ITPB2/415-490/11/MU

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 16 maja 2011 r. (data wpływu 19 maja 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia daty nabycia i skutków podatkowych sprzedaży lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość wraz z przynależnym udziałem w prawie użytkowania wieczystego gruntu - jest prawidłowe.

W dniu 19 maja 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia daty nabycia i skutków podatkowych sprzedaży lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość wraz z przynależnym udziałem w prawie użytkowania wieczystego gruntu.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 5 maja 1994 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem zakupili do majątku wspólnego lokal mieszkalny w budynku wielorodzinnym wraz z prawem użytkowania wieczystego gruntu. W związku z rozwiązaniem w dniu 21 maja 2008 r. związku małżeńskiego przez rozwód, małżonkowie dokonali podziału majątku wspólnego, co potwierdzone zostało aktem notarialnym z dnia 18 grudnia 2008 r. Majątek małżeński, w skład którego wchodziły nieruchomość niezbudowana i lokal mieszkalny o łącznej wartości 300 000 zł, podzielony został równo po 50%, bez konieczności spłat lub dopłat. W wyniku podziału majątku na wyłączną własność Wnioskodawczyni przeszło mieszkanie zakupione w 1994 r. W dniu 7 lipca 2010 r. Wnioskodawczyni sprzedała przedmiotowy lokal mieszkalny wraz z prawem wieczystego użytkowania gruntu, przyznany Jej na wyłączną własność w wyniku podziału majątku małżeńskiego.

W urzędzie skarbowym Wnioskodawczyni uzyskała informację, że sprzedaży lokalu mieszkalnego dokonała przed upływem pięciu lat od nabycia, co skutkuje obowiązkiem opodatkowania podatkiem dochodowym prawa wieczystego użytkowania gruntu oraz możliwością skorzystania ze zwolnienia od opodatkowania przychodu ze sprzedaży lokalu mieszkalnego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 126 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego zadano następujące pytanie:

Czy podział majątku małżeńskiego, w wyniku którego następuje przyznanie na własność całości nieruchomości, traktowane jest jako nabycie w myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawczyni uważa, że przeniesienia własności nieruchomości na jednego z małżonków w wyniku podziału majątku małżeńskiego na skutek rozwodu, nie jest ponownym nabyciem. W Jej przypadku nie doszło więc do ponownego nabycia nieruchomości w wyniku podziału majątku. Podział majątku był ekwiwalentny, a majątek został podzielony równo, co oznacza, że wartość otrzymanej przez Wnioskodawczynię nieruchomości mieści się w udziale, jaki jej przysługiwał w majątku dorobkowym małżeńskim. W związku z tym uważa, że nieruchomość, którą sprzedała w 2010 r., nabyła w 1994 r., a zatem przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 cyt. ustawy nie ma zastosowania, co za tym idzie dokonana przez Nią sprzedaż nieruchomości nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W Jej ocenie, pogląd taki przedstawił również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 28 stycznia 1998 r. sygn. akt I SA/Gd 208/96, w którym stwierdził, że "nabyciem rzeczy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest przyznanie jej na wyłączną własność jednemu z małżonków w wyniku podziału majątku wspólnego, jeśli podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty lub dopłaty" Pogląd taki podzielił również NSA w wyroku o sygnaturze I SA/Gd 1068/07. Ponadto Wnioskodawczyni dodatkowo wskazuje, iż zagadnienie to było przedmiotem wielu interpretacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

W związku z powyższym przychody uzyskane z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości i ww. praw majątkowych po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w dniu 5 maja 1994 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem zakupili do majątku wspólnego lokal mieszkalny w budynku wielorodzinnym wraz z prawem użytkowania wieczystego gruntu. W związku z rozwiązaniem w dniu 21 maja 2008 r. związku małżeńskiego przez rozwód, małżonkowie dokonali podziału majątku wspólnego, co potwierdzone zostało aktem notarialnym z dnia 18 grudnia 2008 r. Majątek małżeński, w skład którego wchodziły nieruchomość niezbudowana i lokal mieszkalny o łącznej wartości 300 000 zł, podzielony został równo po 50%, bez konieczności spłat lub dopłat. W wyniku podziału majątku na wyłączną własność Wnioskodawczyni przeszło mieszkanie zakupione w 1994 r. W dniu 7 lipca 2010 r. Wnioskodawczyni sprzedała przedmiotowy lokal mieszkalny wraz z prawem wieczystego użytkowania gruntu, przyznanego jej na wyłączną własność w wyniku podziału majątku małżeńskiego.

