadto, w ocenie Wojewódzkiego Urzędu Pracy, brak jest możliwości zindywidualizowania przychodów. Podmiotem szkolenia ma być Wojewódzka Rada Zatrudnienia, a nie konkretne osoby, czy osoba. Przychód z takiego szkolenia dla każdego uczestnika nie byłby wyliczony w oparciu o wymierną jemu tylko przypisaną kwotę przychodu. Można teoretycznie przyjąć, że koszt wyliczony jest dla wszystkich członków Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia, lecz opuszczenie szkolenia przez jakąkolwiek osobę w istocie będzie oznaczało, że rzeczywisty przychód pozostałych uczestników szkolenia będzie większy od pierwotnie zakładanego.

W ocenie Wojewódzkiego Urzędu Pracy przeliczony arytmetycznie przychód uśredniony, a nie przypisany kwotowo do funkcji konkretnej osoby przeczy zasadzie opodatkowania przychodów otrzymanych lub postawionych do dyspozycji danego podatnika - taką tezę sformułowano w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 lutego 2009 r. (sygn. akt III SA/Wa 2019/08).

Z pełnieniem obowiązków społecznych mamy do czynienia wówczas, gdy dana osoba uczestniczy w pracy instytucji (w szczególności instytucji samorządu terytorialnego lub zawodowego) jako reprezentant pewnej społeczności, biorąc udział w rozwiązywaniu problemów tej społeczności w jej interesie (tego rodzaju funkcje należy odróżnić od usług świadczonych w celach zarobkowych). Tak rozumiane obowiązki społeczne lub obywatelskie można pełnić nie tylko na podstawie wyboru, lecz także w wyniku powołania przez właściwy organ, wyznaczenia przez upoważnioną organizację społeczną lub na skutek podobnych prawem określonych zdarzeń, jak stwierdził Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 25 listopada 1997 r. sygn. akt U 6/97 OTK 1997/5-6/65.

Świadczenie otrzymane przez członka Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia związane jest m.in. z otrzymaniem nieodpłatnego zakwaterowania i wyżywienia oraz zwrotu kosztów podróży. To świadczenie ma charakter niezarobkowy, pozazawodowy z racji pełnionej funkcji i jako takie podlega zwolnieniu z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W dniu 21 października 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy wydał interpretację indywidualną Nr ITPB2/415-680/11/BK stwierdzając, iż stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 lipca 2011 r. jest nieprawidłowe. Uznał, że członkowie Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia otrzymują świadczenia nieodpłatne w postaci możliwości uczestnictwa w szkoleniach przy jednoczesnym nie ponoszeniu wydatków z tego tytułu. Wskazał również, że w konsekwencji powstaje u nich przychód, którego zasady ustalania określa art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz, że do otrzymanych świadczeń może znaleźć zastosowanie zwolnienie przedmiotowe uregulowane w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustaw o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W dniu 4 listopada 2011 r. złożone zostało wezwanie do usunięcia naruszenia prawa w przedmiotowej interpretacji. Odpowiedź na ww. wezwanie została udzielona pismem z dnia 8 grudnia 2011 r. znak ITPB2/415W-86/11/ENB. W dniu 11 stycznia 2012 r. wpłynęła do tutejszego organu podatkowego skarga na ww. interpretację, w której Skarżący wniósł o jej uchylenie.

Wyrokiem z dnia 10 kwietnia 2012 r. sygn. akt I SA/Bd 118/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną. W uzasadnieniu ww. orzeczenia Sąd zgodził się ze Skarżącym, iż wydana interpretacja jest wewnętrznie sprzeczna, bowiem stanowisko przedstawione we wniosku uznano za nieprawidłowe, pomimo, iż w treści interpretacji przyznano rację Skarżącemu wskazując, że do części świadczeń takich jak: nieodpłatne zakwaterowanie, wyżywienie oraz zwrotu kosztów podróży - może mieć zastosowanie zwolnienie przedmiotowe określone w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku od osób fizycznych. Zdaniem Sądu organ interpretacyjny nie może pozwolić sobie na taką sprzeczność, powodującą spore wątpliwości strony, co do treści udzielonej interpretacji, zwłaszcza, że interpretacja co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego jest wiążąca dla stron tj. dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowej, ale również dla wnioskodawcy. Związanie to następuje wyłącznie w zakresie przedstawionego przez pytającego stanu faktycznego, na podstawie którego została wydana interpretacja.

