ITPB2/415-554/08/ENB - Czy można odliczyć od dochodu kwotę 2280 zł za opłacenie przewodnika osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 5 maja 2008 r. (data wpływu 12 maja 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczenia od dochodu wydatków na cele rehabilitacyjne - jest prawidłowe, o ile takie wydatki rzeczywiście zostały poniesione.

W dniu 12 maja 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczenia od dochodu wydatków na cele rehabilitacyjne.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Jest Pan osobą niepełnosprawną, od 1997 r. przebywającą na rencie inwalidzkiej pierwszej grupy z ogólnego stanu zdrowia. Wymaga Pan opieki drugiej osoby oraz posiada orzeczenie znacznego stopnia niepełnosprawności wydane na stałe przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Orzecznik nie określił przyczyny niepełnosprawności. W 2007 r. amputowano Panu prawą stopę, w wyniku czego porusza się Pan przy pomocy osoby drugiej lub na wózku inwalidzkim pchanym przez osobę drugą, co potwierdza załączona do wniosku uwierzytelniona kserokopia karty informacyjnej leczenia szpitalnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może odliczyć od dochodu kwotę 2280 zł za opłacenie przewodnika osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, określonych w art. 7a pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, może skorzystać z odliczenia od dochodu kwoty 2280 zł za opłacenie przewodnika osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczanych do I grupy inwalidztwa, określonych w art. 26 ust. 7f, ponieważ posiada orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności oraz zaświadczenia lekarskie stwierdzające niepełnosprawność narządu ruchu i niezdolność do samodzielnej egzystencji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe, o ile takie wydatki rzeczywiście zostały poniesione.

Stosownie do przepisu art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu m.in. wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Aby wskazane wydatki podlegały odliczeniu od dochodu, nie mogą zostać sfinansowane ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały podatnikowi zwrócone w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane z powyższych źródeł, odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą dofinansowania.

Na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 7 ustawy, za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w r. podatkowym 2.280 zł.

Stosownie do art. 26 ust. 7c ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 7a ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14.

Przepis art. 26 ust. 7f ustawy, stanowi, że ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną, od 1997 r. przebywającą na rencie inwalidzkiej pierwszej grupy z powodu ogólnego stanu zdrowia. Wymaga opieki drugiej osoby oraz posiada orzeczenie znacznego stopnia niepełnosprawności wydane na stałe przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych. W 2007 r. Wnioskodawcy amputowano prawą stopę, w wyniku czego porusza się przy pomocy drugiej osoby lub na wózku inwalidzkim pchanym przez osobę drugą.

Zatem należy uznać, że Wnioskodawca spełnia przesłanki określone w cytowanych przepisach w postaci niepełnosprawności narządu ruchu oraz zaliczenia do I grupy inwalidztwa (orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności) w związku z czym o ile korzysta z pomocy przewodnika i ponosi w związku z tym koszty, może skorzystać z odliczenia od dochodu na podstawie art. 26 ust. 6 w związku z art. 26 ust. 7a pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy przy tym wskazać, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowią, że wydatki ponoszone przez osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa nie wymagają sformalizowanego dokumentu potwierdzającego poniesienie wydatku np. rachunku, faktury, co oznacza, że w toku weryfikacji organowi podatkowemu można przedstawić każdy dowód świadczący o tym, że osoba niepełnosprawna istotnie poniosła wydatki na opłacenie przewodnika. Organ podatkowy jest uprawniony na podstawie Ordynacji podatkowej do żądania przedstawienia okoliczności poniesienia wydatku, w tym wskazania danych identyfikujących osoby świadczące pomoc w charakterze przewodników osób niepełnosprawnych oraz wysokości wypłaconego im wynagrodzenia, a podatnik celem zweryfikowania zasadności dokonanego odliczenia winien informacji powyższych udzielić.

Z cytowanego przepisu art. 26 ust. 7a pkt 7 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika bowiem, że aby wydatki te mogły być odliczone przez osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa, muszą zostać faktycznie poniesione na opłacenie przewodników. Przy czym kwota w wysokości 2.280 zł. stanowi górny limit przysługującej ulgi - nie jest to natomiast kwotą odliczenia przysługująca podatnikowi bezwarunkowo - zależy ona od wysokości faktycznie poniesionych wydatków.

To oznacza, że z woli ustawodawcy do skorzystania z odliczenia w wysokości 2.280 zł niewystarczający jest sam fakt bycia osobą z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczoną do I grupy inwalidztwa, koniecznym jest faktyczne korzystania z usług przewodników i poniesienie związanych z tym wydatków oraz posiadanie dowodów ich poniesienia (wskazanie kto świadczył pomoc i w jakiej wysokości przyjął wynagrodzenie). Podsumowując, kwota 2.280 zł nie jest odliczeniem z tytułu posiadania przez osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu orzeczenia o I grupie inwalidztwa, lecz wyłącznie limitem, powyżej którego wydatki nie podlegają odliczeniu. Wydatki takie muszą być jednak poniesione co oznacza, że jeśli dana osoba nie potrafi wykazać, że wydatek poniosła, nie może go odliczyć w ramach tejże ulgi.

Dodatkowo należy zaznaczyć, że w sytuacji gdy przewodnikiem podatnika jest małżonek wówczas nie można skorzystać z ulgi, gdyż zgodnie art. 23 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. Nr 9, poz. 59 z późn. zm.) małżonkowie są obowiązani do wspólnego pożycia i wzajemnej pomocy i wierności a ponadto zgodnie z art. 31 ustawy - Kodeks rodzinny i opiekuńczy, między małżonkami istnieje ustawowa wspólność małżeńska. Należy podkreślić, że codzienna pomoc współmałżonka nie jest tożsama z opłaceniem przewodnika, o którym mowa w cytowanych przepisach.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, że niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.