ITPB2/415-575/13/MU

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 28 sierpnia 2013 r. Izba Skarbowa w Bydgoszczy ITPB2/415-575/13/MU

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 21 maja 2013 r. (data wpływu 31 maja 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty ekwiwalentu za pranie i konserwację odzieży i obuwia roboczego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 maja 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty ekwiwalentu za pranie i konserwację odzieży i obuwia roboczego.

We wniosku tym przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zamierza zatrudnić pracownika na stanowisku wymagającym dostarczenia nieodpłatnie odzieży w postaci fartuchów, obuwia roboczego i rękawic, zgodnie z unormowaniami dotyczącymi bhp, zawartymi w art. 237 Kodeksu Pracy. W związku z brakiem możliwości zapewnienia prania i konserwacji odzieży roboczej przez Wnioskodawcę (pracodawcę), wynikającej głównie z różnej częstotliwości i stopnia koniecznej konserwacji, czynności te będą wykonywane przez pracownika za jego zgodą. W związku z powyższym Wnioskodawca (pracodawca) na podstawie przywołanych powyżej przepisów zobowiązany jest wypłacić pracownikom ekwiwalent pieniężny będący rekompensatą poniesionych przez nich kosztów. Zasada wypłacania ekwiwalentu oraz jego wysokość uregulowane zostaną w Regulaminie Pracy. Wysokość ekwiwalentu pieniężnego za pranie odzieży i konserwację obuwia skalkulowano w oparciu o cenniki pralni usługowych oraz ceny rynkowe środków piorących, kosztów energii elektrycznej oraz zużycia wody i urządzeń technicznych. Za konserwację odzieży przysługiwać będzie comiesięcznie ekwiwalent w wysokości 40 zł, a za używanie obuwia 11 zł dla pracownika pełnoetatowego. Wysokość ekwiwalentu będzie pomniejszana proporcjonalnie w stosunku do etatu, gdyż przewiduje się, iż koszty używania i konserwacji są wprost proporcjonalne do zużycia. Wypłata ekwiwalentu będzie również uzależniona od obecności pracownika na stanowisku pracy, w przypadku miesięcznej nieobecności pracownikowi ekwiwalent nie będzie przysługiwał bez względu na przyczynę, gdyż nie poniesie on faktycznych koszów związanych z praniem odzieży i konserwacją obuwia. Wypłaty ekwiwalentu będą ewidencjonowane na miesięcznych listach płac, jako składniki nieopodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca będzie mógł nieopodatkowywać podatkiem dochodowym od osób fizycznych wypłacanych ekwiwalentów za pranie i konserwację odzieży i obuwia roboczego.

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacany pracownikowi ekwiwalent pieniężny, będący rekompensatą poniesionych przez pracownika wydatków na pranie i konserwację odzieży i obuwia roboczego, do wypłaty którego pracodawcę obliguje Kodeks Pracy, korzysta z przedmiotowego zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych na mocy art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 11 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy ustawodawca określił katalog źródeł przychodów, wśród których w pkt 1 wymienił: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zatem przyznany pracownikowi ekwiwalent pieniężny za pranie i konserwację odzieży i obuwia roboczego stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Jednakże na mocy art. 21 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Zagadnienia dotyczące dostarczania pracownikom środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, a także związanych z tym wypłat ekwiwalentów pieniężnych reguluje dział X "Bezpieczeństwo i higiena pracy", rozdział IX "Środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze" ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.).

Stosownie do postanowień art. 2377 § 1 Kodeksu pracy, pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie odzież i obuwie robocze, spełniające wymagania określone w Polskich Normach:

1.

jeżeli odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu,

2.

ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy.

W myśl art. 2377 § 2 ww. Kodeksu, pracodawca może ustalić stanowiska, na których dopuszcza się używanie przez pracowników, za ich zgodą, własnej odzieży i obuwia roboczego, spełniających wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy.

Pracownikowi używającemu własnej odzieży i obuwia roboczego, zgodnie z § 2, pracodawca wypłaca ekwiwalent pieniężny w wysokości uwzględniającej ich aktualne ceny (art. 2377 § 4 Kodeksu pracy).

Ponadto na podstawie art. 2379 § 2 Kodeksu pracy pracodawca jest obowiązany zapewnić, aby stosowane środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze posiadały właściwości ochronne i użytkowe, oraz zapewnić odpowiednio ich pranie, konserwację, naprawę, odpylanie i odkażanie.

Jeżeli pracodawca nie może zapewnić prania odzieży roboczej, czynności te mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika, stosownie do treści art. 2379 § 3 Kodeksu pracy.

