ITPB2/415-501/14/IL

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 19 marca 2014 r. (data wpływu 29 kwietnia 2014 r.), uzupełnionym w dniu 30 czerwca 2014 r. o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 29 kwietnia 2014 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 30 czerwca 2014 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 15 stycznia 2013 r. Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem zawarła porozumienie ze spółką, na mocy którego zobowiązali się ustanowić w formie aktu notarialnego służebność przesyłu na nieruchomości wchodzącej w skład prowadzonego przez nich gospodarstwa rolnego, tj. działki, dla której Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą Służebność przesyłu ma polegać na prawie budowy, utrzymania i eksploatacji rurociągu solanki, który ww. spółka zamierza wybudować, a także na znoszeniu jego budowy, remontów, konserwacji, napraw i wymiany.

W dniu 22 marca 2013 r. ustanowiono służebność opisaną powyżej, a uprawniona do korzystania ze służebności spółka zobowiązała się do zapłaty wynagrodzenia w kwocie 15.681 zł.

Służebność została ujawniona w księdze wieczystej. Ww. wynagrodzenie zostało uiszczone na rzecz Wnioskodawczyni w 2013 r.

Obecnie Wnioskodawczyni zamierza się rozliczyć się z przychodów osiągniętych w 2013 r., jednak uważa, iż przychód uzyskany z tytułu ww. służebności objęty jest zwolnieniem przedmiotowym, o którym mowa w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 120 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego, Wnioskodawczyni może skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania przychodów osiągniętych w 2013 r. z tytułu ustanowionej służebności przesyłu na zasadach, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 120 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku ze spełnieniem warunków, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 120 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawczyni uważa, że w rozliczeniu za 2013 r. może skorzystać z możliwości zwolnienia z opodatkowania przychodów przez nią osiągniętych na zasadach powołanych w ww. przepisie. Zdaniem Wnioskodawczyni wypłacenie wynagrodzenia za ustanowienie służebności przesyłu nie różni się od wypłaty odszkodowania za ustanowienie służebności gruntowej, co potwierdzają liczne wyroki wojewódzkich sądów administracyjnych (wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 9 stycznia 2013 r. sygn. akt I SA/Wr 1383/12; wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 19 lutego 2013 r. sygn. akt I SA/Bd 1025/12; wyrok WSA w Olsztynie z dnia 15 listopada 2012 r. sygn. akt I SA/Ol 591/12).

W opinii Wnioskodawczyni wynagrodzenie to stanowi zatem w istocie odszkodowanie, czyli rekompensatę (ekwiwalent) za ograniczenie prawa własności gruntów wchodzących w skład gospodarstwa rolnego osoby fizycznej, na rzecz przedsiębiorcy realizującego inwestycję liniową, za szkody, jakie poniesie posiadacz gruntów rolnych wskutek realizacji takiej inwestycji, w szczególności za utracone korzyści (wyrok WSA w Szczecinie z dnia 21 października 2009 r., sygn. akt I SA/Sz 463/09). Nazwanie odpłatności, której może żądać właściciel nieruchomości za ustanowienie służebności przesyłu "wynagrodzeniem", a nie "odszkodowaniem" nie może prowadzić do pozbawienia właściciela gruntów praw do zwolnienia.

Wnioskodawczyni podkreśla, że kwestia zwolnienia podatkowego z art. 21 ust. 1 pkt 120 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w odniesieniu do służebności przesyłu wielokrotnie była już przedmiotem rozstrzygnięć sądów administracyjnych, które w wyrokach zaprezentowały jednolite stanowisko, że przy interpretacji tego przepisu należy odwołać się do wykładni historycznej, celowościowej oraz systemowej zewnętrznej, a nie ograniczać się wyłącznie do wykładni literalnej tego przepisu (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 czerwca 2011 r., sygn. akt II FSK 88/10; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 września 2011 r., sygn. akt II FSK 654/10). Aktualnie w orzecznictwie sądowym nie budzi wątpliwości, iż wynagrodzenie należne posiadaczowi gruntów wchodzących w skład gospodarstwa rolnego z tytułu ustanowienia na tych gruntach służebności przesyłu podlega zwolnieniu od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 120 lit. a cytowanej ustawy. Istotnym jest, zdaniem Wnioskodawczyni, iż służebność przesyłu w orzecznictwie postrzegana jest jako szczególny rodzaj służebności gruntowej i stosuje się do niej odpowiednio przepisy o służebnościach gruntowych, o czym wyraźnie stanowi Kodeks cywilny.