Stosunki majątkowe pomiędzy małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. Nr 9, poz. 59 z późn. zm.). Zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny).

Ustrój wspólności ustawowej, obejmujący dorobek obojga małżonków, ukształtowany został przez ustawodawcę jako wspólność łączna, bezudziałowa. Wspólność ta charakteryzuje się tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą zatem rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością (art. 35 ustawy - Kodeks rodzinny i opiekuńczy). Opisany ustrój majątkowy trwa do ustania lub unieważnienia małżeństwa albo orzeczenia separacji, chyba że w czasie trwania związku małżeńskiego: 1) małżonkowie zawarli małżeńską umowę majątkową, 2) z ważnych powodów na żądanie jednego z małżonków sąd orzekł zniesienie wspólności, 3) wspólność ustała z mocy prawa na skutek ubezwłasnowolnienia lub ogłoszenia upadłości jednego z małżonków.

Zniesienie wspólności ustawowej kreuje prawo małżonków do majątku dorobkowego na zasadzie współwłasności w częściach ułamkowych, które z reguły jest stanem przejściowym i prowadzi do podziału majątku.

Zgodnie z art. 1037 Kodeksu cywilnego w związku z art. 46 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego podział majątku dorobkowego może nastąpić bądź na mocy umowy między małżonkami, bądź na mocy orzeczenia sądu na żądanie któregokolwiek z małżonków.

Zgodnie z teorią prawa rzeczowego przyznanie danej osobie na wyłączną własność rzeczy w wyniku podziału majątku wspólnego jest nabyciem tych rzeczy. Mając na uwadze przyjętą linię orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego nabyciem w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie jest przyznanie rzeczy na wyłączną własność jednemu z małżonków w wyniku podziału majątku wspólnego, ale tylko wówczas jeśli:

* podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty lub

* jeżeli wartość otrzymanej przez daną osobę rzeczy w wyniku podziału tego majątku, mieści się w udziale, jaki byłemu małżonkowi przysługuje w majątku dorobkowym małżeńskim.

Wobec powyższego, za datę nabycia nieruchomości, która przypadła danej osobie w wyniku podziału majątku wspólnego, należy przyjąć datę jej nabycia w czasie trwania związku małżeńskiego (do majątku wspólnego) pod warunkiem, że wartość otrzymanej przez daną osobę nieruchomości w wyniku podziału tego majątku mieści się w udziale, jaki tej osobie przysługuje w majątku dorobkowym małżeńskim. Jeżeli natomiast wartość otrzymanej przez małżonka nieruchomości przekracza jego udział w majątku dorobkowym małżeńskim, to wówczas za datę nabycia tej części nieruchomości, która przekracza udział małżonka w majątku dorobkowym małżeńskim, należy przyjąć dzień, w którym dokonano podziału majątku dorobkowego małżeńskiego. Nabyciem nieruchomości w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy o podatku dochodowym nie jest przyznanie jej na wyłączną własność jednemu z małżonków w wyniku podziału majątku wspólnego, gdy podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty lub dopłaty.

W świetle powyższego, za datę nabycia lokalu mieszkalnego wraz z przynależnym udziałem w prawie użytkowania wieczystego gruntu, który w wyniku podziału majątku dorobkowego małżeńskiego przypadł Wnioskodawczyni należy przyjąć datę jego nabycia w czasie trwania małżeństwa, tj. 1994 r., a co za tym idzie, bieg pięcioletniego terminu, określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy liczyć od końca 1994 r. Tak więc dokonana w lipcu 2010 r. sprzedaż ww. lokalu mieszkalnego z uwagi na upływ okresu, o którym mowa powyżej, nie stanowi źródła przychodu, a tym samym nie skutkuje obowiązkiem uiszczenia podatku dochodowego.

Jednocześnie Organ zauważa że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od zaistniałego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Końcowo - odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawczynię wyroków sądów, wskazać należy, iż rozstrzygnięcia w nich zawarte dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Nie stanowią one materialnego prawa podatkowego i nie mają mocy powszechnie obowiązującej.

Dodatkowo tut. organ zaznacza, iż dokumenty dołączone przez Wnioskodawczynię do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.