ITPB2/415-606/14/IL - PIT w zakresie zaliczenia do przychodów ze stosunku pracy wartości dojazdów samochodem służbowym

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 5 czerwca 2014 r. (data wpływu 9 czerwca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodów ze stosunku pracy wartości dojazdów samochodem służbowym - jest prawidłowe.

W dniu 9 czerwca 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodów ze stosunku pracy wartości dojazdów samochodem służbowym.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (Spółka) udostępnia pracownikom samochody w celu wykonywania obowiązków służbowych. Z uwagi na niejednokrotnie mobilny charakter czynności wykonywanych służbowo przez pracowników oraz wymaganą od nich dyspozycyjność, Spółka ustala z pracownikami, iż przekazany im samochód będzie parkowany w bezpiecznym miejscu znajdującym się w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika. Spółka zobowiązuje w takim wypadku pracownika do dbania o powierzony samochód służbowy.

Parkowanie bądź garażowanie w miejscu zamieszkania pracownika ma na celu zapewnić pracownikowi mobilność oraz dyspozycyjność w wykonywaniu obowiązków służbowych, jednocześnie umożliwiając mu sprawowanie nadzoru nad powierzonym samochodem. W konsekwencji, pracownicy wykorzystują powierzone im samochody także w celu dojazdu do siedziby Spółki bądź innego miejsca wykonywania obowiązków służbowych z ustalonego miejsca parkowania. Zgodnie z regulaminem obowiązującym w Spółce pracownicy mogą również rozpoczynać podróż służbową z miejsca zamieszkania. Zasady udostępniania samochodów służbowych zostały uregulowane w regulaminie użytkowania samochodów służbowych.

Samochody mogą też być wykorzystywane przez pracowników dla celów prywatnych, jednak wymaga to zgody Spółki i następuje to na podstawie umowy najmu samochodu. Zasady wykorzystywania samochodów dla celów prywatnych zostały także uregulowane w regulaminie użytkowania samochodów służbowych, w którym Spółka ustala nałożone na pracowników obowiązki związane z użytkowaniem dla celów prywatnych samochodu oraz zasady odpłatności. Zawarcie umowy najmu jest m.in. jednym z wymagań, jakie pracownik musi spełnić, aby móc wykorzystywać samochód służbowy do celów prywatnych. Ze względu na odpłatność oraz zawarcie umowy najmu świadczenie w postaci użytkowania samochodu przez pracownika dla celów prywatnych nie stanowi nieodpłatnego świadczenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z udostępnieniem pracownikom samochodów służbowych w celu pełnienia obowiązków służbowych oraz jednoczesnym zobowiązaniem pracowników do nadzoru nad powierzonym im samochodem służbowym, z tytułu dojazdów z miejsca parkowania bądź garażowania samochodu do siedziby spółki lub innego miejsca wykonywania pracy i z powrotem, pracownik uzyska przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a Spółka będzie miała obowiązek ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu z tytułu stosunku pracy oraz obliczania i pobierania z tego tytułu od pracownika zaliczek na podatek dochodowy (zgodnie z art. 31 ww. ustawy).

Zdaniem Wnioskodawcy w przypadku gdy pracownik wykorzystuje samochód służbowy do dojazdów z miejsca bezpiecznego parkowania bądź garażowania do siedziby Spółki lub innego miejsca wykonywania czynności służbowych i z powrotem, nie osiąga on przychodu z nieodpłatnego świadczenia. W konsekwencji Spółka nie będzie zobowiązania do ustalenia wartości przychodu z tego tytułu.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powyższego przepisu wynika, iż przychodem ze stosunku pracy są także wszelkie nieodpłatne świadczenia na rzecz pracownika.

Wnioskodawca (Spółka) wskazuje, że udostępnia swoim pracownikom samochody służbowe. Należą one do Spółki, jednakże co do zasady są postawione do dyspozycji pracowników tylko i wyłącznie w celu wykorzystania w celach służbowych. Wykorzystywanie samochodów przez pracownika w innych, prywatnych celach zgodnie z regulaminem użytkowania samochodów służbowych wymaga dodatkowej zgody Spółki oraz jest odpłatne. Przedmiotem niniejszego zapytania jak wskazuje Wnioskodawca jest tylko i wyłącznie wykorzystanie samochodu służbowego przez pracownika w celu dojazdu do miejsca pracy z określonego miejsca bezpiecznego parkowania bądź garażowania samochodu i w celu powrotu.

Z uwagi na fakt, iż od pracowników niejednokrotnie jest wymagana dyspozycyjność oraz mobilność, a także na podstawie regulaminu użytkowania samochodów służbowych są zobowiązani oni do nadzoru oraz dbania o powierzony im samochód, mogą oni ustalić w porozumieniu ze Spółką dogodne miejsce parkowania bądź garażowania samochodu, tak aby pracownik miał możliwość zapewnienia bezpieczeństwa powierzonego mu samochodu. W wyniku takich wymogów i ustaleń, zdarza się bardzo często, iż pracownicy na podstawie uzgodnień ze Spółką parkują bądź garażują samochód służbowy w miejscu zamieszkania. Tak ustalone miejsce z jednej strony zapewnia pracownikowi mobilność i dyspozycyjność wymaganą od niego przez pracodawcę (Spółkę), a także, co nie jest bez znaczenia, bezpieczeństwo oraz możliwość sprawowania nadzoru nad powierzonym mu samochodem służbowym.

W ocenie Wnioskodawcy w takiej sytuacji, oczywistym jest, iż pracownik wykonując swoje obowiązki służbowe przy wykorzystaniu udostępnionego mu w tym celu samochodu służbowego, niezależnie czy to w siedzibie Spółki czy też w innym miejscu wskazanym przez Spółkę, musi on przemieszczać się z ustalonego ze Spółką miejsca parkowania bądź garażowania do miejsca wykonywania czynności służbowych (siedziba Spółki bądź inne miejsce, w szczególności w przypadku pracowników na stanowisku przedstawiciela handlowego) i z powrotem.

Z uwagi na powyższe, w opinii Wnioskodawcy, takiego wykorzystania samochodu - dojazdu z bezpiecznego miejsca parkowania bądź garażowania do siedziby Spółki bądź innego miejsca, w którym pracownik wykonuje swoje obowiązki służbowe, oraz drogi powrotnej pomiędzy tymi miejscami, nie należy rozpatrywać w kategorii przysporzenia stanowiącego nieodpłatne świadczenie na rzecz pracownika, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zdaniem Spółki charakter wykonywanej pracy nie może mieć wpływu na powstanie dodatkowego przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy, a w konsekwencji zobowiązania podatkowego. W konsekwencji, Spółka nie ma obowiązku kalkulowania przychodu oraz obliczania i pobierania z tego tytułu od pracownika zaliczek na podatek dochodowy.

Wnioskodawca wskazuje, iż Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 5 lipca 2010 r. sygn. IBPBII/1/415-396/10/ŚS dotyczącej analogicznej sprawy, stwierdził, że "przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy."

Wnioskodawca uważa, że należy uznać, iż poza wykonywaniem czynności stricte służbowych, przejazdy te stanowią także realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i wykonywania służbowych zadań.

Zdaniem Wnioskodawcy analogiczne wnioski należy wyciągnąć w odniesieniu do dojazdów powrotnych z miejsca pracy do miejsca bezpiecznego parkowania samochodu służbowego.

Takie rozumienie przepisów według Wnioskodawcy jest również prezentowane w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w dniu 19 kwietnia 2013 r., sygn. ILPB1/415-78/13-2/TW, w której stwierdzono, że "pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Spółkę. Zatem przydzielenie samochodu służbowego pracownikom i wyznaczenie przez pracodawcę miejsca garażowania w miejscu zamieszkania lub jego okolicy tych osób (miejsce postojowe, garaż, posesja) gwarantuje jego bezpieczeństwo, stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, a tym samym dbałość o powierzone mienie."

Wnioskodawca podkreśla, iż wykorzystanie przez pracownika samochodu w celach prywatnych nie jest przedmiotem niniejszego zapytania. Jest ono uregulowane także w regulaminie użytkowania samochodów służbowych, wymaga dodatkowej zgody Spółki, zawarcia umowy najmu oraz jest odpłatne.