W ocenie Wnioskodawczyni zastąpienie w sferze cywilistycznej przez ustawodawcę po dniu 2 sierpnia 2008 r. służebności gruntowej dla realizacji inwestycji liniowych, służebnością przesyłu stanowiącą odmianę służebności gruntowej, nie zmieniło ani celu, ani treści tych służebności, dlatego Wnioskodawczyni czuje się uprawniona do skorzystania ze zwolnienia. Ponadto, z uzasadnienia rządowego projektu wynika, że zmiany w Kodeksie cywilnym podyktowane były wówczas potrzebą gospodarczą jednoznacznego ustawowego uregulowania tej problematyki w związku z niedostosowaniem przepisów o służebności gruntowej do inwestycji liniowych. Celem zmian w Kodeksie cywilnym i wprowadzenia do tej ustawy przepisów o służebności przesyłu było uporządkowanie tematyki ograniczonych praw rzeczowych, gdyż w odniesieniu do nich zastosowanie ma zasada numerus clausus.

Sam fakt, że nie nastąpiła nowelizacja przepisu art. 21 ust. 1 pkt 120 lit. a omawianej ustawy wskutek wcześniejszej zmiany Kodeksu cywilnego jednoznacznie wskazuje, że ustawodawca rozszerzył zakres zwolnień podatkowych o służebność przesyłu. Zdaniem Wnioskodawczyni zwrócić należy uwagę, że jakkolwiek cechy istotne służebności przesyłu różnią się od cech służebności gruntowych w pewnym zakresie, to jednak służebności przesyłu, podobnie jak służebności gruntowe, służą korzystaniu przez przedsiębiorców z cudzej nieruchomości w celu wybudowania i eksploatacji urządzeń przesyłowych.

Zdaniem Wnioskodawczyni, sam fakt wprowadzenia instytucji służebności przesyłu ma charakter porządkujący, a nie zmieniający istniejącą praktykę. Nie można zatem uznać, że przepis art. 21 ust. 1 pkt 120 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odnosi się jedynie do klasycznych służebności gruntowych, ponieważ ten tok rozumowania prowadziłby do wniosku, że przepis ustawy podatkowej staje się w pewnym sensie "martwy". W państwie prawa, zasada przyzwoitej legislacji czy zasada racjonalności ustawodawcy nie budzi wątpliwości. Dlatego w ocenie Wnioskodawczyni fakt, iż ustawodawca nie dokonał zmian w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 120 lit. a cytowanej ustawy po 2008 r. świadczy o tym, że jego zamiarem nie było wyeliminowanie przedmiotowego zwolnienia. Należy więc uznać, że po tej dacie zwolnienie odnosi się także do służebności przesyłu. Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawczyni podtrzymuje swoje stanowisko przedstawione na wstępie uzasadnienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Użyty we wskazanym przepisie zwrot "w szczególności" dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy bowiem mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 120 ustawy, wolne od podatku są odszkodowania wypłacone, na podstawie wyroków sądowych i zawartych umów (ugód), posiadaczom gruntów wchodzących w skład gospodarstwa rolnego, z tytułu:

* w wyniku prowadzenia na tych gruntach, przez podmioty uprawnione na podstawie odrębnych przepisów, inwestycji dotyczących budowy infrastruktury przesyłowej ropy naftowej i produktów rafinacji ropy naftowej oraz budowy urządzeń infrastruktury technicznej, o których mowa w art. 143 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.).

Powołany art. 143 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2014 r. Nr 518) stanowi, że przez budowę urządzeń infrastruktury technicznej rozumie się budowę drogi oraz wybudowanie pod ziemią, na ziemi albo nad ziemią przewodów lub urządzeń wodociągowych, kanalizacyjnych, ciepłowniczych, elektrycznych, gazowych i telekomunikacyjnych.

Wskazać przy tym należy, że ww. zwolnienie przysługuje tylko i wyłącznie posiadaczom gruntów wchodzących w skład gospodarstwa rolnego, którego to pojęcia ustawa o podatku dochodowym nie definiuje. W celu wyjaśnienia tej kwestii odsyła jednak, zgodnie z dyspozycją art. 2 ust. 4 ww. ustawy, do przepisów ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (Dz. U. z 2013 r. poz, 1381 z późn. zm.).

Stosownie do art. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem rolnym podlegają grunty sklasyfikowane w ewidencji gruntów i budynków jako użytki rolne lub jako grunty zadrzewione i zakrzewione na użytkach rolnych, z wyjątkiem gruntów zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej innej niż działalność rolnicza. Natomiast w myśl art. 2 ust. 1 za gospodarstwo rolne uważa się obszar gruntów, o których mowa w art. 1, o łącznej powierzchni przekraczającej 1 ha lub 1 ha przeliczeniowy, stanowiących własność lub znajdujących się w posiadaniu osoby fizycznej, osoby prawnej albo jednostki organizacyjnej, w tym spółki, nieposiadającej osobowości prawnej.

Przepis art. 285 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121) stanowi, że nieruchomość można obciążyć na rzecz właściciela innej nieruchomości (nieruchomości władnącej) prawem, którego treść polega bądź na tym, że właściciel nieruchomości władnącej może korzystać w oznaczonym zakresie z nieruchomości obciążonej, bądź na tym, że właściciel nieruchomości obciążonej zostaje ograniczony w możności dokonywania w stosunku do niej określonych działań, bądź też na tym, że właścicielowi nieruchomości obciążonej nie wolno wykonywać określonych uprawnień, które mu względem nieruchomości władnącej przysługują na podstawie przepisów o treści i wykonywaniu własności (służebność gruntowa).

Natomiast zgodnie z art. 3051 Kodeksu cywilnego, nieruchomość można obciążyć na rzecz przedsiębiorcy, który zamierza wybudować lub którego własność stanowią urządzenia, o których mowa w art. 49 § 1, prawem polegającym na tym, że przedsiębiorca może korzystać w oznaczonym zakresie z nieruchomości obciążonej, zgodnie z przeznaczeniem tych urządzeń (służebność przesyłu).

Stosownie do art. 3054 Kodeksu cywilnego, do służebności przesyłu stosuje się odpowiednio przepisy o służebnościach gruntowych.

W myśl art. 3052 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli właściciel nieruchomości odmawia zawarcia umowy o ustanowienie służebności przesyłu, a jest ona konieczna dla właściwego korzystania z urządzeń, o których mowa w art. 49 § 1, przedsiębiorca może żądać jej ustanowienia za odpowiednim wynagrodzeniem. Jeżeli przedsiębiorca odmawia zawarcia umowy o ustanowienie służebności przesyłu, a jest ona konieczna do korzystania z urządzeń, o których mowa w art. 49 § 1, właściciel nieruchomości może żądać odpowiedniego wynagrodzenia w zamian za ustanowienie służebności przesyłu (art. 3052 § 2 Kodeksu cywilnego).

Jak wynika z przedstawionego w niniejszej sprawie stanu faktycznego w dniu 15 stycznia 2013 r. Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem zawarła porozumienie ze spółką, na mocy którego zobowiązali się ustanowić w formie aktu notarialnego służebność przesyłu na nieruchomości wchodzącej w skład prowadzonego przez nich gospodarstwa rolnego, tj. działki, dla której Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą Służebność przesyłu ma polegać na prawie budowy, utrzymania i eksploatacji rurociągu solanki, który ww. spółka zamierza wybudować, a także na znoszeniu jego budowy, remontów, konserwacji, napraw i wymiany.

W dniu 22 marca 2013 r. ustanowiono służebność opisaną powyżej, a uprawniona do korzystania ze służebności spółka zobowiązała się do zapłaty wynagrodzenia w kwocie 15.681 zł.

Służebność została ujawniona w księdze wieczystej. Ww. wynagrodzenie zostało uiszczone na rzecz Wnioskodawczyni w 2013 r.

Obecnie Wnioskodawczyni zamierza się rozliczyć się z przychodów osiągniętych w 2013 r., jednak uważa, iż przychód uzyskany z tytułu ww. służebności objęty jest zwolnieniem przedmiotowym, o którym mowa w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 120 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z zacytowanego art. 21 ust. 1 pkt 120 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że zwolnieniu określonemu w tym przepisie podlegają tylko odszkodowania wypłacone na podstawie wyroków sądowych i zawartych umów (ugód) posiadaczom gruntów wchodzących w skład gospodarstwa rolnego w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy o podatku rolnym z tytułu ustanowienia służebności gruntowej, rekultywacji gruntów oraz szkód poniesionych w uprawach rolnych i drzewostanie w wyniku prowadzonych na tych gruntach określonych inwestycji.

Odnosząc się do kwestii zastosowania analizowanego zwolnienia w sytuacji ustanowienia służebności przesyłu Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 26 listopada 2013 r. sygn. akt II FSK 3050/11 stwierdził, że ustanowienie nowego rodzaju służebności odnoszącej się do inwestycji polegających na budowie urządzeń infrastruktury technicznej wychodziło naprzeciw potrzebom gospodarczym i w sposób ustawowy regulowało istniejącą już, zapoczątkowaną uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 17 stycznia 2003 r. sygn. akt III CZP 79/02, praktykę ustanawiania służebności gruntowych dla realizacji tych inwestycji. Zastąpienie zatem takiej służebności służebnością przesyłu, oznacza, że po dniu 2 sierpnia 2008 r. nie jest już możliwe ustanowienie służebności gruntowej dla realizacji inwestycji polegających na budowie urządzeń infrastruktury technicznej, lecz jedynie służebności przesyłu, której istota jest taka sama jak w przypadku wcześniej stosowanej służebności gruntowej. Wobec tego, zastąpienie w sferze cywilistycznej służebności gruntowej służebnością przesyłu (spowodowane ustawowym uregulowaniem tej problematyki) ustanawianą w związku z budową lub użytkowaniem przedmiotowych urządzeń (sieci), nie zmieniło ani celu, ani treści tych służebności. Jednocześnie, w ocenie NSA, trudno przyjąć, aby wprowadzeniu nowych rozwiązań na gruncie prawa cywilnego, towarzyszyło założenie i zamiar ustawodawcy dokonania modyfikacji w systemie zwolnień podatkowych. Pozostawienie po dniu 2 sierpnia 2008 r. omawianego przepisu w niezmienionym brzmieniu, zdaniem NSA, należy interpretować jako brak zamiaru ustawodawcy wyeliminowania przedmiotowego zwolnienia podatkowego, a poprzestanie na literalnej wykładni tego przepisu prowadzi do niedających się zaakceptować w państwie prawa wniosków. Zatem przy uwzględnieniu wykładni historycznej i funkcjonalnej, NSA uznał, że zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 120 lit. a ustawy PIT, odnosi się do ustanawianych służebności przesyłu. Powyższe stanowisko NSA odzwierciedlające jednolitą i utrwaloną linię orzeczniczą zostało zaakceptowane w interpretacji ogólnej Ministra Finansów z dnia 21 maja 2014 r. Nr DD3/033/126/CRS/14/RD-46264/14.

Jednakże zaznaczyć należy, że do zastosowania przedmiotowego zwolnienia koniecznym jest spełnienie pozostałych przesłanek wskazanych w tym przepisie. Dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 120 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych objęte są bowiem odszkodowania, które wypłacone zostały z określonych w nim tytułów w wyniku prowadzenia na gruntach wchodzących w skład gospodarstwa rolnego przez podmioty uprawnione na podstawie odrębnych przepisów inwestycji dotyczących budowy infrastruktury przesyłowej ropy naftowej i produktów rafinacji ropy naftowej oraz budowy urządzeń infrastruktury technicznej, o których mowa w art. 143 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. Przez budowę urządzeń infrastruktury technicznej zgodnie z ww. przepisem rozumie się budowę drogi oraz wybudowanie pod ziemią, na ziemi albo nad ziemią przewodów lub urządzeń wodociągowych, kanalizacyjnych, ciepłowniczych, elektrycznych, gazowych i telekomunikacyjnych. Ustawodawca wskazał zatem rodzaje urządzeń, które należy zaliczyć do infrastruktury technicznej, a zamieszczony katalog stanowi zbiór zamknięty. Nie można zatem przez budowę urządzeń infrastruktury technicznej rozumieć budowy innego urządzenia niż wskazane w przepisie.

Definicję urządzeń wodociągowych i kanalizacyjnych zawiera ustawa z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz. U. z 2006 r. Nr 123, poz. 858 z późn. zm.). W myśl art. 2 pkt 14 urządzeniami kanalizacyjnymi są sieci kanalizacyjne, wyloty urządzeń kanalizacyjnych służących do wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi oraz urządzenia podczyszczające i oczyszczające ścieki oraz przepompownie ścieków. Natomiast urządzeniami wodociągowymi są ujęcia wód powierzchniowych i podziemnych, studnie publiczne, urządzenia służące do magazynowania i uzdatniania wód, sieci wodociągowe, urządzenia regulujące ciśnienie wody (art. 2 pkt 16 cytowanej ustawy). Sieci, zgodnie z art. 2 pkt 7 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków to przewody wodociągowe lub kanalizacyjne wraz z uzbrojeniem i urządzeniami, którymi dostarczana jest woda lub którymi odprowadzane są ścieki, będące w posiadaniu przedsiębiorstwa wodociągowo-kanalizacyjnego.

Natomiast rurociąg został zdefiniowany w § 3 pkt 3 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 21 grudnia 2005 r. w sprawie zasadniczych wymagań dla urządzeń ciśnieniowych i zespołów urządzeń ciśnieniowych (Dz. U. z 2005 r. Nr 263, poz. 2200) jako elementy rurowe przeznaczone, po ich zintegrowaniu w układ ciśnieniowy, do przesyłania płynów; w szczególności rurociąg zawiera rurę lub układ rur, kształtki rurowe, złączki, kompensatory, przewody elastyczne oraz inne elementy ciśnieniowe, o ile są stosowane; za rurociągi uważa się również wymienniki ciepła przeznaczone do schładzania lub ogrzewania powietrza, składające się z rur. Ponadto w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r. poz. 1409 z późn. zm.) w art. 3 pkt 3a wskazuje się, że przez obiekt liniowy należy rozumieć obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i, umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego.

Biorąc pod uwagę powyższe uznać należy, że rurociąg solanki nie jest urządzeniem infrastruktury technicznej, które można utożsamiać z urządzeniem wodociągowym. Powyższe znajduje potwierdzenie w Prawie budowlanym, w którym wodociąg jak i rurociąg wymieniono jako odrębny obiekt budowlany. W konsekwencji budowa, utrzymanie i modernizacja rurociągu solanki nie jest inwestycją określoną w art. 21 ust. 1 pkt 120 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wynagrodzenie otrzymane z tytułu ustanowienia służebności przesyłu w związku z jej realizacją nie mieści się zatem w zakresie omawianego zwolnienia.

Podsumowując powyższe stwierdzić należy, że świadczenie jakie zostało wypłacone Wnioskodawczyni w postaci wynagrodzenia za ustanowienie służebności przesyłu w związku z budową, utrzymaniem i eksploatacją na Jej gruntach rurociągu solanki, wobec faktu nie wypełnienia dyspozycji przepisu art. 21 ust. 1 pkt 120 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w odniesieniu do inwestycji budowy urządzeń infrastruktury technicznej, stanowi przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegający opodatkowaniu według skali podatkowej i wykazaniu w zeznaniu podatkowym, składanym za rok podatkowy, w którym ten przychód otrzymano.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.