Zacytowanych przepisów wynika więc, że pracodawca zobowiązany jest do wypłaty na rzecz pracowników ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej oraz za używanie własnej odzieży i obuwia roboczego w sytuacji, gdy zaistnieją przesłanki w nich określone.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca zamierza zatrudnić pracownika na stanowisku wymagającym dostarczenia nieodpłatnie odzieży w postaci fartuchów, obuwia roboczego i rękawic, zgodnie z unormowaniami dotyczącymi bhp, zawartymi w art. 237 Kodeksu Pracy. W związku z brakiem możliwości zapewnienia prania i konserwacji odzieży roboczej przez Wnioskodawcę (pracodawcę), wynikającej głównie z różnej częstotliwości i stopnia koniecznej konserwacji, czynności te będą wykonywane przez pracownika za jego zgodą. W związku z powyższym Wnioskodawca (pracodawca) na podstawie przywołanych powyżej przepisów zobowiązany jest wypłacić pracownikom ekwiwalent pieniężny będący rekompensatą poniesionych przez nich kosztów. Zasada wypłacania ekwiwalentu oraz jego wysokość uregulowane zostaną w Regulaminie Pracy. Wysokość ekwiwalentu pieniężnego za pranie odzieży i konserwację obuwia skalkulowano w oparciu o cenniki pralni usługowych oraz ceny rynkowe środków piorących, kosztów energii elektrycznej oraz zużycia wody i urządzeń technicznych. Za konserwację odzieży przysługiwać będzie comiesięcznie ekwiwalent w wysokości 40 zł, a za używanie obuwia 11 zł dla pracownika pełnoetatowego. Wysokość ekwiwalentu będzie pomniejszana proporcjonalnie w stosunku do etatu, gdyż przewiduje się, iż koszty używania i konserwacji są wprost proporcjonalne do zużycia. Wypłata ekwiwalentu będzie również uzależniona od obecności pracownika na stanowisku pracy, w przypadku miesięcznej nieobecności pracownikowi ekwiwalent nie będzie przysługiwał bez względu na przyczynę, gdyż nie poniesie on faktycznych koszów związanych z praniem odzieży i konserwacją obuwia. Wypłaty ekwiwalentu będą ewidencjonowane na miesięcznych listach płac, jako składniki nieopodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy przysługuje jedynie ekwiwalent za pranie odzieży roboczej.

Przy czym przepisy art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy podatkowej nie stawiają szczególnych wymogów dla możliwości zwolnienia tego rodzaju ekwiwalentu od opodatkowania. Warunkiem zwolnienia jest wyłącznie to, by prawo do ekwiwalentu i zasady jego przyznawania wynikały z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy.

Te zaś nie wymagają, by pracodawca dokonywał zwrotu udokumentowanych wydatków ponoszonych przez pracowników. Zgodnie z definicją słownikową ekwiwalent oznacza rzecz zastępującą inną rzecz o równej wartości, odpowiednik, równoważnik (Współczesny słownik języka polskiego, Dunaj B. Warszawa 2007).

Wysokość ekwiwalentu wypłacanego pracownikowi może być zatem ustalona także w sposób inny, niż tylko na podstawie dokumentów przedłożonych przez pracownika. Jako ekwiwalent, wypłacane pracownikowi kwoty mają stanowić rekompensatę kosztów przez niego poniesionych. Wysokość kosztów może być ustalana we wzajemnym porozumieniu pracodawcy i pracownika.

Podkreślenia wymaga, że przepisy prawa pracy nie są przepisami podatkowymi, wobec czego tut. organ nie posiada kompetencji do ich autorytarnej interpretacji. W celu ostatecznego rozstrzygnięcia wątpliwości w zakresie podstaw do wypłaty wysokości ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej należy zwrócić się do organów właściwych dla spraw pracowniczych i bhp.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że wypłata ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej, jeżeli ekwiwalent ten zostanie przyznany zgodnie z przepisami bhp, będzie korzystała ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na Wnioskodawcy nie będzie zatem ciążył obowiązek do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Ustawodawca w przepisach o bezpieczeństwie i higienie pracy nie przewidział natomiast wypłaty ekwiwalentu za konserwację odzieży i obuwia roboczego. Zatem ekwiwalenty te nie będą korzystały z przedmiotowego zwolnienia i w związku z tym będą stanowiły dla pracownika przychód ze stosunku pracy zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od którego Wnioskodawca jako płatnik, stosownie do zapisów art. 31, będzie obowiązany obliczyć i pobrać zaliczki na podatek dochodowy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl