ITPB2/415-662/14/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 27 czerwca 2014 r. (data wpływu - 30 czerwca 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 września 2014 r. (data wpływu - 29 września 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji podatkowej spłaty powoda - jest nieprawidłowe.

W dniu 30 czerwca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji podatkowej spłaty powoda.

Wniosek uzupełniono w dniu 29 września 2014 r.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Umową dożywocia sporządzoną w dniu 30 marca 2010 r. w formie aktu notarialnego, przeniesiono własność nieruchomości na Wnioskodawcę i jego współmałżonkę (pozostających we wspólności majątkowej) za zapewnienie dożywotniego utrzymania w lokalu stanowiącym ich własność, polegające na przyjęciu Zbywczyni jako domownika i dostarczaniu mieszkania ze światłem i opałem, dostarczaniu wyżywienia, ubrania oraz odpowiedniej pomocy i pielęgnacji w chorobie oraz wyprawienie jej własnym kosztem pogrzebu. W umowie dożywocia Zbywczyni oświadczyła, że:

* nieruchomość stanowi jej majątek osobisty nabyty na podstawie spadku i zniesienia współwłasności z dnia 19 września 1989 r.;

* pozostaje w związku małżeńskim, w którym stosunki majątkowe podlegają wspólności ustawowej;

* w budynku mieszkalnym zameldowany jest jej mąż.

Następnie w dniu 7 stycznia 2013 r. aktem notarialnym nastąpiła zamiana świadczeń z umowy dożywocia na obligacyjne prawo zamieszkiwania, w której Wnioskodawca wspólnie z małżonką zobowiązali się za przeniesienie własności nieruchomości do dożywotniego utrzymania polegające na przyjęciu jako domownika i dostarczeniu mieszkania za światłem opałem, dostarczeniu wyżywienia, ubrania oraz odpowiedniej pomocy i pielęgnacji w chorobie oraz wyprawienia własnym kosztem pogrzebu odpowiadającego zwyczajom miejscowym.

W 2012 r. małżonek Zbywczyni wniósł sprawę do sądu przeciw małżonkom tytułem zwrotu nakładów dokonanych na nieruchomość w trakcie trwania małżeństwa ze Zbywczynią. W dniu 31 maja 2012 r. przed mediatorem została zawarta ugoda sądowa, w której:

1. Pozwani i powód oświadczają, ze wspólnie podejmą działania w celu sprzedaży nieruchomości;

2. Pozwani zobowiązują się solidarnie zapłacić powodowi w terminie 14 dni od daty sprzedaży nieruchomości kwotę 150000 PLN, jednak nie później niż do dnia 31 stycznia 2013 r.;

3. Jeżeli nie dojdzie do sprzedaży nieruchomości w terminie określonym w pkt 2 ugody, strony przedłużają termin zapłaty, na podstawie aneksu do niniejszej ugody. Aneks winien zostać zawarty w formie pisemnej pod rygorem nieważności. W przypadku przedłużenia terminu zapłaty oraz braku sprzedaży nieruchomości w przedłużonym terminie odsetki naliczane będą od 1 maja 2013 r.;

4. Powód zobowiązuje się do wydania nieruchomości w terminie 15 dni od otrzymania przez powoda kwoty 150000 PLN. Przez otrzymanie kwoty rozumie się uznanie rachunku bankowego powoda. W przypadku niewydania przez powoda nieruchomości w terminie 15 dni, powód zobowiązuje się zapłacić pozwanym 5000 PLN za każdy dzień zwłoki w wydaniu nieruchomości.

5. Powód zobowiązuje się do złożenia wniosku o wykreślenie hipoteki ustanowionej w celu zabezpieczenia powództwa w terminie 5 dni roboczych od dnia doręczenia powodowi przez Sąd Okręgowy prawomocnego postanowienia w przedmiocie nadania ugodzie klauzuli wykonalności oraz prawomocnego postanowienia o umorzeniu postępowania. W przypadku nie złożenia przez powoda wniosku o wykreślenie hipoteki wskazanej w niniejszym ustępie ww. terminie 5 dni roboczych powód zobowiązuje się zapłacić pozwanym kwotę 5000 PLN za każdy dzień zwłoki w złożeniu wniosku o wykreślenie hipoteki.

6. Powód zobowiązuje się do udostępnienie nieruchomości w obecności powoda po uprzednim umówieniu się z pozwanymi w terminie co najmniej 1 dnia przed każdą wizytą potencjalnych kupców. W przypadku niecierpiącym zwłoki, dopuszcza się możliwość za obopólną zgodą skrócenie terminu powiadomienia powoda o wizycie potencjalnych kupców. Powód zobowiązuje się do udostępnienia nieruchomości pozwanym w celu dokonania przez nich oceny stanu nieruchomości jak i ewentualnych prac remontowych po uprzednim umówieniu się z pozwanymi z wyprzedzeniem co najmniej 2 dni.

7. Strony ustalają, że zapłata kwoty wskazanej w pkt 2 ugody wyczerpuje wszelkie wzajemne roszczenia dotyczące nieruchomości, w tym roszczenie pozwanych wobec powoda z tytułu korzystania z nieruchomości oraz dotyczące nieruchomości roszczenia powoda wobec małżonki.

W związku z zawartą ugodą w 2013 r. doszło do sprzedaży nieruchomości za kwotę 550000 PLN, gdzie jako strony wystąpili Wnioskodawca wraz ze współmałżonką oraz kupujący. Jeszcze przed sprzedażą nieruchomości, która nastąpiła w marcu 2013 r., Wnioskodawca wspólnie z małżonką dokonali w dniu 10 stycznia 2013 r. spłaty powoda w kwocie 150000 PLN wynikającej z zawartej ugody, w tym celu zaciągnęli kredyt bankowy.

W 2014 r. zostało złożone zeznanie PIT-39 za 2013 r., w którym:

* przychód ze sprzedaży został wykazany w kwocie 545000 PLN (550000 PLN minus 5000 PLN koszty pośrednika);

* koszty uzyskania przychodu 164787 PLN (spłata powoda + koszty nabycia nieruchomości przez małżonków, w tym podatek od czynności cywilnoprawnych);

* jednocześnie w związku z budową własnego domu została wykazana kwota dochodu zwolnionego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy w kwocie 267076.77 PLN

* zobowiązanie wynikające z zeznania PIT-39 za 2013 r. w kwocie 21496 PLN zostało opłacone.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

1. Czy spłata powoda w kwocie 150000 PLN, powinna zostać ujęta jako koszt odpłatnego zbycia nieruchomości czy jako koszt uzyskania przychodów.

2. Czy prawidłowe zatem będzie złożenie korekty zeznania PIT-39 za 2013 r., w której w poz. 20 zostanie ujęty przychód ze sprzedaży nieruchomości jako różnica pomiędzy ceną określoną w akcie notarialnym a spłatą powoda i kosztem pośrednika zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, art. 30e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określa wyraźnie, że przychody z odpłatnego zbycia nieruchomości określa się na podstawie art. 19 ustawy, a koszty uzyskania przychodu na podstawie art. 22 ust. 6c i 6d ustawy.

W art. 19 ust. 1 jest wskazane, że przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jako koszt odpłatnego zbycia nieruchomości określony w art. 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zdaniem Wnioskodawcy, należy ująć kwotę 150000 PLN tytułem spłaty powoda w związku z zawartą ugodą sądową, z której jasno wynika, że wspólnie z żoną otrzymał umocowanie do sprzedaży nieruchomości pod pewnymi warunkami. Jednym z tych warunków była spłata powoda, tak więc rzeczywistym przychodem ze sprzedaży jest cena określona w umowie pomniejszona o spłatę. Gdyby nie doszło do ugody Wnioskodawca wspólnie z żoną nie mógłby dysponować nieruchomością, gdyż prawa do niej miał również pozywający.

W związku z powyższym, w opinii Wnioskodawcy, prawidłowym będzie złożenie korekty deklaracji według poniższego wyliczenia:

* poz. 20 deklaracji: przychód ze sprzedaży 395000 PLN (sprzedaż: 550000 PLN minus koszty pośrednika w kwocie 5000 PLN minus spłata powoda w kwocie 150000 PLN),

* poz. 21 deklaracji: koszty uzyskania przychodu w kwocie 14787 PLN (koszty nabycia nieruchomości przez małżonków, w tym podatek od czynności cywilnoprawnych),

* poz. 23 deklaracji: dochód w kwocie 380213 PLN,

* poz. 25 deklaracji: kwota dochodu zwolnionego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy w związku z budową własnego domu wyliczona według wzoru - 368498,33 PLN (do wyliczenia kwoty wolnej Wnioskodawca wziął pod uwagę: poniesione wydatki w kwocie 62829,73 PLN plus prognozowany koszt budowy domu - 320000 PLN),

* poz. 29 deklaracji: podatek wynikający z korekty zeznania PIT-39 za 2013 r. w kwocie 2226 PLN.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl zaś art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ustawy źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

* jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

W świetle powyższego, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub ww. praw majątkowych następuje przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie i nie zostaje dokonane w wykonaniu działalności gospodarczej stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że umową dożywocia sporządzoną w dniu 30 marca 2010 r. w formie aktu notarialnego, przeniesiono własność nieruchomości na małżonków za zapewnienie dożywotniego utrzymania w lokalu stanowiącym własność małżonków, polegające na przyjęciu Zbywczyni jako domownika i dostarczaniu mieszkania ze światłem i opałem, dostarczaniu wyżywienia, ubrania oraz odpowiedniej pomocy i pielęgnacji w chorobie oraz wyprawienie jej własnym kosztem pogrzebu. W umowie dożywocia Zbywczyni oświadczyła, że:

* nieruchomość stanowi jej majątek osobisty nabyty na podstawie spadku i zniesienia współwłasności z dnia 19 września 1989 r.;

* pozostaje w związku małżeńskim, w którym stosunki majątkowe podlegają wspólności ustawowej;

* w budynku mieszkalnym zameldowany jest jej mąż.

Natomiast w 2012 r. małżonek Zbywczyni wniósł sprawę do sądu przeciw małżonkom tytułem zwrotu nakładów dokonanych na nieruchomość w trakcie trwania małżeństwa ze Zbywczynią. W dniu 31 maja 2012 r. przed mediatorem została zawarta ugoda sądowa, w której w pkt 1 i 2 oświadczono, że pozwani i powód wspólnie podejmą działania w celu sprzedaży nieruchomości oraz - pozwani zobowiązują się solidarnie zapłacić powodowi w terminie 14 dni od daty sprzedaży nieruchomości kwotę 150000 PLN, jednak nie później niż do dnia 31 stycznia 2013 r.

Następnie w dniu 7 stycznia 2013 r. aktem notarialnym nastąpiła zamiana świadczeń z umowy dożywocia na obligacyjne prawo zamieszkiwania, w której małżonkowie zobowiązali się za przeniesienie własności nieruchomości do dożywotniego utrzymania polegające na przyjęciu jako domownika i dostarczeniu mieszkania za światłem opałem, dostarczeniu wyżywienia, ubrania oraz odpowiedniej pomocy i pielęgnacji w chorobie oraz wyprawienia własnym kosztem pogrzebu odpowiadającego zwyczajom miejscowym.

Ostatecznie, w związku z zawartą ugodą w 2013 r. doszło do sprzedaży nieruchomości za kwotę 550000 PLN, gdzie jako strony wystąpili małżonkowie oraz kupujący. Jeszcze przed sprzedażą nieruchomości, która nastąpiła w marcu 2013 r., małżonkowie w dniu 10 stycznia 2013 r. dokonali spłaty powoda w kwocie 150000 PLN wynikającej z zawartej ugody, w tym celu zaciągnęli kredyt bankowy.

Dożywocie jest instytucją prawną uregulowaną przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Zgodnie z art. 908 § 1 Kodeksu, jeżeli w zamian za przeniesienie własności nieruchomości nabywca zobowiązał się zapewnić zbywcy dożywotnie utrzymanie (umowa o dożywocie), powinien on, w braku odmiennej umowy, przyjąć zbywcę jako domownika, dostarczać mu wyżywienia, ubrania, mieszkania, światła i opału, zapewnić mu odpowiednią pomoc i pielęgnowanie w chorobie oraz sprawić mu własnym kosztem pogrzeb odpowiadający zwyczajom miejscowym.

Umowa dożywocia ma więc charakter umowy zobowiązującej, odpłatnej i wzajemnej.

Zatem bieg pięcioletniego terminu (liczonego od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie rozumiane w niniejszej sprawie jako zawarcie umowy dożywocia), określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy, rozpoczął się z dniem 31 grudnia 2010 r., natomiast sprzedaż przedmiotowej nieruchomości została dokonana w 2013 r. (tekst jedn.: przed upływem wspomnianego terminu, który nastąpiłby w dniu 31 grudnia 2015 r.), wobec czego omawiana transakcja stanowi źródło przychodu w rozumieniu ww. przepisu.

W myśl art. 30e ust. 1 podatek od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Podstawą obliczenia podatku jest, co wynika z treści art. 30e ust. 2 ww. ustawy, dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej.

Zgodnie z art. 19 ust. 3 ww. ustawy wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia. Natomiast jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie odpłatnego zbycia znacznie odbiega od wartości rynkowej nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej wezwie strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej. W razie nieudzielenia odpowiedzi, niedokonania zmiany wartości lub niewskazania przyczyn, które uzasadniają podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej określi wartość z uwzględnieniem opinii biegłego lub biegłych. Jeżeli wartość ustalona w ten sposób odbiega co najmniej o 33% od wartości wyrażonej w cenie, koszty opinii biegłego lub biegłych ponosi zbywający (art. 19 ust. 4 ustawy).

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe (potoczne) rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością).

Można do takich kosztów zaliczyć:

* koszty wyceny nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego,

* prowizje pośredników w sprzedaży nieruchomości,

* koszty ogłoszeń w prasie związanych z zamiarem sprzedaży nieruchomości,

* wydatki związane ze sporządzeniem przez notariusza umowy cywilnoprawnej,

* koszty i opłaty sądowe.

Biorąc pod uwagę powyższe - uprawnionym jest wniosek, że podstawowym kryterium pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów odpłatnego zbycia nieruchomości - oprócz bezpośredniego związku ze zbyciem - jest jego obligatoryjny względem zbycia charakter. Istotne jest zatem, czy zbywca nieruchomości jest zobowiązany ponieść określony koszt w związku z jej zbyciem i czy ten koszt jest ze zbyciem bezpośrednio związany. Stwierdzenie, że zbycie nieruchomości wymaga poniesienia danego kosztu i że jest on ze zbyciem bezpośrednio związany winno oznaczać zaliczenie tego wydatku do kosztów odpłatnego zbycia.

Kosztów, o których mowa w art. 19 ust. 1 ustawy, nie należy jednak utożsamiać z kosztami uzyskania przychodu, zasady ustalania których uregulowane zostały w sposób szczególny w art. 22 ust. 6c i 6d.

W myśl art. 22 ust. 6c ustawy, koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

Stosownie zaś do art. 22 ust. 6e ustawy wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6c i 6d, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.

Na podstawie art. 22 ust. 6f ustawy koszty nabycia lub koszty wytworzenia, o których mowa w ust. 6c, są corocznie podwyższane, począwszy od roku następującego po roku, w którym nastąpiło nabycie lub wytworzenie zbywanych rzeczy lub praw majątkowych, do roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym nastąpiło ich zbycie, w stopniu odpowiadającym wskaźnikowi wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszych trzech kwartałów roku podatkowego w stosunku do tego samego okresu roku ubiegłego, ogłaszanemu przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski".

Odnosząc się do kwestii kosztów uzyskania przychodów, wskazać należy, że nie każdy "rzeczywiście" poniesiony przez podatnika wydatek może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu pomniejszając tym samym przychód. Ustawodawca w sposób nie budzący wątpliwości wskazał w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, które z poniesionych przez podatnika wydatków mogą stanowić koszt uzyskania przychodu przy odpłatnym zbyciu nieruchomości, nie pozostawiając podatnikowi dowolności w tym względzie.

Zapisy określające jakie wydatki w przypadku odpłatnego zbycia (sprzedaży) nieruchomości nabytych odpłatnie stanowią koszt uzyskania przychodu zawiera art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powołany przepis jednoznacznie wskazuje, że kosztami uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia mogą być tylko udokumentowane koszty nabycia lub wytworzenia powiększone o udokumentowane nakłady zwiększające wartość nieruchomości.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz przytoczone przepisy należy więc stwierdzić, że spłata małżonka Zbywczyni (dożywotnika) nie kwalifikuje się do żadnej z wymienionych w art. 19 ust. 1 oraz art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kategorii kosztów, bowiem nie wynika ona bezpośrednio z faktu zawarcia umowy sprzedaży, ani też nie pozostaje ona w związku przyczynowo-skutkowym z dokonaną transakcją oraz nie należy do kosztów nabycia (wytworzenia) opisanej we wniosku nieruchomości, jak również nakładów zwiększających jej wartość, bowiem spłata dotyczyła nakładów poniesionych na nieruchomość przez małżonka Zbywczyni (dożywotnika) w trakcie trwania ich małżeństwa.

Tym samym spłata małżonka Zbywczyni (dożywotnika) nie wpływa na wysokość przychodu oraz dochodu ze sprzedaży opisanej we wniosku nieruchomości.

Odnosząc się natomiast do kwestii możliwości złożenia korekty zeznania podatkowego za rok 2013, wskazać należy na treść art. 81 § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Zgodnie z § 2 tego artykułu, skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie deklaracji korygującej wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Przepisy Ordynacji podatkowej nie określają szczególnych terminów, w których przysługuje powyższe uprawnienie. Należy więc powiązać tę możliwość z zobowiązaniem podatkowym, którego deklaracja (zeznanie) dotyczy. Prawo do korekty deklaracji (zeznania) istnieje tak długo, jak długo istnieje zobowiązanie podatkowe czyli 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku (art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej).

W świetle ww. przepisu Wnioskodawca ma prawo skorygować zeznanie podatkowe za 2013 r., jednakże ww. korekta winna uwzględniać - co wyżej wykazano - brak możliwości zaliczenia spłaty małżonka Zbywczyni w ciężar kosztów odpłatnego zbycia w rozumienia art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak również kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 6c przytoczonej ustawy.

Ponadto - w odniesieniu do kwot podanych we wniosku - zauważyć należy, że ewentualne obliczenia, jakich należałoby dokonać przy ustaleniu podstawy opodatkowania, bądź ocena prawidłowości wyliczeń dokonanych przez Wnioskodawcę, nie należą do kompetencji tutejszego organu. Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującego w polskim systemie podatkowym na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego, gdyż prawidłowość takiego rozliczenia podlega weryfikacji przez upoważniony do tego organ podatkowy.

Dodatkowo, stwierdzić należy, że wobec wskazanych przez Wnioskodawcę we wniosku o wydanie interpretacji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz określonego w treści zadanych pytań zakresu żądania tutejszy organ nie mógł odnieść się do kwestii ustalenia prawa Wnioskodawcy do skorzystania ze zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.