ITPB2/415-582/09/IB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 6 lipca 2009 r. (data wpływu 7 lipca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń otrzymanych z Australii - jest nieprawidłowe.

W dniu 7 lipca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń otrzymanych z Australii.

Wezwaniem z dnia 16 września 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy zwrócił się o uzupełnienie wniosku w zakresie wyczerpującego przedstawienia zdarzeń przyszłych.

Pismem z dnia 24 września 2009 r. (data wpływu 25 września 2009 r.) uzupełniono wniosek w ww. zakresie.

W przedmiotowym wniosku oraz uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

W listopadzie 1997 r. w Londynie wyszła Pani za mąż za Australijczyka. W połowie kwietnia 1998 r. wyjechała z nim na stałe do Australii. Tam uzyskała australijskie obywatelstwo i mieszkała na stałe przez ponad 11 lat. Australia była ośrodkiem Pani zainteresowań i państwem rezydencji. Do Polski przyjeżdżała Pani co dwa lata na krótkie wakacyjne urlopy (kilka tygodni), nie pracowała tu ani nie prowadziła żadnej działalności, nie miała konta w banku ani nieruchomości. W dniu 6 maja 2009 r. powróciła Pani do Polski na stałe. W lipcu 2009 r. w związku z pracą wykonywaną w Australii do 1 maja 2009 r. mają zostać Pani wypłacone świadczenia z tytułu zaległego urlopu (3 dni) i stażu pracy.

W przesłanym uzupełnieniu wskazano, iż od 6 maja 2009 r. posiada Pani miejsce zamieszkania w Polsce. W Australii rozliczała się Pani za rok finansowy 2008/2009 (1 lipca 2008 - 30 czerwca 2009) jako rezydent finansowy. Jednakże od 6 maja 2009 r. przebywa Pani na stałe już w Polsce i od tego czasu nie wyjeżdżała do Australii. Posiada Pani obywatelstwo zarówno polskie, jak i australijskie. Praca, z tytułu której otrzyma Pani świadczenia była wykonywana w Australii. Wynagrodzenie za zaległy urlop i staż pracy były wypłacone przez pracodawcę z siedzibą w Australii. Świadczenia z funduszu emerytalnego to świadczenia z funduszu obligatoryjnego związanego z zatrudnieniem. Składki na ubezpieczenie były płacone przez pracodawcę - nie są (nie były) potrącane z Pani pensji. Świadczeń tych nie można uzyskać (wypłacić) przed osiągnięciem wieku emerytalnego. Tylko w bardzo ściśle określonych sytuacjach możliwa jest wcześniejsza wypłata np. w przypadku opuszczenia kraju na zawsze lub na wypadek śmiertelnej choroby. Wniosek w tej sprawie należy bardzo starannie udokumentować - nie jest bowiem łatwo uzyskać całość środków z funduszu. Świadczenia te są opodatkowane w Australii jak emerytura. Nie uważa Pani, aby wspomniany fundusz emerytalny był funduszem kapitałowym.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawczyni skoro pieniądze za zaległy urlop i należna nagroda za staż pracy odnoszą się do pracy wykonanej do dnia 1 maja 2009 r., a nie są dochodem za pracę po powrocie do Polski (praca była związana z obsługą studentów na uczelni technicznej i może być wykonywana tylko na tej uczelni w biurze, nie są to dochody np. ze zleceń przez Internet, które wykonała Pani będąc już w Polsce, po powrocie do Polski nie wykonywała Pani już tej pracy i ponieważ zapłaci Pani podatek z tego tytułu jako obywatel i rezydent Australii, to nie powinno to być odzwierciedlone w rozliczeniu podatkowym za 2009 r. w Polsce. To samo dotyczy środków z funduszu emerytalnego - nie powinny one być opodatkowane podwójnie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionych zdarzeń przyszłych uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

W myśl art. 4 ust. 1 umowy z dnia 7 maja 1991 r. między Rzecząpospolitą Polską a Australią w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 1992 r. Nr 41, poz. 177 z późn. zm.) w rozumieniu niniejszej umowy osoba ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, jeżeli dana osoba ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie w rozumieniu jego przepisów podatkowych.

Stosownie do art. 4 ust. 2 ww. umowy w rozumieniu niniejszej umowy osoba nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w Umawiającym się Państwie, jeżeli podlega ona opodatkowaniu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu ze źródeł w tym Państwie.

Na podstawie art. 4 ust. 3 ww. umowy jeżeli stosownie do powyższych postanowień niniejszego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to status tej osoby będzie określony według następujących zasad:

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" odnosi się zatem bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Jeżeli natomiast wymienione powyżej kryteria okażą się niewystarczające dla ustalenia rezydencji podatkowej, należy sięgnąć do stosownych postanowień art. 4 ww. umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

W sytuacji przedstawionej we wniosku oraz uzupełnieniu wniosku wskazuje Pani, iż od dnia 6 maja 2009 r. posiada miejsce zamieszkania w Polsce - w tym dniu powróciła do Polski na stałe. Przedtem mieszkała Pani przez ponad 11 lat w Australii. Posiada Pani obywatelstwo zarówno polskie, jak i australijskie.