Zdaniem Sądu, organ przy ponownym rozpatrzeniu sprawy winien w sposób jednoznaczny odpowiedzieć na zadane pytanie, zgodnie z wnioskiem, stanem faktycznym i oceną prawną przedstawioną przez wnioskodawcę. Wnioskodawca bowiem po otrzymaniu interpretacji nie powinien mieć żadnych wątpliwości co do treści interpretacji.

Ponadto Sąd podkreślił, że Minister Finansów, wydając interpretację winien uwzględniać orzecznictwo sądów oraz Trybunału Konstytucyjnego, a także Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Wskazał również na nieprawomocne orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, z dnia 30 listopada 2011 r. w sprawie o sygn. akt 1541/11. W którym sformułowano pogląd, zgodnie z którym: "nieodpłatne szkolenia organizowane dla członków powiatowych rad zatrudnienia na podstawie ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy wolne są od podatku dochodowego zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 118 lit. b ustawy p.d.o.f., co powoduje, że organizujące je urzędy pracy nie mają obowiązku z tego tytułu pobierania zaliczek na podatek dochodowy. Nie mają też obowiązku ujmowania w imiennych informacjach PIT-11 lub PIT - 8C wartości tego typu świadczeń przekazywanych uczestnikom szkoleń. Powyższe wynika, zdaniem Sądu, przede wszystkim z braku zawarcia przez ustawodawcę w treści ww. przepisu wyraźnego ograniczenia podmiotowego zwalnianych z podatku świadczeń jedynie w stosunku do osób bezrobotnych".

Nie zgadzając się z wydanym przez WSA w Bydgoszczy wyrokiem pismem z dnia 15 czerwca 2012 r. Nr ITPB2/4160-1/12/41/12, tutejszy organ złożył od powyższego orzeczenia skargę kasacyjną. Jednakże w dniu 22 maja 2014 r. Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem sygn. akt II FSK 1762/11 oddalił złożoną skargę kasacyjną.

W konsekwencji wyrok WSA w Bydgoszczy z 10 kwietnia 2012 r., sygn. akt I SA/Bd 118/12 uprawomocnił się w dniu 22 maja 2014 r. (data wpływu wyroku z klauzulą prawomocności do tutejszego organu - 25 lipca 2014 r.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego, biorąc pod uwagę wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 10 kwietnia 2012 r. sygn. akt I SA/Bd 118/12 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W oparciu o art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1.

jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;

2.

jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;

3.

jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;

4.

w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Pod pojęciem "świadczenia nieodpłatnego" rozumieć należy te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Jednakże w myśl art. 21 ust. 1 pkt 118 lit. b ustawy, wolna od podatku dochodowego jest wartość nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych oraz wartość świadczeń rzeczowych, z tytułu szkoleń i przygotowania zawodowego dorosłych otrzymanych na podstawie ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Z treści wniosku wynika, iż Wojewódzki Urząd Pracy będący wojewódzką samorządową jednostką organizacyjną Samorządu Województwa, prowadzoną w formie jednostki budżetowej wykonuje zadania określone w art. 8 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. W oparciu o zapis art. 108 ust. 1 pkt 6 w związku z art. 23 ust. 7 i 9 ustawy organizuje szkolenia dla członków Wojewódzkich Rad Zatrudnienia. Członkowie Rad Zatrudnienia nie mają statusu pracownika Wojewódzkiego Urzędu Pracy. Szkolenia będą przeprowadzane przez profesjonalne firmy szkoleniowe oraz finansowane ze środków Funduszu Pracy. Na łączny koszt szkolenia składają się również koszty wyżywienia, a ponadto w przypadku szkoleń zamiejscowych koszt zakwaterowania i dojazdu członka rady z i do miejsca szkolenia.

Członkowie Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia nie otrzymują wynagrodzenia za posiedzenia rady - pracodawca jest obowiązany zwolnić pracownika od świadczenia pracy w celu wzięcia udziału w posiedzeniach rady zatrudnienia, za ten czas pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia ustalonego według zasad obowiązujących przy obliczaniu wynagrodzenia za urlop wypoczynkowy u macierzystego pracodawcy - art. 23 ust. 8 cyt. ustawy. Organizację oraz tryb działania rad zatrudnienia określa rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy w sprawie rad zatrudnienia. Wojewódzki Urząd Pracy pełni funkcję płatnika składek podatku dochodowego od osób fizycznych dla pracowników urzędu oraz innych osób fizycznych pozostających z urzędem w stosunkach cywilnoprawnych.

W świetle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić zatem należy, iż członkowie Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia uzyskują świadczenie nieodpłatne w postaci szkoleń przy jednoczesnym nie ponoszeniu wydatków z tego tytułu. W konsekwencji, w sytuacji uczestniczenia w szkoleniach u osób wskazanych we wniosku powstaje przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, którego zasady ustalania określa art. 11 ust. 2a ww. ustawy.

Na podstawie art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy w brzmieniu obowiązującym przed 27 maja 2014 r. (Dz. U. z 2013 r. poz. 674 z późn. zm.), wojewódzkie rady zatrudnienia są organami opiniodawczo-doradczymi marszałka województwa w sprawach polityki rynku pracy.

W oparciu o art. 23 ust. 7 ww. ustawy, minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia, organizację oraz tryb działania rad zatrudnienia, a także warunki, na jakich mogą uczestniczyć w posiedzeniach rad zatrudnienia przedstawiciele organów, organizacji i instytucji niereprezentowanych w radach, oraz tryb finansowania kosztów szkoleń członków rad, mając na względzie zapewnienie efektywnego dialogu społecznego.

Zgodnie z § 8 rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 6 października 2004 r. w sprawie rad zatrudnienia (Dz. U. Nr 224, poz. 2281), które obowiązywało do 26 maja 2014 r., rada zatrudnienia może ustalić, w formie uchwały, roczny plan potrzeb szkoleniowych jej członków lub podjąć uchwałę o potrzebie zorganizowania dla zainteresowanych członków szkolenia na określony temat, związany z realizacją przepisów o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Natomiast w myśl § 9 ww. rozporządzenia, szkolenia członków Naczelnej Rady Zatrudnienia są finansowane przez ministra ze środków Funduszu Pracy, szkolenia członków wojewódzkiej rady zatrudnienia są finansowane przez marszałka województwa, a powiatowej rady zatrudnienia przez starostę - w ramach limitu środków Funduszu Pracy, pozostających w ich dyspozycji.

Ustawa o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy pojęcie szkolenia definiuje w art. 2 ust. 1 pkt 37 jako pozaszkolne zajęcia mające na celu uzyskanie, uzupełnienie lub doskonalenie umiejętności i kwalifikacji zawodowych lub ogólnych, potrzebnych do wykonywania pracy, w tym umiejętności poszukiwania zatrudnienia.

W zakresie przytoczonej definicji, mieszczą się zatem zarówno szkolenia dla osób bezrobotnych i poszukujących pracy, jak również szkolenia dla członków rad zatrudnienia, o których mowa w powołanym rozporządzeniu Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 6 października 2004 r. w sprawie rad zatrudnienia.

Mając zatem na uwadze powyższe, oraz treść wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy sygn. akt I SA/Bd 118/12 z dnia 10 kwietnia 2012 r. uznać należy, iż wartość nieodpłatnych świadczeń z tytułu szkoleń (w tym kosztów zakwaterowania, wyżywienia i dojazdu) otrzymanych przez członków Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia na podstawie ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, mieści się w całości w zakresie zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 118 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując stwierdzić należy, iż w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym łączny koszt szkolenia (wraz z kosztem zakwaterowania, wyżywienia i dojazdu) finansowany ze środków Funduszu Pracy dla członka Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia stanowi przychód w podatku dochodowym od osób fizycznych, który w całości korzysta ze zwolnienia od tego podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 118 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Do przedmiotowych świadczeń nie stosuje się zatem zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy, wobec czego stanowisko przedstawione we wniosku należało uznać za nieprawidłowe.

Ponieważ wartość świadczenia wskazanego we wniosku korzysta w całości ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 118 lit. b ustawy, na Wnioskodawcy nie ciąży zatem obowiązek wystawienia imiennych informacji o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl