ITPB2/415-671/14/MN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 30 czerwca 2014 r. (data wpływu 4 lipca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest prawidłowe.

W dniu 4 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka użytkuje samochody osobowe, z których część została przydzielona wybranym pracownikom, w celu umożliwienia im realizacji obowiązków służbowych. Zasady dotyczące przyznawania i korzystania z samochodów służbowych oraz rozliczania kosztów eksploatacji w Spółce zostały uregulowane w zarządzeniu wewnętrznym w sprawie samochodów służbowych. Samochód służbowy zostaje przekazany pracownikowi na podstawie umowy powierzenia samochodu służbowego zawartej między Spółką a pracownikiem. Podstawowym celem przyznania pracownikom samochodów służbowych jest ułatwienie im wykonywania obowiązków służbowych na rzecz Spółki ze względu na zakres powierzonych obowiązków, sprawowane funkcje oraz związane z tym wymagania odnośnie dyspozycyjności i mobilności pracowników. Przyznanie samochodu służbowego danemu pracownikowi uzależnione jest od zajmowanego stanowiska, mieszczącego się w wytypowanej w zarządzeniu grupie stanowisk. Pracownicy, którym powierzane są samochody służbowe należą do kadry zarządzającej i kierowniczej Spółki. Zarządzenie zobowiązuje pracowników, w związku z użytkowaniem powierzonych im samochodów, m.in. do:

* dbania o powierzone mienie z należytą starannością,

* właściwego zabezpieczenia samochodu oraz parkowania w miejscu utrudniającym lub uniemożliwiającym jego uszkodzenie lub kradzież,

* dbania o wygląd zewnętrzny i wewnętrzny samochodu oraz jego stan techniczny,

* wykonywania terminowo okresowych badań technicznych samochodu,

* odbywania podroży służbowych przyznanym samochodem.

Biorąc pod uwagę dążenie Spółki do zapewnienia pracownikom Spółki wymaganej dyspozycyjności i mobilności związanych z zajmowanymi przez nich stanowiskami oraz obowiązek zabezpieczenia powierzonego mienia, Spółka nakłada na pracowników - zgodnie z uregulowaniami przewidzianymi w zarządzeniu - obowiązek garażowania/parkowania samochodów służbowych w ich miejscach zamieszkania lub pobytu. Takie podejście Spółki podyktowane jest następującymi okolicznościami/względami:

* dążeniem Spółki do zapewnienia pracownikom odpowiedniej dyspozycyjności i mobilności (spotkania z klientami/kontrahentami, naprawy/serwis, wizyty w bankach/urzędach, itp.); jednocześnie, oczekiwanie Spółki co do pełnej dyspozycyjności oraz mobilności pracowników ma także na celu dążenie przez Spółkę do maksymalizacji jej zysków;

* dążeniem Spółki do zabezpieczenia mienia wykorzystywanego przez Spółkę, w szczególności samochodów służbowych w możliwie jak najlepszy sposób - z chwilą przekazania samochodu służbowego pracownicy przyjmują na siebie bowiem odpowiedzialność za powierzone mienie oraz zobowiązują się do jego odpowiedniego zabezpieczenia przed uszkodzeniem lub kradzieżą zgodnie z zasadami obowiązującymi w Spółce.

Zapisy zarządzenia umożliwiają pracownikom, którym powierzono samochody służbowe korzystanie z tych samochodów do celów prywatnych. Pracownicy korzystający z samochodu służbowego do celów prywatnych zobowiązani są po zakończeniu każdego miesięcznego okresu rozliczeniowego złożyć oświadczenia, w których wskazują okres rozliczeniowy oraz liczbę przejechanych kilometrów w celach prywatnych. Na podstawie złożonego oświadczenia, odpowiednia kwota zostaje doliczona do przychodu pracowników, który podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód ze stosunku pracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym dojazdy pracownika z miejsca zamieszkania do miejsca pracy oraz z miejsca pracy do miejsca zamieszkania, w kontekście nałożonego przez Spółkę obowiązku parkowania/garażowania samochodu w miejscu zamieszkania, stanowią przychód pracownika ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a Spółka jako płatnik będzie zobowiązana do pobrania zaliczek.

Zdaniem Spółki przejazdy pracownika, z miejsca zamieszkania pracownika do miejsca pracy (siedziby Spółki lub innego miejsca) i z powrotem nie stanowią przychodu pracownika ze stosunku pracy podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie Spółka jako płatnik nie będzie zobowiązana do pobrania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu.

W myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są zobowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej łub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Jednocześnie, zgodnie z art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do ust. 3 cytowanego artykułu, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ww. ustawy.

Mając na uwadze powyższe, Spółka wskazuje, iż w odniesieniu do sytuacji opisanej we wniosku, dojazdy pracowników Spółki samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania (będącego jednocześnie miejscem garażowania/parkowania) do miejsca wykonywania pracy (rozumianego jako lokalizacja Spółki oraz/lub docelowe miejsce realizacji zadań służbowych) oraz z powrotem, nie stanowią jakiegokolwiek przychodu ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia. Wyznaczenie miejsca parkowania/garażowania w miejscu zamieszkania pracownika ma na celu umożliwienie pracownikowi efektywną realizację obowiązków służbowych, zapewnienie jego dyspozycyjności oraz mobilności, co jest niezbędne z uwagi na charakter wykonywanych obowiązków, a jednocześnie przekłada się na sprawne funkcjonowanie Spółki. Takie działanie pozwala bowiem na ograniczenie czasu, jaki pracownicy Spółki spędziliby w podróży w celu odebrania samochodu służbowego z parkingu firmowego, a następnie w celu odstawienia takiego samochodu na parking firmowy po zakończeniu wykonywania obowiązków służbowych. Pracownicy, którzy użytkują samochody służbowe realizują niewątpliwie interes Spółki, której zależy m.in. na ograniczeniu czasu spędzonego przez pracownika na dojazdach do/z miejsca zamieszkania do/z miejsca wykonywania pracy. Co więcej pracownicy realizują obowiązki służbowe nałożone na nich przez pracodawcę w tym w zakresie obowiązku garażowania/parkowania samochodów służbowych w miejscu ich zamieszkania, co umożliwia utrzymywanie samochodu służbowego w stałej gotowości, w celu realizacji powierzonych zadań w ramach stosunku pracy. W konsekwencji, takie przejazdy (z miejsca zamieszkania, tj. garażowania/parkowania) do miejsca wykonywania pracy oraz z powrotem) nie stanowią jazd prywatnych pracowników i tym samym nie generują obowiązku rozpoznania przychodu po stronie pracowników korzystających z aut służbowych w okolicznościach przedstawionych powyżej.

Ponadto, biorąc pod uwagę przepisy prawa pracy (art. 100 § 2 pkt 4 w związku z art. 124 § 2 Kodeksu pracy) oraz zapisy zarządzenia, pracownik ma obowiązek dbać o powierzone mienie z należytą starannością, tj. zapewnić właściwą ochronę przed kradzieżą, uszkodzeniem lub zniszczeniem samochodu służbowego, w szczególności poprzez parkowanie przydzielonego samochodu w miejscach gwarantujących stały nadzór. Takim miejscem może być garaż, miejsce na prywatnej posesji czy też parking strzeżony w miejscu zamieszkania pracownika. Parkowanie samochodu służbowego w takim miejscu będzie więc stanowiło realizację obowiązków służbowych wynikających ze stosunku pracy a niewywiązanie się z tego obowiązku może prowadzić do odpowiedzialności za szkody powstałe w mieniu pracodawcy. Spółka chciałaby wskazać, iż stanowisko przedstawione przez nią w niniejszym wniosku zostało uznane za prawidłowe w interpretacjach indywidualnych wydanych w zbliżonych stanach faktycznych. Przykładowo, w tym m.in. w:

* interpretacji indywidualnej z dnia 6 listopada 2013 r. wydanej przez Dyrektora izby Skarbowej w Łodzi w, sygn. 1PTPB1/415-562/13-2/AP, w której organ podatkowy wskazał, że " (...) przejazdy (dojazdy) Nadleśniczego z miejsca zamieszkania pracownika (garażowania samochodu) do miejsca pracy w danym dniu, położonego na terenie miejsca pracy pracownika albo poza tym miejscem, nie będą generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie firmy wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania samochodu służbowego w celu wykonywania służbowych zadań";

* interpretacji indywidualnej z dnia 18 czerwca 2013 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPB2/415-333/13-2/MK1, w której organ podatkowy stwierdził, iż " (...) w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało pracownikom wyznaczone przez Spółkę (zgodnie z protokołem zdawczo-odbiorczym), pracownicy dojeżdżający samochodami z wyznaczonego miejsca parkowania do siedziby Spółki, jako miejsca wykonywania czynności służbowych oraz z siedziby Spółki do wyznaczonego miejsca parkowania nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia. W konsekwencji, na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych;

* interpretacji indywidualnej z dnia 19 kwietnia 2013 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, sygn. ILPB1/415-78/13-2/TW, w której organ podatkowy potwierdził, że " (...) przejazdy z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych i z powrotem nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu. Tym samym Spółka nie będzie obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z udostępnieniem samochodów służbowych pracownikom w celach służbowych";

* interpretacji indywidualnej z dnia 18 marca 2013 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, sygn. IPTPB1/415-771/12-2/MD, w której organ podatkowy uznał stanowisko podatnika za prawidłowe w pełnym zakresie i odstąpił od uzasadnienia prawnego stanowisko podatnika, a tym samym potwierdził, iż " (...) pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do siedziby Spółki (płatnika) bądź oddziału, jako miejsca wykonywania czynności służbowych oraz z siedziby Spółki do wyznaczonego miejsca parkowania nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy samochody te wykorzystywane są do realizacji zadań służbowych, a miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Spółkę zgodnie zobowiązującą umową";

Reasumując, w przypadku zobowiązania pracownika przez Spółkę do parkowania/garażowania samochodu służbowego w wyznaczonym miejscu po zakończonym dniu pracy, w szczególności w celu zapewnienia efektywnej realizacji obowiązków służbowych oraz zapewnienia dbałości o powierzone mienie, przejazdy pracownika samochodem służbowym pomiędzy miejscem zamieszkania a miejscem wykonywania pracy (tekst jedn.: siedzibą Spółki rozumianej jako lokalizację Spółki lub docelowe miejsce realizacji zadań służbowych) nadal odbywają się w ramach realizacji zadań służbowych i nie stanowią dla pracownika przychodu ze stosunku pracy, tj. w postaci nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym, Spółka nie będzie zobowiązana jako płatnik do poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka użytkuje samochody osobowe, z których część została przydzielona wybranym pracownikom, w celu umożliwienia im realizacji obowiązków służbowych. Zasady dotyczące przyznawania i korzystania z samochodów służbowych oraz rozliczania kosztów eksploatacji w Spółce zostały uregulowane w zarządzeniu wewnętrznym w sprawie samochodów służbowych. Samochód służbowy zostaje przekazany pracownikowi na podstawie umowy powierzenia samochodu służbowego zawartej między Spółką a pracownikiem. Podstawowym celem przyznania pracownikom samochodów służbowych jest ułatwienie im wykonywania obowiązków służbowych na rzecz Spółki ze względu na zakres powierzonych obowiązków, sprawowane funkcje oraz związane z tym wymagania odnośnie dyspozycyjności i mobilności pracowników. Przyznanie samochodu służbowego danemu pracownikowi uzależnione jest od zajmowanego stanowiska, mieszczącego się w wytypowanej w zarządzeniu grupie stanowisk. Pracownicy, którym powierzane są samochody służbowe należą do kadry zarządzającej i kierowniczej Spółki.

Zarządzenie zobowiązuje pracowników, w związku z użytkowaniem powierzonych im samochodów, m.in. do:

* dbania o powierzone mienie z należytą starannością,

* właściwego zabezpieczenia samochodu oraz parkowania w miejscu utrudniającym lub uniemożliwiającym jego uszkodzenie lub kradzież,

* dbania o wygląd zewnętrzny i wewnętrzny samochodu oraz jego stan techniczny,

* wykonywania terminowo okresowych badań technicznych samochodu,

* odbywania podroży służbowych przyznanym samochodem.

Biorąc pod uwagę dążenie Spółki do zapewnienia pracownikom Spółki wymaganej dyspozycyjności i mobilności związanych z zajmowanymi przez nich stanowiskami oraz obowiązek zabezpieczenia powierzonego mienia, Spółka nakłada na pracowników - zgodnie z uregulowaniami przewidzianymi w zarządzeniu - obowiązek garażowania/parkowania samochodów służbowych w ich miejscach zamieszkania lub pobytu. Takie podejście Spółki podyktowane jest następującymi okolicznościami/względami:

* dążeniem Spółki do zapewnienia pracownikom odpowiedniej dyspozycyjności i mobilności (spotkania z klientami/kontrahentami, naprawy/serwis, wizyty w bankach/urzędach, itp.); jednocześnie, oczekiwanie Spółki co do pełnej dyspozycyjności oraz mobilności pracowników ma także na celu dążenie przez Spółkę do maksymalizacji jej zysków;

* dążeniem Spółki do zabezpieczenia mienia wykorzystywanego przez Spółkę, w szczególności samochodów służbowych w możliwie jak najlepszy sposób - z chwilą przekazania samochodu służbowego pracownicy przyjmują na siebie bowiem odpowiedzialność za powierzone mienie oraz zobowiązują się do jego odpowiedniego zabezpieczenia przed uszkodzeniem lub kradzieżą zgodnie z zasadami obowiązującymi w Spółce.

Zapisy zarządzenia umożliwiają pracownikom, którym powierzono samochody służbowe korzystanie z tych samochodów do celów prywatnych. Pracownicy korzystający z samochodu służbowego do celów prywatnych zobowiązani są po zakończeniu każdego miesięcznego okresu rozliczeniowego złożyć oświadczenia, w których wskazują okres rozliczeniowy oraz liczbę przejechanych kilometrów w celach prywatnych. Na podstawie złożonego oświadczenia, odpowiednia kwota zostaje doliczona do przychodu pracowników, który podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jako przychód ze stosunku pracy.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, iż przydzielenie samochodu służbowego i wyznaczenie miejsca garażowania w miejscu zamieszkania, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z miejsca zamieszkania do miejsca pracy nie generują również przychodu ze stosunku pracy. Przychód ze stosunku pracy nie powstaje bowiem w sytuacji gdy przejazdy z oraz do miejsca zamieszkania, a także garażowanie stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Wnioskodawcy.

Reasumując, należy stwierdzić, iż przejazdy pracownika samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy - o ile nie służą osobistym celom pracownika, lecz stanowią realizację zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uznawać za przychód pracownika ze stosunku pracy. W konsekwencji, Wnioskodawca nie jest obowiązany do wystąpienia z tego tytułu w roli płatnika podatku dochodowego.

W odniesieniu natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, tutejszy organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.