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy w przypadku gdy pracownik wykorzystuje samochód służbowy do dojazdów z miejsca bezpiecznego parkowania bądź garażowania do siedziby spółki lub innego miejsca wykonywania czynności służbowych i z powrotem-co niewątpliwie stanowi realizację zadań służbowych, nie osiąga on dodatkowego przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia, a w konsekwencji Spółka nie będzie zobowiązania do ustalenia wartości przychodu z tego tytułu.

Wnioskodawca podkreśla, że analogiczne stanowisko w takich samych sprawach zostało niejednokrotnie wyrażane także w innych indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego poza cytowanymi powyżej (przykładowo w wydanych: w dniu 26 czerwca 2013 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, sygn. IBPBII/1/415-366/13/BD, w dniu 31 grudnia 2012 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, sygn. IPTPB1/415-609/12-2/DS, w dniu 27 września 2012 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, sygn. IPTPB1/415-376/12-4/ASZ, w dniu 1 września 2011 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, sygn. ILPB2/415-642/11 -2/JK; w dniu 19 maja 2010 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPB2/415-168/10-2/AS; w dniu 20 sierpnia 2009 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPB2/415-361/09-4/MK; oraz w dniu 4 lutego 2009 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, sygn. IBPBII/1/415-89/09/HK).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca (Spółka) udostępnia pracownikom samochody w celu wykonywania obowiązków służbowych. Z uwagi na niejednokrotnie mobilny charakter czynności wykonywanych służbowo przez pracowników oraz wymaganą od nich dyspozycyjność, Spółka ustala z pracownikami, iż przekazany im samochód będzie parkowany w bezpiecznym miejscu znajdującym się w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika. Spółka zobowiązuje w takim wypadku pracownika do dbania o powierzony samochód służbowy.

Parkowanie bądź garażowanie w miejscu zamieszkania pracownika ma na celu zapewnić pracownikowi mobilność oraz dyspozycyjność w wykonywaniu obowiązków służbowych, jednocześnie umożliwiając mu sprawowanie nadzoru nad powierzonym samochodem. W konsekwencji, pracownicy wykorzystują powierzone im samochody także w celu dojazdu do siedziby Spółki bądź innego miejsca wykonywania obowiązków służbowych z ustalonego miejsca parkowania. Zgodnie z regulaminem obowiązującym w Spółce pracownicy mogą również rozpoczynać podróż służbową z miejsca zamieszkania. Zasady udostępniania samochodów służbowych zostały uregulowane w regulaminie użytkowania samochodów służbowych.

Samochody mogą też być wykorzystywane przez pracowników dla celów prywatnych, jednak wymaga to zgody Spółki i następuje to na podstawie umowy najmu samochodu. Zasady wykorzystywania samochodów dla celów prywatnych zostały także uregulowane w regulaminie użytkowania samochodów służbowych, w którym Spółka ustala nałożone na pracowników obowiązki związane z użytkowaniem dla celów prywatnych samochodu oraz zasady odpłatności. Zawarcie umowy najmu jest m.in. jednym z wymagań, jaki pracownik musi spełnić, aby móc wykorzystywać samochód służbowy do celów prywatnych. Ze względu na odpłatność oraz zawarcie umowy najmu świadczenie w postaci użytkowania samochodu przez pracownika dla celów prywatnych nie stanowi nieodpłatnego świadczenia.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, iż przydzielenie samochodu służbowego i wyznaczenie miejsca parkowania lub garażowania w miejscu zamieszkania, lub w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie skutkuje powstaniem przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem, mają na celu zapewnić pracownikowi mobilność oraz dyspozycyjność w wykonywaniu obowiązków służbowych, nie generują również przychodu ze stosunku pracy. Przychód ze stosunku pracy nie powstaje bowiem w sytuacji gdy przejazdy z oraz do miejsca zamieszkania, a także garażowanie stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Wnioskodawcy.

Reasumując, należy stwierdzić, iż przejazdy pracowników samochodem służbowym z miejsca parkowania lub garażowania samochodu do miejsca pracy i z powrotem - o ile nie służą jego osobistym celom lecz wykonywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uznawać za przychód pracownika ze stosunku pracy.

Zatem Wnioskodawca (Spółka) nie będzie miał z tego tytułu obowiązku ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu ze stosunku pracy oraz obliczania i pobierania zaliczek na podatek dochodowy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.