ITPB2/415-640/11/IB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 5 lipca 2011 r. (data wpływu) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wynagrodzeń z pracy najemnej w Indiach - jest prawidłowe.

W dniu 5 lipca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wynagrodzeń z pracy najemnej w Indiach. Wezwaniem z dnia 6 września 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy zwrócił się o wyczerpujące przedstawienie zaistniałego stanu faktycznego. Pismem z dnia 12 września 2011 r. (data wpływu 14 września 2011 r.) uzupełniono wniosek w ww. zakresie.

W przedmiotowym wniosku oraz w jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka zatrudnia na czas określony dwóch pracowników, którzy licząc wstecz od końca 2010 r. przebywają w Indiach w podróży służbowej przez okres dłuższy niż 183 dni, a od dnia 1 stycznia 2011 r. przebywają tam nadal jako pracownicy skierowani przez pracodawcę do pracy w Indiach (w umowie jako miejsce pracy wskazano Indie). Pierwszy z pracowników (kobieta) skierowany został do pracy na okres 12 miesięcy, drugi (mężczyzna) na okres 24 miesięcy. Zgodnie z umowami o pracę miejscem pracy tych pracowników są Indie. Pracownicy ci faktycznie przebywali w Indiach w 2010 r. przez okres dłuższy niż 183 dni i przez cały okres 2011 r. Wyłącznie w Indiach wykonują pracę. W przypadku jednego z nich wraz z pracownikiem wyjechała do Indii jego partnerka życiowa. W Indiach urodził się jego syn. Partnerka tego pracownika przebywa stale w Indiach, gdzie opiekuje synem. Z kolei pracownik - kobieta przebywa w Indiach sama. Podczas pobytu w Indiach pracownicy ci sporadycznie przyjeżdżają do Polski, głównie w okresie świąt i w okresie wakacji. Łączny okres ich pobytu w Polsce nie przekracza 30 dni w roku kalendarzowym. Wynagrodzenie, jakie pracownicy otrzymują za pracę wykonywaną w Indiach, stanowi jedyne źródło ich utrzymania. Nie wykonują oni żadnej pracy w Polsce. Podczas skierowania do pracy Indiach mieszkają w wynajętych mieszkaniach. Zgodnie z indyjskim prawem podatkowym, w którym rok podatkowy trwa od 1 kwietnia do 30 marca roku następnego, wynagrodzenia tych pracowników z tytuły pracy wykonywanej na terytorium Indii podlega opodatkowaniu w Indiach od dnia 1 kwietnia 2011 r., skoro przebywają w Indiach dłużej niż 183 dni. Wynagrodzenia z tytułu pracy są wypłacane przez Wnioskodawczynię, która nie posiada zakładu i stałej placówki w Indiach.

W przesłanym uzupełnieniu wskazano, iż pracownicy mają w 2011 r. swoje centrum życiowe i gospodarcze w Indiach i przebywają w Indiach dłużej niż 183 dni w 2011 r. Powyższe uprawnia do stwierdzenia, iż ww. pracownicy - zdaniem Wnioskodawczyni - dla celów podatkowych mają miejsce zamieszkania w Indiach.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka jest zobowiązana od 1 kwietnia 2011 r. jako pracodawca do poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wynagrodzeń wypłacanych pracownikom z tytułu pracy wykonywanej w Indiach.

Zdaniem Wnioskodawczyni nie jest zobowiązana od dnia 1 kwietnia 2011 r. do poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wynagrodzeń wypłacanych pracownikom za pracę wykonywaną na terytorium Indii. Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Przy czym za dochody (przychody) osiągane na terytorium RP uważa się w szczególności dochody (przychody) z pracy wykonywanej na terytorium RP na podstawie m.in. stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia. Powyższe pozwala przyjąć, że jeżeli praca jest wykonywana poza terytorium RP, np. w Indiach, wynagrodzenie z tytułu takiej pracy nie jest dochodem osiąganym na terytorium RP.

Z kolei, zgodnie z art. 3 ust. 1a powołanej ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną która:

W myśl art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zakłady pracy są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody m.in. ze stosunku pracy. Biorąc powyższe pod uwagę, że pracownicy Wnioskodawczyni zostali skierowani do pracy w Indiach na okres od 1 stycznia 2011 r., odpowiednio: na 12 i 24 miesięcy, oraz fakt, iż w 2010 r. przebywali oni w Indiach wykonując obowiązki pracownicze w trakcie podróży służbowej przez okres dłuższy niż 183 dni, a także że wynagrodzenia ich wypłacane i ponoszone są przez podmiot mający siedzibę w Polsce oraz nie ma on w Indiach zakładu w rozumieniu przepisu art. 5 cyt. umowy, wynagrodzenia tych pracowników Wnioskodawczyni nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce, a wyłącznie w Indiach od dnia 1 kwietnia 2011 r. W opinii Wnioskodawczyni nie powinien budzić przy tym wątpliwości fakt, iż obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych ciąży na zakładzie pracy tylko wówczas, gdy pracownik obowiązany jest do zapłaty takiego podatku, a nie wówczas, gdy taki obowiązek podatkowy na nim nie ciąży.

Niezależnie od powyższego, Wnioskodawczyni wskazuje, iż zgodnie z art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem, że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W rozpatrywanej sprawie nie ulega wątpliwości, iż pracownicy wykonują pracę na terytorium Indii oraz że dochody ich z tytułu tej pracy podlegają opodatkowaniu w Indiach od 1 kwietnia 2011 r. zgodnie z indyjskim prawem podatkowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 4a przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W myśl art. 16 ust. 1 umowy z dnia 21 czerwca 1989 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Indii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 1990 r. Nr 8, poz. 46) z zastrzeżeniem postanowień artykułów 17, 18, 19, 20, 21 i 22 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, mogą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Stosownie do art. 16 ust. 2 ww. umowy bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, będą podlegać opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie, jeżeli:

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż świadczenia z tytułu zatrudnienia osób mających miejsce zamieszkania w Polsce, podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba że są to świadczenia osiągane z pracy najemnej wykonywanej na terytorium innego państwa (tj. w niniejszej sprawie w Indiach). Natomiast świadczenia z tytułu pracy najemnej w Indiach otrzymywane przez osoby mające miejsce zamieszkania w Indiach podlegają opodatkowaniu tylko w Indiach.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Na podstawie art. 32 ust. 6. ww. ustawy zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

W sytuacji przedstawionej we wniosku pracownicy, którzy mają miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Indiach przebywają w Indiach od dnia 1 stycznia 2011 r. jako pracownicy skierowani przez pracodawcę tam do pracy (w umowie jako miejsce pracy wskazano Indie). Zgodnie z umowami o pracę miejscem pracy tych pracowników są Indie. Pracownicy ci faktycznie przebywali w Indiach w 2010 r. przez okres dłuższy niż 183 dni i przez cały okres 2011 r. Pracę wykonują wyłącznie w Indiach. Nie wykonują oni żadnej pracy w Polsce. Podczas skierowania do pracy w Indiach mieszkają w wynajętych mieszkaniach. Zgodnie z indyjskim prawem podatkowym, w którym rok podatkowy trwa od 1 kwietnia do 30 marca roku następnego, wynagrodzenia tych pracowników z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Indii podlegają opodatkowaniu w Indiach od dnia 1 kwietnia 2011 r. Wynagrodzenia z tytułu pracy są wypłacane przez Spółkę - Wnioskodawczynię, która nie posiada zakładu i stałej placówki w Indiach.

Mając na uwadze ww. okoliczności faktyczne oraz powołany wyżej stan prawny stwierdzić zatem należy, iż wynagrodzenia z tytułu pracy wykonywanej w Indiach wypłacane pracownikom, którzy mają tam miejsce zamieszkania dla celów podatkowych podlegają opodatkowaniu tylko w Indiach. W konsekwencji, w Polsce Spółka nie ma obowiązku pobierania zaliczek na podatek dochodowy od ww. wynagrodzeń.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.