Biorąc pod uwagę opisane we wniosku zdarzenia przyszłe oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy więc stwierdzić, iż w sytuacji, gdy z dniem 6 maja 2009 r. centrum interesów osobistych i gospodarczych przeniosła Pani do Polski, posiada Pani miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Polski. Przeniesienie ośrodka interesów życiowych do Polski oznacza, że podlega Pani w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W lipcu 2009 r., w związku z pracą wykonywaną w Australii do dnia 1 maja 2009 r., miała Pani otrzymać od pracodawcy mającego siedzibę w Australii, wynagrodzenie z tytułu zaległego urlopu i stażu pracy. Ponadto, złożyła Pani wniosek o uruchomienie środków z funduszu emerytalnego w Australii. Jak wynika z uzupełnienia wniosku, fundusz emerytalny, z którego w lipcu/sierpniu 2009 r. miała Pani otrzymać świadczenia stanowi fundusz obligatoryjny związany z zatrudnieniem. Składki na ubezpieczenie były finansowane przez pracodawcę, natomiast świadczenia z tego funduszu co do zasady nie są wypłacane przed osiągnięciem wieku emerytalnego. Tylko w wyjątkowych okolicznościach możliwa jest ich wcześniejsza wypłata np. - tak jak w niniejszej sprawie - w przypadku wyjazdu Pani z Australii na stałe do Polski. Wniosek w tej sprawie wymaga szczegółowego udokumentowania. Świadczenia z przedmiotowego funduszu, które miała Pani otrzymać, są opodatkowane w Australii jak emerytura.

W myśl art. 15 ust. 1 umowy z dnia 7 maja 1991 r. między Rzecząpospolitą Polską a Australią w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 18, 19 i 21 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, będą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ww. umowy bez względu na postanowienia ustępu 1, wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, będą podlegać opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie, jeżeli:

Wskazać przy tym należy, że wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę stanowi Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z Komentarzem do ww. Konwencji (pkt 2.1 Komentarza do art. 15) określenie "pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia" obejmuje także świadczenia w naturze uzyskiwane z tytułu zatrudnienia (np. akcje pracownicze, korzystanie z mieszkania, samochodu, ubezpieczenia chorobowe, ubezpieczenia na życie lub członkostwo w klubie). Przewidziany w artykule warunek opodatkowania przez państwo źródła postanawia, iż pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia powinny być osiągane z wykonywania pracy najemnej w tym państwie.

Ma to zastosowanie bez względu na to, kiedy taki dochód może być wypłacony, zapisany na rachunek lub w inny sposób definitywnie nabyty przez pracownika najemnego.

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż świadczenia z tytułu zatrudnienia osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce, podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba że są to świadczenia osiągane z pracy najemnej wykonywanej na terytorium innego państwa (tj. w niniejszej sprawie w Australii).

Jednocześnie art. 15 ust. 2 ww. umowy między Rzecząpospolitą Polską a Australią w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym takie wynagrodzenie podlega opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule wyjątki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracownika podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika.

Uwzględniając powyższe w przedmiotowej sprawie należy zatem stwierdzić, iż wynagrodzenia za pracę wykonywaną w Australii otrzymane przez Panią od dnia 6 maja 2009 r., z uwagi na niespełnienie przesłanki określonej w art. 15 ust. 2 lit. b) umowy, podlegają opodatkowaniu zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy tj. zarówno w Polsce, jak i w Australii.

Stosownie do art. 18 ust. 1 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Australią w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu emerytury (w tym emerytury rządowe) i renty, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w jednym z Umawiających się Państw, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Na podstawie ust. 2 tego artykułu określenie "renta" oznacza określoną kwotę płatną okresowo i w określonym czasie podczas życia lub w pewnym określonym albo dającym się wymierzyć czasie jako spełnienie zobowiązania dokonywania płatności w zamian za uprzednio w pełni wykonane świadczenie pieniężne lub w równoważniku danej kwoty pieniężnej.

Zgodnie z Komentarzem do Konwencji Modelowej rodzaje wypłat objętych tym artykułem obejmują nie tylko emerytury wypłacane bezpośrednio byłym pracownikom najemnym, lecz również innym beneficjentom (...) oraz inne podobne świadczenia, np. renty starcze z tytułu dawnego zatrudnienia. Różne wypłaty mogą być dokonywane na rzecz pracownika po ustaniu jego zatrudnienia. Kwestię, czy takie wypłaty są objęte art. 18 można ocenić w zależności od ich istoty, z uwzględnieniem faktów i okoliczności w których są dokonywane. Określenie "emerytura" w ramach zwykłego znaczenia tego słowa obejmuje tylko okresowe wypłaty.

Z kolei wyrażenie "inne podobne świadczenia", które może znajdować się w dyspozycji art. 18 (w przypadku umowy między Polską a Australią określenie takie w ramach art. 18 nie występuje) jest dość szerokie, aby objąć wypłaty nieokresowe. Jednakże ponadto, czy konkretną wypłatę należy uważać za inne świadczenie podobne do emerytury zależy jeszcze od faktów. Na przykład, jeżeli wykaże się, że powodem wypłaty ryczałtowej jest przeliczenie emerytury lub rekompensata za zmniejszoną emeryturą, wówczas daną wypłatę można określić jako "inne podobne świadczenie" objęte art. 18. Mogłoby to mieć miejsce na przykład wówczas, gdyby osoba miała możliwość wyboru w momencie przejścia na emeryturę między wypłacaniem emerytury a kwotą ryczałtową obliczoną w powiązaniu z ogólną kwotą składek lub kwotą emerytury, do której osoba byłaby uprawniona według obowiązujących zasad w zakresie systemu emerytalnego. Ważnym czynnikiem jest źródło wypłat. Inne czynniki, które mogły pomóc w ustaleniu, czy wypłata lub seria wypłat jest objęta art. 18, są zwłaszcza następujące: czy wypłata jest dokonana w czasie, czy po ustaniu zatrudnienia uprawniającego do wypłaty, czy odbiorca w dalszym ciągu pracuje, czy odbiorca osiągnął normalny wiek emerytalny właściwy dla danego zawodu; jaka jest sytuacja innych osób mających prawo do takiego samego rodzaju wypłaty ryczałtowej i czy odbiorca może korzystać jednocześnie z innych świadczeń emerytalnych. Zwrot składek emerytalnych (na przykład po czasowym zatrudnieniu) nie stanowi "innego podobnego świadczenia" w rozumieniu art. 18.

Zgodnie natomiast z art. 22 ust. 1 ww. umowy części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym z Umawiających się Państw, które nie zostały wymienione w wyżej wymienionych artykułach niniejszej umowy, będą podlegały opodatkowaniu tylko w tym Państwie, lecz jeżeli dochody są uzyskiwane ze źródeł w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być również opodatkowane w tym drugim Państwie.

Mając na względzie opisane we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołane wyżej unormowania prawne stwierdzić należy, iż świadczenia z funduszu emerytalnego, które ma Pani otrzymać, zgodnie z art. 22 ust. 1 umowy będą podlegały opodatkowaniu zarówno w państwie miejsca zamieszkania (w Polsce), jak i w państwie źródła (w Australii).

Jednocześnie, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu przedstawionych we wniosku dochodów w Polsce, należy zastosować określoną w umowie metodę unikania podwójnego opodatkowania.

Artykuł 24 ust. 1 ww. umowy stanowi, że jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z niniejszą umową może być opodatkowany w Australii, to Polska potrąci z polskiego podatku płaconego z tytułu tego dochodu kwotę równą podatkowi australijskiemu w odniesieniu do tego dochodu. Takie potrącenie nie może jednak przewyższyć kwoty podatku polskiego, wyliczonego przed dokonaniem potrącenia podlegającego opłacie z tytułu tego dochodu.

W myśl art. 27 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu metody określonej w ust. 8, lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody te łączy się z dochodami ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym przypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w państwie obcym. Przepisy art. 11 ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 27 ust. 9a ww. ustawy w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 1, uzyskującego wyłącznie dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które nie są zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zasady określone w ust. 9 stosuje się odpowiednio.

Uwzględniając powyższe, metodę unikania podwójnego opodatkowania określaną jako metoda proporcjonalnego odliczenia (zaliczenia) stosuje się w przypadku, gdy umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu metody wyłączenia z progresją.

Zgodnie z tą metodą, podatnik osiągający dochody za granicą ma obowiązek wykazać łączne dochody (zarówno krajowe, jak i zagraniczne) w zeznaniu, a od podatku dochodowego obliczonego według skali podatkowej ma prawo odliczyć podatek zapłacony za granicą. Odliczenie to możliwe jest tylko do wysokości podatku przypadającego proporcjonalnie na dochód uzyskany w obcym państwie.

Jednocześnie, na podstawie art. 27g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnik podlegający obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 1, rozliczający na zasadach określonych w art. 27 ust. 9 albo 9a uzyskane w roku podatkowym poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dochody:

Zgodnie z art. 27g ust. 2 ww. ustawy odliczeniu podlega kwota stanowiąca różnicę między podatkiem obliczonym zgodnie z art. 27 ust. 9 albo 9a a kwotą podatku obliczonego od dochodów ze źródeł, o których mowa w ust. 1, przy zastosowaniu do tych dochodów zasad określonych w art. 27 ust. 8.

Niezależnie więc od tego, czy w roku podatkowym 2009 uzyska Pani inne dochody podlegające opodatkowaniu w Polsce czy też takich innych dochodów nie uzyska, jest Pani zobowiązana do złożenia zeznania podatkowego z tytułu osiągnięcia dochodów przedstawionych we wniosku.

Na podstawie art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Końcowo zaznaczyć jednak należy, iż niniejsza interpretacja w żaden sposób nie odnosi się do kwestii opodatkowania Pani dochodu w Australii. Zobowiązania podatkowe oraz sposób ich rozliczenia w Australii podlegają bowiem unormowaniu w przepisach prawa podatkowego tam obowiązujących.

Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.